Του Γεράσιμου Δεληβοριά
«Συμμετείχα στις πορείες, γιατί εύχομαι ν’ αλλάξουν τα πράγματα το συντομότερο» Ν.Μαραντζίδης
Πριν από δύο χρόνια γιορτάσαμε με πανηγυρισμούς τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 21. Μερικοί εξυπνάκηδες άρχισαν πάλι να λένε πως γιορτάζουμε την έναρξη κι όχι την λήξη, τη νίκη. Όμως εμείς επιμένουμε να θυμόμαστε και να γιορτάζουμε το γεγονός πως μερικοί ανυπότακτοι «κουρελήδες» είπανε «φτάνει πιά» κι ορθώσανε το ανάστημα τους ζητώντας ελευθερία.
Φέτος όμως συμπληρώνονται διακόσια χρόνια επίσης από μιαν άλλη επέτειο. Αυτηνής δεν της πρέπουνε γιορτές. Δεν πρέπει όμως και να την ξεχνάμε. Πρέπει να σκύβουμε και να την μελετάμε μήπως κι αποκτήσουμε φώτιση.
Συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από το 1823, την μαύρη εκείνη χρονιά που ξεκινήσανε οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Και το αβυσσαλέο μίσος που κυριάρχησε συνεχίστηκε και δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Αυτή την χρονιά, το 1823, δημιουργήθηκαν οι πρώτες «παρατάξεις» που εξελίχθηκαν σε κόμματα. Κόμματα που πολεμούσαν μέχρις εξοντώσεως των αντιπάλων μόνο και μόνο για την εξουσία. Κόμματα που καλλιεργούσαν τον Διχασμό και οδηγούσαν σε εθνικές καταστροφές μόνο και μόνο για να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία.
Η Διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή. Το σκήπτρο δεν σημαίνει απλώς εξουσία. Σημαίνει απόλυτη εξουσία. Χωρίς έλεγχο. Χωρίς αντιπάλους. Αυτοί πρέπει να εξοντωθούν.
Έτσι δολοφονήθηκαν ο Αντώνης Οικονόμου, ο Οδυσσέας, ο Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας, ενώ καταδιώχθηκε και παραλίγο να δολοφονηθεί ο Βαρνακιώτης. Πάνω στην τρέλα για την εξουσία παραλίγο θα δολοφονούσαν και τον Γέρο και τότε αυτές οι γραμμές δεν θα γραφόντουσαν, γιατί απλούστατα θα μιλούσαμε όλοι τούρκικα. Κι αν σήμερα η πολιτική αγριότητα έχει μετριασθεί, δεν είναι γιατί γίναμε ευρωπαίοι, αλλά γιατί υπάρχουν τα ευρωπαϊκά προγράμματα, ένας πλούτος που για να ξεκοκκαλισθεί πρέπει τα πάθη να συγκρατηθούν. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι κυρίαρχες ελίτ θέλουν οπωσδήποτε να μείνουμε στην Ενωμένη Ευρώπη.
Τους απόλυτους άρχοντες, τους «αυτοδύναμους», πάντοτε πλαισιώνουν τα σμήνη των διεφθαρμένων. Τα πρώτα δάνεια σπαταλήθηκαν βέβαια για την επικράτηση της μιας παράταξης, γέμισαν όμως και πολλές τσέπες παρατρεχάμεων.
Και συνεχίζουν να γεμίζουν άδειες τσέπες. Η νεότερη ελληνική ιστορία είναι γεμάτη με ανθρώπους που μπήκαν στην πολιτική με «τρύπιο βρακί» και βρέθηκαν σε λίγο μόλις χρόνο με κινητά κι ακίνητα και βίλες κι αυτοκίνητα.
Ο ανταγωνισμός για την λεηλασία κρατικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων, είναι που κρατά την χώρα σε μόνιμη καθυστέρηση. Χρειάστηκε να υπάρξουν 57 νεκροί κι άλλοι τόσοι αγνοούμενοι για να γίνει η σχετική αποκάλυψη. Την επόμενη μέρα του μεγάλου φονικού, οι εφημερίδες ήταν γεμάτες με αποκαλύψεις για τον ανταγωνισμό εργολάβων που καθυστέρησαν για είκοσι χρόνια τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων. Να γιατί δεν ήταν δυστύχημα, αλλά ήταν έγκλημα. Έγκλημα στο οποίο συμμετείχαν πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Για τον ίδιο λόγο καθυστέρησε και η «ανάπτυξη» του «Ελληνικού». Γιατί ο κάθε μεγιστάνας το ήθελε για λογαριασμό του. Μέχρι που συμφωνήσανε σε ανταλλαγές που ικανοποιούσαν όλους.
Η ληστρική συμπεριφορά των κυρίαρχων ελίτ ευθύνεται και για τις κλοπές υλικών. Ότι δεν βγάζει άμεσο κέρδος δεν αξίζει καμιάς προσοχής. Έτσι οι δομές καταρρέουν και τα εγκλήματα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Η κατάσταση αυτή θα συνέχιζε ακόμη και μετά το μεγάλο φονικό, αν δεν είχε συμβεί το αναπάντεχο. Η μαζική είσοδος της νεολαίας. Για είκοσι μέρες η χώρα τραντάχθηκε. Το σύστημα εξουσίας έμεινε μετέωρο, ξεκρέμαστο. Οι τόνοι κατέβηκαν, το πολιτικό ύφος έγινε μειλίχιο.
Και μόλις η νεολαία κουρασμένη αποτραβήχθηκε, η κομπορρημοσύνη ξανάρχισε. Ξανά η αυτοδυναμία έγινε το ζητούμενο. Ξανάρχισε ο αδυσώπητος αγώνας πολιτικής εξόντωσης. Η χώρα καταρρέει, όμως ο λόγος καταναλώνεται σε φράχτες και στον καταλληλότερο πρωθυπουργό.
Από κοντά κι όλοι οι μικροί σωτήρες που εποφθαλμιούν ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας. Αποτυχημένοι πολιτευτές της αριστεράς, της δεξιάς και του κέντρου. Όλοι κουτσοί και στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα για λίγα ψηφαλάκια που θα τους εξασφαλίσουν μερικές έδρες ή έστω κάποια ευρουλάκια εκλογικής επιδότησης.
Και η μόνη ελπίδα που απομένει, είναι ξανά η νεολαία. Να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο.
Γιατί κάτι πρέπει να αλλάξει. Προτού να είναι πολύ αργά
