Αλήθεια πως θα σας φαινόταν αν, κατά την περίοδο της κατοχής της Ελλάδας, ο Μανόλης Γλέζος δεν κατέβαζε τη χιτλερική σημαία του κατακτητή από την Ακρόπολη, αλλά την ελληνική σημαία από κάποιο κτήριο της Αθήνας; Δεν θα μας φαινόταν καταγέλαστη ενέργεια;
Οι μαρξιστές θεωρητικοί τόνιζαν συνεχώς ότι στις χώρες που είναι υπό κατοχή οι κομμουνιστές σέβονται τα εθνικά σύμβολα και την εθνική ευαισθησία των υποδούλων συμπατριωτών τους, είναι δε χαρακτηριστικές οι συμβουλές των ηγετών του μαρξισμού προς τους αριστερούς της Πολωνίας και της Ιρλανδίας, ότι αν είναι πραγματικοί κομμουνιστές πρέπει πρώτα και κύρια να αγωνιστούν για την εθνική αξιοπρέπεια και ελευθερία της πατρίδας τους. Δυστυχώς, στην Κύπρο, το κομμουνιστικό κόμμα δεν κατέβαζε τις σημαίες της αγγλικής αποικιοκρατίας αλλά τις ελληνικές, ακόμη και κατά τη διάρκεια της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 1931, τη χρονιά που η Κύπρος έβραζε σαν καζάνι και λίγους μήνες αργότερα θα οδηγείτο στην εξέγερση πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα με νεκρούς, τραυματίες, φυλακισμένους και εξορίστους και καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Περίεργο το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, τα στελέχη του με θεωρητική ανεπάρκεια, εξοπλισμένα με μερικές μπροσούρες και εύκολη συνθηματολόγηση, με επίδραση και από τους αριστερούς και κομμουνιστικούς κύκλους της Αγγλίας, που έβλεπαν το Κυπριακό όχι ριζοσπαστικά αλλά με τα ματογυάλια του μεταρρυθμιστή αποικιοκράτη. Το κυριότερο ολίσθημα του Κ.Κ.Κ. ήταν η πολιτική του εναντίον της Ένωσης και η διακήρυξη για μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, στην οποία θα εντασσόταν και η Κύπρος, ένα σύνθημα που ηχούσε πανέμορφα στ’ αυτιά των Άγγλων αποικιοκρατών, γιατί προκαλούσε διάσπαση, έστω και μικρή, στο ενιαίο της ενωτικής διεκδίκησης, η οποία χαρακτήριζε, με διάφορους βαθμούς έντασης, όλον τον κυπριακό ελληνισμο. Όσο για το φόβητρο, για κοτζάμ ολόκληρη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, οι πανέξυπνοι Άγγλοι γελούσαν, γιατί ήξεραν ότι ήταν μία θεωρητική πομφόλυγα, πέρασαν 90 χρόνια από την ίδρυση του Κ.Κ.Κ. και ακόμα περιμένουμε τη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία. Ο κίνδυνος για τους Άγγλους ήταν οι ενωτικές διεκδικήσεις των Κυπρίων και τίποτε άλλο.
Όμως τελευταία επιχειρείται μια επιστροφή στην προβολή των διακηρύξεων του παλαιού Κ.Κ.Κ. Επιτελείται μια νέα ανάγνωση της κυπριακής ιστορίας, ιδεοληπτική και προκάτ, που δεν αντιστοιχεί με τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης της Κύπρου, που αγνοεί τη συνολική θεώρηση και επιμένει στο έλασσον και περιθωριακό, το οποίο αναδεικνύοντάς το συντείνει στην αποδοχή της κυοφορούμενης λύσης, που καταστρατηγεί θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ευρωπαϊκά προτάγματα.
Είναι χαρακτηριστικό το μελέτημα του Μιχαήλ Μιχαήλ «Η ιστορία, η ιδεολογική της χρήση και ο διαφορετικός αντιαποικιακός λόγος της Αριστεράς». Με προχειρότητες, επιπολαιότητες και λάθη ασύγγνωστα για έναν ιστορικό, ο Μιχαήλ εφορμά επί της κυπριακής ιστοριογραφίας παράγοντας ένα λόγο κατά βάθος φιλοαποικιοκρατικό. Αναφέρει για αντίληψη των Βρετανών που ήταν εντελώς νεωτερική, και για τις διαδικασίες νεωτερικού κράτους (σ. 106) αποφεύγοντας να θίξει το κύριο, ότι οι Άγγλοι καταστρατηγούσαν τη θεμελιώδη αρχή της νεωτερικότητας (κράτος δικαίου, ενιαίο κοινωνικό σώμα) εδραιώνοντας τη ρατσιστική διάκριση σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους.
Το μελέτημα του Μ. Μιχαήλ, που προωθεί μια κομματοκεντρική αφήγηση της ιστορίας της Κύπρου και θεωρεί κάθε άλλη γνώμη ως προδοσία ή τουλάχιστον ως ανωμαλία της ιδεατής ιστορικής πορείας, που ως ιστορικός έχει στο μυαλό του, συμπεριλαμβάνεται στον τόμο Η Κυπριακή Αριστερά στην Πρώτη Περίοδο της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, στον οποίο μερικά μελετήματα επιμένουν σε έναν ιερό και μη αμφισβητήσιμο πολιτικόθρησκευτικό αριστερό λόγο, [πολιτικοθρησκευτικός γιατί είναι γνωστός ο μεσσιανικός λόγος της παραδοσιακής αριστεράς, ο οποίος δημιούργησε θεωρητικά τερατουργήματα και, κυρίως, απάνθρωπες πρακτικές εις βάρος και των ίδιων των αριστερών μελών και οπαδών], που αφήνει την αριστερά εκτός κριτικής και αναπαράγει ιδεολογήματα. Όμως, στο τέλος, ο Μιχαήλ υποβάλλει το παράπονό του, σχεδόν ένδακρυς: γιατί αυτός ο αντιαποικιακός λόγος [της αριστεράς] αποσιωπήθηκε και παρέμεινε, ή παραμένει ακόμη, στη σκιά ενός ιερού και μη αμφισβητήσιμου εθνικοθρησκευτικού αντιαποικιακού λόγου.
Διαστρέβλωση πρώτη: Αυτόν τον λόγο τον κατέκρινε η κομμουνιστική διεθνής ως σεχταριστικό και υποβοηθητικό της αποικιοκρατίας, όπως και πολλοί άλλοι διανοούμενοι της αριστεράς, ακόμη και μέσα στο ίδιο το ΑΚΕΛ. Δεν αναφέρθηκε στο θέμα αυτό ο μελετητής, γιατί δεν βόλευε στην παραγωγή των ιδεολογημάτων του.
Διαστρέβλωση δεύτερη: Αυτόν τον λόγο τον απέκρυψε η ίδια η αριστερά του ΑΚΕΛ. Είδε πουθενά ο κ. Μιχαήλ στις εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες του κομματικού τύπου (εφημερίδες και περιοδικά) της δεκαετίας του ’50 ή των άλλων δεκαετιών ή στα κομματικά ανακοινωθέντα, να προβάλλουν αυτήν την αντιμετώπιση της αποικιοκρατίας εκ μέρους του Κ.Κ.Κ.; Αντιθέτως, όταν το ΑΚΕΛ θέλει να δώσει ιστορικό βάθος στον κομματικό του σχηματισμό και συμπεριλαμβάνει και την περίοδο του Κομμουνιστικού κόμματος (1926-1941) αναφέρεται στις δυσκολίες των πρώτων εργατικών αγώνων και στα αιτήματα της αριστεράς για βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων και περιορίζεται μόνο σ’ αυτά. Επειδή είναι νέος άνθρωπος ο κ. Μιχαήλ θα τον συμβούλευα, αν θέλει να αφήσει τη σφραγίδα του στην ιστορική πνευματική ζωή του τόπου, να εγκαταλείψει τον ιερό, αναμφισβήτητο λόγο για την αριστερά και να κρίνει όλους με τα ίδια κριτήρια. Στην περίπτωση αυτή, αφού θέλει να ανασύρει στην επιφάνεια τις παλιές απόψεις και πρακτικές του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, (ίσως είναι η νέα μόδα της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας που θα μας ταλαιπωρήσει οσονούπω), έπρεπε πρώτα και κύρια να ασκήσει δριμύτατη κριτική στο ΑΚΕΛ, που τις εγκατέλειψε και τις απέκρυψε. Όμως ο ρηξικέλευθος ιστορικός δεν διανοείται να αμφισβητήσει και να κρίνει το ιερό κόμμα.
Διαστρέβλωση τρίτη. Ουδείς απέκρυψε σκόπιμα τον λόγο του ΚΚΚ για την αποικιοκρατία, γιατί το κόμμα αυτό στην αγροτοποιμενική Κύπρο του μεσοπολέμου είχε μικρή εμβέλεια και δεν επηρέαζε τις εξελίξεις. Κύριες δυνάμεις ήταν η αγγλική αποικιοκρατία, η Εθναρχία, οι πολιτικοί πέριξ της Εθναρχίας (σε μικρή ή μεγάλη απόσταση), και οι ηγετικοί κύκλοι της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Αυτοί έπαιζαν τον κύριο ρόλο και τα φώτα των μελετών έπεφταν και πέφτουν πάνω τους. Παράγοντας τον συνήθη κλαυσιαίδοιο λόγο των διανοουμένων της κυπριακής παραδοσιακής αριστεράς, που συνεχώς παραπονιούνται και μουρμουρούν, ο κ. Μιχαήλ παραπονιέται γιατί αποσιωπήθηκε αυτός ο λόγος. Η απάντηση μου: Kαι από βλακεία των αντιπάλων του ΑΚΕΛ. Που δεν τον εντόπισαν, έστω και ως ήσσονος σημασίας, και έτσι έχασαν την ευκαιρία να ασκούν δριμύτατη κριτική στην προϊστορία και πρωτοϊστορία του ΑΚΕΛ, γιατί οι θέσεις του ΚΚΚ ήταν εκτός ιστορικού πλαισίου, σεχταριστικές και, δυστυχώς, εν τέλει, θώπευαν την αγγλική αποικιοκρατία.
Ανάρτηση από: http://savvaspavlou.wordpress.com
