«Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.»
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.»
Ο ραγιαδισμός μας δεν έχει όρια.
Όσον καιρό λειτουργεί αυτό το μπλογκ έχω προσπαθήσει, όσο μπορώ, ν’ αποφύγω να μας κατηγορήσω. Έχω μάλιστα δυσφορήσει μ’ εκείνους που, επειδή βλέπουν ότι είμαστε ραγιάδες, μας κατηγορούν –γι απάθεια, αδιαφορία, εαυτουλισμό, ωχαδερφισμό, όλα τους τούτα τίποτε μα τίποτε περισσότερο από γνήσιο σήμα κατατεθέν του ραγιά.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που το όριο του ανθρώπου ξεπερνιέται, και δεν μπορείς πια να συγκρατηθείς. Έτσι και με το δικό μου όριο. Ξεπεράστηκε.
Δεν είναι οι εξαγορασμένες ψήφοι, παρά τα μέτρα που ήρθαν για ν’ αποκαλύψουν μιαν ακόμα προεκλογική εξαπάτηση ότι τάχα δεν επρόκειτο να υπάρξουν. Όχι, δεν είναι αυτές οι ψήφοι που ξεπέρασαν το όριό μου.
Ούτε είναι η σιωπή για τη Βουλή που έκλεισε, ώστε να την βγάλει καθαρή ο Βενιζέλος με τα υποβρύχια.
Ούτε είναι η τηλεθέαση της Βούλτεψη που σκούζει ότι τίποτε δεν παραγράφεται, εξαιρώντας για τα προσχήματα το αδίκημα της απιστίας, ωσάν να είναι κάτι το επουσιώδες –η ίδια Βούλτεψη παρακαλώ που, αν δείτε τι έλεγε κι έγραφε για τον Βενιζέλο και τα υποβρύχια πριν γίνει Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, θα φρίξετε, θα πάθετε ζημιά.
Ούτε είναι η ανοχή στον Αθανασίου που κράταγε καταχωνιασμένες στα συρτάρια του τις καυτές δικογραφίες, μη τυχόν κι έσκαγαν μες την προεκλογική περίοδο.
Δεν είναι καν οι αντοχές στον Βενιζέλο που εξαπολύει επίθεση κιόλας στην Εισαγγελέα, επειδή διανοήθηκε αυτή να στείλει τη δικογραφία στη Βουλή· εγκαίρως!
Ούτε είναι τα πολλά-πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός και πλήθος, ένας απύθμενος βόθρος που όζει, ζέχνει κι έχει ξεχειλίσει στους δρόμους και τα σπίτια ολόκληρης της χώρας και μας πνίγει μες το σκωρ.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι.
Είναι που έχουμε αφήσει στο έλεος του Θεού τις καθαρίστριες, που μόνες τους, ολομόναχες επιμένουν ν’ αγωνίζονται και αποδεικνύουν ότι εκείνες πάντως προσπαθούν να μην είναι ραγιάδες. Σαν να μη φθάνει αυτό, τις κατηγορούμε κι από πάνω. Ε, μεγαλύτερος ραγιαδισμός από αυτόν δεν υπάρχει!
«Ακόμα τούτη η Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες», έγραφε ο Ρήγας. Πάει και τούτη η Άνοιξη, λέω εγώ. Τώρα, καλοκαίρι, καλοκαιράκι…
Έτσι κι έρθει ποτέ η λεφτεριά, την άλλη Άνοιξη ή την παράλλη, να μου το θυμηθείτε, θα το καταφέρουμε και αυτό, να τη φέρουμε στα μέτρα μας. Ναι, ως και τη λεφτεριά. Τα μέτρα μας τα ραγιάδικα, εννοείται. Για να την κάνουμε και τη λεφτεριά ραγιάδικη, να μοιάζει με τα μούτρα μας και να την αντέχουμε. Έλα, έλα, μην τρελαίνεσαι! Δεν θα είναι η πρώτη φορά…
Ραγιάδες, σας βαρέθηκα! Είναι πολύ ακριβή η λεφτεριά για να την αποκτήσετε. Στο κάτω-κάτω δεν σας αξίζει.
Ανάρτηση από: http://sotosblog.com
