Τα τελευταία χρόνια ένα τμήμα της αριστεράς μας έχει καταληφθεί από την εμμονή να ψηφιστεί ένας νέος και πιο σκληρός από προηγούμενους «αντιρατσιστικός» νόμος. Η εμμονή αυτή έχει εξελιχθεί σε παραλήρημα. Δεν εξηγείται διαφορετικά η πληθώρα άρθρων και προτάσεων στην Βουλή, σχετικά με το θέμα αυτό, κυρίως σε έντυπα της «λάϊτ» αριστεράς μας – βλ. π.χ. την ΑΥΓΗ της περασμένης Κυριακής (24-8-14) – και την σχετική κοινοβουλευτική δραστηριότητα της.
Η τακτική της κυβέρνησης – οι παλινωδίες σχετικά με τα άρθρα και την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου – είναι μάλλον κατανοητές: από τη μια δέχονται πιέσεις από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα επεξεργασίας και επιβολής των ιδεολογικών και πολιτικών κανόνων που συμφέρουν το «σύστημα» · από την άλλη πολλές και διαφορετικές αντιλήψεις και ιδεολογικά ρεύματα και συμφέροντα συγκρούονται και μέσα στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης. Σε συνδυασμό δε και με τις ιδεοληψίες του πολιτικού προσωπικού που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.
Εκείνο που γεννάει απορίες είναι η στάση της «ανανεωτικής», κατά κύριο λόγο, αριστεράς μας. Γιατί τέτοια «πρεμούρα» για την αντιρατσιστική θωράκιση της κοινωνίας μας; Που εδράζεται; Δια γυμνού οφθαλμού αναγνωρίζουμε στην επιχειρηματολογία της πολλές από τις ρίζες της: αντι-εθνικισμός, πολυπολιτισμός, ελευθερία σεξουαλικής συμπεριφοράς κλπ. Τα «ατομικά δικαιώματα», τα δικαιώματα των μειονοτήτων κλπ κλπ. Σε πολλά από αυτά υπάρχει έντονη σύγκρουση με άλλες ιδεολογικές και πολιτικές κατευθύνσεις που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία μας. Και, μην το ξεχνάμε, της ίδιας της αριστεράς. Και που με μια λέξη όλοι οι μεταμοντέρνοι και ανανεωτές της αριστεράς μας τις χαρακτηρίζουν είτε προ-νεωτερικές – άρα αντιδραστικές – είτε φασιστικές, σκοταδιστικές, δογματικές ή και σταλινικές, κλπ. Αλλά πάντοτε «η δεξιά της δεξιάς», η Εκκλησία κλπ είναι οι κύριοι φορείς και στηρίγματα αυτών των αντιλήψεων και γι αυτό η κυβέρνηση υποκύπτει στις πιέσεις τους. Απλά πράγματα – πάντοτε κατά την ανανεωτική και μεταμοντέρνα αριστερά μας.
Είναι γνωστό πώς όταν το νεαρό εργατικό/σοσιαλιστικό κίνημα έκανε την εμφάνιση του, ο Βίσμαρκ στη Γερμανία ψήφισε τον περιβόητο αντισοσιαλιστικό νόμο. Που, όμως, δεν κατόρθωσε να ανασχέσει την άνοδο του κινήματος. Αποτέλεσμα μερικά χρόνια αργότερα ο νόμος κατέστη περιττός και καταργήθηκε. Το ίδιο όλες οι αντιδραστικές κυβερνήσεις εξαπέλυσαν άγριο κυνηγητό στην αριστερά σε όλες τις χώρες. Η Ελλάδα δεν πήγε πίσω. Από το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου, στην 4ηΑυγούστου και το Μανιαδάκη μέχρι τις διώξεις και απαγορεύσεις των αριστερών ιδεών και οργανώσεων – του ΚΚΕ και του κομμουνισμού – μετά τον εμφύλιο, την εγκύκλιο 1010 επί κυβερνήσεως του «γέρου» της Δημοκρατίας Γ. Παπανδρέου, με την οποία διώκονταν οι Λαμπράκηδες και φυσικά τη Δικτατορία της 21ης Απριλίου, οι ιδέες της αριστεράς και των οργανώσεων της πάντοτε εδιώχθησαν.
Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ένα νέο κύμα διώξεων και απαγορεύσεων κατά των σοσιαλιστικών ιδεών και των κομμουνιστικών κομμάτων εξαπολύθηκε, κύρια σε αυτές τις χώρες. Στη μια μετά την άλλη στις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου τίθενται εκτός νόμου τα Κ.Κ. με τις ευλογίες και υπό την υψηλή ιδεολογική κάλυψη της ΕΕ. Προχτές ακόμα αυτό επαναλήφθηκε στην Ουκρανία. Το ότι τα φασιστοειδή βρίσκονται παντού εκεί δεν ενοχλεί καμία δημοκρατική κυβέρνηση της Δύσης: ΕΕ και ΗΠΑ.
Η αλήθεια είναι πώς στις χώρες αυτές που για χρόνια κυβερνήθηκαν από υποτιθέμενα Κομμουνιστικά Κόμματα, που η επίσημη – κρατική – ιδεολογία τους ήτανε ο μαρξισμός-λενινισμός, που εξ’ ορισμού δηλαδή ήτανε οι χώρες, η παιδεία και η «κουλτούρα» τους αντι-φασιστικές, εμφανίστηκαν ισχυρά φασιστικά πολιτικά ρεύματα και κόμματα. Αυτό οι ανανεωτικοί-μεταμοντέρνοι αριστεροί μας αδυνατούν να το εξηγήσουν. Ούτε να το σκεφτούν θέλουν.
Περνώντας λοιπόν πάνω από την ιστορική εμπειρία που λέει ότι οι διώξεις και απαγορεύσεις ιδεών και οργανώσεων κλπ δεν αρκούν για να τα εξαλείψουν, όπως έγινε τόσο με τον Χριστιανισμό όσο και με τον Σοσιαλισμό, οι λεβέντες της ημετέρας μεταμοντέρνας αριστεράς βαδίζουν πάνω στους δρόμους που χάραξαν και ακολούθησαν όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις όλους τους περασμένους αιώνες. Δηλαδή προτείνουν και πρωτοστατούν στην απαγόρευση και δίωξη όσων ιδεών δεν τους είναι αρεστές. Μπορεί να φτάσουν να ζητήσουν αύριο και τη δίωξη όσων επιμένουν – εντελώς «ρατσιστικά» – να υποστηρίζουν ότι υπάρχουν δύο φύλα: το αρσενικό και το θηλυκό, γιατί έτσι θα προσβάλλονται οι «ομοερωτικοί», κλπ. Ή να θεωρείται ρατσιστής και εθνικιστής όποιος τολμάει να θυμάται ότι οι Έλληνες υπήρξαμε «σκλάβοι» για 400 χρόνια των Τούρκων, ότι γι αυτό κάναμε επανάσταση κλπ. Γιατί κάτι τέτοιες θύμισες μπορεί να προκαλέσουν άνοδο του εθνικισμού κλπ κλπ. Αυτά τα λέει μια χαρά χρόνια τώρα το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νάσος Θεοδωρίδης. Και μη πάμε μακριά: στο γνωστό υπερ-ανανεωτικό και μεταμοντέρνο Red Note Book που διευθύνει ο γνωστότατος στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ, αντι-εθνικιστής, αντιρατσιστής, πολυπολιτισμικός κλπ.κλπ. κ. Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος, διαβάσαμε προ ημερών το παρακάτω αποκαλυπτικό σχόλιο σε άρθρο του Σπύρου Νιάκα με τίτλο «Η τρομοκρατία αιωρείται πάνω από τη Φιλαδέλφεια»(2 Ιουλίου 2014) [με αφορμή τα του γηπέδου της ΑΕΚ] (1),
«ΟΛΟΙ οι ΑΕΚτζήδες είναι φασίστες δείτε τι γράφει ο απλός λαός στα φόρουμ κ στο φειςμπουκ!
Δείτε το φασιστικό έμβλημα που έχουν φασιστικό περίβλημα του νέου γηπέδου κ για να μην πω κ το όνομα του γηπέδου….ντροπή!
Ο Στρατούλης πρέπει να φύγει απο το κόμμα, είναι ΑΕΚτζής=ΦΑΣΙΣΤΑΣ!»
Όπως βλέπετε εδώ ορίζεται ποιος είναι ο «απλός λαός» – προφανώς οι ομοϊδεάτες του, ο δικέφαλος αετός θεωρείται φασιστικό έμβλημα, όπως και το περίβλημα του γηπέδου και ντροπή το όνομα του, Αγιά Σοφιά. Στο άρθρου του ο Σπύρος Νιάκας δεν κατορθώνει να κρύψει όχι απλά τα φιλο-ολυμπιακά του αισθήματα αλλά καλύπτει και τον πρόεδρο του ΟΣΦΠ κ. Β. Μαρινάκη. Που ενώ ο Δρίτσας κατήγγειλε ότι είχε σχέσεις με χρυσαυγίτες, ο ίδιος απλώς μας καλεί να γελάσουμε για τέτοιες ανυπόστατες κατηγορίες. (2)
Εύκολα καταλαβαίνουμε τι μπορεί να προκύψει ύστερα από την ψήφιση ενός τέτοιου νόμου. Ο καθένας θα μπορεί να κατηγορεί όποιον δεν του αρέσει ως «ρατσιστή», «σεξιστή», «εθνικιστή» κι ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί ή μάλλον σκαρφιστεί. Όταν στο «πλήθος» του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει τέτοια σύγχυση και αυθαιρεσία τι μπορεί να περιμένουμε από την υπόλοιπη «κοινωνία»;
Συνταγματική και νομική κάλυψη υπάρχει και μάλιστα αρκετή όσον αφορά τα περισσότερα ζητήματα που αναφέρονται σε ρατσισμό κλπ. Όποιος προσβάλλει την ταυτότητα του άλλου ή πολύ περισσότερο ασκεί βία επικαλούμενος αυτή την ταυτότητα του και τώρα διώκεται. Το εάν τα όργανα του κράτους κάνουν τα «στραβά μάτια», δεν σημαίνει πώς δεν θα το κάνουν και με την ύπαρξη πιο αυστηρών νόμων. Το ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο έγχρωμος Ομπάμα δεν απέτρεψε τα όργανα του κράτους – τους αστυνομικούς – να σκοτώσουν στην ψύχρα εξίσου έγχρωμους νέους.
Η εξάπλωση του φασισμού, του ρατσισμού κλπ είναι τυχαίο ότι συμβαίνουν τώρα που οι δυτικές – καπιταλιστικές / ιμπεριαλιστικές – κοινωνίες βυθίζονται όχι απλά στην κρίση αλλά στη σήψη; Είναι τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει τώρα – κι επειδή – η αριστερά βρίσκεται κι αυτή σε βαθειά κρίση; Ότι δεν προσφέρει ούτε όραμα ούτε αποτελεί τον οδηγό για μια άλλη κοινωνία; Τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική; Ότι οι αποτυχίες της – η κατάρρευση των υπαρκτών σοσιαλισμών και της σοσιαλδημοκρατίας – έχουν καταστήσει τις ιδέες της ελάχιστα ελκυστικές, ιδίως στις νέες γενιές; Είναι τυχαίο ότι αυτή η εξέλιξη έχει αφήσει ολάνοιχτο το δρόμο στον αστισμό και σε όλες – και τις πιο αντιδραστικές – ιδέες και προτάσεις του; Ότι, προς το παρόν, παίζει «μπάλα μόνος του στο γήπεδο;».
Η «ανανεωτική» μας αριστερά – όλα αυτά τα κινήματα και κουνήματα που συνασπίζονται γύρω της και μέσα της – αυτό που τελικά έχουν θεωρητικοποιήσει και καταστήσει ως πολιτικό τους «πρόταγμα» είναι η λατρεία του ατόμου μας – του εαυτούλη μας, του σώματος μας, της υγείας μας, του βίτσιου μας κλπ κλπ. Γιατί αν – λέμε αν – π.χ. όλοι μας γίνουμε ομοερωτικοί [αδελφές που λέει ο απλός λαός] θα αλλάξει η κοινωνική-παραγωγική σχέση μεταξύ ομοερωτικού [«αδελφής»] αφεντικού και ομοερωτικού εργαζόμενου; Θα πάψουν να καταπιέζουν οι πάνω «αδελφές» τις «κάτω»; Μάλλον όχι. Όπως ακριβώς οι Έλληνες, Γάλλοι, Γερμανοί, κλπ καπιταλιστές δεν έπαψαν να καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους ομοεθνείς τους. Θα εξαφανιστεί η εκμετάλλευση και καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς; Οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές/ ιμπεριαλιστικές χώρες θα πάψουν να εκμεταλλεύονται τις μικρότερες και λιγότερο αναπτυγμένες; Δηλαδή οι δανειστές μας συμπεριφέρονται όπως κάνουν τώρα για ποιο λόγο: γιατί είναι straight αυτοί κι εμείς όχι ή μήπως γιατί είναι gay αυτοί κι εμείς όχι; Ή αν αύριο υιοθετήσουμε το σύμφωνο συμβίωσης θα μας λυπηθούν και θα διαγράψουν τα χρέη μας;
Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει και ούτε πρόκειται να συμβεί. Απλά με αυτά και με αυτά αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα, προωθούν τις αξίες των αστικών και μεσοαστικών τάξεων και στρωμάτων και κερδίζουν πολύτιμο χρόνο. (3)
Όλα αυτά τα κινήματα περί των επιθυμιών και κλίσεων του ατόμου κλπ ένα πράγμα προσπαθούν πάντα να βγάλουν από τη συζήτηση: την ύπαρξη των τάξεων, της ταξικής πάλης και μάλιστα την ανάγκη της ηγεμονίας – και πώς θα επιτευχθεί – της εργατικής τάξης [εδώ δεν ορίζω ακριβώς ποια είναι αυτή τώρα]. Αυτό είναι το επικίνδυνο και απαράδεκτο για το καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα και όχι οι επιμέρους ιδιαιτερότητες των επί μέρους κοινωνικών ομάδων.
Το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ βασικά και από κοντά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ για την ψήφιση του αντιρατσιστικού σχεδίου νόμου, δεν εντάσσεται σε ένα απελευθερωτικό σχέδιο των εργαζομένων και της «κοινωνίας», αλλά παραμένει στα πλαίσια των ενδιαφερόντων του συστήματος της Νέας Διεθνούς Τάξης και των αστικών αξιών και τρόπου ζωής. Που τώρα πια ανοιχτά θέλουν να το επιβάλλουν και στις υποτελείς και υπεξούσιες τάξεις.
Σημειώσεις-παραπομπές
1- Λ. ΡΙΖΑΣ «Η συζήτηση για το γήπεδο της ΑΕΚ» Ιούλιος 31,http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/07/29-30-81.html
2- Στη σχετική ανακοίνωση του ο συνδυασμός του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά ««Το Λιμάνι της Αγωνίας» έλεγε για τον συνδυασμό Μώραλη-Μαρινάκη: ««Αθροίζει μεγάλα οργανωμένα συμφέροντα, οικονομικό κατεστημένο, άγρια οικειοποίηση θρησκευτικού συναισθήματος με ευθύνη και της ηγεσίας της Πειραϊκής Εκκλησίας, γηπεδικό οπαδισμό, μηχανισμούς και ψήφους της Χ.Α., εκπροσώπους του πιο φθαρμένου αυτοδιοικητικού προσωπικού του Πειραιά και του πολιτικού προσωπικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ.
Βρίσκεται έξω από τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έξω από οποιαδήποτε μορφή αυτοδιοικητικής παράδοσης. Κινείται εκτός κανόνων. Είναι η παραπολιτική, η σκοτεινή πλευρά της πολιτικής.». Βλ αναλυτικότερα Λ. Ριζάς «Σκόρπια μετεκλογικά» 23 Μαΐου,http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/05/blog-post_23.html
3- Για περισσότερα κι εντελώς ενδεικτικά βλ. Κρίστοφερ Λας «Λιμάνι σ’ έναν άκαρδο κόσμο: Η οικογένεια υπό πολιορκίαν», εδκ. ΝΗΣΙΔΕΣ, 2007 και Ράσελ Τζάκομπι «Κοινωνική αμνησία» εκδ. ΥΨΙΛΟΝ, ΑΘΗΝΑ 1983.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
