Κανένας στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί πια να πιστεύει πως υπάρχει «διέξοδος» από την κρίση. Όλες οι κοινωνίες του πλανήτη θα βιώσουν την κρίση μέχρι το τέρμα της: μέχρι να λύσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι κάθε κοινωνίας την εκδοχή της αντίφασης που συνιστά την κρίση στην κοινωνία τους. Και τελικά, οι άνθρωποι της παγκόσμιας κοινωνίας θα λύσουν την αντίφαση τους, στην γενικότητά της, με τον μετασχηματισμό τους από «κοινωνία των αγορών» σε «κοινωνία των ανθρώπων».
Από την άλλη, όσο διαρκεί η κρίση, όλες οι κοινωνίες του κόσμου θα στρέφονται (ενστικτωδώς) προς αυτό που σήμερα θεωρείται Αριστερά. Αυτή την φορά όμως η κοινωνία, που έχει προ πολλού πάψει να περιμένει πως θα «σωθεί» από την Δεξιά, δεν περιμένει πια να «σωθεί», ούτε από την Αριστερά. Οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης έχουν αντιληφθεί (ενστικτωδώς πάντα) πως, αν μιλάμε με όρους «σωτηρίας», θα σωθούν με κάποια νέου τύπου, δική τους, αδιαμεσολάβητη, οργάνωση και με κάποιον αντίστοιχο, νέου τύπου, αγώνα.
Αυτό που μένει τώρα στους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης είναι να αντιληφθούν μέσα από την καθημερινή τους πρακτική (και όχι φιλολογικά) πως η ιστορική σημασία της κρίσης είναι η ολοκλήρωση της καταστροφής του «συστήματος», προκειμένου ακριβώς να «σωθεί» η κοινωνία.
Ως «αστικό», το κοινωνικό σύστημα έχει ήδη καταρρεύσει. Η ανάπτυξη των «αγορών», παραβίασε την θεμελιώδη «αστική» αρχή του απαραβίαστου της ατομικής ιδιοκτησίας, στα «μέσα της παραγωγής» και στην «δύναμη της εργασίας». Καταρρέει τώρα το σύστημα και ως «εξουσιαστικό», αφού δεν δικαιολογείται πια από την μεταπολεμική του (κουτσά στραβά) διασφάλιση της «νομιμότητας», με το «κράτος δικαίου» και του «ανθρωπισμού» με το «κοινωνικό κράτος». Οι άνθρωποι του συστήματος αγνοώντας την ουσία της κρίσης προσπαθούν να ανασυστήσουν την αστική «εξουσία» με την επίκληση της «νομιμότητας» και του «ανθρωπισμού».
Η προσπάθεια των ανθρώπων του συστήματος είναι το επίσης αναγκαίο παρακολούθημα της κρίσης. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι πως οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης στρατεύονται ή και απλώς συναινούν σ' αυτή την απελπισμένη προσπάθεια.
Θα παρέρχεται όμως ο κίνδυνος στον βαθμό που οι άνθρωποι της βάσης θα συνειδητοποιούν την πραγματικότητα: η κρίση δεν είναι ούτε «παράνομη» ούτε «απάνθρωπη», είναι απλά το δύσκολο κομμάτι της διαδικασίας αλλαγής του κοινωνικού συστήματος.
Ανάρτηση από: http://www.enet.gr
