Σήμερα συμπληρώνονται
69 χρόνια από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο. Έναν αγώνα
που διεξήγαγε η ΕΟΚΑ. Υπό την ηγεσία του Διγενή [Γεώργιου Γρίβα – του γνωστού ηγέτη
της οργάνωσης Χ, στην κατεχόμενη από τους Γερμανο-ιταλούς και Βούλγαρους ναζί και
φασίστες].
Την ιδεολογική ουσιαστικά ηγεμονία
κράτησε η Κυπριακή εκκλησία. Η μη συμμετοχή της αριστεράς στον αγώνα δεν επέτρεψε
να διαμορφωθεί, να αναπτυχθεί μια εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία που να αντιστοιχεί
στους καιρούς – δηλαδή μια εθνικοαπελευθερωτική και αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία.
Ο αγώνας και η ιδεολογία του έμειναν ουσιαστικά στα πλαίσια των εθνικών-αλυτρωτικών
αγώνων, που γνωρίσαμε τέλη 18ου και αρχές 19ου αιώνα. Δεν είχαμε φαινόμενα ανάλογα με αυτό του ΕΑΜ: μαζική λαϊκή
συμμετοχή, ιδεολογική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση [1].
Αυτή η έλλειψη καθώς και η ποιότητα
– κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική – της ηγεσίας του αγώνα, έκαναν πιο εύκολο
το «έργο» του συμβιβασμού και τελικής ήττας του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα. Αν,
μάλιστα, θυμηθούμε ότι την ίδια τύχη είχε και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας
(1941-44) και στην Ελλάδα, όπου υπήρχε μαζική συμμετοχή και «καθοδήγηση» αριστερή,
δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ήττα του κυπριακού.
Ο αγώνας της Κύπρου, κινητοποίησε
τον λαό στην Ελλάδα και στρίμωξε το καθεστώς της εξάρτησης, εθνικής υποτέλειας
και κοινωνικής παρακμής που είχε επιβληθεί, εκτός από τα «λάθη» της ηγεσίας του
ΕΑΜ και ΚΚΕ, με την ωμή επέμβαση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής
(Αγγλίας και ΗΠΑ) και βέβαια τη στενή συνεργασία του αστικού πολιτικού κόσμου. Αυτά,
όλα είναι γνωστά. Πασίγνωστο, επίσης, ότι η πτώση της Χούντας οφείλεται στις εξελίξεις
που είχαν κέντρο την Κύπρο. Το έχουμε ξαναπεί ότι η Χούντα κατέρρευσε – και η κοινοβουλευτική
δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην χώρα μας – λόγω κυπριακού. Κάτι που συστηματικά αποσιωπάται
και από την αριστερά.
Σήμερα στην Κύπρο τιμήσανε την
επέτειο έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ. Εδώ, δεν γράψανε λέξη οι προοδευτικές, αριστερές
μας εφημερίδες. Δεν πρόλαβα να ρίξω ένα βλέμμα σε όλο τον ελλαδικό τύπο, αλλά μόνο
στον «προοδευτικό» και αντιμνημονιακό – που πάσχει και από αμνησία.
Εμένα αυτά όλα κάτι που λένε.
Εσάς;
Η μνήμη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ πού έδωσαν τη ζωή τους για τη Λευτεριά,
την Αυτοδιάθεση και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα θα παραμείνει άσβεστη και
θα μας φρονηματίζει. Και πρέπει να εμπνέει σε αγώνα ενάντια σε κάθε λύση που οδηγεί
στην αποδοχή των τετελεσμένων – εισβολή, κατοχή και ανακήρυξη του τουρκοκυπριακού
ψευδοκράτους στη Β. Κύπρο – είτε υπό μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είτε
με διχοτόμηση του νησιού.[2]
[1] Τα ζητήματα αυτά έχω αναπτύξει σε άρθρα μου στην ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
(MONTHLY REVIEW) : Λ. Ριζάς : «Για το Κυπριακό», τ. 41, Δεκέμβριος 1983, «Κοιτάνε
Αριστερά, βαδίζουν δεξιά», τ.42-43, Μάρτιος 1984, «Κυπριακό: το υπόβαθρο των τελευταίων
εξελίξεων», τ. 45, Νοέμβριος 1894, και «Κυπριακή τραγωδία: η διάσταση ανάμεσα στον
κοινωνικό και εθνικό αγώνα»,τ. 47, Ιούνιος 1985
[2] Όπως προτείνει με συνέντευξη του στην κυπριακή εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος»
(30/3/14) ο καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ.Άγγελος Συρίγος
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
