Κραυγή απόγνωσης της εφ. «δρόμος της Αριστεράς», στο ΣΥΡΙΖΑ
Του Δημήτρη Ουλή
Δεν πρέπει να έχετε παράπονο:
Κάναμε ήδη αρκετή υπομονή, δικαιολογήσαμε σιωπές και «υπαναχωρήσεις», βάλαμε νερό
στο κρασί μαs, είπαμε κάλλιο πέντε και στο χέρι. Αλλά κατακεί που βλέπω να πηγαίνει
το πράγμα, να με συμπαθάτε σύντροφοι, δεν χωράει άλλη συγκατάβαση.
Χωρίς ποτέ να σας εξομοιώνω
με τους προnγούμενους, και πάντοτε μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής ευπρέπειας, αισθάνoμαι
την ανάγκn vα σας το εξoμoλoγnθώ:Είμαστε εξοργισμένοι με τις κωλοτούμπες και τις
λοβιτούρες σας, είμαστε αηδιασμένοι με την παρελκυστική πoλιτική
που ακολουθείτε, είμαστε θανάσιμα απογοητευμένοι από την πολιτική δειλία και τον
κυνισμό σας.
Δεν έχετε εξαγγείλει τίποτα
«επισήμως», βέβαια, nλnν όμως, χωριό που φαίνεται, κολοούζο δεν θέλει: το τρίτo
Mvnμόνιο που καταφθάνει οσονούπω (το έχετε ήδη υπογράψει, έτσι δεν είναι;) δεν πρόκειται
να μοιάζει με το προηγούμενο. θα είναι μνημόνιο «φιλικό προς το χρήστη», θα είναι
μνnμόνιo με ανθρώπινο (=αριστερό) πρόσωπο, θα είναι ό,τι πιο «έντιμο» μπορούσατε
να πετύχετε, έτσι όπως εξέρχεσθε πανωλεθριαμβευτές, από τnν τετράμnνη αυτή διαπραγματευτική
τιτανομαχία.
Εξάλλου, πρέπει να διατηρήσετε
τις ισορροπίες και τnν κυβερνητική σταθερότητα: τι θα πει ο κύριος ΑΝΕΛ και ο επίτιμος
διδάκτωρ κύριος Προκόπnς Παυλόπουλος, με τι πρόσωπο θα αντικρίσετε τον κύριο Πανούση,
πώς θα ήταν δυνατόν να πάρετε πλέρια πάνω σας την ευθύνη ενός εθνικού αnoμoνωτισμού.
Ας ρημαχτεί, λoιπόν, για ακόμα μια φορά ο λαός, ας πάει στ’ ανάθεμα n Αριστερά και
n παράδοση των ελεύθερων πολιορκημένων της, αν πρόκειται vα σωθεί n «Ελλάδα», ρε
γαμώτο, το αγλάισμα της οικουμένnς.
Και, φυσικά, δεν πρόκειται
να πείτε τηv αλήθεια. Όπως πάντα, θα ισχυριστείτε ότι οι κόκκινες γραμμές κερδήθηκαν
πλην ελαχίστων, θα μας υποσχεθείτε πολύ περισσότερα ψίχουλο κοινωνικης πρόνoιας
και αριστερού ανθρωπισμού από κάθε προηγούμενη κυβέρνηση, θα μας παρηγορήσετε λέγοντάς
μας ότι δεν έγινε εντέλει και καμία φοβερή ζημιά: Αnλώς το Πρόγραμμα τnς θεσσαλονίκnς
αναβάλλεται για κανά δυο χρονάκια, μέχρι να κολλήσουμε τα ένσημα ευρωπαϊκής δουλοπρέπειας
που μας απαιτούνται. Ύστερα, όμως, θα έχουμε όλη την ευχέρεια να πορευθούμε ανενόχλητοι
πρoς τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
Το μοναδικό δεδομένο που φαίνεται vα μnν έχετε υπολογίσει
όσο θα έπρεπε, είναι οι μούντζες, οι εμπτυσμoί και τα ραπίσματα που θα εισπράξετε:
Από όλον τον κόσμο που πίστεψε σ’εσάς, από όλους εκείνους τα όνειρα των οποίων εκμεταλλευτήκατε
και την ελπίδα των οποίων προδώσατε. Υπάρχει τόση πια συσσωρευμένη οργή, υπάρχει
τόση απελπισία και αίσθηση εμπαιγμού, που δεν σας σώζουν πλέον όλες οι διμοιρίες
κρανοφόρων του κόσμου. Αυτή την φορά, για να μπορέσετε να καταστείλετε τη λαϊκή
αγανάκτηση, θα πρέπει vα κατεβάσετε Στρατό. Θα φτάσετε άραγε ώς εκεί, καμάρια μου;
θα εξευτελιστείτε σε τέτοιο σημείο, τιμημένοι μου εσείς «αριστεροί», που Βάζετε
«Stop» στα μνημόνια και που δεν εκβιάζεστε;
