Του Μανώλη Δημελλά
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, κάλεσε και ζήτησε να γνωρίσει, αλλά και να τιμήσει έναν άγνωστο νεαρό, τον Federico, το γιο της αγωνίστριας Elena Angeloni. Τότε ήταν αλλιώς, η λέξη ταξικός αγώνας δεν είχε γίνει ακόμα φιλολογική κουβέντα και στάχτη στα μάτια μιας ταλαίπωρης, ανήμπορης κοινωνίας. Υπήρχε ελπίδα έστω κι αν τελικά ήταν προδομένη.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιβάλλεται να επαναπροσδιορίσουμε αξίες και να υπενθυμίζουμε τους αληθινούς ήρωες με το ονοματεπώνυμο τους και όχι πνιγμένους στην... αοριστία και τη λησμονιά, όλους εκείνους που παρέδωσαν σε εμάς ακόμη και τη ζωή τους.
Κύριο έρεισμα των σκέψεων η λέξη "αριστερά", που σήμερα δείχνει να χάνει το χρώμα και την αξία της, μέσα σε ένα διαρκές ηθικό-κοινωνικό σκάνδαλο και μια σθεναρή άρνηση να αναγνωρίσουμε τους εποχιακούς ρόλους.
Πρόκειται για την ιστορία δυο αυθεντικών διεθνιστών, τα ονόματα και η πράξη τους βρίσκονται σήμερα στη σκιά, αν και θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές στα πρόσφορα και τις τιμές μας.
Η ιστορία ξεκινά στις 11 Αυγούστου 1970, όταν ένα νεαρό ζευγάρι τουριστών ξεκινούσε από το Μιλάνο και προσγειώθηκε στο Ανατολικό αεροδρόμιο. Στα διαβατήρια και κάτω από τις φωτογραφίες τους έχει τα ονόματα της Μαργαρέτ-Μπρίττε Βέστερλουντ και του Έτζο Σεβέζε.
Δεν ήταν τα πραγματικά τους ονόματα, δεν ήταν τυχαίοι ταξιδιώτες, στις αποσκευές τους κουβαλούσαν μεταξύ άλλων και 7 κιλά νιτρογλυκερίνης, πυροκροτητές και μηχανισμούς για την κατασκευή ωρολογιακών βομβών.
Σκοπό είχαν να δώσουν ένα γερό χτύπημα στην χούντα-μαριονέτα και με μια δυνατή έκρηξη να στρέψουν τα μάτια του πλανήτη στον ρόλο της Αμερικανών εντολοδόχων της.
Κλείνουν ένα δωμάτιο σε κεντρικό ξενοδοχείο της Ομόνοιας και καταστρώνουν το σχέδιο τους. Από μια μάντρα της Συγγρού αγοράζουν ένα γαλανό βολκσβάγκεν, φοράει Σουηδικές πινακίδες και έχει αριθμό SO-22325.
Το σχέδιο έχει μπει σε εφαρμογή, απομένει μια πρώτη δοκιμαστική συνδεσμολογία εκρηκτικών. Το τέστ γίνεται λίγο πιο έξω από τον σταθμό του τραίνου στο Θησείο, όμως η πρόβα ήταν αποτυχημένη, ο συρμός κόβει τα καλώδια και ένας φύλακας βλέπει τον εκρηκτικό μηχανισμό και τον πετάει σε έναν ακάλυπτο χώρο.
Το ζευγάρι δεν το βάζει κάτω, άλλωστε ο άντρας έχει τεχνογνωσία και ικανότητα στις κατασκευές, έτσι δεν ματαιώνουν την προσπάθεια και ετοιμάζουν πυρετωδώς την επίθεση τους.
Στόχος η πρεσβεία της Αμερικής στην λεωφόρο βασ. Σοφίας.
Το χτύπημα κλειδώνει και προγραμματίστηκε για της 2 Σεπτέβρη 1970. Αργά το μεσημέρι εκείνης της Τρίτης το αυτοκίνητο ηταν ήδη παρκαρισμένο πίσω από την πρεσβεία στην οδό Γέλωνος. Με μια περίτεχνη συνδεσμολογία η βόμβα θα έπαιρνε μπροστά με το άνοιγμα των υαλοκαθαριστήρων, ενώ το ζευγάρι θα είχε ξεφύγει, θα ήταν επιβιβασμένο στο αεροπλάνο στην απογευματινή πτήση για το Μιλάνο.
Όμως στις 15.45 κάτι πήγε εντελώς λάθος, μια τρομακτική έκρηξη αναστάτωσε όλη την περιοχή και τα κομμάτια από τα κορμιά του ζευγαριού σκόρπισαν στα πεζοδρόμια και στο δρόμο.
Οι χουντο-αρχές θορυβήθηκαν και κινητοποιήθηκαν, αμέσως μαθεύτηκε ότι πρόκειται για την 31χρονη Ιταλίδα γιατρό Elena Angeloni και έναν 25χρονο Κύπριο, αριστούχος απόφοιτος του φυσικομαθηματικού πανεπιστημίου του Μιλάνο, τον Γιώργο Τσικκουρή. Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλαδιτών και Κυπρίων Φοιτητώντου Μιλάνο, μέλος του Ρήγα Φεραίου, της αντιστασιακής οργάνωσης νεολαίας τουΠατριωτικού Αντιστασιακού Μετώπου και του ένοπλου πυρήνα της, την ομάδα "Άρης". Μάλιστα στην προκήρυξη που έστειλε το Π.Α.Μ στους ανταποκριτές ξένου τύπου και αναλάμβανε την ευθύνη, έγραφε: "...τα ονόματα των δυο αγωνιστών θα γίνουν τραγούδι στο στόμα του ελληνικού λαού μετά την απελευθέρωση, σύμβολο της αγωνιστικής τόλμης των Ελλήνων και της ηρωικής συμπαράστασης των ξένων αντιφασιστών στον αγώνα που διεξάγουμε στην Ελλάδα. Η πράξη τους δείχνει τον δρόμο για την ανατροπή του λαομίσητου καθεστώτος".
Κλειδί στην υπόθεση ο ιδρυτής της οργανώσεως Superclan, ο Corrado Simioni, μια ιδιαίτερα αντιφατική και τουλάχιστον περίεργη προσωπικότητα. Αυτός ο υπερ-πράκτορας δεν ήταν μόνο ένας από τους κυριότερους ερευνητές του Luigi Pirandello, ήταν αυτός που έδωσε το ελαττωματικό υλικό για την κατασκευή της βόμβας! Ο ιστορικός-ερευνητής Νίκος Κλειτσίκας μετά τη συνέντευξη και τις αποκαλύψεις του ιδρυτή των Ερυθρών Ταξιαρχιών A.Franceschini κατέληξε στο συμπέρασμα που γράφει στο βιβλίο του: "ο Simioni στην ουσία παγίδευσε τους δυο αγωνιστές και τους έστειλε στον θάνατο". Ενώ ο δημοσιογράφος-ερευνητής Giovanni Fasanella αναρωτιέται, "ήταν ήρωες ή θύματα μια μεγάλης συνωμοσίας;".
Ο Simioni ξεκίνησε την πολιτική του δράση αγωνιζόμενος στις γραμμές του νεανικού σοσιαλιστικού Κινήματος με τον Bettino Craxi, από τον οποίον διώχνεται για "ηθική αναξιότητα". Το 1969 ιδρύει, μαζί με τον Curcio, το Collettivo Politico Metropolitano, μητροπολιτική πολιτική κολλεκτίβα, στη συνέχεια όμως οι σχέσεις με τον Curcio και τις νεογέννητες Brigate Rosse σιγά-σιγά χειροτερεύουν, για εμφανείς πολιτικές διαφορές.
Ο Simioni ξεκίνησε την πολιτική του δράση αγωνιζόμενος στις γραμμές του νεανικού σοσιαλιστικού Κινήματος με τον Bettino Craxi, από τον οποίον διώχνεται για "ηθική αναξιότητα". Το 1969 ιδρύει, μαζί με τον Curcio, το Collettivo Politico Metropolitano, μητροπολιτική πολιτική κολλεκτίβα, στη συνέχεια όμως οι σχέσεις με τον Curcio και τις νεογέννητες Brigate Rosse σιγά-σιγά χειροτερεύουν, για εμφανείς πολιτικές διαφορές.
Οι κρυφές εκλεκτικές συγγένειες της εξουσίας!
Ίδιος μηχανισμός με το "προβληματικό" υλικό της Αθήνα, που έστειλε στον θάνατο τους δυο αντιφασίστες, φαίνεται πως χρησιμοποίησε ο Fetrineli, ο ιδρυτής της Gap (Grouppi Azioni Partiziana) και σκοτώθηκε προσπαθώντας να κάνει σαμποτάζ σε πυλώνες ηλεκτρικού ρεύματος (15/3/1972).
Όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, παρόμοιος εκρηκτικός μηχανισμός βρέθηκε και στα χέρια της νεοφασιστικής οργάνωσης movimento d' azione rivoluzionaria. (σύμφωνα με τις επίσημες δικαστικές αρχές, το 1972). Και μια τελευταία πληροφορία: Αυτός ο "μηχανισμός" αναφέρεται στα επίσημα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ!
Να σημειώσουμε ότι η αποτυχημένη ενέργεια στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φέρνει την οριστική ρήξη των σχέσεων ανάμεσα στις δυο οργανώσεις, Superclan και Brigate Rosse. Σήμερα ο εγκέφαλος Simioni ζει στο Ισραήλ, σε αυτόν το τόπο βρήκε ηρεμία και... άσυλο!
Ότι έμεινε από το πτώμα της Elena Angeloni, τάφηκε με τιμές στη γενέτειρα της, στο Μιλάνο, εκεί ταξίδεψε και εκφώνησε αποχαιρετισμό και η Μελίνα Μερκούρη.
Υπάρχει και μια παράξενη συγγένεια που πονά, η Angeloni ήταν η θεία του Carlo Giuliani, του 23χρονου που δολοφονήθηκε στη Γένοβα, στις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης και της συνάντησης των 8 ηγετών, των μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη (G8).
Όσο για τον Γιώργο Τσικκουρή, αυτός κηδεύτηκε στην πατρίδα του, στην κατεχόμενη σήμερα Ασσιά της Κύπρου.
Όσο για τον Γιώργο Τσικκουρή, αυτός κηδεύτηκε στην πατρίδα του, στην κατεχόμενη σήμερα Ασσιά της Κύπρου.
Όμως, τι παιγνίδια που παίζει η μοίρα, ο πατέρας του Γιώργου εξακολουθεί να είναι ένας από τους αγνοούμενους του '74, μετά την απόβαση των Τούρκων στο νησί.
Ο αδελφός του αγωνιστή, ο Κώστας Τσικκουρής, λίγα χρόνια αργότερα μίλησε στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου και έδωσε το στίγμα του αντιστασιακού που χάθηκε τόσο άδικα: "Ε, το αίσθημα του δικαίου της ελευθερίας το μιλούσαμε πολλές φορές, το να νοιώθει ένας άνθρωπος ελεύθερος, το ότι εκείνη την εποχή την Ελλάδα την είχαμε σαν το ιδανικό μας, την ιστορία της Ελλάδας όπως την εμαθέναμε, μέχρι και σήμερα νοιώθουμε τους Αρχαίους μας προγόνους με τα ιερά, με τα ιδανικά. Όλα αυτά συνέτηκαν να είχε το αίσθημα ότι θα μπορούσε να συμβάλει εις την αποτίναξη του ζυγού, εις την εκδίωξη της χούντας. Τώρα πολλοί τότε είχαν κρατήσει στάση σιωπής, έλαχε ο Γιώργος ο Τσικκουρής, πιθανόν λόγω της θέσης του που είχε στο πανεπιστήμιο του Μιλάνου να εβοήθησε ακόμη περισσότερο με το ότι πολλή Έλληνες εξόριστοι πήγαιναν εις το Μιλάνο...".
Τις μέρες που ακολούθησαν το αποτυχημένο χτύπημα ο Εισαγγελέας Ανδρέας Φάκος, με εντολή του, απαγόρευσε στις εφημερίδες να γράψουν οτιδήποτε για την έκρηξη. Μονάχα το επόμενο πρωινό πρόλαβαν και γράφτηκαν πρωτοσέλιδα και λεπτομέρειες της υπόθεσης.
Στο “εισαγγελικό διάταγμα”, εναρμονισμένο με το χουντικό καθεστώς ο εισαγγελέας Φάκος γράφει: “Διαττάσομεν την επί της ως άνω υποθέσεως απαγόρευσιν οιασδήποτε δημοσιεύσεως αφορώσης την σημειωθείσαν έκρηξιν βόμβας παρά την Αμερικανικής Πρεσβείαν την 2.9.1970 εξ ης εφονεύθησαν οι ΤΣΙΚΟΥΡΗΣ Γεώργιος και ΑΝΤΖΑΛΟΝΙ Έλενα”. Η αντιχουντική πράξη έπρεπε να αποσιωπηθεί, κοινώς να μην υπάρξει είδηση. Και έτσι ο εισαγγελέας ανέλαβε (επί Χούντας βέβαια) να εξασφαλιστεί, κι αυτή τη φορά, η “νομιμότητα”.
Η πράξη των Angeloni-Τσικουρή δεν συμφέρει το σύστημα που επιμένει να προτείνει ως μοναδικές λύσεις τον λήθαργο και τη σιωπή.
Η πράξη των Angeloni-Τσικουρή δεν συμφέρει το σύστημα που επιμένει να προτείνει ως μοναδικές λύσεις τον λήθαργο και τη σιωπή.
Γίνεται ακόμη πιο σημαντική, αν σκεφτεί κανείς πως οι δυο νέοι άφησαν τις πατρίδες τους και έτρεξαν για να σταθούν, να βοηθήσουν τη δική μας χώρα. Αντάλλαξαν την προσπάθεια με τη ζωή τους.
Η εμπλοκή και το ανακάτεμα σκιών από το παρακράτος, δεν αφαιρεί τίποτα από την προσπάθεια και τον αντιχουντικό αγώνα τους, αντίθετα γεννά ερωτηματικά για τα μοιραία πρόσωπα-κλειδιά και τους ηγετικούς ρόλους.
Η εμπλοκή και το ανακάτεμα σκιών από το παρακράτος, δεν αφαιρεί τίποτα από την προσπάθεια και τον αντιχουντικό αγώνα τους, αντίθετα γεννά ερωτηματικά για τα μοιραία πρόσωπα-κλειδιά και τους ηγετικούς ρόλους.
Πέρασαν στη λησμονιά, ωστόσο το ανεπανάληπτο μεγαλείο των δυο νέων αγωνιστών βρίσκει ευκαιρίες, στενές χαραμάδες, για να περάσει στο παρόν μας.
Πηγές - ΝίκοςΚλειτσίκας, ιστορικός-ερευνητής Τι είναι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, A. Francescini, G. Fasanella. Ιστορική έρευνα-επιμέλεια Νίκος Κλειτσίκας, Direct Publications - Εφημερίδα Μακεδονία, 3/9/1970 http://www.
Ανάρτηση από: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr
