“Δεν έχει σημασία ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση” είπε πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ, “αφού το 80% των Ελλήνων βουλευτών έχει υπερψηφίσει τη συμφωνία”.
Διαβάζοντας την παραπάνω δήλωση, σκέφτεται κανείς ότι υπό τέτοιες άθλιες συνθήκες, η αποχή μας από τις μεθαυριανές εκλογές, θα έπρεπε να είναι, ίσως, η προσφορότερη απάντηση στο θράσος εκείνων που ευθέως λένε ότι ζούμε σε μια εποχή, στην οποία οι εκλογές έχουν καταντήσει μια τυπική και εν πολλοίς περιττή κι αχρείαστη διαδικασία, μια παρωδία δημοκρατίας.
Αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως τα επιχειρήματα κατά της αποχής, αλλά από την άλλη πλευρά είναι εξαιρετικά παράξενες και καινοφανείς οι συνθήκες μέσα σ’ αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πολιτικής, ηθικής, κοινωνικής και οικονομικής σήψης.
Από την άλλη μεριά, έτσι κι αλλιώς, σκέφτεται κανείς, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι βραχύβια, εφόσον κανένα από τα κόμματα εξουσίας, παρά τη ρητορική ορισμένων, δεν φαίνεται να φέρνει σοβαρές αντιρρήσεις στην πρόβα αυτού του στενού χειμωνιάτικου κοστουμιού που μας έχουν ράψει οι (συν)εταίροι μας και που επιμένουν να μας το φορέσουν με το ζόρι και με το στανιό, όπως μας υπενθυμίζει ο εντιμότατος κύριος Ρέγκλινγκ, πρόεδρος του τέταρτου από τους θεσμούς (sic) που μας έχoυν κατσικωθεί στους σβέρκους.
Θα οφείλαμε, ίσως, να πούμε για άλλη μια φορά “ΟΧΙ”.
Να το πούμε τόσο στο ευρω-ιερατείο που βάλθηκε να μετατρέψει την Ευρώπη σε βάλτο πολιτικής αβελτηρίας, όσο και σ’ αυτόν τον συρφετό των χρεοκοπημένων που απαρτίζουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Ένα συνονθύλευμα ερασιτεχνών, ανεπάγγελτων και υπερφίαλων επίδοξων σωτήρων που χωρίς το παραμικρό σχέδιο, μας οδηγούν σαν κοπάδι προβάτων από το πουθενά προς το τίποτα. Ένας εσμός αυτόκλητων ερασιτεχνών τσομπαναραίων και καθ’ έξιν ψευταράδων, που χωρίς κανένα δικαίωμα, συνεχίζουν να μας οδηγούν μαζικά στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου και να βγάζουν στο σφυρί τα ασημικά των γιαγιάδων μας.
Τρανό και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το αντί πινακίου φακής ξεπούλημα των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας, αλλά και ενδεικτικές των πραγματικών προθέσεων, οι κακές σκέψεις που περνάνε από το μυαλό του νεοφώτιστου ηγέτη –που κάποιοι, όχι και άδικα, τον καταγγέλλουν για ηγεμονισμό.
Ας μην μιλήσουμε ξανά για τους πρασινογάλανους ολετήρες που τον περασμένο Γενάρη νομίσαμε ότι τους στείλαμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και που ανοήτως ελπίσαμε ότι κάποιοι από αυτούς θα διάβαιναν και τις πόρτες κελιών, ψυχιατρικών ή επανορθωτικών ιδρυμάτων. Να τους δώσουμε τα παπούτσια στο χέρι, λέγαμε κάποτε, όχι και πολύ παλιά -και νομίσαμε ότι τα καταφέραμε! Και να που μας επανέρχονται τώρα όλοι αυτοί οι λεροί, οι υπόλογοι και οι ανάξιοι, από την πίσω πόρτα.
Ούτε να πούμε τίποτα παραπάνω για αυτόν τον υπάλληλο των γνωστών αφεντάδων, τον κυρ-Σταύρο τον Ποταμίτη. Μια μοναδική φορά ασχοληθήκαμε μαζί του και πολύ του πάει –μόνο, να, είναι που δυσκολεύεται να καταλάβει κανείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν εγγράμματοι, έξυπνοι και χαριτωμένοι άνθρωποι που ακολουθούν αυτό το απελέκητο πολιτικό κούτσουρο.
Για το νέο σιτεμένο… πουλέν της τηλεδημοκρατίας μας, τον Λεβεντόγερο τα είπαμε και μ’ αυτόν ένα χεράκι και μάλιστα το διασκεδάσαμε και ραδιοφωνικά!
Όσο για τον Μητσάρα τον Κουτσούμπα και τον άλλον, τον Μιχαλοτέτοιο, τι να πει κανείς που γίνανε κι αυτοί όψιμοι οπαδοί του ευρω-μονόδρομου και γελάνε μαζί τους και οι πέτρες στα βουνά και στα λαγκάδια!
Αλλά βέβαια, επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, χωρίς σχέδιο και χωρίς τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις, δικαίως δεν θέλει σχεδόν κανείς κι αυτό το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι από τους μουστερήδες που ζητάνε την ψήφο μας. Τουλάχιστον, έτσι λένε οι δημο(σ)κόποι κι αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα, θα απαντηθεί το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής. Κοντός ψαλμός αλληλούια, δηλαδή.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ανερυθρίαστου κυνισμού από τους αλλοδαπούς πολιτικούς αγύρτες και ασύστολου ψεύδους από τους ντόπιους πολιτικούς απατεώνες, ένα βροντερό “ΟΧΙ”, εφάμιλλο του δημοψηφισματικού, ίσως να ήταν πράγματι η καλύτερη απάντηση. (Και είναι βέβαιο ότι η παραπάνω δήλωση του αξιότιμου κ. επίτροπου, θυμίζει τον άλλο κυνικό, πέρσι τέτοιες μέρες, και μαζί θυμίζει και κάτι σκόρπιες σκέψεις εκείνης της εποχής, που –τι κρίμα- μετά από τόσον καιρό και μετά από 7-8 χαμένους μήνες –πρώτη φορά αριστερά- έχουν ακόμα τη “φρεσκάδα” τους.)
Ευθέως ή εμμέσως, υποταγή ή σύγκρουση, πρεσβεύουν όλοι τους -κι όποιος είναι, βέβαια, έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει, μόνο που κανείς από τους “παίχτες” του πολιτικού συστήματος -με μεμονωμένες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα- δεν ασχολείται με την οργάνωση της αντίστασης και την ουσία του πράγματος, που είναι η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα . #ThisIsACoup, ρεεεεεεέ!
Χρειαζόμαστε μιαν άλλη αφήγηση, αυτήν της αποκατάστασης τόσο της εσωτερικής μας νομιμότητας που έχει προ πολλού εκτροχιαστεί, όσο και της διεθνούς κανονικότητας, η οποία στην περίπτωση του ελληνικού ζητήματος έχει κατάφωρα διαταραχτεί, γεγονός για το οποίο, κανένας από τους υποψηφίους διεκδικητές της ψήφου μας, δε μπαίνει στον κάματο να μιλήσει…
“Αποχή ή Άκυρο και συσπείρωση για αγώνα”, προτείνει κι ο καθηγητής κ. Γιώργος Κασιμάτης και δεν είναι καθόλου εύκολο να αντικρούσεις τα επιχειρήματά του. Διαβάστε τι μας λέει εδώ… Έχει το ενδιαφέρον του, αυτό το ανάγνωσμα.
Η φωτοσύνθεση είναι από την OKTANA
Ανάρτηση από: https://raskolnick.wordpress.com
