Ενώ κανείς σχεδόν δεν αντιλαμβάνεται πως σε μια βδομάδα έχουμε εκλογές και το κλίμα είναι εντελώς υποτονικό, είναι σαφές πως βρισκόμαστε σε μια διαδικασία «παράδοσης-παραλαβής». Ο ΣΥΡΙΖΑ παραδίδει και η Ν.Δ. παραλαμβάνει. Μένει να καταγραφεί η ακριβής δοσολογία και τίποτα παραπάνω, τίποτα ποιοτικά διαφορετικό. Ωστόσο, η χώρα «μπλεδίζει» και αυτό ονομάζεται από μερικούς «επιστροφή στην κανονικότητα». Χωρίς τίποτα να δείχνει πως η αλλαγή χρώματος θα έχει κάποιο αντίκρισμα στην πορεία της χώρας.
Ο Κ. Καραμανλής, σε μια «αρχηγική» του εμφάνιση, παρουσίασε προσεγμένες δοσολογίες ανάμεσα σε ευρωπαϊκή πολιτική, οικονομική και κοινωνική αλληλεγγύη, και εθνικές απειλές. Ανέφερε, ακόμα, ότι χρειάζεται μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση. Τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται βέβαια να εκφράσει η Ν.Δ. την επόμενη μέρα των εκλογών. Και τούτο γιατί το πολιτικό σύστημα είναι βαθιά δεμένο στο πλέγμα των ιστών της πολλαπλής εξάρτησης, ενώ απουσιάζει οποιαδήποτε εθνική στρατηγική. Η δε πολιτική όπως αυτή ασκείται και νοείται στις μέρες μας, απέχει πολύ ακόμα και από το τι ήταν και πώς ασκούνταν στον καιρό του (θείου) Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ πως «δεν γυρίζουμε πίσω» μοιάζουν με φωνές ανθρώπου που έχει χάσει τα λογικά του. Ενώ πήγαινε και πηγαίνει διαρκώς πίσω, τώρα που τον αδειάζουν κατηγορεί τους πάντες για οπισθοδρόμηση. Ο καλύτερος χορηγός του Μητσοτάκη και της Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα φωνασκεί και κατηγορεί πως οδηγούμαστε στον Αρμαγεδδώνα και στο σκότος. Πως δεν κατάλαβε η κοινωνία το πρόγραμμά του και τις αλλαγές που γίνονται τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια. Κι αφού ο Κατρούγκαλος πετσόκοψε τις συντάξεις των νέων ασφαλισμένων, τώρα κατηγορείται ο Μητσοτάκης ότι θα σφαγιάσει το ασφαλιστικό. Η αλήθεια είναι πως η Ν.Δ. θα συνεχίσει στο δρόμο που χάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μνημόνια, και πως ο Τσίπρας έφτιαξε τον Μητσοτάκη ως πολιτικό μέγεθος.
Μια άτονη, χωρίς νεύρο κι ενδιαφέρον, προεκλογική κούρσα, με μοναδικό επίδικο αν θα γίνει debate και ποιος φταίει για αυτό. Ή γύρω από το ποιος μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερα πλεονάσματα. Όλα αυτά, σε μια στιγμή που ολόκληρη η περιοχή μας ταρακουνιέται και αποσταθεροποιείται με γρήγορους ρυθμούς. Ένα χρόνο μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, τα Βαλκάνια είναι ανοικτή εστία, στο Αιγαίο η ένταση δεν κοπάζει, και στην Κύπρο ετοιμάζεται από την Τουρκία το «σχέδιο Μονακό» για προσάρτηση των κατεχομένων και αναγνώριση του ψευδοκράτους. ΗΠΑ, Ρωσία και Ισραήλ συνομιλούν για τους όρους μιας μεγάλης διευθέτησης στην περιοχή και το αίνιγμα «Τουρκία» συνεχίζει να βασανίζει Δύση και Ανατολή.
Αν χρειάζεται μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση, όπως υποστήριξε ο Καραμανλής, το κύριο ζήτημα είναι πώς αυτή μπορεί να σφυρηλατηθεί απέναντι στους εσωτερικούς και εξωτερικούς «νταβατζήδες» που έχουν πιάσει όλα τα πόστα, ελέγχουν την πόρτα και το ταμείο και έχουν στη δούλεψή τους ολόκληρους θιάσους με πολιτικά νούμερα. Η σιωπή όλων για την ίδια την υπόσταση και επιβίωση της χώρας, είναι ένοχη. Και δεν στερούνται ευθυνών όλοι όσοι δεν βλέπουν πέρα από τον εαυτό τους, το ψηφοδέλτιό και τους σταυρούς τους…
Ανάρτηση από: https://edromos.gr
