Οι Κούρδοι και εμείς
Σε αυτόν τον αγώνα, δεν φαίνονται να προοδεύουν και πολύ οι φίλοι Κούρδοι –παρά την αξιοσημείωτη πρόοδο που έχουν κάνει στον εθνικοαπελευθερωτικό τους αγώνα, με την επανάσταση της Ροζάβα και της «ειρηνικής ανατροπής» του Κόμματος για τα Δικαιώματα των Λαών της Τουρκίας.
Έτσι, ο συμπρόεδρός του, Σελαχεντίν Ντεμιρτάς, έσπευδε να δηλώσει –και οι δηλώσεις αυτές δεν έχουν διαψευσθεί– στις 1 Αυγούστου 2015, την ίδια στιγμή που η τουρκική αεροπορία μακέλευε τους αμάχους στο Όρος Καντίλ, ότι: «Η Τουρκία ανήκει σε όλους τους πολίτες της, που υπερασπίστηκαν τα εδάφη της όλους τους αιώνες από το 1071 μέχρι το 1921».
Είναι εξοργιστικό να προβάλλεται, αυτήν την στιγμή μάλιστα, η εισβολή των Σελτζούκων στο Ματζικέρτ ως «υπεράσπιση εδαφών». Και απείρως πιο εξοργιστική η αναφορά στη Μικρασιατική Καταστροφή – που μπορεί να ιδωθεί και ως “πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης” των κεμαλικών προαπαιτούμενων του νεώτερου τουρκικού φασιστικού κράτους.
Ιστορικά, οι Κούρδοι ποτέ δεν κατάφεραν να χειραφετηθούν ολοκληρωτικά από την τουρκική πατρωνία –γι’ αυτό εξ άλλου συνέπραξαν στην γενοκτονία των Αρμενίων, αρχικώς, και του μικρασιατικού ελληνισμού, το 1922, ή στην εισβολή της Κύπρου. Διόλου τυχαία, το τουρκικό κράτος χρησιμοποίησε το momentum της συναίνεσης που προκαλούσε η σύμπραξη των Κούρδων στις εκστρατείες εξόντωσης των εσωτερικών/εξωτερικών εχθρών της Τουρκίας, για να συντρίψει τους ίδιους σε δεύτερο χρόνο. Γι’ αυτό εξ άλλου, ήταν οι ίδιες «δυνάμεις» που «υπερασπίστηκαν» τη Μικρασία το 1922, είναι οι ίδιες οι οποίες έσφαξαν τους Κούρδους για να καταστείλουν τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις που ακολούθησαν, από το 1922 κι έπειτα. Και οι Κούρδοι πλήρωσαν την σύμπραξη στην τουρκική εισβολή, με τις σκληρές πολιτικές γενοκτονίας που ακολούθησαν κατά την περίοδο 1974-1999.
Σοφόν το Σαφές: Αν όντως επιθυμούν οι δυνάμεις του PKK να συμβάλουν ουσιαστικά στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, καθώς και στην χειραφέτηση των ιδίων και των υπολοίπων λαών της από τον τούρκικο ολοκληρωτισμό, θα πρέπει να συμπράξουν με τα θύματα που αυτός παρήγαγε ανά τους αιώνες. Και όχι να σπεύδουν να ταυτιστούν με τους θύτες της διαρκούς γενοκτονίας που εξελίχθηκε στη Μικρασία.
Συνεχίζουμε να στηρίζουμε τον αγώνα τους, γιατί ο πήχης που έχουν θέσει δεν αφορά μόνο τους ίδιους ως λαό, αφορά όλους τους λαούς που σήμερα βρίσκονται υπό την καταπίεση του τουρκικού ολοκληρωτισμού –καθώς και εμάς που για άλλη μια φορά στην ιστορία μας βρισκόμαστε εκ νέου στο χείλος της αποικιοποίησής μας από το τουρκικό κράτος. Επιπλέον, εμείς, τη στάση μας απέναντι σε έθνη και λαούς δεν την κρίνουμε από τις ηγεσίες τους. Εμείς τον κουρδικό λαό και τον αγώνα του στηρίζουμε δεν ταυτιζόμαστε με τις εκάστοτε ηγεσίες του.
Γι’ αυτόν τον λόγο, ο αγώνας και των δύο λαών ενάντια στον τουρκικό ολοκληρωτισμό πρέπει να είναι αταλάντευτος. Και έτσι όπως υπήρξε εγκληματική η επιλογή της κυβέρνησης Σημίτη να συναινέσει στην παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους δήμιούς του, πολύ περισσότερο τραγική είναι η ανοικτή ταύτιση του κουρδικού πολιτικού προσωπικού με τις πράξεις κατάκτησης και γενοκτονίας, οι οποίες λειτούργησαν ως ιδρυτικές στιγμές για την οθωμανική αυτοκρατορία αλλά και για το σύγχρονο κεμαλικό κράτος. Τέτοιες δηλώσεις, όπως είναι προφανές, εξασθενούν τα αισθήματα συμπαράστασης των Ελλήνων στον κουρδικό λαό, που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει μια νέα βάρβαρη τουρκική επίθεση.
Οι Κούρδοι σύντροφοι πρέπει να ακολουθούν πάντοτε μια στάση αρχών, όπως εμείς κάνουμε απέναντί τους εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Στηρίζουμε σταθερά τον αγώνα τους, ακόμα και όταν κάνουν επιλογές με τις οποίες δεν ταυτιζόμαστε πάντοτε, αλλά δεν προβάλλουμε αυτές τις αντιρρήσεις μας και περιμένουμε τα πράγματα να κριθούν προτού εκφράσουμε την άποψή μας.
Έτσι, αυτή τη στιγμή, αποδεικνύεται, για παράδειγμα, πως ήταν εσφαλμένη η απόλυτη πίστη ορισμένων στις φιλικές διαβεβαιώσεις των Αμερικανών, ως δήθεν φίλων των Κούρδων. Σε μια στιγμή που θέλουν να ανασυγκολλήσουν τη συμμαχία τους με τον Ερντογάν, του έδωσαν το ελεύθερο να βομβαρδίζει ανελέητα τους κουρδικούς πληθυσμούς.
Ήταν εσφαλμένη η πεποίθηση πολλών πως ο Ερντογάν θα πραγματοποιήσει μια πραγματική ειρήνευση με τους Κούρδους. Αυτή την ειρήνευση την επιθυμεί, με τους Κούρδους υποταγμένους και όχι αγωνιστικούς και ζωντανούς. Από τη στιγμή και πέρα που ο ΙΣΙΣ έχασε στη Συρία και το Κουρδικό κόμμα εισήλθε στο Κοινοβούλιο της Τουρκίας, οι Τούρκοι επέστρεψαν στην επιθετική τους στρατηγική, με τη συναίνεση των Αμερικανών.
Πάντως εμείς δεν θα πάρουμε τις δηλώσεις του κ. Νπεμιρτάς τοις μετρητοίς ως έκφραση της άποψης του αγωνιζόμενου κουρδικού λαού. Εντούτοις, θα πρέπει στο εξής να μάθει να μη προσβάλλει τόσο βάναυσα τα αισθήματα των λαών που κατέσφαξαν οι Οθωμανοί στη Μικρά Ασία και να μην ταυτίζεται μαζί τους. Εμείς δεν θα κάνουμε το σφάλμα μερικών Κούρδων φίλων μας που ταύτιζαν, και μάλιστα για πολύ καιρό, τη συμπεριφορά της κυβέρνησης Σημίτη με εκείνη του ελληνικού λαού και θα περιμένουμε απλώς να ανασκευάσει αυτές τις απαράδεκτες δηλώσεις του –ελπίζοντας πάντα πως δεν έχουν αποδοθεί σωστά– και θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε το απελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων. Ελπίζουμε να κάνουν το ίδιο και αυτοί για την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Και βέβαια, πρέπει πάντα να γνωρίζουν όλοι πως είναι ένα ζήτημα η αναγνώριση της γεωπολιτικής σημασίαw του κουρδικού ζητήματος για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, με βάση τα δικά μας συμφέροντα, και άλλο πράγμα τα αισθήματα αλληλεγγύης που απαιτούν πάντοτε δύο ισότιμους εταίρους…
Κίνηση Πολιτών Άρδην
