Εάν δεν τιμωρηθεί κανένας για τη μετατροπή της Ελλάδας σε μία ανοχύρωτη περιοχή, σε μία αποτυχημένη χώρα υπό την οικονομική κατοχή της Γερμανίας που δεν μπορεί καν να προστατεύσει τους Πολίτες της και την εδαφική της ακεραιότητα, με κίνδυνο να χαθεί εντελώς ως Έθνος, τότε είναι αδύνατον ποτέ να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις για τα προβλήματα μας.
Επικαιρότητα
Είναι φανερό πως όταν απαιτείται από τους Πολίτες η εφαρμογή των αποφάσεων των δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένου βέβαια του ΣτΕ, στα πλαίσια του Κράτους Δικαίου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη κράτους – κάτι που δεν χαρακτηρίζει την Ελλάδα σήμερα, αφού έχει μετατραπεί σε μία αποικία των δανειστών της, επικεφαλής των οποίων είναι η γερμανική κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, εάν η χώρα δεν ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία με κάθε θυσία, όλες οι αναφορές στη μη τήρηση των νόμων και των αποφάσεων είναι κενές περιεχομένου – κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά στην πράξη.
Μπορεί λοιπόν να τιμωρήθηκαν ορισμένοι πολιτικοί για παθητική δωροδοκία, επιλεκτικά δυστυχώς αφού ασφαλώς δεν ήταν οι μοναδικοί και με κριτήριο τις πράξεις τους το απώτερο παρελθόν, όπως ο Άκης και ενδεχομένως ο Γιάννος (μέχρι στιγμής απλά κατηγορείται και κρίθηκε προφυλακιστέος, χωρίς να υπάρχει ακόμη καταδικαστική απόφαση), αλλά κανένας δεν έχει ούτε καν κατηγορηθεί για πολύ σημαντικότερα θέματα – όπως είναι η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ χωρίς ουσιαστικό λόγο και χωρίς δημοψήφισμα, το έγκλημα του PSI, με το οποίο υποθηκεύθηκε ολόκληρη η Ελλάδα, έχασε τη δυνατότητα της επιστροφής της στο εθνικό νόμισμα χωρίς να απαιτείται η χρεοκοπία της, επιβλήθηκε το αγγλικό δίκαιο κοκ, επίσης χωρίς δημοψήφισμα, η πλήρης κατάργηση του Συντάγματος από τα μνημόνια, η παράνομη αντιστροφή του δημοψηφίσματος το 2015, η ψήφιση του τρίτου μνημονίου με το οποίο κατοχυρώθηκαν τα δύο προηγούμενα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η συμφωνία των Σκοπίων ξανά χωρίς δημοψήφισμα που έχει παραβιαστεί ήδη από το κρατίδιο κλπ.
Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, οφείλουμε να σημειώσουμε πως η λέξη «αλυτρωτισμός» που χρησιμοποιείται για τους Σκοπιανούς από τους Έλληνες πολιτικούς είναι λανθασμένη και πρέπει να αποφεύγεται – αφού προσδιορίζει μία κίνηση που έχει στόχο την απελευθέρωση όλων των «υπόδουλων ομοεθνών» και την προσάρτηση εδαφών, τα οποία στη διάρκεια της ιστορίας κατείχε το κράτος που τα διεκδικεί. Κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει, για παράδειγμα, για τη Βόρεια Ήπειρο, μία ονομασία κατοχυρωμένη από το διεθνές δίκαιο, όπως επίσης οι Έλληνες που κατοικούν εκεί ως μειονότητα, αλλά όχι για τα Σκόπια – αφού η Μακεδονία ήταν ανέκαθεν ελληνική.
Περαιτέρω, εύλογα αναφέρεται πως με κριτήριο τα εγκλήματα εις βάρος της Ελλάδας μετά το 2009, η χώρα χρειάζεται περισσότερο ένα Ειδικό Δικαστήριο παρά μία Βουλή, η οποία απλά επικυρώνει τις αποφάσεις των ξένων. Τονίζουμε δε ξανά πως μπορεί μεν το κράτος να υπερχρεώθηκε έως το 2009, λόγω των λανθασμένων πολιτικών που ασκήθηκαν από το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό κράτος, το μοναδικό που συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει, καθώς επίσης εξαιτίας της ύπουλης πολιτικής της Γερμανίας (ανάλυση) με συνεργό της την ΕΚΤ (άρθρο), αλλά χρεοκόπησε και οδηγήθηκε στη σημερινή εξαθλίωση της από το PSI – για το οποίο δεν φταίει ο κ. Παπανδρέου, αν και αναμφίβολα υπεύθυνος για την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, αφού ζήτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με αποτέλεσμα να ανατραπεί κατά το παράδειγμα του κ. Berlusconi.
Εάν λοιπόν δεν τιμωρηθεί κανένας για τη μετατροπή της Ελλάδας σε μία ανοχύρωτη περιοχή, σε μία αποτυχημένη χώρα (ανάλυση) υπό την οικονομική κατοχή της Γερμανίας που δεν μπορεί καν να προστατεύσει τα σύνορα της, τους Πολίτες της και την εδαφική της ακεραιότητα, με κίνδυνο να χαθεί εντελώς ως Έθνος, τότε είναι αδύνατον ποτέ να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις για τα προβλήματα μας – οπότε αργά ή γρήγορα το κράτος μας θα βυθιστεί στο χάος και στην ανομία, οι περισσότεροι Έλληνες θα αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό και ο πληθυσμός του θα αλλοιωθεί από την πλήρωση του κενού που θα δημιουργηθεί με ξένους μετανάστες, όπως ήδη δρομολογείται από το σύστημα Soros.
Στα πλαίσια αυτά, η πρώτη προτεραιότητα μας θα πρέπει να είναι η αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου, για το οποίο είναι κυρίως αρμόδιοι οι Δικαστές και οι δικηγορικοί σύλλογοι – αμέσως μετά η τιμωρία όλων των υπευθύνων της καταστροφής, τονίζοντας πως τα δύσκολα για την Ελλάδα έπονται, ότι δεν πέρασαν καθόλου.
Σε κάθε περίπτωση, το να περιμένουμε να βρεθεί η λύση από τις εκάστοτε εκλογές, από κόμματα καλύτερα που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην επιβολή των μνημονίων και από κυβερνήσεις υποχείρια των δανειστών, δεν είναι ότι πιο έξυπνο – υπενθυμίζοντας πως η επανάληψη του ίδιου πειράματος, με τα ίδια σάπια υλικά και με την προσμονή ενός διαφορετικού αποτελέσματος, είναι συνώνυμη με τον ορισμό της ανοησίας.
Ανάρτηση από: https://analyst.gr
