Αναρωτήθηκε προ ημερών από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός: «Τι είδους Ευρώπη είναι αυτή που θεωρεί μονομερή ενέργεια το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση;». Εύλογο το ερώτημα. Περιφέρεται στα χείλη και στα μυαλά της πλειονότητας των πολιτών. Ακόμη κι αυτών που θέλουν συμφωνία με τους δανειστές με κάθε τίμημα. Μια απάντηση στο ρητορικό ερώτημα του πρωθυπουργού δόθηκε από τον ίδιο: «Η Ε.Ε. δεν είναι ιδιοκτησία των τεχνοκρατών. Έχει θεσμούς και κανόνες που ελέγχονται από τους λαούς».
Υποθέτω ότι η απάντηση είναι κι αυτή ρητορική, ενταγμένη στην αναπόφευκτη δημόσια διπλωματία που έχουν επιβάλει οι δανειστές, με κρίσιμο επόμενο σταθμό το ραντεβού της Δευτέρας, στο Βερολίνο. Διότι η Ε.Ε. είναι πράγματι «ιδιοκτησία» των τεχνοκρατών και μερικών ακόμη πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Κι ακόμη, η Ε.Ε. έχει θεσμούς και κανόνες οι οποίοι ουδόλως -ή ελάχιστα και μόνον τυπικά- ελέγχονται από τους λαούς. Η διαδήλωση του Blockuppy την περασμένη Τετάρτη στη Φρανκφούρτη, το συνήθως ήρεμο βασίλειο της «ανεξάρτητης» ΕΚΤ, μας υπενθύμισε περί τίνος πρόκειται.
Η ΕΚΤ αποτελεί τη σημαντικότερη (νεοφιλελεύθερης και απολυταρχικής κοπής) συνεκδοχή της Ε.Ε. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, που ενδεχομένως στην πλειονότητά τους θέλουν το κοινό νόμισμα, δεν ρωτήθηκαν ποτέ για τη θεσπισμένη «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ. Κι άργησαν να αντιληφθούν τι σημαίνει. Είναι ο θεμελιώδης κανόνας λειτουργίας του ευρώ και σημαίνει ότι η κοινή κεντρική τράπεζα είναι «Ανεξάρτητη Αρχή» άσκησης νομισματικής πολιτικής. Δεν ελέγχεται από κανένα εκλεγμένο όργανο, ούτε από τις κυβερνήσεις, ούτε καν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ακόμη κι όταν ένας ευρωβουλευτής τής απευθύνει ερώτηση, αυτό γίνεται μόνο με τη διαμεσολάβηση της Κομισιόν. Ο κ. Ντράγκι απαντά μόνο από… ευγένεια, όχι από υποχρέωση.
Αλλά, η υπεράνω ελέγχου εξουσία της ΕΚΤ κάθε άλλο παρά εξαντλείται στη νομισματική πολιτική. Στην πραγματικότητα της έχει εκχωρηθεί στον μεγαλύτερο βαθμό και η δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή η δημοσιονομική κυριαρχία των κρατών, μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας, του γνωστού «ζουρλομανδύα» της Ευρώπης. Η θεσμοθετημένη αιώνια λιτότητα του Συμφώνου, που ουδείς τόλμησε να θέσει στη δοκιμασία της λαϊκής έγκρισης, δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης από το να προστατεύσει την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ από «πολιτικές πιέσεις». Δηλαδή, να απαγορεύει στις εκλεγμένες κυβερνήσεις τη δυνατότητα να αντισταθμίζουν με τις οικονομικές τους πολιτικές την «ανεξάρτητη» νομισματική πολιτική της ΕΚΤ. Η οποία διαχειρίζεται μια εξωτερική ισοτιμία του ευρώ, για λογαριασμό 19 βαθύτατα άνισων και ετερόκλητων οικονομιών, με 19 άνισες πραγματικές εσωτερικές ισοτιμίες τού κατά λοιπά κοινού τους νομίσματος.
Η ηγεμονία της ΕΚΤ ως απεχθούς συνεκδοχής της Ευρωζώνης ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με τη θέση σε ισχύ από το 2013 του Δημοσιονομικού Συμφώνου, που σφίγγει ακόμη περισσότερο τον «ζουρλομανδύα» της λιτότητας, και με το Σύμφωνο για το ευρώ+. Τα δύο κείμενα καθιστούν ακόμη περισσότερο την «ανεξάρτητη» νομισματική πολιτική της ΕΚΤ πυρήνα της οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, επιβάλλοντας πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, αυτόματους μηχανισμούς λιτότητας σε περίπτωση απόκλισης, ρήτρα ετήσιας μείωσης χρέους, κυρώσεις και επιτήρηση σχεδόν του συνόλου των πολιτικών κάθε κράτους, από τους μισθούς μέχρι το ασφαλιστικό και από την απασχόληση μέχρι την υγεία.
Το αποκορύφωμα της «κατάληψης» της Ε.Ε. από τους τεχνοκράτες και τις πολιτικοοικονομικές ελίτ είναι η εκχώρηση της εποπτείας του τραπεζικού συστήματος στην ΕΚΤ. Οι άρχοντες της προστατευμένης Φρανκφούρτης διαθέτουν πλέον εξουσία ζωής και θανάτου για 6.000 πιστωτικά ιδρύματα στην Ευρωζώνη και ιδιαίτερα για τα 120 που εκπροσωπούν το 80% του ενεργητικού του χρηματοπιστωτικού της συστήματος.
Ο Μάριο Ντράγκι δεν είναι απλώς ο εντεταλμένος σύμβουλος των χωρών και των ευρωπαϊκών θεσμών. Η σχέση είναι αντίστροφη. Η Κομισιόν, το Eurogroup, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για θεσμούς με στοιχειώδη δημοκρατική νομιμοποίηση, λειτουργούν ως δορυφόροι και εκτελεστικά όργανα της ανεξέλεγκτης ΕΚΤ. Της μόνης που κατέχει πραγματικές εξουσίες διακυβέρνησης στην Ε.Ε. Το αποδεικνύει με τον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό που επιβάλλει στην Ελλάδα. Αλλά το απέδειξε και με το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης που ήδη εφαρμόζει: Πάνω από 1 τρισ. ευρώ, που θα μπορούσε να ξεβαλτώσει την Ευρωζώνη αν επενδυόταν στην πραγματική οικονομία, ιδιαίτερα των τσακισμένων από την ύφεση χωρών, θα αποτελέσει μηχανισμό μιας ακόμη ληστρικής μεταφοράς πλούτου από τις φτωχότερες ελλειμματικές χώρες στις πλουσιότερες πλεονασματικές, από τον Νότο στον Βορρά. Χάρη στα αρνητικά ή μηδενικά επιτόκια που απολαμβάνουν οι πλεονασματικές χώρες του ευρώ -όχι πάνω από 6, με προεξάρχουσα τη Γερμανία-, οι γερμανικές και μερικές ακόμη τράπεζες θα πλημμυρίσουν με κέρδη. Δεν πρόκειται περί λάθους. Πρόκειται για τη φύση της ΕΚΤ ως συμπυκνωμένης έκφρασης της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας που κυριαρχεί στην Ευρωζώνη. Με θεσμούς και κανόνες αδιαπέραστους από κάθε υποψία λαϊκής επιρροής.
Ανάρτηση από: http://www.avgi.gr
