Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη
Πρίν από λίγο καιρό προτάθηκε από στελέχη της κυβέρνησης με τον νέο εκλογικό νόμο να ψηφίζουν και τα 17χρονα. Πριν από 2 μέρες ο εταίρος κ Καμένος πρότεινε να παίρνουν δίπλωμα οδήγησης και τα 17χρονα.
Είναι κοινό μυστικό ότι μέλη του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης δεν θα είχαν αντίρρηση αν έπαιρναν σύνταξη και τα 17χρονα. Ο,τι δήποτε, αρκεί να ανοίξουμε την εκλογική πελατεία τόσο ώστε να αυξήσουμε τους πιθανούς ψηφοφόρους μας.
Αφού μας εγκαταλείπουν οι ενήλικες, ας καταφύγουμε στα ανήλικα, που το ευκολόπιστο και άδολο και ανώριμο του χαρακτήρα τους ταιριάζει πιο πολύ σ αυτό που χρειαζόμαστε κι εμείς.
Αυτά τα 17χρονα, που θέλει να προσελκύσει για ψηφοφόρους το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τις εξαγγελίες του δεν έχουν καμιά σχέση με τα ενδιαφέροντα του κομματικού αυτού συνονθυλεύματος. Στην πραγματικότητα το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δε δίνει δεκάρα γι αυτά.
Και οι αποδείξεις είναι στην πράξη δεν είναι στη θεωρία των εύκολων και ανώδυνων λόγων. Στην πράξη, λοιπόν, δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για την αγορά εργασίας στις ηλικίες των 17χρονων, που θεωρούνται ακόμα ανήλικοι και εμπίπτουν στις κατηγορίες των προστατευόμενων ανηλίκων, που χρειάζονται τη γονεϊκή προστασία και έγκριση.
Στον κατ εξοχήν τομέα που αφορά στα 17χρονα και που είναι η Παιδεία και η εκπαίδευση, προκειμένου να εφοδιαστεί το 17χρονο με τα όπλα, με τα οποία θα αντιμετωπίσει το μέλλον, την επιβίωση ή την εκπλήρωση των επιθυμιών του, το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετά από διάλογο με τον εαυτό του, που αποδεικνύει και τη δημοκρατικότητα που διδάσκει στα 17χρονα, αποφάσισε όχι μόνο να διαιωνίσει το σύστημα παπαγαλίας και ήσσονος προσπάθειας στα σχολεία, αλλά και να μειώσει τις ώρες διδασκαλίας, λες και φταίνε οι ώρες που οι μαθητές βγαίνουνε στούρνοι στην πλειονότητά τους από τα σχολεία του αγράμματου καθηγητικού συνδικαλισμού εδώ και τρείς τουλάχιστον δεκαετίες. Και μόνο οι λίγοι που ξεχωρίζουν έχουν τον τρόπο ή τα προσόντα να φύγουν για έξω.
Επειδή, είναι κοινό μυστικό, ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 δεν καθορίζει το υπουργείο τι θα κάνουν τα σχολεία, αλλά η εγκληματική ΟΛΜΕ, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών της δημόσιας απαίδευσης, χέρι –χέρι με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, που υπάρχουν για να διαφυλάσσεται η ευκολία και τα δικαιώματα των καθηγητών και ο κανακαρισμός και η υπερπροστασία των υπέρλαμπρων βλασταριών του καθενός, που νομίζει ότι έχει φέρει στο σύμπαν ένα νέο, μοναδικό άτομο, προέκταση των δικών του συμπλεγμάτων και ελλείψεων και επιθυμιών.
Το υπουργείο απαιδείας δεν είναι παρά ο διαχρονικός αβανταδόρος του καθηγητικού συνδικαλισμού και του ψηφοθηρικού γονεϊσμού, που παράγουν με γνώμονα τι είναι εύκολο για τους καθηγητές και τι είναι αποδεκτό από τους γονείς, γράφοντας στην ουσία και στην πράξη τα 17χρονα, αλλά και όλα τα παιδιά στα παλιά τους τα παπούτσια. Κι αυτό το ξέρουν και το μαρτυρούν οι λίγοι καθηγητές που πιστεύουν ακόμα στη δουλειά τους και που αντιστέκονται σ αυτή τη λαίλαπα αμορφωσιάς των σχολείων. Των οποίων προφορικές και γραπτές μαρτυρίες έχω κι εγώ και άλλοι που πονάμε το θέμα εδώ και χρόνια.
Και που πραγματικά περιττεύει, βλέποντας γύρω από πρώτο χέρι πόση αμορφωσιά κυκλοφορεί σ αυτούς που θα ‘πρεπε να είναι η πρωτοπορία.
Το σύνθημα «πρώτοι στη δουλειά, πρώτοι στο σχολείο», που σημάδεψε την αριστερή μαθητεία και φοίτηση τη δεκαετία στις αρχές του’80, με τη λεγόμενη «εντατικοποίηση», έδωσε τη θέση του σ ένα χαοτικό ατομικό και συλλογικό ωχαδερφισμό, όμοιο με τον αντιδραστικό καταναλωτισμό των πατεράδων και των μανάδων, που πίστεψαν ότι η Αγορά θα τους δώσει και την κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, που τόσο συμπλεγματικά είχαν ανάγκη. Δηλητηριάζοντας έτσι και τα παιδιά τους.
Μια μικρή καθημερινή μαρτυρία μόνο από το χώρο των πανεπιστημίων, όπου η πλειοψηφία των εισαγόμενων, που υποτίθεται ότι είναι η αφρόκρεμα, είναι ανίκανη να κατανοήσει ένα απλό κείμενο ή μια ερώτηση απλής κρίσης, που φέρνει τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, υπομονετικούς και γεμάτους κατανόηση στην πλειονότητά τους και γνώστες γι αυτό το χάλι, να εξανίστανται μ αυτό που κατ ευφημισμό λέγεται παιδεία και Μέση εκπαίδευση στη χώρα.
Πάνω σ αυτό το ιερό σώμα των 17χρονων, που είναι το μέλλον, η πολιτικάντικη εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψάχνει ψηφοφόρους, που σημαίνει Πολίτες, χωρίς προηγουμένως να τους έχει κάνει καν μαθητές!
Οι 17χρονοι είναι εν δυνάμει ικανοί να γίνουν εξαιρετικοί πολίτες. Όχι κάτω από την υπερπροστασία των πατεράδων τους και τα φουστάνια των μανάδων τους και τα γλειψίματα της πολιτικής εξουσίας, που είναι οι κυρίαρχες ιδεολογίες στη χώρα.
Οι 17χρονοι χρειάζεται να χειραφετηθούν, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι, με μια κουλτούρα αυτεξουσίας και μόρφωσης. Για να γίνουν Πολίτες από υπήκοοι που είναι σήμερα. Γι αυτό χρειάζεται να είναι κουφοί στα γλειψιματικά πυροτεχνήματα των κυβερνήσεων που τάχα τους αγάπησαν για την ψήφο, την ώρα που τους έχουν γραμμένους για την επιβίωση. Και να διεκδικήσουν την πραγματική Μόρφωση μέσα στα σχολεία.
Τα όργανα για να το πετύχουν τα έχουν. Την ορμή την έχουν. Ας έχουν υπ όψιν τους ότι κάθε επανάσταση χρειάζεται ψυχή για να ξεκινήσει και μυαλό για να πετύχει. Ό,τι ακριβώς λείπει από τους φυσικούς και πολιτικούς τους κυβερνήτες.
Ανάρτηση από: Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
