Οι τελευταίες πορείες διαμαρτυρίας στο Κέντρο της Αθήνας, με τους εργαζόμενους στην Eldorado-Μπόμπολα από τη μια, και τους διαδηλωτές ενάντια στην εξόρυξη από την άλλη, έφτασαν την πόλωση αλλά και τις αντιφάσεις στα άκρα, ιδιαίτερα ύστερα από τη συγκρότηση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εργάτες εναντίον εργατών; Ξεπουλημένοι εναντίον υπερασπιστών γης; Βιομηχανισμός εναντίον μικρομεσαίας τουριστικής οικονομίας; Ο φόβος της ανεργίας ενάντια στην εξασφάλιση του μεροκάματου μέσα από παρασιτικές μικροδουλειές; Καταστροφείς της φύσης στο όνομα της επιβίωσης και του Μπόμπολα και ντόπιοι που αγαπούν τον τον τόπο τους και τη φύση του; Σίγουρα όλα αυτά συμβαίνουν και μάλιστα θεωρώ ότι η πιο αντιστασιακή μορφή που εκδηλώθηκε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, αφορούσε υπεράσπιση τόπων (Κερατέα, Σκουριές, Θράκη, αντιστασιακοί Δήμοι ενάντια στον Φούχτελ, κ.α) που φόβιζε περισσότερο τους ντόπιους και ξένους δυνάστες σε σχέση με επαναλαμβανόμενες κομματικές λιτανείες στο κέντρο της πόλης οι οποίες δεν εντάσσονταν σε ένα συνολικό πλαίσιο αμφισβήτησης του μοντέλου ζωής και ανάπτυξης.
Όμως, μέσα στην αναστροφή της ιστορίας και τις αντιφάσεις της, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε και τους εργατικούς αγώνες των μεταλλωρύχων που αποτελούν ζωντανή ιστορία του τόπου μας. Όχι σε αντιπαράθεση με την δίκαιη πεποίθησή μας ότι η εξόρυξη αυτή δεν πρέπει να γίνει -τουλάχιστον από τους ολιγάρχες και με τον εγκληματικό τρόπο που γίνεται -αλλά επειδή θα συμβάλλει στην ώριμη σκέψη και τη σύνθεση, μακρυά από ανώριμους αφορισμούς της στιγμής.
Μαντούδι Εύβοιας – 1976
Ορυχεία Σκαλιστήρη και Παπαστρατή. Οι εργαζόμενοι στα πρώτα ανέρχονταν στους 4500 και περίπου στους 700 στα δεύτερα. Ο πληθυσμός της περιοχής εξαρτιόταν σχεδόν συνολικά από τις παραγωγικές δραστηριότητες των ιδιοκτητών καθώς αποτελούν το μοναδικό οικονομικό πόρο της περιοχής. Οι κάτοικοι μιλούσαν για «Καθεστώς Σκαλιστήρη», όπου το εργοστάσιο του Σκαλιστήρη λειτουργεί ήδη από τη δεκαετία του ’50 και η μοίρα της περιοχής εξαρτάται από αυτό. Τα κτήματα εγκαταλείπονται και όλο το χωριό ζει από το εργοστάσιο. Ταυτόχρονα η πολιτική εξουσία συντονίζεται με τις επιδιώξεις του Σκαλιστήρη.
Οι συνθήκες εργασίας ήταν εφιαλτικές μέσα σε καθεστώς δουλείας και καταπίεσης. Σάπια υποστυλώματα στις στοές και ανύπαρκτοι κανόνες ασφαλείας και υγιεινής αποτελούσαν την εργοδοτική φροντίδα των αφεντικών, ενώ πολλοί παλιοί εργαζόμενοι πεθαίνουν από καρκίνο στα 55 ή τα 60 τους. Το «διαίρει και βασίλευε» στις αμοιβές των εργαζομένων ακόμα και αυτών που έκαναν την ίδια δουλειά, αποτελούσε κλασική μέθοδος διάσπασης της ενότητας, αντάμα με τους ρουφιάνους και τα τσιράκια της Διεύθυνσης, τους εκβιασμούς και την πίεση στην κυβέρνηση για θαλασσοδάνεια μέσω απειλών για λοκ άουτ. Το πρώτο μαζικό σωματείο που οργάνωσαν οι εργαζόμενοι έδωσε αγώνα για να μην ελεγχθεί από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι δεν αναγνώρισαν τους εκπροσώπους του, ούτε την νομιμότητά του. Στις 18/02/1976, οι εργάτες αρχίζουν 3ωρη στάση εργασίας, όταν τα αυτοκίνητα της εταιρείας άφησαν τους εργαζόμενους 3 χλμ μακρυά από τις στοές, μέσα στη βροχή. Παράλληλα, εντείνονται οι προετοιμασίες για απεργία διαρκείας. Στις 30/3, η απεργία ξεκινά, όταν δεν ήρθαν επιθεωρητές εργασίας για να ελέγξουν τις συνθήκες εργασίας.
Από την πρώτη ημέρα η συμμετοχή φτάνει στο 99%, ενώ ο Σκαλιστήρης απειλεί ακόμα και με αρπαγή των διαβατηρίων των Κύπριων εργατών και οι μπράβοι του (τσιράκια, θυρωροί) κυκλοφορούν ακόμα και με περίστροφα στη ζώνη. Στο τέλος το αφεντικό, καταφεύγει στο Κράτος. Η κυβέρνηση κηρύττει στρατιωτικό νόμο στέλνοντας ισχυρή αστυνομική δύναμη (40 αύρες και 25000 χωροφύλακες) και απαγορεύοντας τις συναθροίσεις άνω των 5 ατόμων. Οι απεργοί αποφασισμένοι και με τη συμπαράσταση των κατοίκων, στήνουν οδοφράγματα και συγκρούονται με τους χωροφύλακες, τους απεργοσπάστες και τους πληρωμένους ροπαλοφόρους που τους συνοδεύουν. Οι συγκρούσεις είναι άγριες. Θα τραυματιστούν πολλοί εργάτες και κάτοικοι και θα γίνουν 1400 απολύσεις, μαζικές συλλήψεις, προφυλακίσεις και πρωτόδικες καταδίκες φυλάκισης χωρίς αναστολή ή χωρίς δικαίωμα εξαγοράς πριν την έφεση. Η δικαιοσύνη είχε επιλέξει φανερά ταξικό στρατόπεδο, επιλέγοντας καταδίκες φόβητρο για το υπόλοιπο εργατικό κίνημα που τη περίοδο εκείνη βρισκόταν σε μια αυτόνομη και ακηδεμόνευτη μαζική άνοδο. Η εργοδοσία προβοκάρει με προκηρύξεις που πετά ελικόπτερο πάνω από τα χωριά, ανακοινώνοντας ότι η απεργία τελείωσε και το σωματείο διαλύθηκε, κ.α. Οι απεργοί θα αντέξουν ως τις 7 Απριλίου του 1976, όταν και θα αναστείλουν τον αγώνα τους.
ΜΑΝΤΟΥΔΙ '76 - Μέρος 1o από mantoudinews
ΜΑΝΤΟΥΔΙ '76 - Μέρος 2o από mantoudinews
ΜΑΝΤΟΥΔΙ '76 - Μέρος 3o από mantoudinews
ΜΑΝΤΟΥΔΙ '76 - Μέρος 4o από mantoudinews
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
