Πριν από έξι σχεδόν χρόνια, δύο παιδιά, δύο φίλοι, χωρίστηκαν για πάντα. Η σφαίρα του αστυνομικού που σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, έγινε αυτή που μεγάλωσε σε μια νύχτα τον φίλο του, Νίκο Ρωμανό. Σήμερα, αυτός που “θα μπορούσε να είναι στη θέση του” πυροβολεί κατά των κρατικών δολοφόνων χωρίς σφαίρες. Αρκούν οι ιδέες του.
Ο Νίκος Ρωμανός έπαψε εκείνο το βράδυ...
να είναι παιδί. Μια νύχτα αρκούσε για να πάρει τα μαθήματα που άλλοι χρειάζονται επτά ζωές για να διδαχτούν, και πάλι μένουν μετεξεταστέοι.
Όσοι επιχαίρουν με την κατάσταση της υγείας του, που μετά από 23 ημέρες απεργίας πείνας συνεχίζει να παίζει την ζωή του κορώνα γράμματα, θα παραμείνουν μια ζωή βουτηγμένοι στα σκατά που οι ίδιοι αγαπούν τόσο που πασχίζουν να μοιραστούν με τους γύρω τους.
Όσοι καταφέρουν να δουν το φως ενός ανθρώπου που πιστεύει σε ιδέες και ιδανικά, μπορεί και να έχουν μία ευκαιρία για μια καθαρή ανάσα, πριν ξαναβουτήξουν στο βόθρο.
Το κράτος εκδικείται τον Ρωμανό, γιατί ο Ρωμανός δεν το απειλεί απλώς. Το ξεγυμνώνει.
Δεν ξέρω εάν ο Νίκος Ρωμανός θα νικήσει. Πιστεύω πως θα νικήσει. Ή έτσι θέλω να πιστεύω.
Ξέρω όμως όλοι εμείς έχουμε χάσει. Ακόμα χάνουμε.
Ο πατέρας του Δημήτρη Μπουρζούκου, που μαζί με τον Γιάννη Μιχαηλίδη προχώρησαν κι αυτοί σε απεργία πείνας ως ένδειξη συμπαράστασης στον σύντροφό τους, έκλεισε την τοποθέτησή του στην συνέντευξη τύπου της Τρίτης λέγοντας πως:
“Ένας λαός που δεν έχει μπροστά του σαν οδηγό την ουτοπία, δεν πάει πουθενά. Διαλύεται”.
Εμείς είμαστε διαλυμένοι καιρό τώρα.
Κι όμως, έχω ακούσει πως μέσα από τη φωτιά και τα συντρίμια γεννιόνται τα πιο όμορφα λουλούδια.
Αμήν.
Ανάρτηση από: http://rebeliskos.wordpress.com
