Κάποιοι που δεν
πιστεύουν ότι η πολιτική ελπίδα πεθαίνει κάποτε, έχουν τη βεβαιότητα ότι κινδυνεύει
κανείς εάν είναι στον αφρό από μια ξαφνική τρικυμία. Όχι εάν είναι και βαδίζει στο
βυθό. Έλα όμως που η πολιτική τάξη της χώρας έχει εφεύρει τον τρόπο να βυθίζει και
το βυθό της. Κάθε κυβέρνηση φροντίζει να παραδίδει μια Ελλάδα μικρότερη. Αφού εξαφάνισαν
τον μείζονα ελληνισμό, τώρα διαγκωνίζονται για τον αφανισμό και του ελλαδικού ελληνισμού.
Επειδή μια καταστροφή
χρειάζεται συνενόχους, για να διαχυθεί η ευθύνη στα θύματα, τώρα απειλείται η κοινωνία
με “δημοψήφισμα”. Στο όνομα της “δημοκρατίας’!… Για να “χωνευθεί” ο βαρύς λογαριασμός
του “μνημονίου” που έρχεται, η συνήθως ύποπτη κοινωνία κινδυνεύει να κληθεί να αναλάβει
τις “ευθύνες” της. Η νέα κυβέρνηση έχοντας εξαντλήσει και το εθνικό κεφάλαιο της
ελπίδας, θα καλέσει την “εκλογική” κοινωνία να επικυρώσει τη συνθηκολόγηση της χώρας,
στην οποία την οδήγησε. Προφανώς, δεν θα της ζητηθεί να απονείμει ευθύνες, διότι
ευθύνες δεν υπέχουν οι αυτοεξαιρούμενοι από την πολιτεία δικαίου Λουδοβίκοι.
Έχει ενδιαφέρον
να προσεχθεί, στο κλίμα αυτό, ότι η επίκληση της “λαϊκής εντολής” γίνεται “α λα
κάρτ”. Εκεί που συμφέρει. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν σε ποσοστά που ξεπερνούν
το 60 και το 70%, ότι η κοινωνία διαφωνεί με τις επιμέρους πολιτικές της παρούσης
κυβέρνησης, όμως οι υπουργοί και τα στελέχη του κόμματος δηλώνουν, όπως και οι προηγούμενοι, ότι
δεν “κυβερνούν με βάση τις δημοσκοπήσεις”. Η επίκληση της εκλογικής εντολής επιστρατεύεται
από τους εκάστοτε κυβερνώντες για να αγνοήσουν την βούληση της κοινωνίας.
Εντούτοις, όπως
προέκυψε δεν φταίει η εντολή του λαού, αλλά ο τρόπος της διαχείρισης της διαπραγμάτευσης.
Της προσέγγισης της ελληνικής κρίσης στο σύνολό της. Όπως είχα ισχυρισθεί εξ αρχής
ο τρόπος αυτός οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα συνθηκολόγηση. Όταν κανείς
πηγαίνει να αναμετρηθεί με τα θηρία, όντας ήδη περιδεής, χωρίς προηγουμένως ή συγχρόνως
να “τακτοποιεί” τα του οίκου του, με μόνο επιχείρημα τη σκέψη ότι θα πείσει τους
“Θεσμούς” (SIC), σημαίνει ότι βαδίζει ξυπόλυτος στ’αγκάθια προς την ήττα. Και ας
μην ξεχνάμε ότι ακριβώς γι’αυτό οι ήττες της χώρας οργανώθηκαν όλες στην Αθήνα.
Όχι στα σύνορα, ούτε στις διεθνείς αυλές.
Επί τρεις μήνες
στην εξουσία, δεν πέρασε από το νου των κυβερνώντων του ΣΥΡΙΖΑ ούτε στιγμή η σκέψη
ότι όφειλαν να ξεκινήσουν αμέσως με την εκ βάθρων άρση των αιτίων που οδήγησαν και
διατηρούν στο προσκήνιο την καταστροφή της χώρας. Ότι, σε τελική ανάλυση, για να
διαπραγματευθείς ελπίζοντας, και, ιδίως για να απεμπλακείς από τον ζυγό
της εξάρτησης, δεν αρκεί να το παίζεις ήρωας, χαϊδεύοντας τα αυτιά της δύστυχης
κοινωνίας.
Η ανεξαρτησία
της χώρας διέρχεται από πολιτικές ανάταξης, άρσης των αιτίων που την κρατούν στο
βυθό. Αντιθέτως, οι αποφάσεις που ελήφθησαν, όλες, κατατείνουν στην παλινόρθωση
του παλαιού, απεχθούς καθεστώτος της ολιγαρχικής κομματοκρατίας. Προφανώς τόσα χρόνια
δεν πληροφορήθηκαν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ακριβώς η ολιγαρχική κομματοκρατία
και μαζί της το κράτος σε όλες του τις εκδοχές. Εξού και επικαλούνται, εξίσου όπως
και οι προηγούμενοι, τους ξένους (στους διεθνείς συνωμότες των αγορών κλπ) που βυσσοδομούν
εναντίον της χώρας. Σ’αυτούς στέλνουν το λογαριασμό για την επίλυση του ελληνικού
προβλήματος. Άραγε δεν γνώριζαν ποιοι ήταν οι “Ευρωπαίοι” ηγεμόνες ή πώς πολιτεύονται;
Αυτή καθεαυτή η δήλωση ότι αιφνιδιάσθηκαν δεν ομολογεί άγνοια, ανικανότητα, αν όχι
και κάτι πολύ περισσότερο για τους ανθρώπους που η κοινωνία, απελπισμένη από τους
προηγούμενους, τους εμπιστεύθηκε τις τύχες της; Υπάρχει ένας έστω πολιτικός που
φρόντισε, ενόσω ήταν στην αντιπολίτευση, να θητεύσει στα της πολιτικής διακυβέρνησης
της χώρας, αντί να περιμένει να μάθει στου “κασίδη το κεφάλι”;
Στους τρεις μήνες
της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν έγινε το παραμικρό για
την ανάταξη της χώρας, αλλά αντιθέτως δόθηκε ένα σαφές δείγμα γραφής
ότι δεν έχει κατά νουν να ελευθερωθεί από την απεχθή κληρονομιά και τις αγκυλώσεις
της εποχής του 3%. Όταν παρακολουθεί κανείς την ευτυχισμένη παρέα των “συντρόφων”
να δηλώνουν δίκην “κατ’εκχώρισιν” αλαζόνων ότι απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη του
μονάρχη πρωθυπουργού -όπως άλλοτε οι υπουργοί του απόλυτου μονάρχη-, διερωτώμαι
πόση περιφρόνηση φωλιάζει μέσα τους προς το κατ’εξακολούθηση υποζύγιο, την ελληνική
κοινωνία.
Η ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αντιληφθεί ότι η εντολή
διακυβέρνησης ηχεί στ’αυτιά του όποιου συγκατανευσιφάγου πολιτικού ως εξουσιοδότηση
εν λευκώ να ασελγεί αδαπάνως επάνω της, θα έχει κάνει το μεγάλο βήμα της απελευθέρωσής
της. Θα είναι η στιγμή που θα σταματήσει ο κατήφορος προς την ολική καταστροφή της
χώρας. Έως τότε δεν πρέπει να εκπλήσσεται για τα επερχόμενα δεινά της.
Ο Γ. Κωντογιώργης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ανάρτηση από: http://www.presspublica.gr
