Θα είχε σχεδόν πλάκα, αν δεν ήταν οι ζωές μας

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Είναι πια ολοφάνερο πως το ρολόι στην Ελλάδα κόλλησε σε εκείνη την εθνοσωτήρια, απριλιάτικη μέρα του 2010, όταν ο ΓΑΠ μας ενημέρωνε ότι λεφτά τελικά δεν υπάρχουν και ότι θα ζητούσε την συνδρομή του ΔΝΤ, που είναι γνωστό για την υπερπολύτιμη βοήθεια που προσφέρει σε χρεοκοπημένες χώρες.

Α, ναι, το ΔΝΤ στην Ελλάδα έκανε μια εξαίρεση και από εκεί που πήγαινε μόνο σε χρεοκοπημένες χώρες, να που αποφάσισε να συνδράμει στον περαιτέρω εξευρωπαϊσμό μιας χώρας.

Συνεχίζονται οι βλαμμένες αυταπάτες στην Ελλάδα.

Δεν θέλει η πλειοψηφία να μιλάει για χρεοκοπία το 2010, οπότε αυτή η συνεχής άρνηση της πραγματικότητας έχει οδηγήσει στα υπόλοιπα.

Δεν χρεοκοπήσαμε τότε, άρα δεν υπάρχουν και ευθύνες να αποδοθούν.

Και νομίζω το έχεις καταλάβει από καιρό, κομπανιέρο, ότι το μέλλον της Ελλάδας και των κατοίκων της είναι προδιαγεγραμμένο.

Επειδή εκτός από το ρολόι, κόλλησαν και οι κάτοικοι της χώρας σε εκείνη τη μέρα.

Εδώ ακόμα το φιλοσοφούν, αν πρέπει να βρίσκεται στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ.

Ψηφίζουμε ακόμα τα δυο κόμματα που είναι αποκλειστικά υπεύθυνα για τη χρεοκοπία και τα οποία βέβαια κατάφεραν να μεταλλάξουν και τα υπόλοιπα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια φθηνή αντιγραφή του ΠΑΣΟΚ του ’80, τι να λέμε τώρα.

Βέβαια, στο προτεκτοράτο τα κόμματα είναι βιτρίνα των δανειστών, για να μας δίνουν την ψευδαίσθηση της επιλογής, καθώς όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται σε κλειστές αίθουσες.

Σε κάθε περίπτωση, τραγικό και άθλιο -αυτό- που το μέλλον της χώρας είναι πιο σίγουρο από ποτέ.

Ενώ η ζωή θα έπρεπε να είναι απρόβλεπτη, οι ‘Ελληνες αποφάσισαν πως δεν προτιμούν τις εκπλήξεις και στοιβάχτηκαν στον τοίχο, περιμένοντας την εκτέλεση τους.

Και θα το πληρώσουν πολύ ακριβά αυτό.

Τι λέω, η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη.

Οι ‘Ελληνες συμπεριφέρονται ακόμα πιο εμετικά.

‘Ερχεται ο τυφώνας να τους πάρει το σπίτι και εκείνοι τον χαζεύουν στην βεράντα.

Σκέφτομαι άρα υπάρχω, έλεγε κάποτε ο Ντεκάρτ.

Να υποθέσουμε πως μπορείς να το αναγάγεις σε διαφορετική εκδοχή;

Δεν σκέφτομαι, άρα δεν υπάρχω.

Δεν το σκέφτεσαι, άρα δεν υπάρχει.

Αυτό κάνουν αυτή τη στιγμή οι ‘Ελληνες, μάλλον.

Δεν το σκέφτονται, μπας και περάσει η «μπόρα».

Λέω «μάλλον» γιατί εγώ δεν μπορώ πια να το εξηγήσω.

‘Εχω σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Και να που λέμε ξανά τα ίδια, αλλά δεν φταίω εγώ που το ρολόι στην Ελλάδα -μαζί με όλα τ’ άλλα- κόλλησε στο ίδιο κωλοσημείο για περισσότερα από 6 χρόνια.

Μπορεί να το γράφουμε εδώ και πολύ καιρό ότι η ώρα της πληρωμής καταφθάνει -και εκείνη ακόμα να έρχεται- αλλά πρέπει να είσαι παντελώς ‘Ελληνας (πάει να γίνει το συνώνυμο του ηλίθιου αυτό), για να μην το καταλαβαίνεις.

Και βέβαια είμαστε όλοι γαμάτοι και άμοιροι ευθυνών.

Δεν θέλω να πω τι έκανα αυτά τα 6 χρόνια γιατί, όταν θα έρθει η ώρα της πληρωμής, δεν θα κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε αριστερούς ή δεξιούς, δημόσιους ή ιδιωτικούς, άνεργους ή εργαζόμενους, αγωνιστές ή ραγιάδες, έξυπνους ή χάπατα.
Θα μας πάρει όλους η μπάλα.

Γιατί όλα εδώ πληρώνονται.

‘Ολα εδώ θα πληρωθούν.

Πλησιάζει η σφοδρή σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Μην νομίζετε ότι θα έρθει ξαφνικά.

Το μήλο σιγά-σιγά σαπίζει.

Απλά, μια μέρα θα το δούμε σάπιο.

Και μάλλον δεν νοιάζεται και κανένας ιδιαίτερα.

Μας έχουν πάρει τη χώρα και εμείς απορούμε που θέλουν να πάρουν και όσα περιέχει.

‘Οταν σου κλέβει κάποιος το αυτοκίνητο, μήπως σου αφήνει πίσω το ραδιόφωνο ή τα πράγματα σου;

Ρε, θα τα πάρουν όλα.

ΟΛΑ, λέμε.

Ο-ΛΑ.

Βάλτε το καλά στο μυαλό σας, δεν σκοπεύουν να μας αφήσουν τίποτα.

Τώρα έρχονται για τα πρώτα σπίτια, τις συντάξεις, τα επιδόματα πάσης φύσεως, το ρεύμα, το νερό.

Τα αεροδρόμια και τα λιμάνια τα πήραν ήδη, οπότε δεν το κόβω να μην τα παίρνουν και αυτά.

Την όποια δημοκρατία την έβαλαν σε ένα κουτί και την πέταξαν στη θάλασσα.

Η δικαιοσύνη βιάστηκε τόσες φορές που δεν μπορεί να σηκωθεί.

Η υγεία είναι βαριά ασθενής και εις την χειρουργική κλίνη.

Τα σχολεία με ζορίζουν λίγο, επειδή δεν ξέρω αν είναι το πρόβλημα στα εντελώς ακατάλληλα σχολεία ή στα τερατάκια που θα γίνουν σαν τα μούτρα των εντελώς ακατάλληλων πατεράδων τους.

‘Ολα τα λεφτά λουλούδια στην αγκαλιά των δανειστών.

Και εμείς ακόμα εκεί να τους κοιτάμε.

Κάθονται οι ‘Ελληνες σκοπιά να μην τους πάρουν τα σπίτια.

Το πρωί το φυλάει η μαμά, το μεσημέρι τα παιδιά και το βράδυ βάζουμε τη γιαγιά στη βεράντα, μην έρθουν οι τοκογλύφοι και μας το πάρουν.

‘Εχει πουληθεί η χώρα για 1.000 χρόνια -ποια 99 χρόνια ρε ζώα, την πήραν από τώρα μέχρι να παγώσει η Σαχάρα- και εμείς φυλάμε τα σπίτια μας.

Ναι σου λέω, θα ζοριστούν να μας τα πάρουν, με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε και -άμα μουδιάζουμε- άντε και λίγο με το άλλο.

Αλλά είναι που δεν ακούγατε τις Κασσάνδρες.

Μόλις έπεφτε στο τραπέζι η πρόταση για απεργία διαρκείας ή για στάση πληρωμών, άρχιζαν τα όργανα.

Και «τι θα κάνουμε έχουμε οικογένειες» και «άμα δεν πληρώσω θα μου πάρουν το σπίτι» και «θα μας βομβαρδίζουν οι Γερμανοί την επομένη».

«Σύντροφε πολύ καλή η πρόταση και θα τη σκεφτούμε, αλλά μαζευτήκαμε να συζητήσουμε πιο αποτελεσματικές δράσεις».

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά οι αυτοαποκαλούμενοι ως αριστεροί το «σύντροφε» το χρησιμοποιούν όπως η γυναίκα το «αγάπη μου».

«Αγάπη μου, σου έχω πει να μην έχεις ψηλά την τηλεόραση» = «Μ@λάκα, χαμήλωσε το χαζοκούτι, πριν σε στείλω πακέτο πίσω στη μάνα σου».

Για διαγραφή του χρέους, ούτε λόγος.

Η Ελλάδα πληρώνει μόνο για τόκους (του χρέους) πάνω από 3 φορές το ποσό που δίνει στην Υγεία.

Η Ελλάδα πληρώνει πάνω από το 5% του ΑΕΠ της -μην πω 15% και 25% και τρομάξετε- στο χρέος.

Αν συνυπολογίσεις τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες και άλλου τύπου, δεν μένει κυριολεκτικά τίποτα για τον άτυχο πολίτη αυτής της χώρας που έκανε το λάθος να αρρωστήσει ή να γεράσει.

Δηλαδή, είναι σημαντικότερο το χρέος από την περίθαλψη των πολιτών και να πάτε να πνιγείτε.

‘Ελα, πάψε που είμαστε προτεκτοράτο.

Να δείτε γέλια, όταν το 2021 θα διπλασιαστεί η εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων· αυτή τη στιγμή διανύουμε 10ετή περίοδο «χάριτος».

Αλλά εντάξει, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι τότε, άσε που στις 7 έχω να βγω για καφέ με τα παιδιά.

‘Οποιος είχε τη φαεινή ιδέα να μαζέψει όλες τις μαλακίες που ειπώθηκαν στην Ελλάδα, έτσι και αποφασίσει να τις κάνει βιβλίο θα χεστεί στο τάλιρο.

Οι ‘Ελληνες βέβαια δεν λένε μαλακίες, γιατί τα ξέρουν όλα.

Και δεν φταίνε.

Ποτέ.

Συγχαρητήρια, τα κάναμε όλα σωστά τελικά, αλλά κοίτα ατυχία να μας ήρθαν όλα ανάποδα, αχ γαμώτο.

Απογειώθηκε η ανεργία, εκτοξεύθηκε το χρέος, η ανάπτυξη θα κάτσει πάνω μας, διαλύθηκαν τα πάντα και ακόμα απορούμε τι κάναμε λάθος.

Είναι φως φανάρι τι κάναμε.

Και τι δεν κάναμε.

Σε καμία περίπτωση, δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων, όταν έπρεπε σε άπειρες ευκαιρίες.

Οπότε η Ιστορία μας μέτρησε και μας βρήκε αυστηρώς ακατάλληλους.

Και εμείς τι έχουμε να πούμε για όλο αυτό;

Σιωπή.

Ούτε μια επίκριση για τα λάθη του παρελθόντος, σαν να μη συνέβη τίποτα.

Συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα.

‘Αντε καλέ που είμαστε μαλάκες.

Αφήνει μεγάλες υποσχέσεις αυτό.

‘Ασε κιόλας το άλλο που ακούω καμιά φορά, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, σωστά;

Famous last words.

Και φυσικά, κάθε φορά η ζωή σου δίνει μια στα αχαμνά και σου σερβίρει αυτό που δεν περίμενες με τίποτα να σου συμβεί.

Βγαίνει, δε, η Βελκουλέσκου και λέει ότι «αν δεν υπάρξει πρόθεση από τους δανειστές να κουρευτεί το χρέος, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να προτείνουμε νέες περικοπές για να αυξηθούν οι πόροι για την αποπληρωμή του» και άκρα του τάφου η σιωπή.

Δηλαδή, λέει ξεκάθαρα -να ‘ταν και η μόνη που το έχει πει- ότι οι περικοπές και τα μέτρα γίνονται για να αυξηθεί η εξυπηρέτηση ενός ανύπαρκτου και αισχρού χρέους, δηλαδή κόβουμε από τη σάρκα σας για να πληρώσουμε τους τοκογλύφους, αλλά ο ‘Ελληνας είναι πολύ χοντρόπετσος για να νοιώσει.

Τι κάθομαι και τα γράφω.

Είναι ανούσιο πλέον.

Και που τα έλεγα τόσα χρόνια στις συζητήσεις το σάλιο μου χάλασα -και δεν το λέω από εγωισμό, ειλικρινά ούτε που με νοιάζει αν «αρέσουν» αυτά που λέω.

Ναι, μην με βλέπετε έτσι μίζερο, εγώ είμαι το πρόβλημα και ο Πιτσιρίκος ή ο Ηλίας, ο Αντώνης, η Ελένη και όλοι εκείνοι που εκφράζουν τέτοιες ανησυχίες -όχι που οι ‘Ελληνες είμαστε εντελώς χάπατα, α πα πα.

Βλέπω πολύ κόσμο που κράζει και λέει για τους καναπέδες, τους ραγιάδες, κόσμο που αρπάζεται με το παραμικρό γιατί έθιξες πρωτίστως τον εγωισμό του -ποια αξιοπρέπεια και πράσινα άλογα, έχουμε ξεχάσει και τις λέξεις.

Βέβαια, τα λένε όλα αυτά χωρίς συνήθως να έχουν κουνήσει το μικρό τους δαχτυλάκι, αν και αυτό είναι το λιγότερο γιατί στους κοινωνικούς αγώνες δεν μετράς πόσα αγωνιστικά ένσημα κόλλησες εσύ και πόσα ο άλλος, πάρα μόνο τι μπορείτε να επιτύχετε μαζί για έναν κοινό σκοπό.

Μαζί, μεγάλη κουβέντα αυτή.

Στα λόγια όλοι πρώτοι και με τέτοιο πνεύμα συνεργασίας, που θαρρείς ότι καλύτερα συνεργάζονται δυο αρκούδες.

‘Ολοι θέλουν να περνάει το δικό τους, στην ουσία.

Αλληλοσυγκρουόμενα ατομικά συμφέροντα.

Εντάξει έχει λογική, αν κανιβαλίζεσαι καθημερινά εκεί έξω, το ίδιο θα κάνεις και όταν θα συμμετάσχεις σε συλλογική δράση.

Αν μη τι άλλο, θαυμάζω την εξουσία που κατάφερε να σπείρει τέτοιο διχασμό, όχι πραγματικά της βγάζω το καπέλο.

Το πιο «μάχιμο» κομμάτι του πληθυσμού, οι αναρχικοί, όσοι τους έχουν γνωρίσει ξέρουν ότι είναι κυρίως νέοι στην ηλικία μου (15-35), ως επί το πλείστον άνδρες, οι οποίοι τα ξέρουν όλα χωρίς να έχουν διαβάσει καν Μαρξ ή έστω άλλο βιβλίο και οι οποίοι σέβονται την άποψη σου εφόσον είναι σύμφωνη με τη δικιά τους.
Δεν τους εξισώνω όλους, αλλά είχα πολλές επαφές και σχέσεις και μου κάνει εντύπωση που δεν βλέπεις οικογένειες, εργατικά συνδικάτα, 50ρηδες.

Περισσότερο μοιάζουν στους χίπηδες του ’70 παρά σε αναρχικούς.

Και προσέξτε τώρα, τους ανέφερα γιατί αυτοί είναι ότι «καλύτερο» έχει να προσφέρει το λεγόμενο κίνημα στην Ελλάδα.

Μην πιάσουμε τους υπόλοιπους, προτιμότερα, γιατί θα φτάσω να γράφω μέχρι το 2.500 που θα βγούμε από την συμμαχική εποπτεία.

Ουσιαστικά, το κίνημα στην Ελλάδα υπάρχει για την βόλεψη του καθενός και όχι για την διεκδίκηση περισσότερων δικαιωμάτων-προνομίων.

Και όπως σχεδόν κάθε συλλογική δράση στην Ελλάδα, έτσι και η καθεμιά κινηματική είναι συνήθως η βιτρίνα, το μαγαζάκι κάποιου.

Ξέρω, δεν είναι πολύ δημοφιλές αυτό που λέω.

Και ίσως και να μην το έλεγα, αν 6 χρόνια μετά την χρεοκοπία η Ελλάδα δεν είχε μετατραπεί σε ένα προτεκτοράτο περιωπής.

Ο Σωκράτης έλεγε κάποτε πως «αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει να αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου».

Η αυτοκριτική στην Ελλάδα είναι είδος υπό εξαφάνιση, οπότε για ποιες αλλαγές μιλάμε.

Οι ‘Ελληνες αν θέλουν να αλλάξουν την χώρα τους, πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι και εκεί έγκειται το μεγαλύτερο εμπόδιο σήμερα.

Δεν θέλουν.

Τα θέλουν όλα, εκτός από αυτό.

Και έτσι οι συλλογικές δράσεις είναι συνήθως συλλογικές μόνο στο όνομα.

Αργά ή γρήγορα ξεφτίζουν γιατί περιορίζονται από τους συμμετέχοντες.

Γιατί πολύ απλά λειτουργούν ως καταφύγια για τους απελπισμένους.

‘Οπως έλεγε κάποτε ο Ραφαηλίδης για το ΚΚΕ, το ίδιο θα μπορούσες να πεις σήμερα και για τα υπόλοιπα κινήματα:

Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει ένα κόμμα τυπικά «ελληνοχριστιανικό» και ως εκ τούτου εξόχως λαϊκίστικο. Συντηρεί την ελπίδα για μια “καλύτερη ζωή” εδώ στη γη, ερήμην κάθε ιστορικής και φιλοσοφικής συνιστώσας, ερήμην του μαρξισμού, ερήμην της θεωρίας, ερήμην των πάντων εν τέλει. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο χριστιανισμός: Προσφέρει ελπίδα στους απελπισμένους. Και μαζί με το ΚΚΕ παίζει βασικό ρόλο στον περιορισμό των αυτοκτονιών. Πέρα αυτών, το ΚΚΕ με τον άριστα οργανωμένο κομματικό μηχανισμό του, προσφέρει προστασία στα μέλη του, όπως η χριστιανική εκκλησία, όπως η Στοά, όπως το Ρόταρυ. Μόνο που σε τούτο το κλαμπ μαζεύονται οι μη προνομιούχοι, οι δυστυχισμένοι και οι απελπισμένοι. Αλλά την ευτυχία δεν την υπόσχεται μόνο το ΚΚΕ. Την υπόσχεται κατά κύριο λόγο η εκκλησία. Η συγγένεια του ΚΚΕ με την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία είναι καταφάνερη σε όλα τα επίπεδα, από το οργανωτικό μέχρι το ιδεολογικό και το ηθικό. Και τούτο διότι το ΚΚΕ είναι δημιούργημα της απελπισίας των φτωχών και των παραγκωνισμένων εν γένει και όχι της ταξικής συνείδησης. Δεν υπάρχει ίχνος μαρξιστικής ιδεολογίας στο ΚΚΕ διότι δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει.

Ας το πάρει ο καθένας όπως θέλει, εγώ τα γράφω για μένα, δεν τα γράφω για να πω στους άλλους πως να σκεφτούν.

Να σκεφτούν όμως, να μην τα περιμένουν όλα έτοιμα και αν ποτέ το βρίσκουν κάτι έτοιμο, να το αποδομούν πρώτα και μετά να το δέχονται.

Πιτσιρίκο, σου έχω και τίτλο για το θεατρικό έργο, «Ελλάδα κουράγιο (να αντέξεις τους ‘Ελληνες)».

Καλά, θα βρεις καλύτερο, κάτσε να σε αφήσουν πρώτα οι χωροφύλακες να το γράψεις.

Α, εμένα δεν με πειράζουν τόσο αυτά που έγιναν στη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Με πειράζει πολύ περισσότερο που έξι χρόνια μετά τη χρεοκοπία είμαστε φτωχότεροι πνευματικά και ψυχικά/σωματικά εξαντλημένοι.

Και αφού μυαλό δεν βάζουμε, κάθε μέρα θα είναι πιο δύσπεπτη από την προηγούμενη.

Μην νομίζετε ότι θα γίνει κανένα μεγάλο γεγονός από ‘δω και πέρα, τα περισσότερα συνέβησαν ήδη.

Απλά σιγά-σιγά, αργά-αργά, χανόμαστε.

Από λίγο κάθε μέρα, όπως το μήλο που αργοσαπίζει.

Και γινόμαστε όλο και πιο απάνθρωποι για να επιβιώσουμε σε μια ολοένα και πιο απάνθρωπη κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο πνιγμένος, άλλωστε, από τα μαλλιά του πιάνεται.

Πολύ ωραία, που έχουμε αράξει στην ξαπλώστρα και βλέπουμε τις ζωές μας να διαλύονται σιγά-σιγά.

Υπερθέαμα ε;

Θα είχε σχεδόν πλάκα, αν δεν ήταν οι ζωές μας.

Πέφτουμε και από τα σύννεφα που ιδιωτικοποιείται πλήρως το νερό.

Δηλαδή όταν δίνεις ενέχυρο τη χώρα σου με όλη την ιδιωτική και δημόσια περιουσία για ένα χρέος που είναι αδύνατον να πληρώσεις, τότε τι θα συμβεί ακριβώς με το νερό της;

Ακόμα να το καταλάβετε ε;

‘Αρχισαν να σας λένε ευγενικά ότι καταπατείτε την περιουσία τους.

Τον μπούλο.

Δικά τους είναι και τα κάνουν ό,τι θέλουν.

Μόνο να μην μας διώξουν από την Ευρώπη, αυτό δεν θα το αντέξω.

Φυσικά, δεν έχει τίποτα πια σημασία, σε αυτό το χρονικό σημείο.

‘Οχι πως δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, αλλά αμφιβάλλω ότι με λιγότερες δυνάμεις οι ‘Ελληνες θα ανατρέψουν πολύ δυσκολότερες καταστάσεις απ’ ότι είχαν να αντιμετωπίσουν στην αρχή της χρεοκοπίας.

Αν το θέλουν, πάντως, θα βρουν και τον τρόπο.

Αλλά δεν το θέλουν, όχι πραγματικά.

Το θέλουν στο βαθμό που τους επηρρεάζει προσωπικά.

Εδώ δεν μπορούν να συνεργαστούν για την θέρμανση το χειμώνα· τα έχεις πει σχεδόν όλα εσύ και οι υπόλοιποι αναγνώστες, κομπανιέρο.

Δεν έχει τίποτα πια ιδιαίτερη σημασία και αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια.

Δεν μας νοιάζει και τίποτα.

Ούτε τα φουσκωμένα ελλείμματα που έσπρωξαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ για να πάρει νέα δάνεια με νέους δυσμενέστερους όρους -καθώς τα παλιά ήταν υπό τον κίνδυνο να διαγραφούν ή να μην πληρωθούν.

Ούτε τα χρεοκωπημένα ασφαλιστικά ταμεία που -δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι- αλλά έφαγαν τα λεφτά που πληρώναμε τόσα χρόνια από την εργασία μας, ενώ τώρα ζητάνε και τα ρέστα, άσε που συντάξεις δεν πρόκειται να δούμε.

Ούτε τα νοσοκομεία που διαλύθηκαν για να αποπληρωθεί το χρέος -λίγο πριν πεθάνετε σε ένα από τα κρεβάτια τους να μην ξεχάσετε να ευλογήσετε το ‘Αγιο Χρέος.

Ούτε τα δεκάδες αεροδρόμια που χαρίστηκαν στην Fraport.

Ούτε τα λιμάνια που χαρίστηκαν στην Cosco.

Ούτε το Ελληνικό που χαρίστηκε στην Lamda.

Ούτε τα τρένα που χαρίστηκαν στο ιταλικό δημόσιο.

Ούτε οι χιλιάδες άνθρωποι που αυτοκτόνησαν τα τελευταία χρόνια -μάλλον από ερωτική απογοήτευση ήταν.

Ούτε που κυκλοφορούν ελεύθεροι οι χιλιάδες βουλευτές που ψήφισαν μερικά από τα πιο αντισυνταγματικά μέτρα στην ιστορία της χώρας.

Ουτε που ιδιωτικοποιούνται το ρεύμα και το νερό σε μια χώρα με μισθούς 400-500 ευρώ.

Ούτε που πάνω από 600.000 άνθρωποι μετανάστευσαν.

Ούτε που όλοι οι ‘Ελληνες είναι χρεοκοπημένοι, εξαντλημένοι και απαθείς, οπότε το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας έχει ήδη γραφτεί.

Ούτε που η κυριάρχη συζήτηση στην Ελλάδα είναι στο στιλ των σκίτσων του Αρκά, δηλαδή αυτή την συζήτηση που θα έκαναν δυο κωλόγεροι με νόσο Alzheimer που δεν έχουν τι άλλο να κάνουν.

Ούτε που η δικαιοσύνη κοιμάται τον ύπνο του δικαίου· βέβαια, η Δικαιοσύνη, ζαρκάδια μου, είτε είναι καθολική ή πολύ απλά δεν υπάρχει.

Ούτε που σχεδόν το 1/5 του πληθυσμού αδυνατεί να ζήσει, πόσο μάλλον να ζήσει αξιοπρεπώς (αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πάνω από το 15% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας που όλοι ξέρουμε για τι πενιχρά ποσά μιλάμε, όταν το 2009 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 2,2%).

Βέβαια, συνεχίζουμε να μην βλέπουμε που είναι το πρόβλημα.

Και όταν το κάνουμε, ακόμα επιμένουμε να το βλέπουμε με τα δικά μας μάτια και όχι με τα μάτια των άλλων.

Πώς θα κατανοήσεις την φτώχεια αν την κρίνεις με βάση τη δικιά σου ευημερία;

Ακούς άτομα με 3 σπίτια να λένε «ο ‘Ελληνας δεν πεινάει» και σου έρχεται να τους θάψεις εκεί όπως είναι.

Σε ποιο σημείο, ακριβώς, πρέπει να μας φτάσουν;

Πόσο ακόμα πρέπει να μας εξευτελίσουν μέχρι το Εγώ να γίνει Εμείς;

Και έτσι η ζωή στο προτεκτοράτο συνεχίζεσαι, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από το 2010.

Οι δανειστές, λοιπόν, κάνουν ό,τι θέλουν και οι υπόλοιποι απλά υπάρχουμε.

Αυτός είναι ο ‘Ελληνας σήμερα: απλά να υπάρχει, σε μια χώρα που δεν υπάρχει πια.

Το «καλό» της υπόθεσης είναι ότι δεν τους έχουνε μείνει πολλά ακόμα να πάρουν.

Ακούω κάποιους να λένε ότι θα μας τα πάρουν όλα και δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά μας τα πήραν ήδη σχεδόν όλα.

(‘Ηταν που δεν θα μας τα παίρνανε).

Με εκτίμηση

Άρης

(Αγαπητέ Άρη, τα έγραψες πάλι όλα. Άρη, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Έγραψα πως, αφού μας έχουν πάρει τη χώρα, μας έχουν πάρει και το νερό και τα πάντα, και μου έγραφαν -εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία- να μην είμαι απαισιόδοξος και να κάνουμε διαδήλωση. Καμιά ώρα, θα μας διώξουν από την Ελλάδα και αυτοί θα λένε να κάνουμε μια συμβολική διαδήλωση στο Σύνταγμα. Άρη, εγώ έχω παραιτηθεί πια και το έχω ρίξει στο σορολόπ. Γράφω μόνο για να επιβιώσω. Οπότε, γράφε εσύ που είσαι νέος. Άρη, όντως, ο μόνος λόγος που δεν έχει πλάκα είναι επειδή συμβαίνει σε εμάς. Κατά τα άλλα, είναι να πέφτεις κάτω από τα γέλια. Να είσαι καλά, Άρη.)

Ανάρτηση από: http://pitsirikos.net

Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Κ.