Αν επανερχόμαστε είναι για να υποδείξουμε, σαν παράδειγμα, πως εκφράζεται η πραγματική εθνική ενότητα στα μέρη μας, ακόμα και μέσα από «σιωπές». Αυτό είναι εύκολο αφού την σιωπή δεν την προσέχει κανείς εύκολα, ειδικά εάν δεν φαίνεται σαν «ένοχη».
Το ότι ο Ραχόι δεν ήρθε στην Αθήνα, στη «σύνοδο του νότου» που έφτιαξε η φαιορόζ κυβέρνηση για να τονώσει το «διεθνές προφίλ» της, θα μπορούσε κάλιστα να σημειωθεί. Να εξηγηθεί και, μέσα απ’ την εξήγηση, να ξεκαθαριστεί ο (γεω)πολιτικά αδιάφορος χαρακτήρας του ταρατατζούμ της Αθήνας. Ακόμα και οι ελαφριές (έως γελοίες) «φιλογαλλικές» πινελιές του.
Οι επαγγελματίες δημαγωγοί όλων των αποχρώσεων, και φυσικά οι πολιτικές βιτρίνες, ακόμα κι εκείνες που παριστάνουν την αντιπολίτευση, προτίμησαν την σιωπή. Προτίμησαν να «φάνε» την δικαιολογία που χρησιμοποίησε ο Ραχόι. Γιατί; Για να μην θίξουν την πρωτοβουλία της «συνόδου του νοτιά». Ουσιαστικά για να μην χαλάσουν το παραμύθι περί ενδεχόμενου να υπάρχει κάτι σαν «ενιαία στάση των νοτιοευρωπαϊκών κρατών» εντός της ε.ε. (και, κυρίως, της ευρωζώνης).
Τέτοια παραμύθια (που προορίζονται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση) εμφανίζουν το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο να έχει (ακόμα) ένα κάποιο πρεστίζ εντός ε.ε. και ευρωζώνης· την ώρα που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Να, λοιπόν, η εθνική ενότητα: γεωπολιτικά μετράμε στην ευρώπη.
Χρησιμοποιούμε την περίπτωση σαν παράδειγμα, επειδή είναι πρόσφατη· όχι επειδή είναι η πιο σοβαρή. Το δίδαγμα είναι πως αν κάποιος θέλει να έχει μια συνεκτική αντίληψη για την καθεστωτική πραγματικότητα δεν πρέπει να προσέχει μόνο αυτά που λέγονται και γίνονται αλλά, επίσης, κι εκείνα που δεν λέγονται ή/και δεν γίνονται.
Ανάρτηση από: http://www.sarajevomag.gr
