(Εκτενές απόσπασμα από την ομιλία μου στο ξενοδοχείο «Στάνλεϋ» στις 16.09.15, σε εκδήλωση με το ίδιο θέμα)
Η σημερινή εκδήλωση στο «Στάνλεϋ» Δυνάμεων του ΟΧΙ Υποδηλώνει την θέληση μας για συνεχή παρουσία στα πολιτικά τεκμαινόμενα στην χώρα μας.
Με τον ΤΡΟΠΟ που εμείς θέλουμε και ξέρουμε. Ο δικός μας ΤΡΟΠΟΣ έχει μια διαφορετική χροιά, παίζει σε άλλη νότα, αφού δεν εκκινεί από την ίδια αφετηρία ξεπερασμένων λογικών μονομερούς Καθοδήγησης «από τα πάνω» της παραδοσιακής Λενινιστικής Αριστεράς, αλλά εμμένει:
-στις αρχές της «Εκλογής-ανάκλησης- Εναλλαγής»
- στο χτίσιμο του Κινήματος με Πρωτοβουλίες «από τα κάτω»
Για την έξοδο από τα Μνημόνια, χρειαζόμαστε πέραν των άλλων:
-Την ανάγκη για ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, διασφάλιση τροφικής Επάρκειας, συγκρότηση Συνεργατικών και Συνεταιριστικών Οργανώσεων ΤΩΡΑ (όχι μετά την «Κατάληψη» της όποιας εξουσίας...), παράλληλα με
-Την Υπεράσπιση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, την διασφάλιση των κατακτήσεων του Λαϊκού Κινήματος
- Την Υπεράσπιση της Εδαφικής Ακεραιότητας της χώρας, του Ενιαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Κινητήρια δύναμη μας ο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ», η σύζευξη «Εθνικού και Κοινωνικού» εις σάρκαν μίαν.
Η εμμονή μας στην ανάγκη Αυτόνομης πορείας του Ελληνικού Έθνους, δεν υπονοεί απομονωτισμό, αλλά ισότιμη Σχέση και συνεργασία με όλα τα Έθνη, τα Κράτη και τους Λαούς.
Η αντίθεση και αντιπαλότητα μας τόσο με την Ανατολή, όσο και με την Δύση, είναι διαρκής στην ιστορική μας διαδρομή. Σήμερα έχουμε ξανά το δίλημμα να επιλέξουμε «Δύση» (ως υποταγμένοι, ως εθελόδουλοι) ή, Αυτόνομη πορεία (με εξαιρετική δυσκολία). Νομίζω η απάντηση, δεν μπορεί παρά να είναι υπέρ της δεύτερης επιλογής. Διότι ποτέ δεν προσχωρήσαμε στην άποψη του Κοραή και του Κοραϊσμού να γίνουμε κάτι άλλο, με το ζόρι Δυτικοί ή Φράγκοι. Θυμίζω εδώ ένα τετράστιχο του Κοραή για το πώς μας φανταζόταν στην εποχή του, τι πρότεινε για το νέο-Ελληνικό Έθνος: «Γάλλοι και Γραικοί δεμένοι, με φιλία ενωμένοι, Δεν είναι Γραικοί ή Γάλλοι, αλλ΄ ένα έθνος Γραικογάλλοι»…
Κατ΄ εμέ, η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ οφείλουν να συμπεριληφθούν ως κορυφαίες αναφορές στο ΝΕΟ, υπό διαμόρφωσιν αφήγημα.
Τα αιτήματα αυτά δεν διατυπώνονται πρώτη φορά σήμερα. Υπενθυμίζω μια διατύπωση τους, στην αρχή της Μεταπολίτευσης, το 1974:
«…..αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους: Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική απελευθέρωση – Δημοκρατική Διαδικασία. Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της Λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας» (από την Ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ΠΑΣΟΚ)
«Το παλαιό πεθαίνει, το νέο αργεί να γεννηθεί», το χρησιμοποιούμε πολλοί, το γράφαμε και με αφορμή τις εκλογές του 2012... το ζήτημα που τίθεται σήμερα, είναι προς τα πού θα κινηθούμε προς την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ή «Μετα-δημοκρατία»), ή, σε «οικόπεδο και αποικία» τοκογλύφων και ιμπεριαλιστών;
Κατ΄εμέ, στον δρόμο της Ανεξαρτησίας, της απεξάρτησης από ετεροβαρείς δεσμεύσεις και υποτέλεια.
Μια διευκρίνιση για τον Πατριωτισμό και τον Διεθνισμό. Όποιος είναι Πατριώτης, είναι και Διεθνιστής. Όποιος αγαπά την Πατρίδα του, αγαπά και τις πατρίδες των άλλων. Για μας ΠΡΩΤΑ μπαίνει η Ελλάδα-η Κυπριακή δημοκρατία-ο Ελληνισμός. Όσον αφορά δε τον Διεθνισμό, μια παρατήρηση χωρίς αντιπαραθέσεις: πέρα από τον Εξωτικό Διεθνισμό με τις «μπριγάδες» που μα έχει εισαγάγει ένα κομμάτι της αριστεράς, και εννοούμε εδώ την Βενεζουέλα του Τσάβες, την Νικαράγουα του Ορντέγα κλπ.(τους οποίους ΟΛΟΙ στηρίζουμε) στην πάντα ελπιδοφόρα Λατινική Αμερική, θεωρούμε ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΝΩΣΤΕΣ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ και της ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ την Γειτονιά μας:
Επιτακτική προβάλλει για την περιοχή μας σήμερα η ανάγκη ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ενός Περιφερειακού διεθνισμού (Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Σύριοι).
Μακρύς ο δρόμος για Εθνική και Κοινωνική Αυτοδιάθεση. Να τον διανύσουμε μαζί, να τον περπατήσουμε ως το τέλος.
Στο δύσβατο δρόμο για την Εθνική Ανεξαρτησία, σε μια Πατρίδα χωρίς Μνημόνια και ξένη εξάρτηση, κάθε ενδοιασμός εδραιώνει την αποικιοποίηση,
Κάθε υποχώρηση συνιστά ολιγωρία.
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr
