Σήμερα έχει γενέθλια η Κυπριακή Δημοκρατία. Κλείνει τα 55 χρόνια
της. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι «εθνικιστές» της ΑΝΕΛ το θυμήθηκαν ώστε να εκδώσουν κάποια
σχετική ανακοίνωση. Το θυμήθηκε όμως ο Υπουργός Εξωτερικών μας και μάλιστα από τη
Ν. Υόρκη όπου ευρίσκεται παραδίδοντας μαθήματα καθηκόντων εξωτερικής στους υπόλοιπους
συναδέλφους του στα πλαίσια της 70ης Γ.Σ. του ΟΗΕ [Για την οικονομία έχει αναλάβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός
μιλώντας πάντα στη διεθνή γλώσσα. Θα επανέλθουμε στο συγχαρητήριο μήνυμα του υπουργού
μας].
Είναι πια γνωστό και κανένας
σοβαρός άνθρωπος που έχει ασχοληθεί με το Κυπριακό δεν έχει αμφιβολίες, ότι η αποκληθείσα
Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ελεύθερη και ανεξάρτητη. Με εγγυήτριες
δυνάμεις για την «Ανεξάρτητη υπόσταση της», την Τουρκία και Αγγλία – δηλαδή τις
δύο πρώην επικυρίαρχες της ενάντια στην εξουσία των οποίων ο κυπριακός λαός διεξήγαγε
μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες – καταλαβαίνουμε ότι ο αγώνας των Κυπρίων αδελφών
για Αυτοδιάθεση-Ένωση, ηττήθηκε. Όχι στρατιωτικά. Οι άγγλοι αποικιοκράτες δεν κατόρθωσαν
να νικήσουν στρατιωτικά τον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων. Κι όταν λέω Κυπρίων
εννοώ την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της που ήταν – και είναι – έλληνες.
Την κρίσιμη ώρα, εκεί που ζυγιάζονται και λογαριάζονται άνθρωποι και ιδέες οι φτωχοί
και συνδικαλισμένοι τουρκοκύπριοι δεν ακολούθησαν τον δίκαιο αγώνα των Ελλήνων ταξικών
αδελφών τους αλλά άκουσαν τη φωνή της «μητέρας» πατρίδας, της Τουρκίας. Κι ακόμα
αυτήν ακούν είτε λέγονται Ραούφ Ντενκτάς είτε Ακιντζί.
Δεν νικήθηκε στρατιωτικά αλλά
προδόθηκε ο αγώνας τους. Και δεν προδόθηκε μόνο από τους Αγγλο-αμερικάνους και τους
λοιπούς αποικιοκράτες, αλλά και από την ηγέτιδα τάξη της μητέρας πατρίδας τους,
της Ελλάδας. Δεν είναι άγνωστος ο ρόλος των Καραμανλή-Αβέρωφ στην υπογραφή των προδοτικών
συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.
Όπως δεν έχουμε ξεχάσει πως
η παρουσιαζόμενη ως φύλακας των εθνικών μας συμφερόντων κυβέρνησης της δικτατορίας
άνοιξε με το προδοτικό της πραξικόπημα κατά του Μακαρίου διάπλατα τον δρόμο για
την τουρκική εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου.
Δεν ξεχνάμε επίσης ότι αργότερα
– λίγα χρόνια νωρίτερα από σήμερα – ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας κόσμου
συμφώνησε στο επαίσχυντο σχέδιο Ανάν. Και σε αυτό, αυτή τη φορά, πρωτοστάτησε η
σοσιαλ-αριστερά: το ΠΑΣΟΚ: ΓΑΠ, Σημίτης, ΣΥΝ (Ν. Κωνσταντόπουλος και όλα τα επώνυμα
στελέχη και συνιστώσες του), και μια σειρά «διανοούμενοι» - που σήμερα κατέχουν
περίοπτες κυβερνητικές θέσεις και αξιώματα – τάχθηκαν υπέρ του σχεδίου Αναν. Στην
Κύπρο φανατικός ο σημερινός της πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης, ενώ την τελευταία κυριολεκτικά
στιγμή τάχθηκε εναντίον το ΑΚΕΛ. Στην μητέρα Ελλάδα το ΚΚΕ καθαρά και ανοιχτά τάχθηκε
κατά του σχεδίου όπως επίσης χιλιάδες πατριώτες αριστεροί και η πλειοψηφία του Ελληνικού
λαού. Η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή κράτησε μια ουδετερότητα – άσχετα τι μπορεί στο
βάθος να ήθελαν – πράγμα που έπαιξε πολύ θετικό ρόλο στην έκβαση του δημοψηφίσματος
στην Κύπρο. Βέβαια κορυφαίος στο «Χορό» ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος.
Γνωστά θα μου πείτε όλα αυτά
– τα έχω γράψει και ξαναγράψει και εδώ – πολλές φορές και πιο αναλυτικά. Αλλά
πέρα από την επέτειο με παρακίνησε και το συγχαρητήριο μήνυμα του υπουργού μας Ν.
Κοτζιά – για τις απόψεις του οποίου σχετικά με το Κυπριακό όπως και του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα
έχω γράψει στον ΟΙΣΤΡΟ. Ανάμεσα σε αυτά που λέει στο μήνυμα του διαβάζουμε:
«Κοινοί στρατηγικοί μας στόχοι είναι ο τερματισμός της τουρκικής
κατοχής και του εποικισμού, η αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων και η κατάργηση
του αναχρονιστικού συστήματος εγγυήσεων του 1960, στο πλαίσιο μιας συνολικής, δίκαιης
και βιώσιμης λύσης, επί τη βάσει των αποφάσεων των Η.Ε. και των αρχών της Ε.Ε.
…. Εν τω μεταξύ, και μέχρι να επιλυθεί οριστικά το μεγάλο διεθνές ζήτημα
που είναι το Κυπριακό, η Ελλάδα θα συνεχίσει να εκπληρώνει στο ακέραιο τις ιστορικές,
πολιτικές και συμβατικές της υποχρεώσεις προς την Κυπριακή Δημοκρατία».
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
