Ο «πολιτισμένος» άνθρωπος θυμάται τα κρυμμένα ποτάμια και ρέμματα μόνο όταν αυτά προκαλούν κάποια καταστροφή στον πολιτισμό. Όλες τις άλλες στιγμές παρκάρει σε σκεπασμένα τμήματα, οδηγεί πάνω από αυτά χτίζει, δίπλα και πάνω από αυτά, μπαζώνει και ξεφορτώνει σε αυτά ότι δεν θέλει σπίτι. Μα όταν κάτι πάει «στραβά», όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τα όρια που έχει θέσει αγνοώντας τα φυσικά όρια, τότε ψάχνει να αναζητήσει υπευθύνους, ασφαλιστικές αποζημιώσεις κ.λπ.
Πιο συγκεκριμένα: Στις 11/05/2018 σημειώθηκε καθίζηση σε χώρο στάθμευσης του ΗΣΑΠ στην Καλλιθέα παρασέρνοντας τρία σταθμευμένα αυτοκίνητα. Το σημείο καθίζησης του οδοστρώματος δεν είναι τυχαίο, καθώς από κάτω περνάει ο γνωστός και ταλαιπωρημένος ποταμός Ιλισσός. Πρόκειται για τεχνητό τμήμα του Ιλισσού και όχι για την φυσική του κοίτη. Το συγκεκριμένο ρέμα διανοίχτηκε το 1905 ώστε να αποσυμφορείται ο Κηφισός, αφού ο Ιλισσός, μέχρι αυτή την εκτροπή, έχυνε τα νερά του στον Κηφισό. Το ρέμμα παρέμεινε ανοιχτό μέχρι την δεκαετία του ’80 οπότε και κλείστηκε.
Όλο το κανάλι έχει μήκος τρία χιλιόμετρα αρχίζοντας από την Παναγή Τσαλδάρη (Χαμοστέρνας) και συνεχίζει στο φαληρικό όρμο στο ύψος της λεωφόρου Ποσειδώνος. Το συγκεκριμένο σημείο έγινε χώρος στάθμευσης, ενώ στα άλλα του σημεία υπάρχουν υπαίθριοι χώροι άθλησης και αναψυχής.
Με τις έντονες βροχοπτώσεις των προηγουμένων ημερών, θα μπορούσαμε εν μέσω ποιητικής αδείας να πούμε ότι ο θαμμένος Ιλισσός φούσκωσε και θέλησε να βγει από τα υπόγεια, να δει το φως της ημέρας. Στην επιθυμία του αυτή καταβρόχθισε και τρία αυτοκίνητα.
Το συγκεκριμένο τεχνικό κανάλι μετράει πάνω από 100 χρόνια και 30 χρόνια από την κάλυψή του. Οι αγωγοί, που είχαν τοποθετηθεί για την κάλυψη του, διαβρώθηκαν και έτσι το νερό συνέχισε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, να κυλάει να παρασέρνει και να υπονομεύει.
Είναι βέβαιο ότι αυτή η διάβρωση έχει γίνει και σε άλλα τμήματα του υπόγειου καναλιού και επίσης είναι βέβαιο ότι τέτοια γεγονότα θα ξανασυμβούν. Ακόμα είναι δεδομένο ότι το κράτος και οι τοπικοί διαχειριστές μετά από κάποια μπαλώματα στον αγωγό θα τον ξανακαλύψουν. Μάταια πολλοί, ειδικοί και μη, αναφέρουν ότι η βέλτιστη λύση θα ήταν η διάνοιξη αυτού του τμήματος και όχι η επί πλέον κάλυψή του. Από την άλλη, αυτή η λύση προϋποθέτει την επανασχεδίαση μέρους του αστικού τοπίου και πολλά γκρεμίσματα, που θα επιφέρουν και αρκετό πολιτικό κόστος, που δεν θα θέλει να το φορτωθεί καμμία κυβέρνηση. Επίσης, ένας ανοιχτός Ιλισσός δυστυχώς θα φάνταζε σαν μια μικρή πλωτή χωματερή, αφού πολλά σκουπίδια που θα ξεφορτώνονταν οι περαστικοί από τα αυτοκίνητα τους καθώς και αρκετά αστικά ή βιοτεχνικά απόβλητα θα ήταν σε κοινή θέα και αυτό δεν θα ήταν θεμιτό για τον πολιτισμό. Το έχουμε δει σε πάρα πολλά αστικά ποτάμια και ρέμματα. Κοινός ο τεράστιος δομικός όγκος, η ανθρώπινη νοοτροπία, η έννοια της ανάπτυξης και του κέρδους είναι τόσο στενά συνδεδεμένες και αλληλένδετες έννοιες μεταξύ τους που η λύση ξεφεύγει από τα όρια της απελευθέρωσης και διάνοιξης του Ιλισσού.
Οπότε όσο υπάρχει κράτος, ο Ιλισσός θα παραμείνει στα σκοτεινά υπόγεια της πόλης των Αθηνών συνεχίζοντας την αρχέγονη ροή του. Στην μυθολογία ο Ιλισσός έπλενε, θεούς και ανθρώπους, πότιζε ζώα, φυτά και δέντρα. Τα νερά του μύησαν σε μυστήρια τον Ηρακλή και στις όχθες του δέχτηκε τον καθαρμό της η Αθηνά. Ποταμός με φώς στην μυθολογία, που σήμερα ο άνθρωπος τον κατέβασε στα υπόγεια, σαν μυθική χθόνια θεότητα. Παρ’ όλα αυτά ο Ιλισσός ρέει και όσο ρέει στα υπόγεια, τόσο θα θέλει να δει το φως. Ενίοτε καταβροχθίζοντας ό,τι τον εμποδίζει και δυστυχώς ακόμα και ανθρώπινες ζωές…
Ελευθερόκοκκος
Ανάρτηση από: https://anarchypress.wordpress.com
