Από τη διακήρυξη της ΚΟΑ του ΚΚΕ προς το Λαό της Αθήνας, μπροστά στο Δεκέμβρη του ΄44.
Η δραματική ταξική τροποποίηση των συσχετισμών σε βάρος της Εργασίας, που πεισμόνως υλοποιεί το μνημονιακό πρόγραμμα υποδούλωσης - αν και δεν «βγαίνει», ούτε κατά τη λογική των συντακτών του, αλλά προφανώς ακριβώς γι΄αυτό - συνδέεται μ΄ένα συνολικό σχέδιο προληπτικής καταστολής της δυνατότητας κρατικής αυτεξουσιότητας, στα όρια απειλής της εθνικής μας υπόστασης.
Το «δώρο» στη ντόπια ολιγαρχία αφορά στην έξωθεν σύσταση μιας «αποκαθαρμένης»-παρασιτικής ελίτ μεταδημοκρατικού τύπου, που θα μεσολαβεί στο ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πόρων υπό το πρόσχημα των επενδυτικών ανοιγμάτων, στην ταχεία άρση των εναπομεινάντων κοινωνικών εμποδίων και τη συγκεντροποίηση του Κεφαλαίου, που προωθεί η ΕΕ, σε σύμφυση με τα συμφέροντα των πολυεθνικών.
Αυτό που τεκταίνεται στις περιώνυμες «διαπραγματεύσεις» για το λεγόμενο μεταμνημονιακό τοπίο είναι αν, σε ποιό μέτρο και όριο και με ποιά γεωπολιτικά ανταλλάγματα θα επιτρέπεται στις ντόπιες ελίτ να διατηρούν θύλακες εξουσίας σαν ψευδή εικόνα αναπαραγωγής τους. Ψευδή, γιατί η δημοσιονομική και νομισματική εξουσία έχουν απεμποληθεί, η ντόπια παραγωγή έχει απισχναθεί, η παιδεία έχει προδεσμευθεί στην άμβλυνση της μνήμης και της εθνικής ταυτότητας, η άμυνα της χώρας ετεροπροσδιορίζεται ΝΑΤΟϊκά.
Με «γέφυρα» τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση αποκαθίσταται διευρυμένα το καθεστώς ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας. Κι επειδή το επίδικο αντικείμενο της είναι πρωτίστως ένας νέου τύπου εθνικός ακρωτηριασμός (παραγωγικός, δημογραφικός, πολιτισμικός αλλά και στο σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας), αναπαλαιώνεται και επαναθεμελιώνεται στο δημόσιο λόγο ο δωσίλογος-ταγματαλήτικος «πατριωτισμός» απ΄όσους δεξιά κι «αριστερά» ομνύουν στο δόγμα «ανήκομεν εις την δύσιν».Τόσο στην ανοχή-υποταγή στην πολιτικοστρατιωτική της πλευρά, όσο και στην εξυπηρέτηση- ακολουθία του πολιτισμικού της κοσμοειδώλου.
Δεν παραβιάζονται ανοικτές «θύρες». Ούτε το «παιγνίδι» είναι ενδοκαπιταλιστικό κι άρα, όπως λένε ορισμένοι, εν πολλοίς αδιάφορο. Αντίθετα αφορά στη διαχείριση απ΄τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα της ιστορικής φάσης περάσματος απ΄τη γενική κρίση στη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Επομένως στο επίκεντρο βρίσκεται πώς θα δοθεί ανάσα στην επιθανάτια αγωνία του, που συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι δεν μπορεί να εμφανίσει το συμφέρον μιας μικρής ολιγαρχικής μερίδας ως γενικό κοινωνικό συμφέρον. Δηλαδή οξύνεται αντικειμενικά το στρατηγικό αντικείμενο ηγεμονίας στην κεφαλαιοκρατική σχέση: Η αδυναμία να γίνει διαχειρίσιμη η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Εναγώνια και αγχωτική γίνεται η προσπάθεια της υπερεθνικής ελίτ (ΝΑΤΟ,ΕΕ,ΔΝΤ) να προλάβει την εκδήλωση της σοβούσας επαναστατικής κρίσης. Ή έστω να τη δρομολογήσει σε ασφαλή απολίτικα μονοπάτια. Ιδιαίτερα μάλιστα καθώς, η χρηματιστική προεξόφληση της επιθυμητής κερδοφορίας επιταχύνει τη νεοφιλελεύθερη εκκαθάριση, κατατείνοντας μοιραία σε μια ανοικτή δικτατορία των πιο επιθετικών τμημάτων του Κεφαλαίου. Δικτατορία, που δεν μπορεί παρά να έχει πρωτίστως στο στόχαστρό της την κατάργηση κάθε μορφής δικαιϊκής δέσμευσης της εποχής των κατακτήσεων που προηγήθηκε, στα χρόνια μετά το β΄παγκόσμιο πόλεμο, όταν και ενσταλάχθηκαν στο διεθνές και εσωτερικό δίκαιο τα ζητήματα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Η επιδίωξη της διεθνούς πλουτοκρατικής ολιγαρχίας να εμπεδώσει ένα νέο καταμερισμό εργασίας για τη συνένωση της σχετικής και της απόλυτης υπεραξίας σε παγκόσμια κλίμακα (παγκόσμια διακυβέρνηση), συνεπάγεται τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο, την οικονομική ομηρεία, ιδιαίτερα στους ενεργειακούς και εμπορικούς δρόμους, ιδιαίτερα στη ΝΑ Μεσόγειο και στα Βαλκάνια (πύλες της Ευρασίας), με ξέχωρη επιμέλεια επιβολής πάνω στις εν δυνάμει απείθαρχες χώρες (παράδοση εθνικοαπαλευθερωτικών αγώνων, πολιτισμική ιδιοπροσωπία, ιστορικό-προοπτική πολιτικής σταθερότητας).
Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, με όργανό του τη Γερμανική ΕΕ και υποϊμπεριαλιστικά του κέντρα την σωβινιστική Τουρκία και το ρατσιστικό Ισραήλ θέτει ως κεντρική του προτεραιότητα, ως εμβληματική άρση των κοινωνικών ανασχέσεων της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων,την αναίρεση του στοιχείου ανεξαρτησίας στην περιοχή, την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.
Η επιθυμητή απ΄τον ολιγοεθνικό εθνικισμό του ιμπεριαλισμού προσβολή του Έθνους-Κράτους συνιστά την κυρίαρχη αντίθεση της παρούσας ιστορικής φάσης και κομβικό ζήτημα κατεύθυνσης για την πλανητική κυριαρχία.
Ανέξοδη είναι η αντιϊμπεριαλιστική ρητορεία αν αποσιωπά, συγκαλύπτει, ή σχετικοποιεί τη διαρκή απειλή του Τουρκικού επεκτατισμού απέναντι στην πατρίδα μας. Γιατί αποτελεί ιστορικά τον ειδικό τύπο ιμπεριαλιστκής επιβουλής απέναντι στον Ελληνισμό, όχι μόνο σαν γεωπολιτική ενοποίηση του ΝΑΤΟϊκού χώρου, αλλά και σαν προτυποποίηση-εξαγωγή της ισλαμοκεμαλικής σύνθεσης, που διέπει το καθεστώς της γείτονος και προσδίδει άλλοθι «λαϊκότητας» στη στρατοκρατία.
Αν δεν υπογραμμίζεται πρωτίστως η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή στην Κύπρο και άρα η αυτονόητη σημασία αποτίναξής της, αν δεν τονίζεται η συνάφεια της ιστορικής μνήμης των γενοκτονιών κατά του Ελληνισμού με τη σύγχρονη απόπειρα βάρβαρης καταστολής κατά του άξονα αντίστασης στη Μέση Ανατολή, αποδυναμώνεται το αναγκαίο πρόταγμα σύμπτηξης ενός ενιαίου πανεθνικού-παλλαϊκού μετώπου αντίστασης ενάντια στις σωβινιστικές διεκδικήσεις της Άγκυρας στη Θράκη και στο Αιγαίο, που οφείλει να αποτελεί το μέγιστο μέλημα της Εθνικής μας στρατηγικής. Χάνει το δίκιο του αν μιλά κανείς για απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για υπεράσπιση της Συρίας, του Λιβάνου και του Ιράν χωρίς εμφαντική προτεραιότητα στα παραπάνω και το αντίστροφο.Ο διεθνισμός χωρίς αυτή την αλληλουχία διαστρέφεται.
Αδιέξοδη είναι η αντιπολεμική ρητορεία αν εκπίπτει σε μια άκριτη προσφυγολαγνεία, σ΄έναν απολίτικο ανθρωπισμό,αν ταυτίζεται με την παγκοσμιοποιητική στρατηγική των «ανοικτών συνόρων»- τη νέα μορφή αρνησιπατρίας- και την επιλεκτική επίκληση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».Αν δεν θέτει σε προτεραιότητα την υπεράσπιση, αντί της διάλυσης που προκαλεί ο ιμπεριαλισμός των Εθνών-Κρατών, ώστε να πολλαπλασιαστεί η μάζα των ανέστιων,άκληρων υποψηφίων απασχολουμένων, χωρίς ιδιότητα και δικαιώματα, στις νέες ειδικές οικονομικές ζώνες που προετοιμάζονται στα Βαλκάνια. Αν δεν προκρίνει την αναζωπύρωση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αντί της διαχείρισης της δυστυχίας της συνθηκολόγησής τους, που ενισχύει επιπρόσθετα μια οιονεί δουλοκτητική αναπαλαίωση της ευρωκεντρικής οπτικής.
Μυωπική είναι η μονοδιάστατη θεώρηση των μνημονίων απ΄την οικονομική τους πλευρά και μόνο, όχι δηλαδή απ΄τη σύνολη σκοπιά της πολιτικής οικονομίας, όταν παραβλέπεται η ένταση του γεωπολιτικού στραγγαλισμού που σοβεί σε Ελλάδα και Κύπρο. Όταν με την κάλυψη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ οι μονομερείς και αναβαθμιζόμενες Τουρκικές διεκδικήσεις έχουν βαπτιστεί «διαφορές» και ωθείται η Ελληνική πλευρά σε διάλογο περί του τι θα εκχωρήσει, με προτεραιότητα τη θυσία της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κυρίαρχης νομικοπολιτικής οντότητας. Όταν, με πρωτοστάτη τον πρωτοπόρο της εθνικής υποτέλειας Γιωργάκη, διαφημίζεται αυτή η κατεύθυνση ως «μέρισμα ειρήνης», με θεσμική κατοχύρωση τα κοινά υπουργικά συμβούλια με τους χωροφύλακες των λαών Τουρκία-Ισραήλ, είναι «ηλίου φαεινότερο», ότι ο ιμπεριαλισμός επιδιώκει στην πλάτη του έθνους μας να επαναθεμελιώσει την στρατηγική συνεργασία Τουρκίας-Ισραήλ-Βρεττανικών βάσεων στην Κύπρο και Αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Το δίδυμο Τσίπρα-Κοτζιά σ` αυτή την πολιτική ομνύει, αυτήν συνεχίζει κι εμβαθύνει, ήδη από το 2012, δεσμευτικά.
Βάθρο του συγκεκριμένου σχεδιασμού είναι η τομή των «ζωτικών χώρων»(ναζιστικός ορισμός που θέτει σε πρωτοκαθεδρία την αέναη επέκταση με περιφρόνηση-καταπάτηση του διεθνούς δικαίου) Τουρκίας-Ισραήλ με πρακτικό αποτέλεσμα τη «γκριζοποίηση» από άποψη κυριαρχίας ολόκληρης της περιοχής από τη σχεδιαζόμενη νεοΑνανική Κύπρο και το Ανατολικό Αιγαίο, μέχρι τη Δυτική Θράκη, στο ύψος του 25ου Μεσημβρινού. Σε αντάλλαγμα, ως δέλεαρ προβάλλεται η «ελάφρυνση» των μνημονιακών όρων και η λείανση της μακράς μεταμνημονιακής εποπτείας. Επιδιώκεται να διαμορφωθεί η υλική βάση εμπέδωσης ενός νέου ραγιαδισμού. Πρόκειται για την αλά Ελληνικά έκδοση της στρατηγικής «Βαλκάνια 2014», που προέβλεπε εξαρχής, με τη σφραγίδα των Ντ Τσέυνυ-Γιωργάκη, την αντιστάθμιση της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας με την ολοκληρωτική ευρωατλαντική ένταξη και κηδεμονία.
Αυτή την απτή ταξική στρατηγική μακράς ήττας του λαϊκού κινήματος οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε. Ως εκ τούτου τη διαπίστωση της και την αντιπαραβολή μας για την αποδόμησή της πρέπει να την καταστήσουμε κριτήριο στρατηγικής για τις πολιτικές συμμαχίες, ενόψει ιδιαίτερα του εκλογικού κύκλου που διανοίγεται. Οι όροι της λαϊκής εκπροσώπησης θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό την ανανέωση της διαθεσιμότητας αντίστασης, όχι η φυγή, η παθητικοποίηση, το κενό που θα επιτρέψει το σφετερισμό του πατριωτισμού του λαού απ` την ακροδεξιά του στρέβλωση και υποστροφή.
Τα προαναφερόμενα δεν τα υπηρετεί η ιδεοληπτική και επιτηδείως «ουδέτερη» ρητορεία της εξομοίωσης δυτικού μπλοκ και Ρωσίας-Κίνας, μέσα απ΄το ερμηνευτικό σχήμα των «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων». Οι δυνητικές συμμαχίες μιας χώρας που θέλει να σπάσει τον ασφυκτικό και ολιστικό εγκλωβισμό της στην υποτέλεια και ν΄ανοίξει προοδευτικές προοπτικές, οφείλουν να έχουν προνομιακό πεδίο αναφοράς και συνομιλίας τις δυνάμεις, που ως αφετηρία της διεθνούς δημοκρατικής νομιμότητας αναφέρονται στην αυτεξουσιότητα του Έθνους-Κράτους. Πολλώ μάλλον που κι αυτές αντιμετωπίζουν αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα περικύκλωσης στον περίγυρό τους και σταθερά έχουν τοποθετηθεί υπέρ των Εθνικών μας δικαίων ,αναφορικά τόσο με τα εθνικά μας ζητήματα, όσο και με την ανάγκη πρόταξης των διακρατικών σχέσεων έναντι των ταπεινωτικών μνημονιακών δεσμεύσεων.
Μετέωρη και κενή περιεχομένου θα είναι κάθε προσπάθεια απαλλαγής απ΄το μνημονιακό ζυγό,αν άρρηκτα δεν συμβαδίζει με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.Με μια αποφασιστική αντιστροφή της καταστροφικής πρόσδεσης στους δυτικούς μηχανισμούς εξάρτησης. Η πολιτικοστρατιωτική και οικονομική αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι όρος ζωής και προοπτικής για το λαό και το έθνος. Μ΄αυτή την κύρια κατεύθυνση εθνικής λαϊκής ενότητας και κεντρικότητας του ζητήματος της Εθνικής Ανεξαρτησίας μπορούμε να εκφράσουμε την αναγέννηση ενός νέου κύματος ριζοσπαστισμού. Καίρια σημεία οριοθέτησης αυτού του ρεύματος αντεπίθεσης, σ΄ο,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, μπορούν να είναι:
- Η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να διεκδικεί το ρόλο μιας ηθικής- πρωτίστως- δύναμης της περιοχής. Η ειρηνική συνύπαρξη των λαών προϋποθέτει την άρση κάθε επιθετικής πολιτικής επέκτασης και αναθεωρητικής διεκδίκησης.
- Φιλία των λαών σημαίνει απόρριψη και πάλη για κατάργηση, τώρα και αναδρομικά, της στρατιωτικής κατοχής του εποικισμού και των πρακτικών γενοκτονίας. Όσο αυτές οι στρεβλωτικές της ελευθερίας πραγματικότητες παραμένουν, επιβάλλεται η πρόταξη της δίκαιης άμυνάς μας.
- Καμιά προσέγγιση με την Τουρκία δεν νοείται, αν πρώτα δεν αποσυρθεί κι ο τελευταίος στρατιώτης της απ΄τηνΚύπρο κι αν επίσης δεν ανακληθεί το casus belli, σε σχέση με την εφαρμογή από τη χώρα μας όσων προβλέπονται στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας
- Απόρριψη κάθε απόπειρας επαναφοράς σχεδίου τύπου Ανάν για την Κύπρο και διεθνής επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως ζητήματος εισβολής και κατοχής. Θεσμοθέτηση κοινών συνεδριάσεων υπουργικών συμβουλίων Ελληνικής και Κυπριακής Δημοκρατίας. Άνοιγμα του φακέλλου της τραγωδίας του 1974 για τη νέμεση την κάθαρση, την οριοθέτηση της Εθνικής Δημοκρατικής νομιμότητας.
- Ανάδειξη του Τουρκικού προβλήματος της περιοχής με αιχμή την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και την καθ` έξιν γενοκτονική της πρακτική .Συγκρότηση περιφερειακής συμμαχίας με τις χώρες και τα κινήματα του Αραβικού ριζοσπαστισμού και τη Ρωσία για μια Μεσόγειο συνανάπτυξης και συνεργασίας.
- Αναζήτηση εναλλακτικών πηγών εξοπλισμών και αμυντικής θωράκισης της χώρας, στοχευμένη πολιτική περιφερειακής συνοχής στις παραμεθόριες περιοχές, ανασύσταση της πολεμικής βιομηχανίας και ανάπτυξή της, επαναφορά της παλλαϊκής άμυνας και του ενιαίου αμυντικού δόγματος με την Κυπριακή Δημοκρατία.
- Καταγγελία κάθε στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ ως αντιβαίνουσας τις αρχές της ελευθερίας και της διεθνούς δημοκρατικής αλληλεγγύης. Πλήρης αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους με διεκδίκηση επιστροφής των προσφύγων στην πατρογονική γη. Γενικότερα ο αποικιακός επεκτατισμός του Ισραήλ επέχει θεμελιώδη σημασία. Πρόκειται για τη μόνη χώρα στον κόσμο που αρνείται να αποδεχθεί τα σύνορά της σαν οριστικά. Θεμελιώνει τις αξιώσεις του «βιβλικώ» δικαιώματι, δηλώνοντας ότι δεν δεσμεύεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Μαζί με την Τουρκία ως δίδυμο εταιρισμού-ανταγωνισμού, ως διαρκών παραγωγών επεκτατικού υποδείγματος, αποτελούν βασικές αναθεωρητικές δυνάμεις, για μια νέα αμερικανόπνευστη Λωζάνη. Εξ αυτού απορρέει η προτεραιότητα της αντίκρουσης κάθε φαντασίωσης ότι θα μπορούσε το σιωνιστικό κράτος να συνεργήσει στην προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού.
- Προσπάθεια συγκρότησης Βαλκανικού πόλου ενάντια στον Τουρκικό πατερναλισμό, τη χρήση των στρατηγικών μειονοτήτων, τον αλυτρωτισμό. Για τη συνανάπτυξη των λαών της Βαλκανικής. Προϋπόθεση για μια χειραφετημένη τέτοιου τύπου προοπτική είναι η άρνηση ΝΑΤΟποίησης των Βαλκανίων,που δεν μπορεί παρά να αρνείται αναδρομικά τη θρυαλίδα του ψευδομακεδονισμού. -Κλείσιμο του Τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής επειδή συνιστά θεσμική ενσάρκωση αποσταθεροποίησης και πόρρω απέχοντας των τυπικών λειτουργιών ενός διπλωματικού οργάνου.
- Επανεξέταση-πάγωμα της Ευρωπαϊκής οδηγίας για το άσυλο, στο μέτρο που η χώρα μας, μονομερώς και έξω από κάθε όριο, ασκεί πολιτική ανοικτών συνόρων, για σύνορα που αμφισβητούνται με ΝΑΤΟϊκή επίνευση και φιλοδοξία γενικευμένης επιδιαιτησίας.
Στις συνθήκες που με ταχύτητα διαμορφώνονται οι αυταπάτες απαγορεύονται. Ενόσω οι κίνδυνοι της εθνικής μας ύπαρξης επισπεύδονται είναι εγκληματικό λάθος η αποκοίμηση κι ο εφησυχασμός του λαού. Η προσήλωση στο μνημόνιο του εθνικού και κοινωνικού εξανδραποδισμού αποδομείται, ξεγυμνώνεται κι απ΄ την ελάχιστη νομιμοποίηση. Η μήνυση για εσχάτη προδοσία, που με πρωτοβουλία του Ε.ΠΑ.Μ. ξεκίνησε, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς και προοδευτικής σύγκλισης για την ασυνέχεια αναπαραγωγής και την τελική ήττα του καθεστώτος ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας.
Για την νοηματοδότηση της Δημοκρατίας εθνικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και τελικά την λαϊκή αναβάπτιση του κύρους της Πολιτικής. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολιτικοί εκφραστές της μεταπρατικής κι εξαρτημένης ολιγαρχίας θα επιδιώξουν την ανταλλαγή επαχθών μνημονιακών όρων με το ξεπούλημα των εθνικών μας δικαίων. Για να πετύχουν ως εξουσιαστικό μοχλό στο διηνεκές την παγίωση του ραγιαδισμού και της υποτέλειας. Στο όνομα του «εθνολαϊκισμού», ως μείζονος εχθρού και ως σηματωρού μιας νέου τύπου αντιδραστικής οικουμενικής συναίνεσης.
Γι` αυτό η γραμμή της παλλαϊκής εθνικής ενότητας μπορεί και πρέπει να σηματοδοτήσει ένα ρωμαλέο μέτωπο εθνικής ανεξαρτησίας ενιαίο σε Ελλάδα και Κύπρο.
Για να αντεπιτεθούμε ζωντανεύοντας την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ο Παύλος Γ. Τουμανίδης είναι μέλος της ΔΕ του ΔΗΚΚΙ
Ανάρτηση από: https://seisaxthia-epam.blogspot.com
