Του Βάσου Φτωχόπουλου
Κάθε χρόνο, στην επέτειο της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, θα έπρεπε χίλιοι από εμάς, γονατιστοί, να πηγαίναμε στον Μαχαιρά για να ολοκληρώσουμε το τάμα μας, να ανάψουμε ένα κεράκι στο μοναστήρι και να ζητήσουμε συγγνώμη που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε αυτόν τον τόπο ελληνικό. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Τώρα, μάλιστα, χιλιάδες ρεβανσιστές του ΝΑΙ του 2004 ακονίζουν τα μαχαίρια για τη μεγάλη σφαγή. Θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω, ωσάν και το ΟΧΙ του 2004 πήρε το φαΐ από το στόμα των παιδιών τους.
Όλα δείχνουν πως δέκα χρόνια μετά το ΟΧΙ, ο κόσμος της Κύπρου είναι έτοιμος για το μεγάλο ΝΑΙ. Είναι έτοιμος να τα δώσει όλα και να φτιάξει τη διζωνική ομοσπονδία των ονείρων του. Όλα δείχνουν πως σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχει πια Κυπριακό, πως το πρόβλημα θα λυθεί και όλοι θα ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι και αρμονικά συναδελφωμένοι. Οι ρεβανσιστές ετοιμάζουν από τώρα τα μεγάλα δικοινοτικά και τρικοινοτικά πάρτυ. Οι τρεις δημοκρατίες, συν οι άλλες δύο των κυρίαρχων βάσεων, θα έχουν πολλά να γιορτάσουν. Μπορεί όντως και να τα καταφέρουν, μπορεί οι Κύπριοι να μην έχουν πια άλλες αντιστάσεις, μπορεί και να αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν και να ζήσουν ξανά ως Φοίνικες και φραγκολεβαντίνοι. Μπορεί και να αποφάσισαν να τουρκέψουν και να αλλαξοπιστήσουν.
Ό,τι και αν συμβεί, εμείς θα είμαστε πάλι εδώ. Η ζωή και ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Με το βλέμμα μας στο βλέμμα του Αυξεντίου, θα κάνουμε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι Έλληνες της Κύπρου, να ζουν και να πεθαίνουν ως Έλληνες. Σαράντα αστυνομίες και να στήσουν οι ρεβανσιστές, οι Αυξεντίου πάλι θα ξεφυτρώνουν πάνω στους ρότσους της κυπριακής γης. Πενήντα ομοσπονδίες και αν σκαρφιστούν, κάποια αμούστακα παιδιά πάλι με την ΕΝΩΣΗ στο στόμα και την ελληνική σημαία στο χέρι θα τους χαλούν το παιχνίδι. Τίποτα ΔΕΝ τελειώνει, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης προδοσίας. Τίποτα, διότι σσιέπει μας που τ’ άψη ο Θεός μας και οι άγιοί μας και οι ποιητές μας και οι νεκροί μας, τα αμούστακα παλληκάρια μας που δεν λογάριασαν ολόκληρες αυτοκρατορίες, που δεν φοβηθήκαν τους εξολοθρευτές της Μεγάλης Βρετανίας, που δεν λύγισαν μπροστά στον Χάροντα. Τι λέτε; Τώρα θα φοβηθούν έναν Μακάριο Δρουσιωτη και έναν Χρήστο Στυλιανίδη; Εδώ θα είμαστε, όσο και αν μας «συνιστώσουν».
Τον Αυξεντίου δεν μπορούν να τον ξαναδολοφονήσουν ούτε μπορούν να φιμώσουν τα πιτσιρίκια μας. Αυτά θα μεγαλώνουν στις ατέλειωτες σκλαβκιές με το ΞΥΠΝΑ ΚΑΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΡΑΓΙΑ στα χείλη και κάτω από τις ελιές και τις τερατσιές του γέρο-Μόντη θα ονειρεύονται γλυκούς θανάτους σαν του Γρηγόρη, σαν του Πετράκη, σαν του Ευαγόρα, σαν του Κυριάκου, σαν του Πανίκου, σαν του Μιχαλάκη, σαν του Μάρκου και ο κατάλογος ατέλειωτος… Ο δικός τους κατάλογος είναι ανύπαρκτος· δεν έχει αρχίσει ούτε πρόκειται να αρχίσει. Βλέπετε, κανείς δεν πεθαίνει για τριάντα αργύρια. Τα παίρνουν για να προδίδουν. Όταν προδώσουν, ο Αυξεντίου δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας αξέχαστης. Αιωνία του η μνήμη τζι ας γινεί το γαίμαν σας αυλάτζιιν.
Ανάρτηση από: http://vasosftohopoullos.wordpress.com
