Του Στάθη
Αυτοί που μας έλεγαν ότι τα «φάγαμε
μαζί», τώρα μας τρώνε έναν – έναν.
Αυτοί οι εγκληματίες (είναι απαλό να
τους πει κανείς μόνον οικονομικούς εγκληματίες) στο Υπουργείο Οικονομικών
και όπου άλλου, αυτές οι θεοστυγείς αιματορουφίχτρες που καθημερινώς
μηχανεύονται τρόπους για να αφαιμάξουν τον κοσμάκη, έχουν σπίτια; έχουν
οικογένειες; πως κοιτούν στα μάτια τα παιδιά τους; πως κοιμούνται τα
βράδια;
Εχουν περπατήσει στους δρόμους της
«πραγματικής οικονομίας», δηλαδή στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης όπου
έχει εγκιβωτισθεί η ζωή μας, αυτοί οι τύποι; Εχουν δει τα μαγαζιά ένα – ένα να
κλείνουν, να βαράνε μύγες οι βιοπαλαιστές μέσα ίσα παραμένουν ανοιχτά; Εχουν
νιώσει την ξαφνική παγωμάρα του θανάτου απ’ την αυτοκτονία του
γείτονα;
Ο εγκληματίας που είναι βλαξ
γίνεται ανάλγητος. Ο εγκληματίας που είναι έξυπνος γίνεται πιο ανάλγητος.
Πλήθος βλακέντιοι και πλήθος πονηροί συντάσσουν καθημερινώς ομού και μαζί τους
νόμους και τα στρατηγήματα που μετατρέπουν τη χώρα σε
μία μαύρη τρύπα προαναγγελθέντων φόνων. Στην οποία αρχίζει πλέον να
κυριαρχεί η μαύρη οικονομία και να οργιάζει η μαύρη
εργασία.
Συναλλαγές χωρίς παραστατικά – ακόμα και
μορφές πρωτόγονης ανταλλακτικής οικονομίας αρχίζουν να κυριαρχούν σε μια
κοινωνία που τα δύο – τρία ως έτυχε και μαύρα μεροκάματα τον μήνα, θεωρούνται
ευλογία.
Μέσα σε μια μικροοικονομία
σαλταρισμένη όπου ενδημεί το σοκ: η γυναίκα του τάδε,
κρεμάστηκε. Μεσημέρι της Κυριακής με το χαζοκούτι να άδει άλλων εποχών
ωδές, σε πολλά σπίτια γύρω απ’ το τραπέζι λέγονται ιστορίες κατά διαταγήν
θανάτων. Διαταγές που εξέδωσε ο τάδε φόρος, το δείνα χρέος, ο
τάδε τόκος. Μιλούν για αυτούς τους θανάτους οι άνθρωποι, άλλοι με
δέος κι άλλοι με οργή.
Σκαρφίζονται νέα μέτρα και σκαρώνουν
νέες παγίδες οι ωμοφάγοι για να μαζέψουν κι άλλα λεφτά, κι άλλα σπίτια κι άλλους
πόρους. Αυτοί, που λένε ότι τα «φάγαμε μαζί» έχουν επιδοθεί σε ένα όργιο
ανθρωποφαγίας χωρίς σταματημό: πόσες απολύσεις ακόμα θα κάνουν, ποιους, πώς,
πότε; Ποιων ακόμα θα περικόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις; πόσο;
πότε; Πως θα βουτήξουν σπίτια, ποιων; πότε; πόσα; Και μέσα σ’ αυτό το
λουτρό αίματος, βουτάνε και δυο – τρεις ζωές την ημέρα.
Αυτοκτονίες τις λένε, ή θανάσιμο σοκ όπως εκείνο του πεινασμένου που
τρώει απότομα δύο τυρόπιτες και πεθαίνει! Πού, ρε αληταράδες; στην
Ελλάδα του 2013; Και γιατί; Επειδή το λέει το ΔΝΤ; Και τί
είναι το ΔΝΤ; Η Μάστιξ του Θεού; Τί είναι, ρε αλητήριοι το
ΔΝΤ; πόσο περισσότερο αξίζει από μία τρίχα στην κεφαλή ενός ανθρώπου;
Ποιοι είσθε εσείς που τιμωρείτε τον λαό;
Τιμωρούνται οι λαοί; Για την πολιτική Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου,
Σαμαρά φταίει η γυναίκα του εργολάβου που αυτοκτόνησε χθες στα 45 της
χρόνια;
Οχι μόνον παίρνετε ανθρώπινες ζωές, αλλά
βάζετε και τους καριόληδες, τα παπαγαλάκια που σιτίζετε να σνομπάρουν το
γεγονός, να αποσυνδέουν τα οικονομικά σας εγκλήματα, από τα αποτελέσματά
τους.
Αντί ο Πρωθυπουργός να πάει και να κλάψει με
μαύρο δάκρυ εκεί που η διατεταγμένη απ’ τον ίδιον πείνα
δολοφόνησε ένα νεαρό παιδί, ακκίζεται με τον δήμιο όλων, εν προκειμένω τη
Μέρκελ, και ξεστομίζει γλυκόλογα για το τέλος των θυσιών, την έξοδο,
επιτέλους, απ’ το τούνελ.
Το τούνελ είναι τάφος. Και οι
θυσίες συνεχίζονται. Ανθρωποθυσίες. Και τις διαπράττουν
ανθρωποφάγοι. Το οικονομικό έγκλημα έχει γίνει από καιρό
κοινωνικό και είναι διαρκώς εθνικό.
Δεν θα παραγραφεί. Ο λαός θα ζητήσει
λογαριασμό, εκτός κι αν χαθεί ο ίδιος. Ενας λαός όμως δεν χάνεται
και τόσο εύκολα...
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
