Θορυβήθηκε ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς και ορισμένοι εγχώριοι δημοσιολόγοι και πολιτικοί που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί με την επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Αναρωτιούνται τι κοινό έχουν ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ένα κόμμα που έχει στο εσωτερικό του απόψεις αντισημιτικές, ομοφοβικές και εθνικιστικές. Πράγματι, στους ΑΝ.ΕΛΛ. υπάρχουν τέτοιου είδους αντιλήψεις που βρίσκονται στον αντίποδα του ιδεολογικού σύμπαντος της Αριστεράς. Πράγματι, η συνύπαρξη μοιάζει προβληματική και ενδεχομένως να δημιουργηθούν προβλήματα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης. Ωστόσο, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Υπήρχαν άλλες επιλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω, δύο. Να οδηγήσει ξανά τη χώρα σε εκλογές ή να συμπράξει με κάποιο άλλο κόμμα. Αυτοί που σήμερα τον κατηγορούν και εδώ και στο εξωτερικό πώς θα αντιδρούσαν άραγε αν στήνονταν ξανά κάλπες; Δεν χρειάζεται να διαθέτεις αχαλίνωτη φαντασία για να το προβλέψεις. Θα εγκαλούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για ανεύθυνη στάση που θα είχε αποτέλεσμα την εμπλοκή της χώρας σ’ έναν φαύλο κύκλο πολιτικής αστάθειας και οικονομικής αβεβαιότητας. Αλλωστε, ήταν αυτοί που προεκλογικά είχαν δηλώσει ότι η χώρα δεν θα αντέξει νέες εκλογές.
Πάμε τώρα στη δεύτερη εκδοχή, δηλαδή στην επιλογή άλλου κυβερνητικού εταίρου.Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός; Αποκλείουμε χωρίς πολλές κουβέντες τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, και οι ξένοι ομοτράπεζοί τους έχουν περιγράψει αυτά τα κόμματα με τα χειρότερα λόγια. Ο χριστιανοδημοκράτης Σόιμπλε έχει αναφερθεί στον ολέθριο ρόλο που έπαιξαν τα προηγούμενα χρόνια οι ελληνικές πολιτικές ελίτ, ενώ ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος της Γερμανίας Γκάμπριελ ήταν πιο σκληρός. Παραθέτουμε τη δήλωσή του χωρίς περαιτέρω σχόλια: «Οι οικονομικές ελίτ της Ελλάδας, που ήταν πολιτικά οργανωμένες στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, είχαν στόχο τη λεηλασία της χώρας». Μένουν λοιπόν το ΚΚΕ και το Ποτάμι. Στην υποθετική περίπτωση που το ΚΚΕ δεχόταν να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας ή να προσφέρει στήριξη στη Βουλή, οι ίδιοι τύποι που σήμερα είναι οργισμένοι με τη συμμαχία ΣΥΙΡΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. θα ξιφουλκούσαν εναντίον του Τσίπρα γιατί θα συγχρωτιζόταν με ένα κόμμα που θέλει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ, την κρατικοποίηση των πάντων και έχει επιστρέψει στον σταλινισμό.
Υπάρχει βεβαίως και το Ποτάμι, που σύμφωνα με τον επικεφαλής του θα δεχόταν να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας υπό την προϋπόθεση ότι θα αποκλείονταν οι ΑΝ.ΕΛΛ. Με ποιο Ποτάμι όμως; Ή μάλλον με ποιο από τα ρυάκια που καταλήγουν στο Ποτάμι θα μπορούσε να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τους νεοφιλελεύθερους, που ακούνε Αριστερά και βγάζουν σπυράκια, που διαφωνούσαν με την προηγούμενη κυβέρνηση όχι επί της ουσίας της πολιτικής της αλλά επειδή δεν ήταν όσο αποφασιστική έπρεπε και όσο γρήγορη επιβαλλόταν από τις περιστάσεις στην προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών; Και όταν οι νεοφιλελεύθεροι μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές γνωρίζουμε πολύ καλά (το έχουμε νιώσει στο πετσί μας) τι ακριβώς εννοούν. Με τους κεντρώους, που θεωρούν ξεπερασμένη τη διάκριση Αριστερά-Δεξιά, ή με τους μεταρρυθμιστές κεντροαριστερούς που το μόνο καθαρό στοιχείο της πολιτικής ταυτότητάς τους είναι το μένος τους κατά της ριζοσπαστικής Αριστεράς την οποία χαρακτηρίζουν λαϊκιστική, κρατικιστική και δημαγωγική;
Και κάτι τελευταίο, φαινομενικώς άσχετο με τα προαναφερθέντα. Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι αντισημιτική, ομοφοβική, εθνικιστική, ξενοφοβική και θρησκόληπτη. Η Αριστερά υπερασπίζεται με πάθος τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των μεταναστών, μάχεται κατά των διακρίσεων και δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με σκοταδιστικές απόψεις και συνωμοσιολογικές θεωρίες. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό η Αριστερά. Υπάρχει και το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (με κεφαλαία για έμφαση) για το οποίο ένα κομμάτι της είτε δεν λέει κουβέντα είτε ψελλίζει από υποχρέωση κάποιες αφόρητες και αβλαβείς κοινοτοπίες. Την περίοδο της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού αυτό το κομμάτι της Αριστεράς συνθηκολόγησε άνευ όρων ή, ακόμη χειρότερα, πλειοδότησε στη διαδικασία εκποίησης των δικαιωμάτων της εργασίας. Αυτή η Αριστερά «παρέδωσε τα όπλα σε θέματα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά, διέρρηξε τους δεσμούς της με το επαναστατικό της παρελθόν και προσπάθησε να τα υποκαταστήσει με μια ευρωπαϊκή ουτοπία, κοσμοπολίτικη και αντιρατσιστική, ένα κράμα από προγράμματα Erasmus και συνθήματα όπως “μην πειράζεις τον κολλητό μου”, που παπαγάλιζε μετά μανίας μια κλίκα καλλιτεχνών και δημοσιογράφων» (Serge Halimi από την «Αυγή» 26-1-2014). Καλή και χρήσιμη η Αριστερά των δικαιωμάτων και του κοσμοπολιτισμού, αλλά θα μας πει επιτέλους κάτι προοδευτικό για τις θηριώδεις ανισότητες, την ασυδοσία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, τη φορολογική ασυλία του πλούτου, την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας και για το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη;
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr
