Η δήλωση Ερντογάν ότι δεν υπάρχει κράτος που να ονομάζεται Κύπρος ήρθε για να αναδείξει τη δική μας γύμνια και για να επιβεβαιώσει ότι δεν είναι μόνο κράτη που δεν έχουμε αλλά ούτε καν ΛΑΟ. Οι περιβόητες δηλώσεις του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος, της Λώρη του Βήματος (βλέπε ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ), της Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ και πολλών άλλων ιθυνόντων στην Ελλάδα αποδεικνύουν πως όντως έφτασε η ώρα που, αντί να υιοθετήσουμε το αυτονόητο ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ, θα υιοθετήσουμε το σύνθημα ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΠΡΟΣ ΔΥΟ ΛΑΟΙ ΟΥΤΕ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΟΥΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ.
Αν κρίνουμε κιόλας από τις αντιδράσεις στην Κύπρο, όπου οι δηλώσεις Ερντογάν αντιμετωπίστηκαν λες και έγιναν για τη νήσο Μαδαγασκάρη και όχι για εμάς, η συνολική εικόνα του Ελληνισμού είναι μια εικόνα θλίψης και μεγάλης απογοήτευσης. Φαίνεται ότι η μηχανή της αποεθνικοποίησης και του αφελληνισμού που αναφέρει ο διαβολικά έξυπνος Σεφέρης, από το 1954 παρακαλώ, φτάνει στο τέλος του έργου της.
Φωνές όπως της Λώρη υπήρχαν από παλιά, μάλιστα έβγαιναν από στόματα πολύ πιο σημαντικά από της σχεδόν ηλίθιας Λώρη, όμως τότε υπήρχε και ο ελληνικός λαός που αντιστάθμιζε τους «καλαμαρίζοντες γραικύλους», με τους οικοδόμους και το λαϊκό κίνημα να υπερασπίζεται την Κύπρο, με τους αγρότες και τους επαρχιώτες να δείχνουν την αλληλεγγύη και την αγάπη τους προς την Κύπρο και πολλούς βουλευτές και πάρα πολλούς διανοούμενους και καλλιτέχνες να υπερασπίζονται τα δίκαια του κυπριακού λαού. Τώρα, δυστυχώς, και στα δύο κρατίδια του Ελληνισμού επικρατεί και ανάμε- σα στον λαό μια άλλη θεωρία. Η θεωρία του υψηλού βιοτικού επιπέδου, το λάιφσταϊλ, η θεωρία των ατομικών δικαιωμάτων και όχι των αρχών που μας έφεραν ως εδώ, η θεωρία της κατανάλωσης και του ατομικισμού, και όλα αυτά μάλιστα σε αντιπαράθεση με το έθνος μας, την πατρίδα μας και τον πολιτισμό μας. Έθνος, εκκλησία, πατρίδα και πολιτισμός θεωρούνται πια ως απαρχαιωμένες έννοιες, ως ασυμβίβαστες με τον εκσυγχρονισμένο ευρωπαϊκό εαυτό μας.
Η θέση πια, σε Κύπρο και Ελλάδα, ναι η ΡΕΑΛ ΠΟΛΙΤΙΚ, μία πολιτική που εν ονόματι της «σωφροσύνης» διεκδικεί μόνο την ύπαρξή μας ως μονάδες σε έναν χώρο όπου ως άτομα μπορούμε να καταναλώνουμε και να σκεφτόμαστε αυτά που μας επιτρέπουν οι ισχυροί της γης, μιας και αυτοί όχι μόνο ξέρουν καλύτερα από μας τι θέλουμε, αλλά μπορούν και να επιβάλλουν ό,τι αυτοί επιθυμούν. Έτσι ο Αναστασιάδης, για παράδειγμα, δεν ενδιαφέρεται εάν θα παραμείνουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι σ’ αυτό το νησί, αλλά εάν θα υπάρξει μια λύση που θα εγγυάται στις ελίτ του τόπου ότι θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν και να έχουν λόγο, πως οι άλλοι, δηλαδή το πόπολο, θα τρώει το κουτόχορτο που μας ταΐζουν. Θέλει, δηλαδή, να ζει σε ένα συνεταιρικό εμιράτο σε ημιερημικές συνθήκες και ας κάνουμε όλοι σουνέτι, φτάνει να μη χάσουν την εξουσία οι εκατόν οικογένειες που κυβερνούν την Κύπρο.
Δεν είναι, όμως, εύκολο να πείσει τον λαό. Όσο αλλοτριωμένος και αν είναι ο λαός μας σήμερα (το απέδειξε, άλλωστε, με τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον Κληρίδη, τον άνθρωπο που ξευτίλισε την ελληνική παράταξη σ’ αυτόν τον τόπο), εν τούτοις έχει ακόμη έμφυτες αντιστάσεις επιβίωσης. Το απέδειξε το 2004 σε συνθήκες ευμάρειας και προόδου, θα το δείξει ξανά και στην κρίση. Γι’ αυτό και οι πλέον ενδοτικοί Συναγερμικοί λάνσαραν τον όρο «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ», για να μπορούν να δικαιολογούν όλες τις παλιές υποχωρήσεις (Μακάριος, Κληρίδης, Βασιλείου, Κυπριανού, Κληρίδης, ΑΚΕΛ) αλλά και τις νέες που ετοιμάζουν. Στην αντίπερα όχθη του ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Ήδη κάθε εστία αντίστασης χλευάζεται και λοιδορείται ως εθνικιστικός, ονειροπαρμένος σωβινισμός. Ήδη ο Αναστασιάδης έχει αναλάβει τον ρόλο του αρχιβοσκού που θέλει να μαντρίσει, όχι τους γριβικούς όπως έκανε ο Κληρίδης στη μετά το ’74 περίοδο, αλλά τους εθνικά σκεπτόμενους, πρόσφυγες και μη, που επιμένουν πως δεν πρέπει να υπογράψουμε τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία. Ξέρει πολύ καλά ο Αναστασιάδης και η περιβόητη ομάδα του Προεδρικού ότι χωρίς τη μέθοδο της ομοιοπαθητικής, δεν θα μπορέσει να πείσει τον λαό. Γι’ αυτό και ξανά με ελληνικές σημαίες και λεονταρισμούς (δες ΚΟΛΠΑΚΙ με Ντάουνερ), με πατριωτικούς ρεαλισμούς και με τη βοήθεια του συνοδοιπόρου ΑΚΕΛ, ελπίζει ότι η μεταμόρφωση των Κυπρίων είναι ζήτημα χρόνου. Τη νέα ομάδα του Προεδρικού στηρίζουν και οι παλαιές ΥΑΙΝΕΣ του σχεδίου Ανάν: Μαρκίδης, Παπαπέτρου, Ρολάνδης, εφ. Πολίτης κτλ. κτλ.
Δύσκολο, όμως, το εγχείρημα του Προέδρου, μιας και οι Κύπριοι, όπως σε κάθε κρίσιμη περίοδο έτσι και τώρα, έχουν πάντα, ως κρυφό χαρτί, την ΕΛΛΗΝΙΚΗ τους ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Αυτό το γινάτι που λέει όχι στους κατακτητές, που λέει όχι στους ΔΥΝΑΣΤΕΣ, που λέει ΟΧΙ στην εξαφάνιση αυτού του λαού, έστω και αν τις προηγούμενες ημέρες διαδήλωνε υπέρ της καταστροφής του. Όταν φτάνει στο αμήν, κάτι αλλάζει μέσα του, γίνεται αγριορωμιός, γίνεται οραματιστής και μαχητής. Μην ακούτε πελλάρες, ότι τάχατες αντέξαμε τόσες σκλαφκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, επειδή κάναμε υποχωρήσεις και ελιγμούς και συμβιβασμούς με τους κατακτητές. Αντέξαμε, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους, γι’ αυτό το ελληνικό γινάτι, γι’ αυτό το την Ελλάδαν θέλωμεν κι ας τρώγωμεν πέτρες, γι’ αυτό το σφάξε μας ούλλους τζι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν. Αυτή είναι η συνταγή της επιβίωσής μας.
Μην απελπίζεστε… η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου…
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
