Η εβδομάδα που
πέρασε έφερε στην επιφάνεια μια νέα εικόνα του πολιτικού σκηνικού που ήταν αναμενόμενη,
αλλά και πάλι ξάφνιασε πολλούς. Πρώτοι καταταράχθηκαν το Μαξίμου, η Κουμουνδούρου
και γενικά ο «κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ», επειδή… ενώ όλα γυρίζουν όπως λέει ο Τσίπρας,
τσιτάροντας Γαλιλαίο παρακαλώ, «το παιχνίδι δεν γυρίζει με τίποτα, φεύγουμε στις
7 Ιούλη». Αυτό πλέον γίνεται συνείδηση και στον πιο φανατικό οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι έτσι προέκυψαν
δύο καταστάσεις: Από τη μια να περιμαζέψουμε χαρτιά, αποδείξεις, αποχρώσεις, ενδείξεις
ώστε να προφυλαχθούμε από τυχόν δικαστικές υποθέσεις, να διορίσουμε ό,τι μπορούμε
σε καίριες θέσεις (γίνεται λόγος για την κόρη της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, η οποία
ζητά συγγνώμη για το ρουσφέτι μόνο από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι οι υπόλοιποι είναι
κουνούπια ενοχλητικά που μπορούν να ψεκαστούν… και δεν λέγεται κουβέντα π.χ. για
την «κινηματική» κυρία Όλγα Χαρίτου που συνεχώς προάγεται). Από την άλλη αλλάζει
το ύφος του Τσίπρα, ο οποίος περιφέρεται στα κανάλια σαν κλαμένη χήρα σε ελληνική
κωμωδία του ’60, λέγοντας συνέχεια «θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής»: ξέρει πως
κατηγορείται ως ψεύταρος, και ψιλοομολογεί ότι άλλες φορές μπορεί να μην ήταν απολύτως
ειλικρινής, ήταν ολίγον ειλικρινής κ.λπ. Ομολογεί την ήττα και την αποχώρηση και
προσπαθεί να διατηρήσει μια ευπρεπή διαφορά, ώστε να μην οδηγηθεί το «μαγαζί» σε
μεγάλες φορτούνες.
Ο Πάιατ μόλις
προχθές (Πέμπτη) συναντήθηκε με τον Μητσοτάκη, τον συνεχάρη για την επιτυχία του
στις εκλογές και τα «είπαν» όπως αυτοί ξέρουν. Το «γαλάζιο» χρώμα του πολιτικού
σκηνικού φουσκώνει τα πανιά του και επιδιώκει αυτοδυναμία, προκαλώντας ήδη έναν
τροπισμό στα βασικά οικονομικά κέντρα, στα ΜΜΕ, στο βαθύ κράτος. Όλοι προσαρμόζονται
στα νέα δεδομένα ενός φαλικιδευμένου πολιτικού σκηνικού. Κυριαρχεί το «έλα εσύ,
φύγε εσύ» που καθιέρωσε ως έκφραση ο μακαρίτης ο Μπονάτσος, φέρνοντας στη σκηνή
μια εναλλαγή, επιφανειακή, ρηχή, φθαρμένων διαχειριστικών πολιτικών. Ως εκ τούτου
και ο «αντιδεξιισμός» και ο «αντιλαϊκισμός» που πρεσβεύουν οι δύο μονομάχοι είναι
απλά εργαλεία συγκάλυψης της ουσιαστικής σύγκλισης που έχουν στα κύρια και τα βασικά.
Όμως η εβδομάδα
είχε κι άλλα νέα: έφυγε ο Βενιζέλος, αλλά ήρθε (όχι για να φύγει) ο Βαρουφάκης.
Δύο σημάδια αλλαγών και τροποποιήσεων που γίνονται σε μια περιοχή του πολιτικού
φάσματος αλλά και της κοινωνίας. Το ΚΙΝΑΛ πρέπει να κινηθεί σε μια αντιδεξιά γραμμή
για να διατηρήσει την αυτονομία του και έναν ρόλο. Το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη
μπορεί να συνομιλήσει με μέρος του ριζοσπαστισμού και τμημάτων της κοινωνίας που
νοιώθουν ασφυκτικά ένα κενό και έχουν ανάγκη από μια διαφοροποιημένη έκφραση. Τα
σχέδια του Τσίπρα για μονοπώληση ενός αντιδεξιού λόγου και σχηματισμού μιας «παράταξης»
υπό την ηγεμονία του κινδυνεύουν.
Σε προεκλογικές
περιόδους, πολλαπλασιάζονται φιλοδοξίες, φαντασιώσεις, ματαιοδοξίες και γενικά φθείρεται
η καθαρή ματιά τάσεων και συσχετισμών. Επίσης, όχι μόνο τώρα έως τις 7 Ιούλη, αλλά
και στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο, κρύφτηκαν μια σειρά από ζητήματα, σαν
μη σημαντικά. Έτσι και αυτή τη στιγμή όλο το γεωπολιτικό σκηνικό και οι ραγδαίες
εξελίξεις που συμβαίνουν, απαλείφονται από την πολιτική ατζέντα και τις προεκλογικές
συζητήσεις.
Το ταρακούνημα θα είναι γερό… Και κανένα «φύγε εσύ, έλα εσύ»
δεν θα αποτελεί φάρμακο.
Ανάρτηση από: https://edromos.gr
