Ο «ανθρωπισμός» του κεφαλαίου και του νεοαποικισμού
Του «Απάνθρωπου»
Από τότε που οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – γέννημα του κινήματος του ’68 – αποτελούσαν εναλλακτική θέσμιση της κοινωνίας ενάντια τόσο στον κρατισμό, όσο και στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κύλισε πολύ νερό στ’αυλάκι.
Η ενσωμάτωση του αντιθέτου και του διαφορετικού αποτελεί βασικό μηχανισμό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι Μ.Κ.Ο δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Εντάσσονται πια στο σημειολογικό υλικό της μετανεωτερικής κυριαρχίας και, εν μέσω οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, διαμορφώνουν το ιδεολογικό περιβάλλον αντιμετώπισης της φτώχειας.
Εσχάτως, στο πλήθος οργανώσεων υγείας και κοινωνικής φροντίδας, προστίθεται και το Open Society Foundations (OSF) του παλιού γνώριμου Τζορτζ Σόρος, μέσω του Solidarity Now (παρακλάδι του ιδρύματος στην Ελλάδα). Μετά το πετρέλαιο που δώριζε σε σχολεία και οργανισμούς, το ίδρυμα στοχεύει στη δημιουργία τεσσάρων κέντρων αλληλεγγύης, στο πρότυπο του πρώτου κέντρου, που εγκαινίασε ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη. Μέσω των Μ.Κ.Ο. Άρσις και ΠΡΑΚΣΙΣ, προσφέρει νομική στήριξη για προβλήματα και επιπτώσεις της κρίσης (χρέη, δάνεια, εργασιακά, προνοιακά, κ.α), καθώς και ιατρική και ψυχολογική στήριξη των αποδυναμωμένων πολιτών. Στην Αθήνα, σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση και τις συνήθεις Μ.Κ.Ο, το κέντρο θα λειτουργήσει στο παλιό Φρουραρχείο, στο Σταθμό Λαρίσης.
«Να σε κάψω Γιάννη, να σ’αλείψω μέλι». Ο χρηματιστηριακός μάγος της νεοκαπιταλιστικής αυτοκρατορίας, ο άτυπος υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και του νεοιμπεριαλισμού, που μέσω «ανθρωπιστικών» Μ.Κ.Ο συνέβαλλε στην διάλυση καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ, αποτελεί το πρόσωπο αναφοράς κάθε νεοφιλελεύθερου αριστερού ή δεξιού «εκσυγχρονιστή». Η «κοινωνία» του, που γεννά την εκμετάλλευση και τη φτώχεια, φροντίζει στοργικά τα θύματά της. «Μπορούμε να λύσουμε την κρίση στην Ευρώπη. Μαζί», λέει το σποτ στην ιστοσελίδα της OSF (http://www.opensocietyfoundations.org/voices/message-solidarity )Από τότε που οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – γέννημα του κινήματος του ’68 – αποτελούσαν εναλλακτική θέσμιση της κοινωνίας ενάντια τόσο στον κρατισμό, όσο και στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κύλισε πολύ νερό στ’αυλάκι.
Η ενσωμάτωση του αντιθέτου και του διαφορετικού αποτελεί βασικό μηχανισμό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι Μ.Κ.Ο δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Εντάσσονται πια στο σημειολογικό υλικό της μετανεωτερικής κυριαρχίας και, εν μέσω οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, διαμορφώνουν το ιδεολογικό περιβάλλον αντιμετώπισης της φτώχειας.
Εσχάτως, στο πλήθος οργανώσεων υγείας και κοινωνικής φροντίδας, προστίθεται και το Open Society Foundations (OSF) του παλιού γνώριμου Τζορτζ Σόρος, μέσω του Solidarity Now (παρακλάδι του ιδρύματος στην Ελλάδα). Μετά το πετρέλαιο που δώριζε σε σχολεία και οργανισμούς, το ίδρυμα στοχεύει στη δημιουργία τεσσάρων κέντρων αλληλεγγύης, στο πρότυπο του πρώτου κέντρου, που εγκαινίασε ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη. Μέσω των Μ.Κ.Ο. Άρσις και ΠΡΑΚΣΙΣ, προσφέρει νομική στήριξη για προβλήματα και επιπτώσεις της κρίσης (χρέη, δάνεια, εργασιακά, προνοιακά, κ.α), καθώς και ιατρική και ψυχολογική στήριξη των αποδυναμωμένων πολιτών. Στην Αθήνα, σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση και τις συνήθεις Μ.Κ.Ο, το κέντρο θα λειτουργήσει στο παλιό Φρουραρχείο, στο Σταθμό Λαρίσης.
Όπου το μαζί σημαίνει ο καθείς μόνος του απέναντι στο αφεντικό και το διαμελισμό χωρών, αλλά αντάμα με τις Μ.Κ.Ο που διαμεσολαβούν ώστε να εμποδίζονται αυτόνομες κινήσεις κοινοτικής-λαϊκής αλληλεγγύης και εναλλακτικής πολιτικής προοπτικής.
Η «απελευθέρωση» της «κοινωνίας των πολιτών» θα επιτευχθεί μέσω ιδεολογικών μηχανισμών των ειδικών της αλληλεγγύης, αυξάνοντας την κυριαρχία της «πολιτικής κοινωνίας» πάνω στο λαό. Οι κάθε είδους Μ.Κ.Ο, είτε συνειδητά είτε μέσω αγνών ανθρωπιστικών κινήτρων, θα αποτελέσουν – αν δεν αποτελούν ήδη – το ιδεολογικό όχημα μέσω του οποίου το μεγάλο κεφάλαιο διεισδύει στην κοινωνία, ενσωματώνοντας τη διαφορετική άποψη και τη συλλογικότητα, χρησιμοποιώντας τον πολυκερματισμό του λαού και τα …«ατομικά δικαιώματα».
Μάλιστα, η διάχυση της ιδεολογίας του «κράτους πρόνοιας» των Μ.Κ.Ο, των «φιλάνθρωπων» χορηγών, ταυτίζεται με την πρόσφατη στρατηγική της εξουσίας και του μνημονιακού κράτους. Ο ολοκληρωτισμός της ταξικής κοινωνίας θα έρθει μέσα από τα «δημοκρατικά δικαιώματα» και τις «φιλελεύθερες» ατομικιστικές απόψεις. Ο νεοαποικισμός της χώρας κτίζεται γύρω από την περιφερειοποίηση και την καλλικρατική «αποκέντρωση». Η νέα διαφθορά και διαπλοκή του παρασιτικού κεφαλαίου και του κράτους διαμορφώνεται μέσα από τον πόλεμο κατά της …διαφθοράς. Η οικοδόμηση απάνθρωπων δομών και συστημάτων θα γίνει νομότυπα και με το σταυρό στο χέρι. Οι κυβερνητικές πολιτικές θα περνούν μέσω μη κυβερνητικών δομών, οι οποίες, με το άλλοθι πως δεν διαχειρίζονται κρατικό χρήμα (λες και τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν είναι χρήματα από τα κράτη), νομιμοποιούν τις επιφυλάξεις τους για τους χρηματοδότες τους και την «ανθρωπιστική» διαπλοκή τους. Το νέο ξέπλυμα χρημάτων δρομολογείται μέσω της τέχνης και του πολιτισμού, αντάμα με το νέο ρίαλ εστέιτ που σχετίζεται με την ανάπλαση περιοχών, μουσείων και πολιτιστικών ιδρυμάτων (βλέπε Λάτση, Φαληρικό Δέλτα κ.α).
Το παράδοξο(;) στην ιστορία αυτή είναι πως, οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τις Μ.Κ.Ο., στην πλειοψηφία τους είναι ή δηλώνουν «αριστεροί», «αντιεξουσιαστές» ή «ακτιβιστές», συμμετέχοντας οι παλιότεροι σε αντι-παγκοσμιοποιητικές διαδηλώσεις, όπως πιθανόν, σ’αυτή στη Νέα Υόρκη, όταν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ο Τζόρτζ Σόρος υμνούσε προφανώς τις αρετές του μαφιόζικου καπιταλισμού υπέρ της ανοικτής κοινωνίας και των δικαιωμάτων, με συνδαιτημόνες τον Μπρεζίνσκι , τον Χάντιγκτον και τον Φουκουγιάμα.
Η εποχή, βέβαια, που ο αναρχικός Λεωνίδας Χριστάκης, ο αριστερός Γιώργος Μιχαηλίδης (σκηνοθέτης), ή η χαρισματική αμφισβητίας Λιλή Ζωγράφου κατήγγειλλαν τις χορηγίες τους Ιδρύματος Φορντ σε έλληνες διανοούμενους ως το Δούρειο Ίππο της αμερικανικής πολιτικής, μάλλον πέρασε ανεπιστρεπτί. Και η αναφορά στον ιμπεριαλισμό και τη CIA του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος όχι μόνο φαντάζει αδιανόητη στους μη κυβερνητικούς αριστερούς μας, αλλά συκοφαντούν κιόλας, όσους μιλούν γι’αυτά, ως συνωμοσιολόγους ή ακροδεξιούς.
Οι «αριστεροί» μη κυβερνητικοί εκσυγχρονιστές είναι πια τόσο «φιλελεύθεροι», που ταυτίζονται με τους δεξιούς νεοφιλελεύθερους.
Το σίγουρο είναι πως αυτό που επιτυγχάνουν είναι να αποκρύπτουν την πολιτική διάσταση του ζητήματος και τις αιτίες που γεννούν την οικονομική κρίση και τη νεοποικιοκρατική διάσταση που παίρνει ο σύγχρονος καπιταλισμός στη χώρα μας, παραμορφώνοντας έτσι και τις συλλογικές λύσεις που απαιτούνται.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
