Από ό,τι ακούω και διαβάζω στα πλαίσια της κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η απαίτηση μέσα σε ένα μήνα που βρίσκεται στην κυβέρνηση να είχε ήδη: διαλύσει τα ΜΑΤ, κλείσει τις Αμυγδαλέζες, δημιουργήσει τις υποδομές και τις συνθήκες υποδοχής με αξιοπρέπεια για όσους επιστρέψουν από αυτές τις κολάσεις, προχωρήσει στο διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους, εξετάσει όλες τις υποθέσεις για τις ευθύνες μνημονίων, εξετάσει όλες τις υποθέσεις σκανδάλων, ψηφίσει ολόκληρο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, βγει από το ευρώ, δημιουργήσει δραχμή και πάρα πολλά άλλα.
Για όλες αυτές τις προσδοκίες σαφώς και φταίει αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός τις δημιούργησε και είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της κριτικής που τώρα δέχεται. Δεν μπορώ να τον υπερασπιστώ, ούτε όμως θα τον καταδικάσω. Έχει άλλοθι. Σε ό,τι έχει σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους μπορεί να επικαλεστεί την απουσία αυτοδυναμίας. Και αυτή την απουσία αυτοδυναμίας κανείς λογικός άνθρωπος δε μπορεί να τη χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ή ξαναπάμε σε εκλογές ή συγκατοικεί με τους ΑΝ.ΕΛ. και προχωράνε αυτά τα θέματα βήμα – βήμα.
Σχετικά με τα της οικονομίας, επιτρέψτε μου να επαναληφθώ γράφοντας ότι υπάρχει η κριτική πως η κυβέρνηση θα έπρεπε ήδη να μας έχει βγάλει από το ευρώ, να δημιουργήσει δραχμή ενώ ταυτόχρονα θα έπρεπε να κρατήσει τις τράπεζες ανοιχτές, να τις έχει εφοδιάσει με χρήματα για να αντιμετωπίσουν τον πανικό, να διαχειριστεί αυτόν τον πανικό και τέλος να κρατήσει την αγορά σε λειτουργία. Αν κάποιος πιστεύει ότι αυτά μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα, εντάξει. Εγώ πιστεύω ότι δεν μπορούν όσο κι αν το θες.
Πιστεύω ότι αν είχαμε βγει χτες από το ευρώ: Οι τράπεζες θα έκλειναν, η αγορά θα κατέβαζε στόρια και ο πανικός δύσκολα θα παλευόταν. Επίσης, αρκετοί από αυτούς που τώρα κατηγορούν την κυβέρνηση επειδή δεν το έκανε, θα την κατηγορούσαν επειδή το έκανε κι αντί να μειώσει τα λουκέτα στην αγορά έβαλε λουκέτο σε ολόκληρη την αγορά.
Το κυριότερο όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που πιστεύουν ακόμη ότι στις Δημοκρατίες κυβερνούν οι λαοί. Παιδιά, εκλογές κάναμε. Τι δεν καταλαβαίνετε; Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για τους οποίους ψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι αυτοί οι λόγοι και ειδικά οι αλληλοσυγκρουόμενοι. Όπως για παράδειγμα ότι υπήρξαν άνθρωποι που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να σκίσει τα Μνημόνια και άρα αυτομάτως να επιστρέψουμε στη δραχμή και υπήρξαν άνθρωποι που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να βγει η χώρα από την ύφεση μέσω καλύτερων διαπραγματεύσεων και άρα αυτομάτως να παραμείνουμε στο ευρώ. Αποκλείεται να ικανοποιηθούν και τα 2 αιτήματα.
Σαφώς και πάλι έχει την ευθύνη εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι από τη μία διατυμπάνιζε ότι θα σκίσει τα Μνημόνια και θα καταργήσει όλους τους νόμους τους με έναν νόμο κι από την άλλη διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας εξόδου από το ευρώ. Κοροϊδία; Σαφέστατη. Έτσι είναι όμως στις προεκλογικές περιόδους των Δημοκρατιών. Διαλέγεις ψέμα. Την αλήθεια είσαι υποχρεωμένος να την ανακαλύψεις μόνος σου.
Αν, λοιπόν, κάποιοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να μας επιστρέψει στη δραχμή, λάθος κόμμα ψήφισαν. Αυτό το υποσχόταν το ΚΚΕ και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά πήγαινε πακετάκι με την απόλυτη έξοδο από την Ε.Ε. και ίσως έτσι έπεφτε λίγο χοντρό το θέμα. Αν πάλι κάποιοι άλλοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να μείνουμε στο ευρώ αλλά χωρίς καμία υποχώρηση και συμβιβασμό, υπήρχε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ που υποστήριζαν ότι οι πολιτικές τους ήταν έτοιμες να μας βγάλουν εντός των ημερών από τα Μνημόνια και δεν θα υπήρχαν άλλα μέτρα και συμβιβασμοί.
Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας. Εμείς, πρώτον γιατί δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε κι αν στην τελική το αντέχουμε αυτό που θέλουμε – διότι ας μην κρυβόμαστε, δεν το έχουμε γνωρίσει – εμείς δεύτερον, διότι πιστεύουμε ότι μόνο εμείς βγάλαμε τον ΣΥΡΙΖΑ και κανείς άλλος με αντίθετη λογική από τη δική μας και εμείς τρίτον, επειδή έχουμε αφήσει τις πύλες αφύλαχτες και προσφέρουμε απολαυστικό θέαμα του καυγά μας στον πραγματικό εχθρό.
Κι εμένα μου τη δίνει η Βαλαβάνη όταν με αυστηρό υφάκι μας προειδοποιεί ότι «αυτή θα είναι η τελευταία ρύθμιση οφειλών». Άντε μαντάμ, τόλμησε να κάνεις την πρώτη ρύθμιση κι ύστερα προχώρα σε προειδοποιήσεις ότι θα είναι και η τελευταία. Βιάστηκε πολύ η κυρία Βαλαβάνη να προχωρήσει σε προειδοποιήσεις και, κυρίως, να μεταμορφωθεί σε αυστηρό νεοφιλελεύθερο που κάνει συστάσεις στο πόπολο.
Κι εμένα μου τη δίνει που βλέπω τον Πανούση σε φάση ζεν να παρακολουθεί ατάραχος τα δρώμενα, την ώρα που τα ΜΑΤ ακόμη δέρνουν πολίτες, ενώ ακόμη δεν έχουν σταλεί σε δίκες όλοι αυτοί που σε χιλιάδες φωτογραφίες έχουν αποτυπωθεί οι μούρες τους να απολαμβάνουν γκλομπιές και ψέκασμα χημικών στα πρόσωπα διαδηλωτών. Είναι εξοργιστικός και τεράστια απογοήτευση.
Κι εμένα μου τη δίνει που διαβάζω ως ονόματα υποψήφιων γενικών γραμματέων υπουργείων εκείνα όσων απέτυχαν να εκλεγούν με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει στη δημιουργία νέας στρατιάς πολιτευτών που πληρώνονται αδρά για να φτιάξουν βιογραφικό και εκλογική πελατεία για τις επόμενες εκλογές, την έχουμε κάτσει άσχημα.
Όμως πιο άσχημα από όλους θα την έχει κάτσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν συνεχίσει έτσι, τότε μόνος του θα έχει κλείσει το άλλο άκρο της παρένθεσής του. Η Δημοκρατία δίνει τουλάχιστον αυτό το δικαίωμα. Της τιμωρίας, του ευτελισμού και της ταπείνωσης.
Οπότε, μέχρι σήμερα η κυβέρνηση δεν τα πήγε καλά. Αυτό δεν είναι αποκάλυψη. Όμως δεν τα πήγε και τόσο καταστροφικά σύμφωνα με την αδυναμία εκπλήρωσης των αλληλοσυγκρουόμενων απαιτήσεων όλων μας, τις οποίες κανείς και ποτέ δε θα μπορέσει να ικανοποιήσει.
Η κυβέρνηση πρέπει να μιλήσει. Δεν αντέχουμε άλλα παρασκήνια και μυστικά. Σαφώς, δε μπορεί να μας αποκαλύψει τα όπλα της, αν διαθέτει όπλα. Θα πρέπει όμως τώρα πια να μας μιλήσει με ειλικρίνεια. Να μας εξηγήσει ποιους στόχους έχει. Όχι με υπονοούμενα του Γιάνη. Με καθαρές κουβέντες. Πρέπει να καταλάβουμε αν αποφάσισε να ασπαστεί το «ευρώ πάση θυσία» ή αν προσπαθεί να δοκιμάσει κάθε ευκαιρία παραμονής στην ευρωζώνη, ώστε σε περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα να μπορεί να το κάνει χωρίς απολογίες εντός κι εκτός συνόρων.
Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς κάνει και που το πάει. Η προσωρινότητα «λύσεων» λειτουργεί εντελώς αρνητικά. Οι αναβολές από Eurogroup σε Eurogroup κι από Παρασκευή σε Δευτέρα το μόνο που καταφέρνουν είναι να μειώνουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Ας μην το διακινδυνεύσει άλλο. Μπορεί να στενεύουν τα περιθώρια διαπραγματεύσεων για να μείνουν οι τράπεζες ανοιχτές, αλλά ταυτόχρονα στενεύουν οι αντοχές και οι ανοχές εκείνων που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το αν θα κλείσουν οι τράπεζες.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα τεράστιο λάθος ως πρωθυπουργός. Στο διάγγελμά του μετά το Eurogroup είπε ότι η Ελλάδα πέτυχε μία σημαντική διαπραγματευτική επιτυχία και ότι κερδίσαμε μία μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Επίσης τόνισε ότι ήταν μία μέρα σημαντικότερη για την Ευρώπη απ’ ότι για την Ελλάδα. Πρώτον, προκαλεί θλίψη η εικόνα ενός αριστερού πρωθυπουργού να χαρακτηρίζει –για τους όποιους δικούς του λόγους – ως επιτυχία μία απλή παράταση της αβεβαιότητας. Δεύτερον, είναι καιρός να συνειδητοποιήσει ότι ειδικά αυτή την περίοδο θα έπρεπε να μάχεται ώστε η κάθε μέρα να είναι σημαντικότερη για την Ελλάδα απ’ ότι για την Ευρώπη.
Αυτήν την περίοδο ειδικά, δεν καιγόμαστε ιδιαίτερα να κερδίσει η Ελλάδα κάποιον διαγωνισμό θεώρησης ορθής λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή την περίοδο, για όποιον επί μέρους λόγο κι αν ψήφισε κάποιος αυτή την κυβέρνηση, το έκαναν όλοι για να νιώσουν απεγκλωβισμένοι, αξιοπρεπείς και με την όποια βεβαιότητα μπορεί να προσφέρει για το μέλλον κάποια κυβέρνηση. Το κάναμε για να δούμε όσους έφυγαν, να επιστρέφουν. Το κάναμε για να πάμε όλοι μαζί ένα βήμα μπροστά. Το να μείνουμε βαλτωμένοι στον ίδιο βάλτο αλλά με αριστερή κυβέρνηση δεν είναι αξιοπρέπεια, αλλά ντροπή.
Ας μας μιλήσει επιτέλους με τη γλώσσα της αλήθειας ο πρωθυπουργός. Αν χάσουμε την όποια μάχη μαχόμενοι θα το αντέξουμε. Εδώ χάσαμε τόσες μάχες με τα χέρια κατεβασμένα. Δεν είμαστε βολεμένοι με το σήμερα. Δεν συνηθίσαμε την κατάντια μας. Ας μας μιλήσει. Ας πει την αλήθεια. Τι σκέφτεται, τι θέλει, τι επιδιώκει, τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει. Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, θα την παλέψουμε. Άλλο «απροσδόκητο» όμως δεν θα αντέξουμε. Ούτε άλλα «ανέφικτα». Αν μας θέλει μαζί του, πρέπει να το αποφασίσει και να μας το ανακοινώσει. Ο ίδιος, όχι μέσω Reuters. Μας κούρασαν οι υποψίες, οι αμφιβολίες και τα σενάρια. Ξεκάθαρες κουβέντες πια.
Γράφω πολλά σήμερα. Όμως έχω και πολλά μέσα μου που δεν τ’ αντέχω. Δεν αντέχω να δίνουν απειλητικά τελεσίγραφα στην ελληνική κυβέρνηση από τη μία ο Σόιμπλε κι από την άλλη ο Κατρούγκαλος. Δεν γίνεται να βγαίνει ο σεβάσμιος Γλέζος και να μου ζητάει συγγνώμη από τη στιγμή που εγώ δεν έχω ζητήσει συγγνώμη από τον εαυτό μου για την ψήφο μου.
Δε μπορεί να θέλει να σπείρει μέσα μου ενοχικά διλλήματα σχετικά με το αν έπρεπε να έχω μετανιώσει για κάτι και δεν το κατάλαβα. Αν εκείνος μετάνιωσε για κάτι, ας το εξομολογηθεί αλλού. Όχι πάνω στον καημό μας. Το ίδιο ας πράξουν η Σακοράφα, ο Μητρόπουλος και όποιος άλλος θέλει να κάνει κριτική στην κυβέρνηση. Ας μην την στηρίξει. Δηλαδή αν αυτοί που ανήκουν στο κυβερνητικό κόμμα κάνουν δημόσια κριτική, εμείς τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να αυτοκτονήσουμε καταπίνοντας τόνους με αγχολυτικά;
Μεγάλοι άνθρωποι είναι όλοι τους. Δεν θα τους πω εγώ τι πρέπει να κάνουν. Αλλά αν είναι να με πιέζουν από τη μία οι Γερμανοί και από την άλλη τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, άντε να το τελειώνουμε εδώ κι ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Είπαμε να νιώσουμε καλύτερα. Αν είναι να το γυρίσουμε σε θρίλερ δεν έχω καμία όρεξη.
Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσει ο πρωθυπουργός τα πάντα σε όλους. Τι θέλει, τι μπορεί να κάνει, ως πού σκέφτεται να το φτάσει και τι είναι έτοιμος να θυσιάσει. Θέλουμε να ξέρουμε αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε. Αν θα στηρίξουμε ή θα το αφήσουμε να γκρεμιστεί. Άντε, να τελειώνουμε πριν μας το βγάλουν από τη μύτη. Μέχρι σήμερα αυτό που πρέπει να κατάλαβε ο Αλέξης Τσίπρας είναι ότι δεν υπάρχει κανείς καλύτερος από τον λαό για να στηριχτεί. Μόνο αυτός μπορεί να βάλει πλάτη. Αρκεί να ξέρουμε τι στηρίζουμε. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούν στις δημόσιες διαπιστώσεις τους.
Ανάρτηση από: http://kartesios.com
