Δεν ξέρω
αν πανηγύρισε κανείς την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σ' αυτές τις εκλογές. Από όσο μπορώ να
καταλάβω ακόμα κι αυτοί που χαίρονται για την κυβέρνηση της "Αριστεράς"
βάζουν και μερικά ψιλά γράμματα κάτω από την χαρά τους (ο τάδε υπουργός δεν είναι
αρκετά καθαρός και ο δείνα έχει απόψεις που δεν είναι πολιτικώς ορθές) για να μην
φανούν εντελώς γελοίοι όταν θα διαψευσθούν. Γιατί βεβαίως όλοι ξέρουν ότι με τα
σημερινά δεδομένα δεν έχουμε μπροστά μας μια κατάσταση Αριστεράς αλλά μια κατάσταση
συμφοράς.
Το χειρότερο
όμως δεν είναι πως η συμφορά δεν είναι αυτή που φαίνεται αλλά αυτή που κρύβεται
πίσω από αυτή που φαίνεται.
Συγκεκριμένα,
όλοι αντιλαμβάνονται πως τίποτα από αυτά που ζητούσε η κοινωνία από μια κυβέρνηση
δεν μπορεί να γίνει. Ούτε η ανεργία μπορεί να μειωθεί, ούτε το εισόδημα να αυξηθεί,
ούτε οι δημόσιες υπηρεσίες όπως παιδεία, υγεία, συγκοινωνία, διοίκηση, μπορούν
να λειτουργήσουν, ούτε η πολιτική λειτουργία μπορεί να απαλλαγεί από την δικτατορία
της "Ευρώπης" και των "αγορών".
Και είναι
προφανές πως αυτά τα προβλήματα δεν μπορεί να τα λύσει ούτε μια κυβέρνηση της
"Αριστεράς" ούτε μια κυβέρνηση της "Δεξιάς" ούτε καν μια
κυβέρνηση "μεγάλου συνασπισμού" γιατί είναι προβλήματα στα οποία εμπλέκονται
περισσότερες κοινωνίες: ακόμα και οι άθλιες "συμφωνίες" που έχει να υπογράψει
η κυβέρνηση πρέπει να εγκριθούν από τα άθλια κοινοβούλια των άλλων "ευρωπαϊκών
χωρών.
Τελικά, η
συμφορά δεν είναι αυτή που φαίνεται, πολύ απλά γιατί το πρόβλημα δεν είναι αυτό
που φαίνεται αλλά αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό που φαίνεται: με άλλα λόγια το
πρόβλημα είναι η κρίση του συστήματος που κρύβεται πίσω από τα συμπτώματα της κρίσης:
αυτό που φαίνεται είναι οι δυσλειτουργίες του συστήματος κοινωνικών σχέσεων, αυτό
που κρύβεται είναι η πλήρης αχρηστία του εξουσιαστικού συστήματος.
Η κρίση έχει
αναχθεί σε μια προφανή τεράστια παγκόσμια αντίφαση: ο σημερινός κόσμος είναι ουσιαστικά
ενιαίος και είναι αδύνατον να επιβιώσει αν δεν ενωθεί και τυπικά, δεν μπορεί όμως
να ενωθεί και τυπικά παρά μόνο κάτω από την κυριαρχία μιας παγκόσμιας αυτοκρατορικής
εξουσίας. Αλλά την παγκόσμια εξουσία όμως την διεκδικούν πολλοί υποψήφιοι αυτοκράτορες
διαιρώντας έτσι τον κόσμο και ουσιαστικά σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, που αργά ή
γρήγορα θα συγκρουστούν.
Η ελληνική
κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ' αυτόν τον θανατηφόρο διπλό δεσμό: Αν υποταχθεί σε
έναν από τους διεκδικητές της παγκόσμιας αυτοκρατορικής εξουσίας θα πεθάνει στην
σύγκρουση μεταξύ τους, αν διεκδικήσει την ανεξαρτησία της θα πεθάνει από την πείνα.
Η νέα κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει την φρέσκια "καθαρή εντολή" να λύσει αυτό τον διπλό
δεσμό και βεβαίως δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει.
Ανάρτηση από: http://www.critici.gr
