Γιατί έθνος -κράτος και όχι «Ενωμένη» Ευρώπη.
Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.
Ούτως ή άλλως οι ιστορικές μοίρες και οι πολιτικές των κράτων εθνών στην Ευρώπη ήταν πάντα βαθιά αλληλοσυνδεδεμένες και θα συνεχίσουν να είναι. Πιο αυθεντικά συνδεδεμένοι οι μεγάλοι καπιταλισμοί της Ευρώπης, ως καπιταλισμοί με την έννοια του «αγνού και ανόθευτου» καπιταλισμού της άνισης ανταλλαγής και της επιβολής, ήταν στο μεσοπόλεμο, αλλά με λάθος όρους, με τις λάθος χώρες και την λάθος στιγμή ως προς τη βιωσιμότητα. Δεν θα είναι τελικά και τόσο υπερβολή να πούμε ότι η ΕΕ ήταν αντίστοιχα μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών με τις σωστές χώρες, τους σωστούς όρους και την κατάλληλη στιγμή με στόχο μια μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα. Μόνο που αυτή η βιωσιμότητα ξεκάθαρα έχει λήξει πια.
Τα exits και η “αμόλυντη’ Ευρωπαϊκή αριστερά.
Το ευρωσκεπτικιστικό κοινωνικό ρεύμα, που εκφράζεται πια με ξεκάθαρες τάσεις εξόδου, και αφορά κυρίως τις υποτελείς τάξεις και τους φτωχούς, εκπροσωπείται σε μεγάλο βαθμό στην Ευρώπη από ακροδεξιά ή στην καλύτερη περίπτωση απολίτικα κόμματα. Αυτό γιατί στο μεγαλύτερο μέρος της, η ούτως ή άλλως αδύναμη σχετικά, Ευρωπαϊκή αριστερά είναι περισσότερο ένα ιδεολογικό ρεύμα φιλελεύθερης αριστεράς και κοσμοπολιτισμού ή χειρότερα “εναλλακτικής” σοσιαλδημοκρατίας, παρά επαναστατικές και αποφασισμένες για ριζικές αντικαπιταλιστικές αλλαγές πολιτικές οργανώσεις. Εντός της Ευρωπαϊκής αριστεράς είναι γεγονός επίσης η εκπρόσωπηση των υποτελών τάξεων των εργαζομένων από μια ελίτ διανοουμένων και επαγγελματιών, η οποία είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μια διακριτή κοινωνική ομάδα εκτός των τάξεων που θεωρητικά εκπροσωπεί και η οποία ιστορικά πολλές φορές εντάσσεται πλήρως στα σχέδια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και αυτονομείται και υπηρετεί κυνικά τα δικά της συμφέροντα μόλις ενταχθεί με οποιονδήποτε τρόπο στην διαχείριση της εξουσίας (η περίπτωση Σύριζα θα αποτελεί υπόδειγμα βιβλιογραφίας αυτής της τάσης στο μέλλον).
Περαιτέρω πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο χωρίς όρους και ως απαράβατη αρχή διεθνισμός, όσο ηθικά σωστός και ελκυστικός και αν είναι, όταν δεν έχει υλικότητα και πραγματικές διακρατικές/διεθνικές διεργασίες -για να μην πω παγκόσμιες- μεταξύ των υποτελών τάξεων των απλών εργαζομένων στις διαφορετικές χώρες, είναι απλώς μια ευγενής θεωρία που όμως καθηλώνει και παγιδεύει τις τακτικές και στρατηγικές των κινημάτων των εργαζομένων και των κομμάτων τους – στο βαθμό πάντα που αυτά είναι κόμματα τους. Αυτή η θεωρία και η αρχή είναι ένα σημαντικό, σημαντικότατο στρατηγικό πρόταγμα, αλλά δεν μπορεί να είναι τυπολατρικός φορμαλισμός για κάθε δημόσιο λόγο και τακτική. Θα μπορεί να αποκτήσει το αληθινό τακτικό και πολιτικό της νόημα όταν υπάρξουν στην Ευρώπη σε κάποιες χώρες, κράτη με πορεία προς τον σοσιαλισμό ή αληθινά ισχυρά ταξικά εργατικά κινήματα που θα θέτουν τους όρους τους υπέρ γηγενών και ξένων εργαζομένων και έμπρακτα την αλληλεγγύη τους ως μαζικά πολιτικά κινήματα στους εργαζομένους των άλλων χωρών.
Τέλος και τα ίδια τα σχόλια της ευρωλάγνας δήθεν διεθνιστικής αριστεράς που επιθυμούσε remain δείχνουν απλώς μια βαθιά απαξίωση και υποτίμηση των «αμαθών και άσχετων» λαικών και εργατικών τάξεων και εντάσσονται πλήρως στην, μη ομολογούμενη φανερά, αντίληψη τους ότι η “πλέμπα είναι αντιδραστική στο βάθος” και μπορεί να είναι μόνο διαχειρίσιμη από τους ίδιους για το “καλό της”. Αγνοούν φυσικά ότι τίποτα δεν είναι πιο ξεκάθαρο και ισχυρό από το ταξικό ένστικτο-το οποίο δεν είναι φυσικά ταξική συνείδηση- όταν του δίνεται η ευκαιρία να εκδηλωθεί με ξεκάθαρους όρους, ειδικά σε μια χώρα σαν το Η.Β. Όλη η κλάψα περί #Brexit αφορά πιο πολύ αυτούς που απλώς υπάρχουν , ή νομίζουν ότι υπάρχουν, ως κοινωνικός ρόλος και ως ενταγμένοι στο σύστημα εξουσίας χάρις στην Ε.Ε. Είναι τέλος αστείες και οι επικλήσεις «τρόμου» για Γ’ΠΠ σε Ευρωπαικό έδαφος. Όποιος/α είναι τόσο κρετίνος να τα πιστεύει αυτά, δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει η οποιαδήποτε επεξήγηση.
Οι τσαρλατάνοι της Ευρωπαϊκής ακροδεξιάς ως αλεπού στο παζάρι των exits.
Έτσι η ακροδεξιά με απλά συνθήματα, όχι τα εθνοφυλετικά ρατσιστικά πουεντάσσονται απλώς στο πεδίο της ψυχοπαθολογίας και δεν έχουν αληθινή μαζική αποδοχή, με φρούδες υποσχέσεις και με απλουστευτικά ρητορικά σχήματα, κερδίζειμεγάλο ποσοστό από τους φτωχούς εργαζόμενους, άνεργους και περιθωριοποιημένους. Και ας είναι το πολιτικό προσωπικό στην ακροδεξιά κατά 99,9% υποστηρικτές του πιο σκληρού καπιταλισμού και όσα λένε κάλπικα και τσαρλατανισμοί. Γιατί το θέμα είναι ότι όλοι μας μιλάμε πάντα εντός της ιδεολογικής ηγεμονίας του καπιταλισμού, όσο και αν αυτή σήμερα φθείρεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Μια ηγεμονία που δεν είναι μόνο λόγια αλλά έχει και σκληρή και άτεγκτη υλικότητα που παράγει αποτελέσματα υλικά για σημαντικό μέρος των μεσαίων στρωμάτων ακόμα. Αλλά όσο ο καπιταλισμός και η ηγεμονία του παράγει αποτέλεσμα για ένα μέρος των μεσαίων στρωμάτων, η ακροδεξιά που είναι πάντα άρρηκτα δεμένη στο άρμα του καπιταλισμού από τους ίδιους τους όρους ύπαρξης της, μοιάζει να τα καταφέρνει καλύτερα και στα λόγια, που είναι το μόνο που έχει μείνει για τις υποτελείς τάξεις που μέρος τους είναι πια και οι υπό προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι.
Πχ οι Λεπέν, Φάρατζ κ.α., μιλάνε με “κοινή λογική” για κάποια παροδικά συμφέροντα των γηγενών εργαζομένων σε αντιπαράθεση με τους μετανάστες εργαζόμενους ή με τους καπιταλισμούς των άλλων χωρών και είναι θελκτικοί σε αυτούς, μαζί με μπούρδες περί “απειλούμενης” εθνικής ταυτότητας και φαρισαϊσμούς περί “γνήσιας δημοκρατίας”. Αλλά μια και η ρητορεία περί “απειλούμενης” εθνικής ταυτότητας υπάρχει δεκαετίες χωρίς να είχε ποτέ αληθινή μαζική απήχηση, αυτό που νομίζω πραγματικά μένει στο μυαλό των ανθρώπων είναι ότι δεν θα χρειάζεται να μοιράζονται ή να στερούνται τις όλο και λιγότερες και με χειρότερους όρους δουλειές ή τις λίγες εναπομένουσες παροχές των υπό διάλυση κοινωνικών κρατών, λόγω της μετανάστευσης ή της “ελευθερίας” κίνησης των εργαζομένων εντός της Ε.Ε. ή λόγω της επιβολής άλλων χωρών. (Αν και ως ρητορικό σχήμα αυτό έχει μια σημαντική αλήθεια-όχι όμως ως συνολική ερμηνεία- για μικρότερες περιφερειακές χώρες και ας μην το εννοούν αληθινά οι ακροδεξιοί ρήτορες, είναι αστείο να λέγεται για εσωτερική κατανάλωση σε χώρες όπως η Γαλλία και το Η.Β. όπου η Ε.Ε. ήταν και είναι ένα συνεχές κονσένσους των οικονομικών ελίτ τους με τις ελίτ της Γερμανίας και λιγότερο άλλων μεγάλων χωρών όπως η Ισπανία και η Ιταλία.)
Άσχετα αν με βεβαιότητα όλοι αυτοί θα τα πουλήσουν και αυτά τα παροδικά συμφέροντα με την πρώτη ευκαιρία. Και άσχετα αν αποκρύπτουν συνειδητά ότι το αληθινό πρόβλημα είναι η πλήρης ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, που στην πραγματικότητα είναι επιβολή όρων μέγιστης απόδοσης για αυτά, σε όλο τον οικονομικό χώρο της Ε.Ε.
Περαιτέρω τα Ευρωπαϊκά ακροδεξιά/σκληρά δεξιά κόμματα, την “ελευθερία” διακίνησης των εργαζομένων απλώς θέλουν να την ελέγξουν και να την καθορίσουν στις χώρες τους, με βάση τις νέες ανάγκες των τοπικών εθνικών καπιταλισμών. Ο αληθινός σκοπός της ακροδεξιάς είναι η πιο “αυστηρή” και ελεγχόμενη επιλογή ξένου εργατικού δυναμικού, προσαρμοσμένη στις σημερινές συνθήκες βαθιάς ύφεσης, όχι για την προστασία των εργαζομένων αλλά για την προσαρμογή του παράγοντα της εργασίας, ως τη μόνη πηγή αξίας, στις νέες συνθήκες όλο και χαμηλότερων ΑΕΠ και απασχόλησης. Και η αποφυγή της επιβάρυνσης των κρατικών προϋπολογισμών με νέα ελλείμματα, λόγω εισροής από άλλες χώρες ανθρώπων με τα μίνιμουμ αστικά και κοινωνικά δικαιώματα για παροχές, όσο ακόμη υπάρχουν αυτές, που κάποια στιγμή ίσως αναγκαστεί να πληρώσει και το κεφάλαιο και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Και φυσικά πάνω από όλα η εργασία των γηγενών απλών εργαζομένων θα συνεχίσει να απαξιώνεται συστηματικά και οι όροι εκμετάλλευσης της να χειροτερεύουν, άσχετα με τον έλεγχο ή μη έλεγχο των ροών της μετανάστευσης, το κοινωνικό κράτος θα συνεχίσει να διαλύεται όλο και πιο πολύ και ο νεοφιλελευθερισμός θα επελαύνει άτεγκτος.
Τελικά όμως σε ένα πλαίσιο όπου όλοι προτείνουν ένα «βελτιωμένο καπιταλισμό» οι ακροδεξιοί της Ευρώπης make more sense, δηλ. ο δημόσιος λόγος τους έχει ένα άμεσο πρακτικό νόημα ως -δήθεν-απάντηση για τα τρέχοντα προβλήματα και ας είναι ρητορίες που σαφώς δεν θα γίνουν ποτέ πράξεις ούτε για γηγενείς ούτε για κανέναν. Αλλά πιθανώς να πρέπει να ανέβουν στην εξουσία -σε κάποιες χώρες-και να πιούν οι λαοί ΚΑΙ αυτό το πικρό ποτήρι για να αποδειχτεί αυτό ξεκάθαρα.
Ένας επίλογος με ανοιχτά ερωτήματα.
Φυσικά τα προβλήματα παραμένουν και θα παραμένουν και μετά από χιλιάδες γραμμένες αναλύσεις σαν αυτή. Αλλά κάποια ανοιχτά ερωτήματα ως προς την τακτική και στρατηγική μπορούν να τεθούν,μόνο και μόνο από τις ίδιες ιστορικές προκλήσεις που επίσης ανοίγονται μπροστά μας. Γιατί να μας φοβίζει το έθνος-κράτος ως ξεκάθαρα προτιμητέο πεδίο ταξικών και πολιτικών αγώνων και να ταυτίζονται οι διαφορετικοί όροι αγώνα με την πολιτική συνεργασία με το εθνικό κεφάλαιο; Γιατί να υπάρχει ένας δημόσιος λόγος φορμαλιστικά και ρητορικά διεθνιστικός που εκπίπτει είτε στο φαρισαϊκό συστημικό κοσμοπολιτισμό της ευρωλάγνας αριστεράς, είτε σε ρητορικά σχήματα ταξικής διεθνιστικής αλληλεγγύης που είναι όμως εν κενώ, χωρίς αληθινή υλικότητα στο τακτικό πολιτικό πεδίο. Γιατί να δρούμε και να μιλάμε μόνιμα, άλλοτε σαν να έχει ήδη συμβεί το πολιτικό διακύβευμα και ο σκοπός και άλλοτε σαν να πρόκειται με βεβαιότητα να συμβεί από μια εσωτερική δυναμική της ίδιας της αντικειμενικότητας (πχ πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των υποτελών και των εργαζομένων, διεθνής αλληλεγγύη των τάξεων των εργαζομένων ή το πιο απλούστερο αλλά καθόλου καλύτερο “σύντομα θα καταλάβει ο κόσμος και θα μας ψηφίσει”). Ενώ μπορεί να γίνει, με ενσωμάτωση ενός κόμματος στην κοινωνία, μια ρεαλιστική αποτίμηση, που μπορεί να είναι και πικρή αλλά να οδηγήσει σε μια επίσης ρεαλιστική και μη ανούσια ή ακόμα και μη αυτοκαταστροφική στρατηγική για ένα μακρόπνοο πολιτικό σχέδιο αρκετών ή ίσως και πολλών ετών (δεν σχετίζεται με το grexit αυτό για μένα, καθώς το τελευταίο είναι άμεση αναγκαία τακτική για αλλαγή σε ένα καλύτερο πολιτικό πεδίο μάχης και όχι τελικός στρατηγικός στόχος).
Γιατί τέλος να ετεροκαθορίζεται πολλές φορές η αριστερά λέγοντας ψυχαναγκαστικά τα αντίθετα από ότι λέει η ακροδεξιά, μια τακτική φανερά αποτυχημένη πανευρωπαϊκά, όταν μπορεί, χωρίς σαφώς να υιοθετεί στο ελάχιστο τον ακροδεξιό λόγο σε κανένα επίπεδο και πεδίο, να έχει ένα διακριτό ανεξάρτητο δικό της λόγο στα θέματα στα οποία κυριαρχεί η ακροδεξιά (έθνος-κράτος, Ε.Ε., μετανάστευση). Και με κριτικό λόγο αποκαλύπτοντας τα αληθινά δομικά αίτια όλων των δεινών των γηγενών και μεταναστών εργαζομένων, που είναι ο καπιταλισμός και το τσαρλατανισμό της ακροδεξιάς που αποκρύπτει και συσκοτίζει. Αλλά και με ένα λόγο που θα αφορά άμεσα τακτικά προτάγματα, που θα αφορούν το τώρα και την καθημερινότητα όπως όμως την βιώνουν οι υποτελείς τάξεις της εργασίας και οι προλεταριοποιημένοι μικρομεσαίοι και όχι όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί που βρέθηκαν -για διάφορους λόγους που δεν μας αφορούν εδώ- να είναι εκπρόσωποι τους, μέσα από την διάθλαση τελικών μελλοντικών σκοπών που γίνονται αρχές συνείδησης και τελεσίδικων-με την έννοια του μη ανοίγματος στα γεγονότα – αναλύσεων.
Ανάρτηση από: https://everythingispolitics.wordpress.com
