Μερικές επισημάνσεις, ενώ το μέλλον μας κυνηγά ήδη…
Οι ιαχές του συριζικού στρατοπέδου ότι συντελείται κάποια έξοδος από την εποχή των μνημονίων, μόνο με μία έννοια μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν μια εγκυρότητα: Ενώ δεν βγαίνουμε από τον μνημονιακό κύκλο, εισερχόμαστε πράγματι σε έναν καινούργιο, όπου η πραγματικότητα θα κυριαρχηθεί από αυτό που ορίζεται ως «γεωπολιτικά μνημόνια» ή και «επικαιρότητα του εθνικού». Όσα ζούμε, αλλά και όσα έρχονται, θα σφραγιστούν από αυτά τα ζητήματα και κανένας «οικονομισμός» δεν θα μπορεί να ερμηνεύσει τίποτα και πολύ περισσότερο να ανοίξει δρόμους στον νέο κύκλο.
Συσχετίσαμε τη Συμφωνία των Πρεσπών με το Καστελόριζο του 2010 (βλέπε παλιότερο πρωτοσέλιδο του Δρόμου). Σημειώσαμε επίσης ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν κλείνει το Μακεδονικό, αντίθετα το ανοίγει και έχει πολλές αναλογίες με τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, που δεν έλυσαν το Κυπριακό αντίθετα έβαλαν τις βάσεις για όσα ακολούθησαν για πάνω από 65 χρόνια –ακόμα «το κλείνουν» το Κυπριακό…
Όμως, οι αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί αρέσκονται να αναφέρουν, δικαιολογώντας την τεράστια υποχώρηση που κάνουν στο Μακεδονικό, ότι τάχα δεν είναι αυτό το πρώτιστο μέτωπο, αλλά η αντιμετώπιση της Τουρκίας. Γραπώνονται από οποιοδήποτε επιχείρημα βολεύει την κάθε στιγμή.
Για αυτό, τονίζοντας ότι εισερχόμαστε σε ένα νέο κύκλο, ας κάνουμε ορισμένες ουσιαστικές –κατά την γνώμη μας– επισημάνσεις.
Καστελλόριζο – Πρέσπες
Στην εσχατιά του, αμφισβητούμενου από την Τουρκία, Καστελλόριζου, έσπευσε ο ΓΑΠ για να ανοίξει τον δρόμο των μνημονίων, αλλά και την εποχή των οικοπέδων και πετρελαίων στην περιοχή. Στο χωριό Ψαράδες στις Πρέσπες βρέθηκε ο Τσίπρας, για να αναγγείλει το τέλος κάποιων αντιπαραθέσεων και μια νέα εποχή στα Βαλκάνια όπου θα ακούγονται χαρούμενες μουσικές και τραγούδια. Πέρα από τους συμβολισμούς, υπάρχει και μια έντονη ενοχική πλευρά που και οι δύο ήθελαν να κρύψουν ντύνοντας εντυπωσιακά το ψέμα τους.
Επειδή αυτά μπορεί και να θεωρηθούν λεπτομέρειες, ας αναφερθούμε σε κάτι άλλο που έχει τη σημασία του. Ο ελληνικός λαός, απροετοίμαστος, μόνος και ουσιαστικά γυμνός, έδωσε αγώνες. Αν και ούτε στις 5 Μαΐου 2010, ούτε στις 5 Ιουλίου 2015, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι τον περιμένει, πόσο αλλάζει η ζωή του και πόσο θα προσπαθούσαν να του σφηνώσουν με το ζόρι στο κεφάλι ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει προς το καλύτερο. Το σοκ ήταν οργανικό στοιχείο στον σχεδιασμό και ο αποπροσανατολισμός ένα από τα βασικά όπλα. Το εργαλείο ήταν ο οικονομικός στραγγαλισμός, αλλά η στόχευση δεν είχε μόνο την οικονομική πλευρά. Η αντίσταση του λαού ξεκίνησε γύρω από την οικονομική διεκδίκηση αλλά σύντομα πήρε άμεσα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά, συντονισμένα κτυπήθηκαν και διαβλήθηκαν από τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Μέχρι και σήμερα ακόμη, όταν μιλάνε απαξιωτικά για την «πάνω πλατεία», όταν αποδίδουν με τόση ευκολία τόσα πολλά στην Ακροδεξιά και τη Χ.Α. Τα αυθόρμητα συνθήματα για χούντα, κατοχή, τιμωρία ενόχων, ανάγκη νέου ΕΑΜ κ.λπ. θεωρήθηκαν ακραία και επικίνδυνα για την δημοκρατία. Για να έρθει ο πλήρης εξευτελισμός με την αλλαγή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος το 2015 που σήκωσε στην πλάτη του ο ριζοσπαστισμός. Έτσι, το σοκ συνεχίστηκε και γιγαντώθηκε. Η παραμονή στο έδαφος μιας οικονομικής, κυρίως, μονοκαλλιέργειας (χρέος, ευρώ), χωρίς να τονίζονται οι πολιτικές προϋποθέσεις μιας πορείας ρήξεων και αλλαγών, η απουσία μιας συνολικής εναλλακτικής πρότασης και τα παιχνιδάκια που έπαιξε και ο αντιμνημονιακός χώρος (κυρίως εκλογικά και πολιτικάντικα) συντέλεσαν κι αυτά ώστε η λαϊκή διαθεσιμότητα να αφεθεί στην τύχη της και να υποστραφεί.
Εδώ και δύο χρόνια, έχουμε μπει στον προθάλαμο των εθνικών ζητημάτων, σταθερά και κλιμακωτά για να φθάσουμε στις Πρέσπες, αφού είχε πρώτα γίνει ευρέως κατανοητό ότι υπήρχε ένας μεγάλος κίνδυνος από τον τουρκικό επεκτατισμό. Η προηγούμενη χρονιά ήταν χρονιά ραγδαίας συνειδητοποίησης του κινδύνου αυτού, ενώ οι τελευταίοι έξι μήνες κυριαρχούνται και από τα δύο μέτωπα απειλής, το τουρκικό και το μακεδονικό.
Παράλληλα, και ξανά σε σχέση με τα εθνικά ζητήματα, έχει εμφανιστεί διάχυτη αλλά αρκετά μαζική μια νέα διαθεσιμότητα και ευαισθητοποίηση του λαού. Τόσο με τα συλλαλητήρια, όσο και με την αγωνία για τους δύο στρατιωτικούς που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές και τώρα με την Συμφωνία των Πρεσπών και τη δυσφορία προς αυτήν, ιδιαίτερα στη βόρεια Ελλάδα αλλά και σε όλη την επικράτεια. Απέναντι σε αυτή τη νέα αφύπνιση, όρμησαν ξανά οι συστημικές δυνάμεις να την αποδιοργανώσουν, να την κτυπήσουν, να την συκοφαντήσουν. Ακροδεξιά, φασιστική, χρυσαυγίτικη ήταν το κύριο μοτίβο κυβέρνησης, Κεντροαριστεράς, ΜΜΕ αλλά και Αριστεράς όλων των αποχρώσεων (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Η κωδική επίθεση στον «εθνολαϊκισμό», αφορούσε και την εθνική αποδόμηση (βασικό στοιχείο της παγκοσμιοποιητικής προπαγάνδας) και την παρουσία του λαού με ανεξάρτητο τρόπο. Όπως με το Καστελλόριζο, έτσι και με τις Πρέσπες, σημαδεύονται δύο κύκλοι ενός βασικού σχεδίου για την υπόσταση της Ελλάδας. Τα οικονομικά μνημόνια συμπληρώνονται με τα εθνικά και γεωπολιτικά και οδηγούν σε καθεστώς διαμελισμένης αποικίας, ελεύθερων ζωνών και αρπαγής οτιδήποτε μπορεί να αρπαχτεί. Βαυκαλίζονται κυβερνητικοί και άλλοι αριστεροί ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε ηγεμόνα των Βαλκανίων και δεν βλέπουν το μάθημα-πάθημα της Γιουγκοσλαβίας.
Ένα από τα βασικά καθήκοντα ετούτη την εποχή, είναι η αποκάλυψη των σχεδιασμών και των κινδύνων και η εμπότιση της νέας διαθεσιμότητας και αφύπνισης με δημοκρατικά και προωθητικά πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σε ενδιαφέροντα εγχειρήματα και να μην αλεστούν όλα σε προεκλογικό χυλό. Εξαιρετικά δύσκολο καθήκον, αλλά δεν μπορούμε να αφεθούμε στους αυτοματισμούς της αυθόρμητης κίνησης-αντίστασης.
Επομένως
Η «βάση εκκίνησης» και συνεννόησης δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατανόηση των κινδύνων και απειλών που υπάρχουν από τον επεκτατισμό της Τουρκίας και το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου με την ονοματοδοσία της ΠΓΔΜ. Κατανόηση δηλαδή ότι έχουμε εισέλθει στην περίοδο των γεωπολιτικών μνημονίων (που προστίθενται στα οικονομικά) και ολοκληρώνουν τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό, ανοίγοντας έναν καινούργιο κύκλο.
Η επικαιρότητα του εθνικού είναι τόσο πασιφανής που διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους, την ίδια την κοινωνία και φτάνει να επηρεάζει μέχρι και τον αναρχικό χώρο. Όποιος δεν αντιμετωπίσει και δεν πάρει θέση απέναντι στην παγκοσμιοποιητική ιμπεριαλιστική πολιτική και το εθνικό ζήτημα δεν θα μπορεί να υπάρχει. Θα νομίζει ότι υπάρχει. Θα «αυτοπροσδιορίζεται» ως υπαρκτός και τίποτα παραπάνω.
Υπάρχει ένα ζήτημα χρόνου και ρυθμών για τη συνάντηση με τη νέα διαθεσιμότητα. Όπως και το ζήτημα της ποιότητας μιας συνάντησης. Το προσδιοριστικό και η απαίτηση-διεκδίκηση της Δημοκρατίας σαν εντελώς απαραίτητου στοιχείου της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας πρέπει να προταχθεί. Όταν λέμε όμως για ποιότητα, πρέπει να ξεπεραστούν αρνητικά του πρόσφατου παρελθόντος: Αρχηγισμοί, χειρισμοί, κόλπα κι άλλα τέτοια που όλοι γνωρίζουν. Κυρίως, όμως, να ξεπεραστεί ο άκρατος υποκειμενισμός που έχει καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι πρέπει να δώσουν εξετάσεις υπέρβασης.
Τέλος, μια διευκρίνιση για την Αριστερά. Δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτα στον νέο κύκλο αν ταμπουρωθεί απλά σε έναν αντιΝΑΤΟϊκό λόγο και σε ορισμένες αντιπολεμικές πρωτοβουλίες. Αυτά τα δύο μόνα τους ή σαν αιχμές, σημαίνουν έλλειψη πολιτικής και είναι εύκολα χειρίσιμα από τα κεντροαριστερά επιτελεία. Ούτε ένας φραστικός «διεθνισμός» μπορεί να καλύψει τα ελλείμματα. Η στάση που ανακαλύπτει παντού, και τάχα αντιπαλεύει, τον εθνικισμό, όπως και οι συζητήσεις για το τι έγινε πριν από 70 ή 100 χρόνια, δεν είναι καν εφόδια. Μπορούν κάλλιστα να γίνουν σύνεργα της παγκοσμιοποίησης.
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr
