Πρώτα παίρνεις βραβείο και μετά τρως μια κλωτσιά στα πισινά, για να γελάνε οι καλεσμένοι στο πάρτι
Θα ‘θελα να ‘μουν λαμπατέρ. Ναι, λαμπατέρ. Μην
σας κάνει εντύπωση. Λαμπατέρ!
Όχι όμως ένα τυχαίο λαμπατέρ, όποιο κι όποιο.
Αλλά ένα λαμπατέρ στο γραφείο του Αρβανιτόπουλου. Να βρίσκομαι κι εγώ εκεί στη
συνάντησή του με τους Πρυτάνεις, που πήγαν και τον είδαν. Όπως θα είμαι στημένο
στο κομοδίνο, ν’ ακούσω από μια γωνία με τ’ αυτιά μου τι στην ευχή τους είπε
εκεί μέσα. Τι μυστικό, τι υποσχέσεις, τι φωνήεντα τους σφύριξε στ’ αυτί, ώστε να
βγει μετά ο Πελεγρίνης και να δηλώσει ότι έλαβε
διαβεβαιώσεις, λέει, που θα έπρεπε να καθησυχάσουν τους διοικητικούς των
Πανεπιστημίων;
Φυσικά, οι διοικητικοί που καίγεται το δικό
τους σπίτι δεν μάσησαν από τις διαβεβαιώσεις. Και απάντησαν ότι δεν
εμπιστεύονται τον υπουργό.
Αυτό μας έλειπε δα! Να εμπιστευθούν τον
υπουργό! Δεν είμαστε καλά! Πώς να τον εμπιστευθούν; Ο συγκεκριμμένος είναι ο
ίδιος που βράβευσε πέρυσι με εκπαιδευτικό αριστείο εκείνους τους εκπαιδευτικούς,
τους οποίους έβγαλε σε διαθεσιμότητα. Τους ίδιους που κατά την έξοδο από την
εργασία τους τον άκουγαν, αυτόν, τους συμπολιτευόμενους πολιτικούς και τα
καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. να τους κατασυκοφαντούν με την κατηγορία ότι είναι
επιστημονικά και παιδαγωγικά ανεπαρκείς! Κι έμειναν, οι έρημοι, σύξυλοι με το
αριστείο για να τυλίγουν τη φέτα –αν βρουν τα χρήματα να την αγοράσουν…
Στην φετινή εκδήλωση βράβευσης, τα λεγόμενα
Αριστεία 2013, σηκώθηκαν οι άνθρωποι στο βήμα, και τα ‘δειξαν στους συναδέλφους
τους τα δυο χαρτιά: στο ένα χέρι το περυσινό Αριστείο που είχαν λάβει, και στο
άλλο το χαρτί της διαθεσιμότητας που τους ήρθε στο καπάκι (βλ. video). Τα
ξέρουν, λοιπόν, αυτά τα χαμπέρια του Αρβανιτόπουλου οι διοικητικοί των
Πανεπιστημίων. Και φυλάγονται.
Τι κι αν τα ξέρουν όμως; Τι κι αν την έχουν
νιώσει τόσοι και τόσοι Έλληνες, ο καθένας στην ώρα του, αυτήν την εξαπάτηση;
Άλλοτε από τον Αρβανιτόπουλο, άλλοτε από άλλον, η στοχευμένη κατασυκοφάντηση που
συνδέει από την πρώτη ημέρα του παθήματός μας τα μυαλά της Μέρκελ και της
τρόικας με τα μυαλά των κυβερνητικών συνεχίζεται αδιάλειπτη.
Τούτες τις μέρες, π.χ., ο κλήρος έχει ξαναπέσει
στους γιατρούς. Βάλλονται από έναν υπουργό Υγείας που πραγματικά απορώ με τον
εαυτό μου, πώς δεν έχω βάλει λουκέτο στο sotosblog αμέσως από την ώρα που
ανέλαβε, μόνο και μόνο επειδή ανέλαβε αυτός!
Το δικό του στόρι για την Υγεία δεν έχει
αριστεία κι εκπαιδευτικές ανεπάρκειες, όπως του Αρβανιτόπουλου. Όχι. Έχει
απειλές, έχει νυστέρια που ξεχνιούνται στις κοιλιές και τα στομάχια, φακελάκια
που θα ζήλευαν ακόμα και τα ΕΛ.ΤΑ. (ερχεται η ώρα τους κι αυτωνών), ρουφιανιές
για ιδιωτικά ιατρεία, και άλλα πολλά. Έχει, επίσης, άγιους Ινδούς, Πακιστανούς
και Αφγανούς, φτωχούς και τίμιους που δεν ήρθαν ως “βρωμολαθρομετανάστες να
μαγαρίσουν την ωραία πατρίδα μας”, αλλά κάθησαν υπερήφανοι στη δική τους γη, για
να καλλιεργήσουν με φιλότιμο το πλούσιο χώμα της. Παράγουν εκεί έτσι αθώες,
καταπληκτικές φαρμακευτικές ουσίες, παραδοσιακά θαύματα που εγκρίνει ο
υποδειγματικός Ε.Ο.Φ., ώστε να μπορούμε να τα καταπίνουμε φθηνά εμείς οι
χειμαζόμενοι Έλληνες, σε πείσμα του βρωμοσύριζα και του βάζελου του
Γιαννακόπουλου. Κι έχει και άλλα πολλά το στόρι…
Στο μεταξύ, μαζί με τη διαστρέβλωση της
αλήθειας και τη κατασυκοφάντηση, συνεχίζονται κανονικά και τα πάρτι των
κυβερνητικών με τα πολιτικά κι επιχειρηματικά αφεντικά τους. Μικρά και μεγάλα
πάρτι. Από την Εκπαίδευση μέχρι την Υγεία.
Στην Εκπαίδευση, από το μικρο-ΕΣΠΑ των
Αριστείων που πάει στα ταμεία του Αρβανιτόπουλου, χωρίς να δίνει αυτός την
παραμικρή σημασία στην ουσία του –αφού, αν έδινε, δεν θα περιφρονούσε τόσο
αισχρά στην πράξη το βραβείο– μέχρι την εξυπηρέτηση των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων
κ.τ.λ. Στην Υγεία, με τους πολυεθνικούς καρχαρίες, τους φίλους προμηθευτές, και
πάσης φύσεως άλλους ημέτερους, καθώς και με τους ημιεγγράμματους δαπίτες
διοικητές νοσοκομείων, και δεν συμμαζεύεται. Άλλο τόσο το πάρτι συνεχίζεται
στους διάφορους τομείς κυβερνητικής αρμοδιότητας.
Γι αυτό σας λέω, λοιπόν: Θα ‘θελα να ‘μουν
λαμπατέρ. Ναι, καλύτερα να ‘μουν λαμπατέρ! Διότι, από τα διάφορα έπιπλα αυτής
της χώρας που πωλείται, κουράστηκα να είμαι καναπές, όπου λαγοκοιμούνται κάθε
φορά όσοι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή να μην κατασυκοφαντούνται. Βαρέθηκα να
είμαι τραπέζι, όπου πάνω του τρώνε και πίνουν οι σωτήρες μου, ενώ θλιβεροί
ζητιάνοι περιμένουν από κάτω να πέσουν τα ψίχουλα του Λαζάρου. Δεν θέλω να γίνω
κορνίζα, όπως έγιναν όσοι δεν άντεξαν. Τρέμω μην με τσουβαλιάσουν σε φορτηγό
μετακομίσεων, να βρεθώ δεν ξέρω πού. Και σιχάθηκα να είμαι κρεββάτι, στρωμένο
αποκλειστικά για να ξαπλώνει ένας λαός λιγόθυμος, ενώ ασελγούν επάνω του και τον
βιάζουν όλοι αυτοί οι διεστραμμένοι.
Ανάρτηση από: http://sotosblog.com
