Το Πολυτεχνείο δεν είναι τα 20-30 άτομα που εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους για χρήματα και αξιώματα. Δεν είναι ούτε οι «300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη», ούτε οι πράκτορες που είχαν γεμίσει την Αθήνα τότε, ούτε οι σημερινοί «αριστεροί» και «επαναστάτες» κάθε απόχρωσης και εκδοχής που παπαγαλίζουν δοτά και πληρωμένα συνθήματα, εντελώς άσχετα με τα συνθήματα του Πολυτεχνείου. Δεν είναι ούτε οι καναπεδάκηδες που «φιλοσοφούν» και κριτικάρουν σε μόνιμη βάση τους πάντες και τα πάντα για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την αποχή τους από κάθε κοινωνικό αγώνα.
Το Πολυτεχνείο είναι ο πόθος του λαού για ελευθερία, δημοκρατία και ευημερία για όλους. Είναι εκείνοι που κλείστηκαν μέσα στο κτίριο και το προαύλιο και δεν ζήτησαν προβολή και ανταλλάγματα. Είναι εκείνοι που πετούσαν φαγητό και φάρμακα επάνω από τα κάγκελα. Είναι εκείνοι που δολοφονήθηκαν κι εκείνοι που βασανίστηκαν στα μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και της Ασφάλειας. Είναι εκείνα τα εκατομμύρια που άκουγαν το ραδιόφωνο κι έτρεχαν τα ξημερώματα για να διαβάσουν τις πρωϊνές εφημερίδες και βούρκωναν. Είναι τα εκατομμύρια που γέμισαν αγωνία και ελπίδα. Είναι αυτοί που έτρεχαν στους δρόμους και χτυπούσαν τις πόρτες ζητώντας να μάθουν «κάτι παραπάνω». Σήμερα είναι αυτοί που ακολουθούν το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία χωρίς να χρειάζονται αναλύσεις και του δίνουν νόημα με την δράση τους όπου και όπως μπορούν, όπου υπάρχουν φτωχοί, πεινασμένοι, ξεχασμένα παιδιά, παρατημένα ορφανά και ξεσπιτωμένοι.
Είναι αυτοί οι λίγοι που δεν παραδίδονται, επειδή ξέρουν ότι θα γίνουν πολλοί και το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία θα αντηχήσει πάλι έτσι που θα κάνει πάλι να χαρούν οι καρδιές των βασανισμένων και να βουλιάξουν πάλι από τρόμο οι καρδιές των λυσσασμένων.
Όποιος μπορεί και θέλει να το κάνει. Όποιος δεν θέλει, να το βουλώσει επιτέλους.
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr
