Του Μιχάλη Πετμεζά
ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ
«Είμαστε οι άρρωστοι αυτής της κοινωνίας. Τα λάθη της φύσης. Η ντροπή της οικογένειας. Αυτοί που δεν στριμώχνονται να μεταλάβουν. Κι αυτές που δεν αντέχουν στις επιλογές που δίνουνε τα ράφια. Οι ανώμαλες. Είμαστε τα αγόρια που δεν πάνε στον στρατό. Και τα κορίτσια που δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Οι προδότες του έθνους. Κι αυτές που δεν χωράνε στην «άγια ελληνική οικογένεια» και τις αξίες της. Και είμαστε οργισμένες: Με τον σεξιστικό οχετό που καταπνίγει τον δημόσιο λόγο από αριστερά ως τα δεξιά. Με κάθε ομοφοβικό κατακάθι που προσπαθεί να επιβάλει την κανονικότητά του πάνω στα σώματα και τις επιθυμίες μας. Με όσους μας θέλουν ισχυρές στους νόμους και ανίσχυρες στους δρόμους. Οι έμφυλες αρνήσεις μας ασφυκτιούν στην πατρική αγκαλιά του κράτους. Διαδήλωση Παρασκευή 27.10 στις 18:00 Καμάρα».
[Φάμπρικα Υφανέτ,
Κατάληψη Αντιεξουσιαστών Θεσσαλονίκης].
Αυτή η αφίσα κυκλοφοράει εδώ και μερικές μέρες στους τοίχους της Θεσσαλονίκης· είναι μια από τις δεκάδες που έχει βγάλει η συγκεκριμένη κατάληψη από την αρχή της ύπαρξής της, η οποία διαλέγει να στοχοποιήσει όχι τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, την κρατική εξουσία, αλλά την «κοινότητα του έθνους»: Μια φαντασιακή κοινότητα του έθνους, ωστόσο, και όχι τη συγκεκριμένη του πραγματικότητα έτσι όπως αυτή αναδύεται μέσα στη μνημονιακή Ελλάδα.
Διαβάζοντάς την, σκέφτεται κανείς αν αναφέρεται στην Ελλάδα του 1950 ή σε εκείνην της δικτατορίας, αν όσοι την έγραψαν ζούνε μέσα στις ασπρόμαυρες δραματικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπου ο καταπιεστικός πατέρας-δίδυμη αρχή του αυταρχικού κράτους τσακίζει, σαν άλλος Κρόνος, την ύπαρξη των ίδιων του των παιδιών για να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του.
Αυτή καταντάει να είναι η πρόσληψη της πραγματικότητας μέσα από την ιδέα-θέαμα του μεταμοντέρνου ελευθεριακού λόγου: Αναρωτιέται κανείς αν οι συγγραφείς του κειμένου έχουν σκεφτεί ειλικρινώς έστω και για τρία δευτερόλεπτα, αν μπορεί να σταθεί κοινωνία ή ακόμα και ανθρώπινος βίος δίχως «κανονικότητα» [μήπως άραγε οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, στους οποίους τόσο πολύ υποκριτικά συμπαρίστανται, δεν φεύγουν από την πατρίδα τους για να αναζητήσουν μια τέτοια;]. Αν έχουν συζητήσει ποτέ το ποιες είναι οι ανθρώπινες σχεσιακές ανάγκες που καλύπτει αυτό που καταγγέλλουν ως «αγία οικογένεια», το αν γι’ αυτόν τον λόγο είναι επί της ουσίας βασική μονάδα αυτοοργάνωσης μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες και το τι πραγματικά θα συνέβαινε αν το κεφάλαιο και το κράτος την καταργούσε σήμερα –που βρίσκεται σε τροχιά να το κάνει μελλοντικά, καθώς αποτελεί ένα βασικό στοιχείο που αναστέλλει τη γενική εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν, ακόμα, μπορεί να υπάρξει «κοινωνία» δίχως πνευματικό γεγονός, τη φαντασιακή ταυτότητα δηλαδή που την καθιστά τέτοια ως πεδίο ανθρώπινης συνύπαρξης, ένας Λόγος που υποστασιοποιεί ιστορικά και πολιτιστικά το «εμείς», το προικίζει με μιαν αίσθηση κοινής καταγωγής και κοινών αξιών – τις ελάχιστες δηλαδή θεμελιώδεις προϋποθέσεις υπό τις οποίες αυτό που λέμε «μάζα», «λαός», «πλήθος» συγκροτεί πολιτική κοινότητα και δύναται να πάρει τις τύχες στα χέρια του.
Αναρωτιέται ακόμα κανείς αν οι άνθρωποι που υπογράφουν, κολλούν και προωθούν αυτήν την αφίσα έχουν πασχίσει, έστω και για λίγο, να κατανοήσουν τη φύση και τον χαρακτήρα των μηχανισμών που τυραννούν σήμερα τους «αόρατους» νέους και νέες, τον «κοινωνικό προλετάριο» του 2017: Όσοι τυραννιούνται και βίαια βλέπουν την ίδια τους την επιβίωση, την ατομικότητα και τις σχέσεις τους να χαντακώνονται, καθώς χάνουν πλέον το πρόσωπό τους μέσα στην κοινωνία και μεταβάλλονται σε «φορολογική μονάδα», μονάδα στη στατιστική ανεργίας, αντικείμενο προς διερεύνηση για τις καταναλωτικές του ανάγκες, ψηφιακό άβαταρ κ.ο.κ.
Το γεγονός ότι σήμερα δεν ταλανιζόμαστε από τη νεκρή εδώ και πολλές δεκαετίες «πατριαρχία», αλλά από μιαν απρόσωπη μεγαμηχανή που καταστρέφει τις ανθρώπινες, κοινωνικές ιδιότητες των ανθρώπων προκειμένου να εγκαταστήσει στη θέση τους απρόσωπους μηχανισμούς εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης, εμπορευματοποίησης. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πείραμα «απανθρωποποίησης» στην ιστορία του ανθρώπου, και δυστυχώς αγνοείται και παραγνωρίζεται συστηματικά από εκείνους που θα έπρεπε να το καταγγέλλουν σφοδρότατα, καθώς με το πέρας του κάθε προοπτική ελευθερίας θα καταστεί εντελώς αδιανόητη.
Του κάκου· αυτές οι συλλογικότητες προτιμούν να εμμένουν στην «πολιτική του νάρκισσου». Τίποτε από τις θεμελιώδεις συνθήκες ύπαρξης και αναπαραγωγής των ανθρώπινων κοινωνιών δεν αξίζει να μείνει στη θέση τους, αν δεν υπηρετούν αυτήν ακριβώς τη νευρωτική αυτοαναφορικότητα: «Θα τσακίσουμε τη ζωή σας αφού μπαίνει εμπόδιο στη δική μας» – αυτό είναι το μήνυμα αυτής της αφίσας, ένα μήνυμα μίσους και απόλυτης ιδεολογικής ξενοφοβίας. Η κοινωνία πλέον δεν υπάρχει ως ευαίσθητο μωσαϊκό διαφορετικοτήτων που γυρεύει μια σύνθεση μέσα στην πολιτική κοινότητα, συσπειρωμένη γύρω από ένα όραμα ανατροπής, επανάστασης, αλλαγής, ικανό να ικανοποιήσει ανάγκες πολλαπλών υποκειμένων. Για την ακρίβεια, η «κοινωνία» δεν αξίζει να υπάρχει, αφού στέκεται εμπόδιο στο τεράστιο «ΜΟΥ» που διατρανώνεται μέσα από το νόημα της αφίσας και το οποίο ορίζει ως μοναδικός θεός των πλασμάτων που την προπαγανδίζουν το μέτρο όλου του σύμπαντος. Είναι πραγματικά σαν ο πλήρως εκπασοκισμένος νεοέλληνας μικροαστός του 1980, που μετέβαλε την πάρτη του σε σημείο ισορροπίας ολόκληρου του κόσμου, με τις γνωστές συνέπειες που βιώνουμε σήμερα στην κοινωνία μας, να έδωσε τη θέση του σε έναν τουρμπο-ψηφιακά-μεταλλαγμένο απόγονό του, ο οποίο οδηγεί τη λατρεία του εαυτού στις έσχατες συνέπειές του.
Πώς το έλεγε ο Τζίμης Πανούσης; «Μικροαστοί/ θα σας φάνε τα παιδιά σας/ θα σας φάνε ζωντανούς/ κανίβαλοι θα γίνουνε»…
Πότε άλλοτε ο αντιεξουσιαστικός χώρος δεν τοποθετήθηκε τόσο αντιφατικά απέναντι στις ίδιες εξουσίες που διακηρύσσει ότι πολεμάει: Η επιλογή του να πλήξει αυτές ακριβώς τις πραγματικότητες που σήμερα τείνει να καταβροχθίσει η απρόσωπη μεγαμηχανή του συστήματος συνιστά μιαν ιδιότυπη μεγα-«κωλοτούμπα», ίδιου χαρακτήρα με αυτήν που έκανε ο Τσίπρας το 2015, αν και αυτή η εκδοχή εδράζεται στο πεδίο της αντικουλτούρας και όχι της εξουσίας.
Παρ’ όλα αυτά και ανεξαρτήτως προθέσεων, το συγκεκριμένο «αφήγημα» αυτής της πολιτικής συλλογικότητας μάλλον λειτουργεί ως Ιεραπόστολος του Υπερμοντέρνου Κεφαλαίου του 21ου αιώνα, παρά ως δύναμη ανταγωνιστική απέναντί του. Διότι άλλο η μορφή που θα δώσει κανείς στην οικογένεια, στις έμφυλες σχέσεις, το πώς θα οργανώσει τις ατομικές του ελευθερίες και τη σεξουαλικότητά του, το πώς θα διευθετηθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις εντός του έθνους, κι άλλο ένας λόγος επιθετικός, που γυρεύει να νομιμοποιηθεί αποκλειστικά στη βάση του μίσους και της βίας και αξιώνει να καταργήσει πλήρως όλες αυτές τις πολύ ανθρώπινες πραγματικότητες.
Σειρά μας, επομένως, να ρωτήσουμε: Which side are you on?
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr
