Η Γερμανία δεν θέλει να διαλυθεί η Ε.Ε.. Θέλει την Ε.Ε. ενωμένη και τους εταίρους υπηρέτες της, οικονομικά και πολιτικά. Μόνη της είναι αδύναμη, σχεδόν ασήμαντη, στο πλανητικό πεδίο ενώ αν δέσει πίσω της την Ευρώπη θα έχει ρόλο και λόγο. Η διαίρεση της Ε.E. σε Νότιους και Βόρειους, λες και είμαστε οι Αμερικάνοι στον εμφύλιο, είναι παραπλανητική. Οι εταίροι δεν συμμαχούν με βασικό κριτήριο τον πλούτο αλλά με επίκεντρο την Εξουσία. Αλλιώς Γαλλία και Ιταλία θα ήταν με τη Γερμανία και θα εκμεταλλεύονταν μαζί τους άλλους. Αλλά αν υπάρχει στην Ευρώπη κάποιος «μοναχοφάης» που θα ‘λεγε ο Κοτζιάς, αυτός δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Γερμανία. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, τρώνε διαρκώς καρπαζιές από τη Γερμανία που δεν θέλει επ’ ουδενί ομοτράπεζους.
ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ Η ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ, για να μην πούμε για τους λιπόψυχους Γάλλους, σφυρίζουν αδιάφορα όταν τον λογαριασμό τον πληρώνει άλλος, π.χ. η Ελλάδα, όπως άλλωστε το έκαναν ήδη όταν μας έβαλαν στα Μνημόνια. Όταν έχουν πρόβλημα οι ίδιοι ουρλιάζουν, ώσπου να τους πετάξουν κάποιο ξεροκόμματο, όπως στο τελευταίο Γιούρογκρουπ.
Η Ε.Ε. δεν θα διαλυθεί τώρα, ούτε στο μέλλον όσο αυτό εξαρτάται από τις κυβερνήσεις. Δεν θα διαλυθεί επειδή καμία κυβέρνηση δεν έχει βλέψεις, ούτε ικανότητες, να συγκροτήσει συμμαχίες για έναν αυτόνομο ρόλο εντός ή εκτός Ευρώπης. Οι ηγέτες τους είναι άνθρωποι χωρίς ανάστημα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς όραμα και στρατηγική και χωρίς πατριωτισμό. Είναι ασήμαντοι. Αν είμαστε ειλικρινείς, αυτά ισχύουν και για τη χώρα μας από δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μικρή με μεγάλη Ιστορία. Αυτό θα είχε αξία αν το πιστεύαμε αντί να το παπαγαλίζουμε και κάναμε ό,τι χρειάζεται για να το πιστέψουν και οι άλλοι. Για να μη μας θεωρούν αμελητέους, όπως τώρα.
Η Ε.Ε. μπορεί κάποια στιγμή να διαλυθεί, όπως έχει συμβεί με όλες τις προηγούμενες προσπάθειες ενοποίησης της Ευρώπης από την εποχή του Καρλομάγνου το 800 μ.Χ. Μπορεί να διαλυθεί από μια γενική οικονομική κατάρρευση. Ή από μια σεισμική σύγκρουση μεγέθους Παγκοσμίου Πολέμου και φυσικά από έναν συνδυασμό τους. Δηλαδή μπορεί να τη διαλύσουν οι συνθήκες ενάντια στη θέληση των ιθυνόντων, όπως κατάρρευσε η Ρώμη. Αλλιώς, με δήθεν αλλαγές και αμφιλεγόμενες πανδημίες, πάμε σε εξελίξεις ελεγχόμενες επ’ ωφελεία όσων έχουν γνώση και ισχύ.
Δεν χρειάζεται να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για να δούμε τα παιχνίδια εξουσίας και εκμετάλλευσης που ανενδοίαστα παίζουν π.χ. το Βερολίνο εις βάρος των εταίρων, οι εταίροι εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας (αποσιωπώντας π.χ. τη βοήθεια της Μόσχας στις ΗΠΑ), οι εταίροι και οι ΗΠΑ μεταξύ τους κλέβοντας ο ένας από τον άλλο ιατρικό υλικό όπως οι μάσκες που τους στέλνει η Κίνα, λέγοντας ταυτόχρονα όλοι μαζί ότι οι κινέζικες μάσκες είναι άχρηστες. Σ’ αυτό το κλίμα «αλληλεγγύης», δυτικά και αραβικά πρακτορεία προβάλλουν «ρεπορτάζ» ότι οι Έλληνες κακομεταχειρίστηκαν στον Έβρο «τους Σύριους πρόσφυγες» που ήθελαν να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα. Αν δεν μπουν εδώ, ο Ερντογάν μπορεί να τους στείλει σ’ αυτούς.
ΟΙ ΜΟΝΟΙ που έφυγαν από την Ε.Ε. (BREXIT) είναι οι Άγγλοι επειδή μπορούν, ακόμα και ως απολειφάδι της αυτοκρατορίας, να κινούνται πλανητικά, ημιαυτόνομα, με τις πλάτες των ΗΠΑ και έχουν τεράστια πείρα στα διεθνή παίγνια. Έφυγαν όταν το Παλάτι και η ισχυρή μερίδα της αγγλικής ελίτ έκριναν ότι η χώρα πρέπει να κινηθεί ανεξάρτητα προβλέποντας ή σχεδιάζοντας «πράματα και θάματα», εξελίξεις και δεινά που ούτε στα όνειρά μας δεν τα βλέπουμε. Αλλά για να καταφέρουν να φύγουν τους πήρε δυο χρόνια επειδή είναι επίσης ισχυροί και όσοι, εντός και εκτός Ε.Ε., δεν ήθελαν έξω τους Βρετανούς, καρφί στο μάτι του Βερολίνου που ο Ομπάμα αποχωρώντας το έχρισε ηγέτη της Δύσης, για να μην ξεχνιόμαστε.
Ο Ομπάμα, ως πολιτικός ηγέτης των ελίτ υπέρ της παγκοσμιοποίησης, όρισε τους Γερμανούς αφέντες της Ευρώπης επειδή είχε επίγνωση ότι η «ομάδα» του, με διάδοχό του την Κλίντον, πήγαινε όχι για μια πρόσκαιρη απώλεια της εξουσίας αλλά για μια παρατεταμένη μάχη με το πλεονέκτημα στους αντίπαλους, τους ρεπουμπλικάνους του Τραμπ. Το χρίσμα στο Βερολίνο ήθελε να αποκλείσει τη μετατόπιση της Ε.Ε. στο στρατόπεδο του «εθνικισμού». Εξ ου η διαμάχη Τραμπ-Μέρκελ. Καθοριστικός παράγων παραμένουν οι χώρες αλλά με απαραίτητο συμπλήρωμα το ιδεολογικό υπόβαθρο. Οι «παγκοσμιοποιητές» (π.χ. Σόρος) εναντίον των ελίτ του εθνικού συμφέροντος που εκπροσωπούν οι Βρετανοί και ο Τραμπ με όλες τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τον ασυγκράτητο ιμπεριαλισμό τους. Η αριστερά έχει εκμηδενιστεί. Κυκλοφορεί αγνώριστη, παραπατώντας σαν θλιβερό απομεινάρι, με ψευδώνυμα τύπου Ποδέμος, ΣΥΡΙΖΑ, «ανυπότακτη αριστερά» του Μελανσόν κ.λπ.
Η Ελλάδα
Δεν υπάρχουν φίλοι. Μόνο συμφέροντα. Μπορούν σ’ αυτή τη βάση να υπάρξουν και για την Ελλάδα σύμμαχοι. Αλλά πρέπει να χαράξουμε μια γραμμή και να την παλεύουμε με νύχια, με δόντια και θυσίες. Θυσίες θα κάνουμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Αν δεν τις επιλέξουμε θα μας τις επιβάλλουν. Στις συγκρούσεις, τωρινές και επερχόμενες, κανείς δεν θα μείνει αμέτοχος ούτε αλώβητος. Αλλά αν οι θυσίες ξαναπάνε στράφι, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
