Κι εμένα μ’ αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Αν και δεν έκανα ποτέ ιδιαίτερη καριέρα σαν οπαδός, ΑΕΚ με αναστολή είμαι μέχρι να ξεμπερδέψει η ομάδα από τα λαμόγια που την προεδρεύουν. Εδώ και χρόνια έχω βολευτεί στις κερκίδες ενός δημοτικού σταδίου που παίζουν τοπικά. Ούτε ξέρω τις ομάδες, διαλέγω μια στην τύχη κάθε φορά και την υποστηρίζω μέχρι να λήξει το παιχνίδι.
Κατόπιν τούτου δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους που χάρηκαν χτες για τη νίκη της εθνικής. Όμως έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους που όταν τους καλούν οργανώσεις και κόμματα να κατέβουν στο δρόμο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αυτοί να μην κουνάνε βλέφαρο κι όταν τους καλεί ο Σάντος να βγουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το ανέβασμα της τιμής των μετοχών παικτών και προπονητή, να βγαίνουν και να προσκυνούν στην άσφαλτο.
Έχει ενδιαφέρον να ακούς ανθρώπους να δηλώνουν γεμάτοι από «εθνική υπερηφάνεια» ενώ ταυτόχρονα ανέχονται σιωπηρά και αδιαμαρτύρητα να ζουν σε μία χώρα χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς κυριαρχία, χωρίς βουλή και με μια κυβέρνηση εντολοδόχων που υπηρετούν εντολείς πλήρους γερμανικής και τραπεζικής υπερεθνικής υπερηφάνειας.
Εντάξει, με ό,τι μπορεί χαίρεται ο καθένας. Στην αρχαία Ρώμη χαίρονταν όταν έβλεπαν λιοντάρια να τρώνε ανθρώπους και στο σύγχρονο κόσμο κάποιοι χαίρονται βλέποντας σκυλιά να αλληλοφαγώνονται σε κυνομαχίες. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν παραξενεύομαι πλέον. Απλώς λέω ότι έχει ενδιαφέρον να βλέπεις άνεργους, κατεστραμμένους, απολυμένους, ανασφάλιστους να πανηγυρίζουν επειδή η χώρα τους που σβήνει, η χώρα που τους φτύνει και καλά τους κάνει τέτοιοι που είναι, έβαλε ένα γκολ μέσω ενός παίκτη που ζει και δουλεύει στη Σκωτία. Εντάξει, όχι ότι θα άλλαζε και τίποτα αν αυτός ο παίκτης έπαιζε στην Ελλάδα, αλλά λέμε τώρα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα φώναζα κι εγώ «γκοοοοοοοοοολ» στην περίπτωση που έβλεπα τον χθεσινό αγώνα. Πιθανόν και να το έκανα λόγω ενστίκτων που υπέκυψαν στην εκπαίδευση του Συστήματος. Όμως δεν έχω δει κανέναν αγώνα, γιατί το θεωρώ λίγο περίεργο να αναζητώ χαρά ή ενδιαφέρον σε κάτι που συμβαίνει σε μία χώρα η οποία ξοδεύει εκατομμύρια για το ποδόσφαιρο την ώρα που το 31% του πληθυσμού της, περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ενώ στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές της, 44 παιδιά στα 1000 πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους.
Όχι ότι κάνουν κάτι κακό όσοι βλέπουν τους αγώνες στη Βραζιλία. Δεν θα πουλήσω ηθική ο πρώτος ανήθικος. Απλώς διασκεδάζω με διαφορετικά πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που χαίρονται όταν βάζει ο ένας Σαμαράς γκολ στην Ακτή Ελεφαντοστού να χαίρονται κι όταν βάζει γκολ ο άλλος Σαμαράς στην αξιοπρέπειά τους. Εδώ που φτάσαμε, Σαμαράς να’ ναι κι ό,τι να’ ναι. Στ’ αρχίδια μας και στα τρύπια δίχτυα μας.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com
