Δεν είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον της φορολογίας. Οι αποκαλύψεις για τα panama papers –και όχι μόνο- είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη, ότι σήμερα η τεχνογνωσία αποφυγής της φορολογίας έχει μετατραπεί σε μία πανάκριβη υπηρεσία στην οποία έχουν πρόσβαση μόνο οι πλούσιοι και ισχυροί. Ακόμα χειρότερο είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν τη συγκεκριμένη τεχνογνωσία, διαθέτουν και ένα άλλο προσόν, πολύ πιο προσοδοφόρο και αποδοτικό.: τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν για ίδιο όφελος αγαθά και υπηρεσίες του Δημοσίου είτε χωρίς να καταβάλλουν αντίτιμο είτε σε τιμές τόσο χαμηλές, ώστε να τους εξασφαλίζουν τα...προσχήματα.
Και σε αυτό το «προσόν» που τις περισσότερες φορές παράγει πλούτο, έχουν πρόσβαση ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων και των εταιριών, που χρησιμοποιούν την «ανωνυμία» που προσφέρουν οι φορολογικοί παράδεισοι, αλλά και τις υπηρεσίες που διαθέτει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα προκειμένου να αυγατίσουν, αλλά και να ασφαλίσουν τα κέρδη τους.Στην πραγματικότητα μιλάμε για μία διαδικασία ανατροφοδοτούμενη –κάτι σαν «αεροπλανάκι- το οποίο παράγει πλούτο είτε άμεσα είτε έμμεσα από τον κόπο και τη συνεισφορά όλων εκείνων που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτησουν την τεχνογνωσία της νομότυπης φοροαπαλλαγής, αλλά και την ευκαιρία να αξιοποιήσουν τα δημόσια αγαθά.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πρόκειται για μία αέναη διαδικασία, που βασίζεται στην ανισότητα με δύο πρακτικές: η μία με το να μεταθέτουν ένα σημαντικό ή και όλο το βάρος που τους αναλογεί στους «αποκλεισμένους και η δεύτερη, με το να εκμεταλλεύονται δημόσια αγαθά τα οποία αποκτήθηκαν από τα χρήματα που πλήρωσαν όλοι οι άλλοι, οι οποίοι ουσιαστικά επωμίστηκαν και τη συνεισφορά των πλουσίων. Και το κυριότερο από όλα είναι ότι όλα αυτά τα πετυχαίνουν χωρίς να διακινδυνεύουν τη σταδιοδρομία τους ή την ελευθερία τους.
Και κάπου εκεί μπαίνει και η πολιτική. Είτε καλλυμένα είτε απροκάλυπτα, οι πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη όσο και αν καταβάλλουν προσπάθειες να ενδυθούν το μανδύα του αμέτοχου, του ουδέτερου και του αμερόληπτου, στην πραγματικότητα είναι όχι απλώς μέρος του προβλήματος, αλλά και αυτές που το δημιουργούν και το διαιωνίζουν. Με τις πολιτικές που εφαρμόζουν προσφέρουν όχι μόνο ανοχή στην ασυδοσία αλλά –όχι σπάνια-την ενισχύουν. Για του λόγου το αληθές, δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει το φορολογικό καθεστώς που ισχύει σε ορισμένες χωρες μέλη των G20 για να διαπιστώσει, ότι την ίδια ώρα που οι ηγέτες τους στο δημόσιο λόγο τους εξαπολύουν μύδρους εναντίον της νόμιμης φοροαποφυγής, προσφέρουν γη και ύδωρ προκειμένου να προσελκύσουν τα κεφάλαια εκείνων που κατηγορούν.
Υπάρχουν και φορές μάλιστα που παρεμβαίνουν –μέσω της διπλωματικής οδού- προκειμένου να «πέσουν στα μαλακά», κάποιες μεγάλες εταιρίες τους που βρέθηκαν να ακολουθούν σε άλλες αγορές «αθέμιτες πρακτικές». Μερικά μέλη της Ε.Ε με τα προνόμια που προσφέρουν διακριτικά στους μεγάλους ομίλους, καταλήγουν να βάζουν σε ανταγωνισμό το σύνολο των κρατών, όπως απέδειξαν οι αποκαλύψεις του «Luxleaks».
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι τράπεζες είναι ο κύριος μεσάζων που χρησιμοποιείται από ιδιώτες και επιχειρήσεις για την απόκρυψη εσόδων ή περιουσίας. Δεν συνιστά έκπληξη, το ότι πίσω από πολλές κομπίνες των «Panama papers», βρίσκονται μεγάλες τράπεζες που διαχειρίζονται υπεράκτιες εταιρείες για λογαριασμό των πελατών της, πολλές φορές με ενδιάμεσους τις θυγατρικές τους.
Ωστόσο, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες εδώ και δεκάδες χρόνια να αναφέρουν πρακτικές ή κινήσεις χρημάτων, που θα μπορούσαν να σχετίζονται με ξέπλυμα εισοδημάτων προερχομένων από εγκληματική δραστηριότητα μικρής ή μεγάλης έκτασης. Όμως οι κανόνες αυτοί γίνονται ελάχιστα σεβαστοί. Και η υποχρέωση αυτή από το νόμο προσκρούει στην επιθυμία τους να προσελκύσουν και να κρατήσουν τους πιο μεγάλους πελάτες.
Και όσον αφορά στις μικρότερες χώρες και γι ´αυτές ισχύουν τα ίδια και χειρότερα, ενίοτε μάλιστα χωρίς να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Το σκάνδαλο με τις μεγάλες βραζιλιάνικες κατασκευαστικές, είναι ένα αρκετά καλό παράδειγμα για το πώς λειτουργούν οι παρεοκρατικές σχέσεις μεταξύ εταιρειών πλουσίων και κυβερνήσεων. Οι αδιαφανείς διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων σε όλη τη γκάμα της οικονομικής δραστηριότητας ενός σύγχρονου κράτους, είναι το πιο τρανό παράδειγμα των ευθυνών των ηγεσιών.
Και όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία, το μεγαλύτερο ποσοστό των κερδών που προκύπτουν, αγοράζει την ανωνυμία που προσφέρουν οι «νησίδες της ανωνυμίας», ενώ και ένα μερίδιο σε όλην αυτήν την φάμπρικα, έχουν και κάποιοι από αυτούς που ρυθμίζουν τα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού.
Ανάρτηση από: http://protagorasnews.blogspot.gr
