Για να μην παραμείνει το ΟΧΙ στην υποταγή ένα απλό εκλογικό αποτέλεσμα που προδόθηκε
«Να ξέρετε, όμως, πως η ελευθερία του να υπακούς δεν είναι ελευθερία. Το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος: είναι η ηχώ ξένων φωνών, είναι η σκιά άλλων σωμάτων».
Εντουάρντο Γκαλεάνο (αναφερόμενος στην Ελλάδα της μνημονιακής περιόδου)
Του Βασίλη Ασημακόπουλου*
Με ευθύνη και πρωτοβουλία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώθηκε με ιδιαίτερη βιαιότητα η μνημονιακή μεταμόρφωσή του, με πιο παραδοσιακούς όρους, η οργανική αστικοποίησή του, την περίοδο Ιουλίου-Αυγούστου 2015. Η εξέλιξη αυτή δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Υπήρχε ουσιαστικά ως ενδεχόμενο ήδη από την προεκλογική περίοδο του Ιουνίου 2012 (Πρόγραμμα Αθηναΐδας), οικοδομήθηκε μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες ενιαιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-2013, με αποκορύφωμα το συνέδριο, τον Ιούλιο 2013 και εγγράφηκε στο ανύπαρκτο κυβερνητικό πρόγραμμα εν όψει των εκλογών της 25/1/2015. Όσες και όσοι διατύπωναν ενστάσεις ή εναλλακτικές απόψεις για μια άλλη πορεία, είτε απομονώνονταν στη θεσμική εσωκομματική αντιπολίτευση, είτε περιθωριοποιούνταν με ενέργειες του γραφειοκρατικού κεντρικού κομματικού μηχανισμού.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο 2012-2015, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά, καθορίστηκε από την αντιφατική γραμμή καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης. Μια γραμμή ευρωπαϊστικού ρεφορμισμού που συνοδευόταν από την απαραίτητη σοσιαλδημοκρατική γραμμή αντιλιτότητας, θέτοντας εξαρχής τον ΣΥΡΙΖΑ σε υφιστάμενη θέση απέναντι στους δανειστές. Η αντιφατική πολιτική γραμμή καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης χρεοκόπησε και ακυρώθηκε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δύο επιλογές: Είτε θα μετεξελισσόταν σ’ ένα αντιιμπεριαλιστικό κόμμα σοσιαλιστικής αλλαγής, είτε θα μεταμορφωνόταν σε κόμμα αλλαγής φρουράς στο πλαίσιο του μνημονίου. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τρόπο ευθέως αντιδημοκρατικό και αντικομματικό, επέλεξε το δεύτερο. Αφού οδηγήθηκε σε παταγώδη διαπραγματευτική ήττα λόγω και της πρόδηλης πολιτικής της ανεπάρκειας, αλλά και του τυχοδιωκτισμού της, αφού καταπάτησε τη λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουρίου και κυρίως του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, προχώρησε στην υπογραφή του 3ου μνημονίου της έτσι κι αλλιώς ψευδώνυμης «πρώτης αριστερής κυβέρνησης του τόπου». Η επιλογή αυτή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ επιβλήθηκε στο κόμμα, χωρίς καμία συλλογική απόφαση. Ούτε συνέδριο, ούτε Κ.Ε. αποφάνθηκαν επί του 3ου μνημονίου. Το κόμμα ως βουλευόμενο δημοκρατικό κυρίαρχο σώμα καταργήθηκε με την επιλογή της ηγετικής ομάδας να το μετατρέψει στο αντίθετό του: σ’ ένα μνημονιακό νόθα αρχηγικό μόρφωμα. Με τη συμπαράσταση των συστημικών ΜΜΕ. Μια μνημονιακή κεντροαριστερά, τύπου ιταλικής μετακομμουνιστικής αριστεράς, της περιόδου μετά τον Μπερλινγκουέρ, προσαρμοσμένη στις πολιτικές συνθήκες ενός νεοαποικιακού προτεκτοράτου είναι η ήδη απολύτως ορατή προοπτική του σημερινού «ΣΥΡΙΖΑ». Ένα εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ στις δοσμένες συνθήκες. Όπως θα έλεγε και ο Γκαλεάνο, ο νέος «ΣΥΡΙΖΑ» είναι ήδη η ηχώ ξένων φωνών, η σκιά άλλων σωμάτων. Διαφορετικά ειπωμένο, σε εθνικούς κοινωνικούς σχηματισμούς όπως ο ελληνικός, αριστερά που δεν έχει κυρίαρχη την αντιιμπεριαλιστική διάσταση, δεν είναι αριστερά με την έννοια της κοινωνικής ανατροπής, αλλά δύναμη πλήρως ενσωματώσιμη στο σύστημα.
Όπως έχουμε επισημάνει και έχουμε δείξει με τις πράξεις μας στο παρελθόν, για εμάς το κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά είναι εργαλείο για την επίτευξη των στρατηγικών του στόχων και το ίδιο πρέπει να λειτουργεί και να δρα ως πραγματοποιημένο μέρος του σκοπού. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με τις πράξεις της οδήγησε στην ακύρωση των αντιμνημονιακών στόχων και στην αναίρεση των στρατηγικών οριζόντων του ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας τη διάλυση, διάσπαση και μεταμόρφωσή του. Στην πρακτική μας μέχρι σήμερα δεν επιλέξαμε ποτέ την αποστασιοποίηση από τα πεδία του άμεσου και διαρκούς πολιτικού αγώνα, γιατί πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι εκεί κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, από την μεριά πάντοτε των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων. Αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε και να συμβάλουμε ενεργητικά στη συγκρότηση του μετώπου της Λαϊκής Ενότητας, διατηρώντας τη φυσιογνωμία και την αυτονομία μας, σε αντίθεση με άλλους χώρους εντός του ΣΥΡΙΖΑ που επέλεξαν τον αναχωρητισμό, ενώ προηγουμένως είχαν συμβάλει στη σταθεροποίηση της ηγετικής ομάδας την περίοδο 2013-2014, ακυρώνοντας εναλλακτικές δυνατότητες στην κατεύθυνση των οποίων κινούνταν την περίοδο 2011-2012.
Η μετωπική δημοκρατική συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας είναι προϋπόθεση για την αποτροπή της επανάληψης του γραφειοκρατικού αντιδημοκρατικού εκφυλισμού του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το ένα βασικό δίδαγμα που πρέπει να βγει από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Η Λαϊκή Ενότητα είναι αναγκαίο να υπερβεί τους πολιτικούς-οργανωτικούς όρους συγκρότησης μιας τριτοδιεθνιστικού χαρακτήρα τάσης εντός του κόμματος. Επί ποινή ακυρότητας. Όταν ένα ιστορικό σχέδιο αποτυγχάνει δεν κλονίζονται μόνον οι κυρίαρχες εκδοχές του, αλλά και οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις του. Ακόμα περισσότερο, δεν πρέπει να μορφοποιηθεί αποκλειστικά προς την κατεύθυνση της ενοποίησης κομμουνιστογενών σχηματισμών. Δεν χρειαζόμαστε ένα «καλό» ΚΚΕ ή ένα ΣΥΡΙΖΑ- Β’. Το άλλο δίδαγμα, που είναι πλέον λαϊκή απαίτηση ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν, είναι να λέγεται η αλήθεια στην πολιτική. Όχι στους μαξιμαλιστικούς βερμπαλισμούς και στις μεγαλόστομες διακηρύξεις που οδηγούν σε διαψεύσεις και ήττες. Το κρίσιμο κατά τη γνώμη μας στην παρούσα εκλογική μάχη δεν είναι η καταγραφή ενός «καλού ποσοστού», αλλά να τεθούν οι βάσεις για τη μορφοποίηση ενός ανταγωνιστικού στο μνημονιακό νεοαποικιακό καθεστώς, ιδεολογικού και πολιτικού μετώπου, που να υπερβαίνει τον οικονομισμό, να μην αγνοεί τα γεωπολιτικά ζητήματα, να αγωνίζεται για την δημοκρατική, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, που θ’ αντιτάσσεται στον ευρωμονόδρομο, στις κοινωνικές δυνάμεις που τον στηρίζουν και τους πολιτικούς εκπροσώπους του, θ’ αντιστρατεύεται τον εθνομηδενισμό και τους μηχανισμούς εσωτερίκευσης της εξάρτησης από την μεριά του δημοκρατικού πατριωτισμού. Η ενότητα του εθνικού με το κοινωνικό, σε συνδυασμό με τον αγώνα για λαϊκή κυριαρχία είναι αυταπόδεικτες κατευθύνσεις στη μνημονιακή εποχή για τις δυνάμεις που μάχονται για μια άλλη προοπτική. Σ’ αυτά τα πεδία κατά τη γνώμη μας θα κριθεί η Λαϊκή Ενότητα. Για να μην παραμείνει το ΟΧΙ στην υποταγή, ένα απλό εκλογικό αποτέλεσμα που προδόθηκε και, ακόμα χειρότερα, σημαία που θα τη σηκώσει η άκρα δεξιά. Για να διώξουμε κάποτε «την ξένη ακρίδα, τον σκληρό Βαυαρό που ρημάζει τη δόλια πατρίδα», μιλώντας με όρους εκσυγχρονισμού της παράδοσής μας, όπως θέλουν και αγωνίζονται οι φίλοι μας της κίνησης πολιτών Άρδην.
* Μέλος της Σ.Ε. Πρωτοβουλίας Αριστερών Σοσιαλιστών-Νέος Αγωνιστής, που συμμετέχει ως αυτόνομη συλλογικότητα στο μετωπικό σχήμα της Λαϊκής Ενότητας.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
