Με αφορμή την απόρριψη των αιτήσεων Κουφοντίνα και Σάββα Ξηρού προκύπτει
το ζήτημα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του νομικού πολιτισμού, κατακτημένου με
αγώνες, και των ανθρώπων που πέφτουν θύματα της επίθεσης αυτής, ακόμα περισσότερο
κι όταν διαφωνούμε μαζί τους, όχι ως πράξη αλληλεγγύης, είναι ως πράξη αντίστασης.
Ο τίτλος του δημοσιεύματος είναι αποκαλυπτικός: «Καταπέλτης ο εισαγγελέας
για τον Σάββα Ξηρό».
Το ρεπορτάζ ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτικό, επεξηγώντας σε τι συνίσταται
ο καταπέλτης: «Ο εισαγγελικός λειτουργός, που απέρριψε το προηγούμενο αίτημα του
“αγιογράφου” της 17Ν με το οποίο ζητούσε να αποφυλακιστεί για λόγους υγείας, απαντώντας
αρνητικά στο αίτημα αποχής που κατέθεσε η πρόεδρος του Συμβουλίου Εφετών, το οποίο
θα εξετάσει τη νέα αίτησή του, είναι κατηγορηματικός: “Ο Σάββας Ξηρός δεν πιστεύει
στην έννομη τάξη, παρά μόνο, ως φαίνεται, στην πέραν των φυσικών δικαστών ένοπλη
τάξη”.
Το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα, με σχεδόν φυσική αθωότητα (!), πως
δεν μπορεί να απελευθερωθεί λόγω ανήκεστης βλάβης της υγείας του, ακόμα κι όταν
η κατάσταση αυτή τον καθιστά ανίκανο όχι για ένοπλη πάλη αλλά και για την ικανοποίηση
βασικών αναγκών.
Όπου η ανήκεστος βλάβη της υγείας ορίζεται με πολιτικά δεδομένα:
«δεν πιστεύει στην έννομο τάξη»!..
Είχε μήπως άδικο ο Σάββας Ξηρός όταν έλεγε: «Έχω κάνει άλλες έξι
αιτήσεις για αποφυλάκιση για ανήκεστη βλάβη, αλλά έχουν απορριφθεί. Τα χρόνια που
προβλέπει ο νόμος Παρασκευόπουλου τα έχω κάνει τριπλάσια. Το πώς μεταχειρίζεται
τους νόμους η δικαιοσύνη τους ξέρουμε όλοι. Αν εφαρμοστεί ο νόμος θα βγω, αλλά πιο
πολλές πιθανότητες για εμάς τους φτωχούς είναι να κερδίσουμε τη ρουλέτα»;
Το ακόμα πιο εφιαλτικό συμπέρασμα είναι πως αν δεν υπογράψει δήλωση
μετάνοιας («αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας… και τις παραφυάδες αυτού») θα πρέπει να
πεθάνει στη φυλακή.
Το ίδιο και με τον Δημ. Κουφοντίνα.
Για τον οποίο …επί τέλους, βρέθηκαν οι δικαστές που αντιστάθηκαν
στην «τρομοκρατία των δημοκρατικών δικαιωμάτων», και αποφάσισαν να μην εγκρίνουν
την άδεια, αντίθετα προς τους συναδέλφους τους που είχαν δώσει τις έξι προηγούμενες…
Διότι πως έχει δικαίωμα να ζητά άδεια αν δεν έχει υπογράψει τη δήλωση;
Στο σκεπτικό του δικαστικού συμβουλίου Βόλου, κρίνεται πως δεν συντρέχουν
ούτε οι τυπικές αλλά ούτε και οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για τη χορήγησή της:
Α) Το δικαίωμα της άδειας που προβλέπει ο νομοθέτης για καταδικασθέντες
σε ισόβια δεν αφορά πολυϊσοβίτες, λένε: «ως προς τη χορήγηση αδείας σε καταδικασμένους
σε πλείονες της μίας ποινές ισοβίου καθείρξεως, δεν είναι επιτρεπτή η χορήγηση τακτικής
αδείας, διότι ο νομοθέτης θα το προέβλεπε ρητά». Συνεπώς όλες οι προηγούμενες αποφάσεις
και η σχετική νομολογία πάνε περίπατο.
Β) «Από τις συνθήκες της ατομικής και κοινωνικής κατάστασής
του, εκτιμάται ότι υπάρχει κίνδυνος, κατά τη διάρκεια της άδειας, να τελέσει νέα
εγκλήματα, ενώ δεν συντρέχουν λόγοι που δικαιολογούν την προσδοκία ότι δεν θα κάνει
κακή χρήση αυτής (άδειας). Όπως προέκυψε ο ανωτέρω κατάδικος … στις 24-10-2014 απέστειλε
στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κείμενο, όπου αναφερόμενος στο κράτος και χαρακτηρίζοντας
τον εαυτό του ως αντικαθεστωτικό ανέφερε: “Τα σχέδιά τους δεν θα περάσουν. Να αντισταθούμε
στην κρατική τρομοκρατία”, ενώ στις 30-5-2018, απέστειλε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης,
άλλο κείμενο στο οποίο, αφού περιέγραφε τον εαυτό του ως πολιτικό κρατούμενο, ανέφερε
τα εξής: “Και επειδή τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε και αυτά που αποκαλούνται
δικαιώματα δεν είναι παρά οι κατακτήσεις μακρών και πολύχρονων αγώνων, η μόνη απάντηση
που μπορούμε να δώσουμε είναι να ξαναπιάσουμε, μέσα και έξω από τη φυλακή, το κόκκινο
νήμα αυτών των αγώνων”.
Από τις παραπάνω δηλώσεις δεν μπορεί παρά να συνάγεται αρνητικό συμπέρασμα
ως προς την πορεία του σωφρονισμού του συγκεκριμένου καταδίκου. Οι δηλώσεις “να
αντισταθούμε στην κρατική τρομοκρατία” και “να ξαναπιάσουμε το κόκκινο νήμα αυτών
των αγώνων”, οι οποίες παραπέμπουν ευθέως στη βία, όχι μόνο δεν αποτελούν ένδειξη
μίας πορείας σωφρονισμού και σεβασμού της έννομης τάξης, αλλά αντιθέτως καταδεικνύουν
ένα πρόσωπο, που εμπράκτως και σταθερά αποτάσσεται την έννομη τάξη.
Οι δηλώσεις αυτές δεν αποτελούν απλά μία ιδεολογική τοποθέτηση του
εν λόγω καταδίκου, ούτε μία αυθόρμητη αντίδρασή του υπό ορισμένες συνθήκες συναισθηματικής
πίεσης. Τούτο προκύπτει και από το γεγονός ότι την ίδια στάση τήρησε ο εν λόγω κατάδικος
και ενώπιον του παρόντος Συμβουλίου. Ειδικότερα, ερωτηθείς εάν σέβεται τους κανόνες
της έννομης τάξης με βάση τους οποίους οριοθετείται, προσδιορίζεται και λειτουργεί
το κοινωνικό σύνολο στο οποίο επιδιώκει να ενταχθεί, έστω και για λίγο, με τη λήψη
τακτικής αδείας, απέφυγε συνειδητά να απαντήσει αρνητικά ή θετικά, αναφέροντας χαρακτηριστικά
ότι η ιδεολογία του και οι πεποιθήσεις του είναι σταθερές και δεν θα τις αρνηθεί
και ότι ο αγώνας του είναι πάντα ο ίδιος».
Το επιχείρημα της προηγούμενης «καλής χρήσης» των αδειών και η «καλή
διαγωγή στη φυλακή» δεν πείθουν τους δικαστές, καθώς, όπως λένε, αποδίδονται «στη
σκοπιμότητά του να κάνει χρήση του ευεργετήματος των τακτικών αδειών που του παρέχει
ο νόμος και δεν έχει καμία σχέση με το σωφρονισμό του, ο οποίος ουδόλως επιτεύχθηκε».
Όπου σωφρονισμός είναι μια δήλωση μετανοίας.
Προφανώς, ό,τι χρειάζεται να προσέξουμε ιδιαίτερα είναι τα όσα αναφέρονται
στο σκεπτικό του δικαστικού συμβουλίου, τα οποία αφορούν αμέσως τους καταδικασθέτες
της 17Ν αλλά εμμέσως όλους εκείνους που δεν συμφωνούν με την έννοια της έννομης
τάξης όπως την ερμηνεύει αμερικάνικη πρεσβεία, ο Σκάι και οι δημοσιογραφικοί, πολιτικοί
και λοιποί συγγενείς. Και συνιστά παρακαταθήκη για μια επόμενη περίοδο, πιθανόν…
Όπου όποιος καλεί σε αντίσταση κατά της κρατικής τρομοκρατίας θα θεωρείται …
Το κράτος, η βαθειά και ουσιαστική συνέχειά του, δεν έπαψε να έχει
βασικό στόχο να κάνει εκείνους που τόλμησαν να το αμφισβητήσουν έμπρακτα να υπογράψουν
δήλωση μετάνοιας.
Από τότε που ξεκίνησε το καθεστώς των δηλώσεων, έχουν αλλάξει πολλά.
Αλλά όχι η επιδίωξη του κράτους των νικητών ως προς το περιεχόμενο, και όπως φαίνεται,
σε ορισμένες περιπτώσεις ούτε και ως προς τη μορφή.
Στις μέρες μας πολλοί ενάντιοι στο σύστημα άλλαξαν πλευρά κάνοντας
ποικίλες δηλώσεις μετάνοιας, αν και χωρίς τον παλιό τύπο.
Τούτη τη φορά δεν είναι νεαροί στρατιώτες της Μακρονήσου που υπέγραφαν.
Ούτε μανάδες που απειλούσαν να πάνε τα παιδιά τους για υιοθεσία στις ΗΠΑ κοκ. Ήταν
συγκροτημένοι άνθρωποι, που έλιωσαν κάτω από ένα βάρος μιας μεγάλης σε έκταση και
σε ποιότητα ήττας. Η αμηχανία των καιρών, οι δελεαστικές προτάσεις της ζωής, η ταξική
μετατόπισή τους, οι βιοτικές ανάγκες, η γνωστική προσέγγιση, δεν είμαι εδώ για να
κρίνω εκείνους που άλλαξαν, έφεραν πολλές θεαματικές μετατοπίσεις.
Έχοντας καταγάγει τέτοια νίκη το κράτος, γιατί να μη θέλει να εξασφαλίζει
δηλώσεις συντριβής από όλους εκείνους που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται;
Θεωρώ πως η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του νομικού πολιτισμού, κατακτημένου
με αγώνες, και των ανθρώπων που πέφτουν θύματα της επίθεσης αυτής, ακόμα περισσότερο
κι όταν διαφωνούμε μαζί τους, δεν είναι πράξη αλληλεγγύης, είναι πράξη αντίστασης.
Διαφωνώ με το πολιτικό σκεπτικό το οποίο οδήγησε στη δημιουργία και
τη δράση της 17 Νοέμβρη.
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα όπου προκύπτει
αυτή η τρομακτική αντίφαση, ρεαλισμός όσον αφορά την εκτίμηση των αλλαγών στην κοινωνική
και πολιτική ζωή, βολονταρτισμός όσον αφορά τη πολιτική δράση. Είναι ο τρόπος με
τον οποίο οι αποφάσεις, οι πράξεις και οι σχέσεις που έχεις διαμορφώσει δεν σε αφήνουν
να απαγκιστρωθείς από εκείνο που έχεις σχεδιάσει και υποσχεθεί, στον εαυτό σου και
στους άλλους, «σαν το πουλί μες το κλουβί του».
Αλλά, εκπέμπει ανιδιοτέλεια. Όσο κι αν διαφωνείς, ακόμα κι αν είσαι
ορκισμένος εχθρός, δεν μπορείς μην τον αναγνωρίσεις.
Αλλά η ανιδιοτέλεια
είναι κάτι εντελώς ακατανόητο για την πρεσβεία, τους ακόλουθους, τους υποτακτικούς,
την οικογένεια Μητσοτάκη και πολλούς άλλους!…
Ανάρτηση από: https://www.kommon.gr
