Όχι στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου – παύση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια και εναλλακτικό σχέδιο ρήξης τώρα!

Του Πάνου Κοσμά

Είναι πράξη… αντίστασης στους δανειστές η δέσμευση των ρευστών διαθεσίμων των οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα ώστε να καταβάλλονται οι δαπάνες για τόκους και χρεολύσια του κρατικού χρέους; Η μετάβαση από τη συναινετική στην υποχρεωτική δέσμευση των ρευστών διαθεσίμων με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) της κυβέρνησης, που προσυπέγραψαν όλα τα μέλη της, θέτει το ερώτημα με ακόμη πιο πιεστικό τρόπο. Η ίδια η μέθοδος (ΠΝΠ) εκθέτει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο είχαν επιτεθεί σκληρά στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου όταν χρησιμοποιούνταν κατά συρροή από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά και είχαν ρητά δεσμευτεί ότι θα βάλουν άμεσα τέλος σε αυτή τη μέθοδο νομοθέτησης. Ακόμη περισσότερο δίνει τη δυνατότητα στο «μαύρο μπλοκ» των μνημονιακών να επιχειρήσουν να «ξεπλύνουν» και «συμψηφίσουν» την ΠΝΠ με το έγκλημα του PSI.

Όμως το πρό­βλη­μα είναι ακόμη πιο σο­βα­ρό για πολ­λούς λό­γους. Ο πλέον προ­φα­νής από αυ­τούς είναι κα­θα­ρά πο­λι­τι­κός: η ΠΝΠ ασκεί τε­ρά­στιες πο­λι­τι­κές πιέ­σεις και εξα­σθε­νεί αφά­ντα­στα το μπλοκ κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που στη­ρί­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση και, στον αντί­πο­δα, όχι μόνο προ­σφέ­ρει μια με­γά­λη ευ­και­ρία στις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις να θο­ρυ­βούν πο­λι­τι­κά, αλλά επι­πλέ­ον τους προ­σφέ­ρει για πρώτη φορά δυ­να­τό­τη­τες να έχουν μια απο­δο­τι­κή πο­λι­τι­κή οι­κο­δό­μη­σης κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών (στους δή­μους, τα πα­νε­πι­στή­μια κ.λπ., ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κά­νουν «πάρτι» με αυτό το θέμα…).

Το ση­μα­ντι­κό­πτε­ρο όλων, όμως, και πραγ­μα­τι­κά «υπαρ­ξια­κού» χα­ρα­κτή­ρα, είναι ότι αυτή η από­φα­ση -κα­τα­φα­νώς προ­ϊ­όν πλή­ρους αδιε­ξό­δου και απελ­πι­στι­κής θέ­σης- όχι μόνο δεν κερ­δί­ζει κά­ποιο χρόνο, όχι μόνο δεν ενι­σχύ­ει τις θέ­σεις μας, αλλά μας εξα­σθε­νεί τρο­με­ρά και οδη­γεί όλο και πιο βαθιά στο μνη­μο­νια­κό λα­βύ­ριν­θο.

Για να προ­χω­ρή­σου­με στην πραγ­μά­τευ­ση του ζη­τή­μα­τος, χρειά­ζο­νται κά­ποιες ου­σια­στι­κές διευ­κρι­νί­σεις.

Μέτρο «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» για να πλη­ρω­θούν μι­σθοί και συ­ντά­ξεις;

Σε κά­ποια δη­μο­σιεύ­μα­τα η ΠΝΠ ανα­φέ­ρε­ται σαν έκτα­κτο μέτρο για να πλη­ρω­θούν μι­σθοί και συ­ντά­ξεις στο τέλος Απρι­λί­ου, ενώ και κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη έχουν προ­βεί σε ανά­λο­γους ισχυ­ρι­σμούς. Δη­μιουρ­γεί­ται έτσι η σύγ­χυ­ση ότι η ΠΝΠ είναι ένα έκτα­κτο μέτρο «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» στο πλαί­σιο του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα: οι αλ­λη­λέγ­γυοι (με το ζόρι βέ­βαια) φο­ρείς δια­θέ­τουν τα ρευ­στά τους δια­θέ­σι­μα για να πλη­ρω­θούν μι­σθοί και συ­ντά­ξεις – «αλ­λη­λεγ­γύη» προς τους υπαλ­λή­λους και συ­ντα­ξιού­χους του Δη­μο­σί­ου.

Η αλή­θεια είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή: οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις εξα­κο­λου­θούν να πλη­ρώ­νο­νται από τα δη­μό­σια έσοδα, αφού εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα. Σύμ­φω­να με τα προ­σω­ρι­νά στοι­χεία εκτέ­λε­σης του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για την πε­ρί­ο­δο Ια­νουα­ρί­ου – Μαρ­τί­ου, σε τα­μεια­κή βάση που μας αφορά άμεσα, κα­τα­γρά­φε­ται πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα ύψους 1.735 εκατ. ευρώ. Αυτό ση­μαί­νει ότι όλες οι κα­τη­γο­ρί­ες δη­μο­σί­ων δα­πα­νών κα­λύ­φθη­καν από τα δη­μό­σια έσοδα και πε­ρίσ­σε­ψε και 1,735 δισ. ευρώ.
Παρ” όλα αυτά, το Δη­μό­σιο όντως δεν είχε αυτή τη στιγ­μή να πλη­ρώ­σει μι­σθούς και συ­ντά­ξεις στο τέλος του μήνα. Αυτό όμως συ­νέ­βη όχι επει­δή δεν επαρ­κούν τα δη­μό­σια έσοδα αλλά επει­δή όλα τα δια­θέ­σι­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και πάνω από 1,5 δισ. ευρώ ρευ­στά δια­θέ­σι­μα του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα είχαν σπα­τα­λη­θεί για να κα­τα­βλη­θούν «πλή­ρως και εγκαί­ρως» τα το­κο­χρε­ο­λύ­σια του Μαρ­τί­ου και του Απρι­λί­ου. Φτά­σα­με στην Πράξη Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου επει­δή η κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε να «σκου­πί­σει»όλα τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα για να πλη­ρώ­νει τους το­κο­γλύ­φους, φέρ­νο­ντάς μας μια ανάσα από την εσω­τε­ρι­κή στάση πλη­ρω­μών σε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις, κοι­νω­νι­κές και ανα­πτυ­ξια­κές δα­πά­νες.

Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν για πράξη «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» στο εσω­τε­ρι­κό του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τοπ­μέα, αλλά για «δωρεά σώ­μα­τος» στους το­κο­γλύ­φους εις βάρος των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών!

Οι φο­ρείς παίρ­νουν πίσω τα λεφτά τους όποτε θε­λή­σουν;

Ο κ. Μάρ­δας έκανε πάνω σ” αυτό το ζή­τη­μα δη­λώ­σεις κα­θα­ρά πα­ρα­πλα­νη­τι­κές:

«Σας κα­λού­με να βά­λε­τε τα κε­φά­λαιά σας σε λο­γα­ρια­σμό της ΤτΕ με επι­τό­κιο του­λά­χι­στον 2,5%», δή­λω­σε μι­λώ­ντας στο Δ.Σ. της ΚΕΔΕ. Και συ­νέ­χι­σε: «Αν τα χρεια­στού­με, μπο­ρού­με να τα δα­νει­στού­με (…) αν εσείς χρεια­στεί­τε αυτά τα χρή­μα­τα, μετά το 15θη­με­ρο-20η­με­ρο, θα τα πά­ρε­τε πίσω (…) Για ποσό, λι­γό­τε­ρο από 10% της συμ­βο­λής σας τα παίρ­νε­τε αμέ­σως (…) για ποσό πάνω από 10% θα τα πά­ρε­τε σε 2 ημέ­ρες μετά από σχε­τι­κό αί­τη­μα προς την ΤτΕ».
Όμως, ο λόγος που δε­σμεύ­ο­νται αυτά τα χρή­μα­τα είναι επει­δή τα δη­μό­σια έσοδα δεν επαρ­κούν για να πλη­ρω­θούν ταυ­τό­χρο­να μι­σθοί – συ­ντά­ξεις – κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες και το­κο­χρε­ο­λύ­σια του κρα­τι­κού χρέ­ους. Αν επαρ­κού­σαν, δεν θα χρεια­ζό­ταν το μέτρο. Επει­δή δεν επαρ­κούν, τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα θα δα­πα­νη­θούν – άρα δεν θα μπο­ρούν να επι­στρα­φούν (παρά μόνο μικρό τμήμα τους και πάλι για κά­ποιους και όχι όλους τους φο­ρείς).

Για να επι­στρα­φούν στο σύ­νο­λό τους, θα πρέ­πει να υπάρ­ξει συμ­φω­νία με την τρόι­κα, δη­λα­δή να πέ­σουν οι υπο­γρα­φές στο νέο μνη­μό­νιο, ώστε να επι­στρα­φούν μέσω της νέας χρη­μα­το­δό­τη­σης που θα υπάρ­ξει.
Με λίγα λόγια, τα χρή­μα­τα αυτά θα επι­στρα­φούν στο ακέ­ραιο μόνο αν το θε­λή­σει η τρόι­κα – ή αν υπάρ­ξει εξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση από άλλη πηγή.

Η ΠΝΠ, μέτρο… «αντί­στα­σης»;

Μήπως όμως η ΠΝΠ είναι μια πράξη αντί­στα­σης στους δα­νει­στές, αυ­το­νό­η­τη απόρ­ροια της από­φρα­σης να μην υπο­γρά­ψει η κυ­βέρ­νη­ση το νέο μνη­μό­νιο; Οι ίδιοι οι δα­νει­στές δεν αφή­νουν χώρο για τέ­τοιες αυ­τα­πά­τες: «Η υλο­ποί­η­ση της από­φα­σης με­τα­φο­ράς των δια­θε­σί­μων φο­ρέ­ων του Δη­μο­σί­ου, δήμων και πε­ρι­φε­ρειών στην Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας είναι πάγιο αί­τη­μα των θε­σμών», δή­λω­σε αξιω­μα­τού­χος της Ευ­ρω­ζώ­νης, ο οποί­ος εξέ­φρα­σε την ικα­νο­ποί­η­σή του. Είναι άλ­λω­στε γνω­στό ότι οι δα­νει­στές, ενώ πα­ρεμ­βαί­νουν και στην πα­ρα­μι­κρή πτυχή του κυ­βερ­νη­τι­κού έργου ση­κώ­νο­ντας την «κί­τρι­νη κάρτα» των πε­ρι­βό­η­των «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», σε αυτό το ζή­τη­μα όχι μόνο δεν εξέ­φρα­σαν την πα­ρα­μι­κρή αντίρ­ρη­ση και δυ­σα­ρέ­σκεια, αλλά πα­ρό­τρυ­ναν την κυ­βέρ­νη­ση να το κάνει.

Γιατί οι δα­νει­στές πα­ρο­τρύ­νουν την κυ­βέρ­νη­ση να δε­σμεύ­ει τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα για να πλη­ρώ­νει το­κο­χρε­ο­λύ­σια; Για πολ­λούς λό­γους:

1. Γιατί έτσι το ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο εξα­σθε­νεί και σπα­τα­λά­ει όλα του τα δια­θέ­σι­μα, με επο­τέ­λε­σμα την κρί­σι­μη στιγ­μή που ο χρό­νος της δια­πραγ­μά­τευ­σης θα τε­λειώ­σει, η κυ­βέρ­νη­ση να μην έχει ούτε ευρώ στα δη­μό­σια τα­μεία, ώστε να μη μπο­ρεί καν να δια­νοη­θεί μια ρήξη.

2. Γιατί έτσι η κυ­βέρ­νη­ση έχει ένα ακόμη «κί­νη­τρο» να προ­χω­ρή­σει σε συμ­βι­βα­σμό με το μνη­μό­νιο: όχι μόνο επει­δή θα είναι με άδεια τα­μεία, αλλά και επει­δή τα χρή­μα­τα που «δα­νεί­στη­κε» από τους φο­ρείς του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα πρέ­πει να επι­στρα­φούν σε αυ­τούς και άρα πιέ­ζε­ται για έναν πα­ρα­πά­νω λόγο να συμ­φω­νή­σει με τους δα­νει­στές.

3. Γιατί έτσι απο­κτά­ει μια πιο άμεση και οξεία υπό­στα­ση ο χρη­μα­το­δο­τι­κός εκ­βια­σμός. Οι δα­νει­στές λένε: «Με με­γά­λη μας χαρά να ξο­δέ­ψε­τε και το τε­λευ­ταίο σας ευρώ για να πλη­ρώ­νε­τε το χρέος σας προς εμάς. Όταν ξο­δέ­ψε­τε και το τε­λευ­ταίο σας ευρώ, συ­νε­χί­στε νας μας πλη­ρώ­νε­τε «πλή­ρως και εγκαί­ρως» σε ευρώ και πλη­ρώ­στε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις με «πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα» (υπο­σχε­τι­κές του Δη­μο­σί­ου – IOUs). Κερ­δί­στε όσο χρόνο θέ­λε­τε με αυτό τον τρόπο -έτσι κι αλ­λιώς, είναι κερ­δι­σμέ­νος για μας κι όχι για σας- μέχρι να χύ­σε­τε και την τε­λευ­ταία στα­γό­να από το αίμα σας. Και όταν βά­λε­τε μυαλό, ελάτε να σας κό­ψου­με το νέο μνη­μο­νια­κό λο­γα­ρια­σμό. Αλλά μην πε­ρι­μέ­νε­τε να σας επι­στρέ­ψου­με το αίμα που χύ­σα­τε, απλώς θα ανα­κτή­σε­τε από κει και πέρα τη δυ­να­τό­τη­τα να ξα­να­πλη­ρώ­νε­τε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις κ.λπ. ξανά σε ευρώ. Και βέ­βαια, επει­δή φε­ρό­με­νοι ανο­ή­τως σπα­τα­λή­σα­τε πολύ χρόνο, η κα­τά­στα­ση είναι χει­ρό­τε­ρη από πριν και άρα χρειά­ζε­στε ένα μνη­μό­νιο πιο σκλη­ρό απ” ό,τι αν συμ­φω­νού­σα­τε απ” την αρχή»…

Είναι λοι­πόν δυ­να­τόν αυτό που εξυ­πη­ρε­τεί από­λυ­τα το σχέ­διο των δα­νει­στών, που μας εξα­σθε­νεί και μας βάζει πιο βαθιά στο μνη­μο­νια­κό λα­βύ­ριν­θο, που κάνει το χρόνο να δου­λεύ­ει για λο­γα­ρια­σμό των δα­νει­στών κι όχι για μας, να πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν… πράξη αντί­στα­σης;

Επό­με­νο βήμα, το «πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα»;

Έχο­ντας μπει στο μνη­μο­νια­κό λα­βύ­ριν­θο με τη συμ­φω­νία στο Eurogroup της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου και με τη δέ­σμευ­ση (με την ΠΝΠ, πλέον, υπο­χρε­ω­τι­κή) των ρευ­στών δια­θε­σί­μων του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα, οι δα­νει­στές δεν πιέ­ζο­νται από το χρόνο. Τι θα γίνει λοι­πόν αν συ­νε­χί­σουν να απαι­τούν συμ­βι­βα­σμό μνη­μο­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα – όπως ήδη κά­νουν; Τα ρευ­στά δια­σθέ­σι­μα που έχουν δε­σμευ­τεί θα εξα­ντλη­θούν σύ­ντο­μα. Τι θα γίνει μετά; Όπως εί­πα­με ήδη, οι δα­νει­στές υπο­βάλ­λουν την ιδέα του «πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­τος» (μέχρι η κυ­βέρ­νη­ση να «ωρι­μά­σει» αρ­κε­τά ώστε να συμ­βι­βα­στεί σύμ­φω­να με τις δια­θέ­σεις τους): να πλη­ρώ­νο­νται τα το­κο­χρε­ο­λύ­σια σε σκλη­ρό νό­μι­σμα (ευρώ), ενώ μι­σθοί, συ­ντά­ξεις και κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες σε υπο­τι­μη­μέ­νες υπο­σχε­τι­κές του Δη­μο­σί­ου («πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα» – IOU). Το «πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα» με τέ­τοιους όρους θα είναι μια γεν­ναία δόση εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, αφού η αξία του θα υπο­τι­μη­θεί ση­μα­ντι­κά στις πραγ­μα­τι­κές συ­ναλ­λα­γές, θα δη­μιουρ­γη­θεί «μαύρη αγορά» του σκλη­ρού νο­μί­σμα­τος ενώ ορια­κά το «πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα» μπο­ρεί να μη γί­νε­ται καν δεκτό στις συ­ναλ­λα­γές, θα αν­θή­σουν φαι­νό­με­να κερ­δο­σκο­πί­ας πάνω στα προ­ϊ­ό­ντα (από­συρ­ση από τα ράφια κ.λπ.).

Αυτές θα είναι οι συ­νέ­πειες όταν η ιδέα πίσω από το διπλό νό­μι­σμα είναι να πλη­ρώ­νου­με «πλή­ρως και εγκαί­ρως τους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές και να αφή­σου­με το «λα­ου­τζί­κο» να βο­λο­δέρ­νει με υπο­τι­μη­μέ­νες υπο­σχε­τι­κές, όταν δη­λα­δή δεν έχου­με τα «κό­τσια» να κά­νου­με στάση πλη­ρω­μών στους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές…
Σε τέ­τοιες συν­θή­κες, είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο και από βέ­βαιο ότι οι ση­με­ρι­νές αντι­δρά­σεις στην ΠΝΠ θα μοιά­ζουν με παι­δι­κό πάρτι μπρο­στά στην ευ­ρύ­τε­ρη ανα­τα­ρα­χή και δυ­σα­ρέ­σκεια που θα δη­μιουρ­γη­θεί. Η άρ­χου­σα τάξη και οι μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, πα­ρό­λο που θα είναι οι πραγ­μα­τι­κά ευ­νοη­μέ­νοι από το «πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα» και οι κά­το­χοι του σκλη­ρού νο­μί­σμα­τος (ευρώ), θα βρουν κοι­νω­νι­κή βάση σε μι­κρο­α­στι­κά και ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα για ένα «κί­νη­μα κα­τσα­ρό­λας» ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση. Οι αστι­κές – μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις θα ορ­γα­νώ­σουν τότε την τε­λι­κή αντε­πί­θε­ση για την ανα­τρο­πή της. Και η νι­κη­φό­ρα αντί­δρα­ση θα ορ­γιά­σει…

Συμ­βι­βα­σμός διότι «εξα­ντλή­σα­με όλα τα πε­ρι­θώ­ρια» ή ανοι­χτή κρίση με τους όρους των δα­νει­στών;

Αυτή η προ­ο­πτι­κή θα πα­γώ­σει και θα κου­ρά­σει τον κόσμο, θα εξα­ντλή­σει πλή­ρως τα απο­θέ­μα­τα κοι­νω­νι­κής στή­ρι­ξης της κυ­βέρ­νη­σης, θα δώσει φτερά στην αστι­κή – μνη­μο­νια­κή αντί­δρα­ση. Μπρο­στά στο πλή­ρες αδιέ­ξο­δο, θα ορ­θω­θεί το αμεί­λι­κτο δί­λημ­μα: είτε άμε­σος συμ­βι­βα­σμός και υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου είτε μια οξεία πο­λι­τι­κή κρίση όχι βάσει κά­ποιου σχε­δί­ου αλλά επει­δή απέ­τυ­χε πα­τα­γω­δώς – κα­τέρ­ρευ­σε το σχέ­διο δια­πραγ­μά­τευ­σης και αντι­πα­ρά­θε­σης με την τρόι­κα. Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή κρίση κιν­δυ­νεύ­ει να απο­τε­λέ­σει ευ­και­ρία όχι για μας, αλλά για τον αντί­πα­λο: την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη, την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ευ­ρω­ζώ­νη και Ε.Ε., τους δα­νει­στές. Οι οποί­οι είναι πλέον πολύ έμπει­ροι στο χει­ρι­σμό κρί­σε­ων που έχουν κα­τα­στρο­φι­κό χα­ρα­κτή­ρα μόνο για τους αντι­πά­λους τους – έχουν γα­λου­χη­θεί με τις «αρχές» όπως το «δόγμα του σοκ» και «η κρίση είναι ευ­και­ρία».
Αν αφε­θού­με, τρε­κλί­ζο­ντας, εξα­σθε­νού­ντες διαρ­κώς, πα­ρά­λυ­τοι μπρο­στά στο δί­λημ­μα «υπο­γρά­φου­με ή υλο­ποιού­με ένα σχέ­διο ρήξης», αν με τέ­τοιους όρους, αρ­νη­θού­με να «υπο­γρά­ψου­με», τότε θα απο­φα­σί­σουν οι άλλοι, δη­λα­δή το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα, για μας. Και οι απο­φά­σεις τους θα είναι πιο σκλη­ρές και από το μνη­μό­νιο του Σα­μα­ρά!

Παύση πλη­ρω­μών – σχέ­διο ρήξης τώρα!

Χωρίς από­φα­ση για ρήξη με τους δα­νει­στές (που θα είναι ανα­πό­φευ­κτα και ρήξη με τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό), χωρίς συ­νει­δη­τό σχέ­διο ρήξης, η άρ­νη­ση να «υπο­γρά­ψου­με» θα είναι ευ­και­ρία μόνο για τους δα­νει­στές.

Από την άλλη, δεν υπάρ­χει καμία δυ­να­τό­τη­τα όχι μόνο για «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό» αλλά ούτε καν για μια «από­δρα­ση» από το πρό­βλη­μα. Όλες οι ιδέες που έχουν ακου­στεί (από χείλη υπουρ­γών μά­λι­στα) για «από­δρα­ση» από το αδιέ­ξο­δο με δη­μο­ψή­φι­σμα ή εκλο­γές, μόνο υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι εντάσ­σο­νται σε ένα σχέ­διο ρήξης θα είχαν κά­ποιο νόημα, αλ­λιώς μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σουν μια πο­λι­τι­κή κα­τα­στρο­φή. 
Σε ποιο χρόνο και με ποιο ερώ­τη­μα η κυ­βέρ­νη­ση θα πάει σε δη­μο­ψή­φι­σμα; Αν το κάνει όταν θα έχου­με χύσει και την τε­λευ­ταία στα­γό­να από το «αίμα» μας, όταν θα έχου­με εξα­ντλή­σει και απο­γοη­τεύ­σει τον κόσμο μας και όταν θα έχου­με δώσει χρόνο και «πα­τή­μα­τα» στην αστι­κή-μνη­μο­νια­κή αντί­δρα­ση να ανα­συ­ντα­χτεί και να πε­ρά­σει στην αντε­πί­θε­ση, δεν θα μας εξα­σφα­λί­σει ούτε καν μια «ηρω­ι­κή έξοδο». Αν το ερώ­τη­μα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος είναι έτσι δια­τυ­πω­μέ­νο ώστε να «κα­θο­δη­γεί» τον κόσμο να «εγκρί­νει» μια μνη­μο­νια­κή συμ­φω­νία, θα είναι μια πο­λι­τι­κή πα­ρω­δία και τρα­γω­δία ταυ­τό­χρο­να. Αν πάλι το ερώ­τη­μα ισο­δυ­να­μεί με αί­τη­μα εντο­λής για ρήξη, τότε αυτή πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στεί, να έχει πίσω της συ­νει­δη­τό σχέ­διο.

Ωστό­σο, για ό,τι από όλα αυτά και αν πρό­κει­ται, το σί­γου­ρο είναι ότι και μόνο η αναγ­γε­λία δη­μο­ψη­φί­σμα­τος θα πρέ­πει να συν­δυα­στεί (από την κυ­βέρ­νη­ση και όχι από την ΕΚΤ!) με άμεσο έλεγ­χο των τρα­πε­ζών και μέτρα πε­ριο­ρι­σμού στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων (πε­ριο­ρι­σμός στις ανα­λή­ψεις κα­τα­θέ­σε­ων και απα­γό­ρευ­ση εξό­δου κε­φα­λαί­ων από τη χώρα), αλ­λιώς το δη­μο­ψή­φι­σμα θα γίνει σε συν­θή­κες bank run και κα­τάρ­ρευ­σης των τρα­πε­ζών. 
Τα ίδια πάνω – κάτω ισχύ­ουν και για τις εκλο­γές. Θα τις κάνει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση για να ζη­τή­σει εντο­λή «μη υπο­γρα­φής» και άρα ρήξης; Ή θα πάμε «πάσο» σε μια «οι­κου­με­νι­κή σκη­νο­θε­σία» εκλο­γών με ου­σια­στι­κό στόχο μια πο­λι­τι­κή από­δρα­ση που θα διευ­κο­λύ­νει άλ­λους να δια­μορ­φώ­σουν μια μνη­μο­νια­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία; Το δεύ­τε­ρο θα ήταν σο­κα­ρι­στι­κό ακόμη και σαν σκέψη – γι” αυτό το απο­κλεί­ου­με. Εκλο­γές που θα κάνει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση, είτε χωρίς να ζη­τή­σει σαφή εντο­λή είτε, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, για να ζη­τή­σει σαφή εντο­λή ρήξης, επί­σης προ­ϋ­πο­θέ­τουν μέτρα άμε­σου ελέγ­χου των τρα­πε­ζών και πε­ριο­ρι­σμού στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων.

Αν πράγ­μα­τι σχε­διά­ζου­με με γνώ­μο­να το να μην «υπο­γρά­ψου­με», όλοι οι δρό­μοι οδη­γούν είτε στη ρήξη είτε σε εκ­δο­χές πρω­το­φα­νούς πο­λι­τι­κής τρα­γω­δί­ας. Επει­δή όμως το θέμα δεν είναι να δια­σω­θού­με «εμείς», όποιο και αν είναι αυτό το «εμείς», αλλά να «δια­σω­θεί» και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο να νι­κή­σει ένα ευρύ λαϊκό ρεύμα που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρέ­θη­κε να εκ­προ­σω­πεί πο­λι­τι­κά, η μόνη ρε­α­λι­στι­κή λύση είναι να πά­ψου­με εδώ και τώρα να χύ­νου­με το αίμα μας, να σπα­τα­λού­με χρόνο και να απο­γοη­τεύ­ου­με – πα­θη­τι­κο­ποιού­με τον κόσμο μας, να προ­χω­ρή­σου­με άμεσα σε στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια, να κα­λέ­σου­με τον κόσμο, τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά στον αγώνα και να αρ­χί­σου­με να υλο­ποιού­με ένα συ­νει­δη­τό σχέ­διο ρήξης με τους δα­νει­στές και την εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη.

Η ολι­γό­μη­νη με­τε­κλο­γι­κή πείρα ανα­δει­κνύ­ει το δρόμο της ρήξης στη μόνη ρε­α­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή! Επί ποινή, αν δεν υιο­θε­τη­θεί, μιας νέας ιστο­ρι­κής τρα­γω­δί­ας για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά!

Και δεν υπάρ­χει χρό­νος για να σπα­τα­λά­με: ο σω­στός χρό­νος ήταν χθες και προ­χθές, αλλά σί­γου­ρα αύριο θα είναι αργά!

Ανάρτηση από: http://rproject.gr