Η νέα Ελλάδα είναι χώρα εμφυλιογενής και χρεωγενής. Γεννήθηκε καταχρεωμένη και αλληλοσφαζόμενη. ΄Εκτοτε θητεύει σταθερά στον δανεισμό και τον διχασμό.
Αναπτύσσεται, δηλαδή, σχεδόν αδιάλειπτα, σε περιβάλλον ξεφτίλας ή παρακμής, παίρνοντας τη σκυτάλη όχι, όπως αρέσκεται να νομίζει, από την κλασική Αθήνα του Περικλή και την εύθραυστη ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ του άστεως αλλά από την κατοπινή (ελληνιστική, κ.τ.λ.) ΔΙΑΛΥΣΗ.
Θυμίζω ότι η ανεκπλήρωτη ευχή του Μακρυγιάννη ήταν αυτή: «να κάμομεν χωριόν».
Δύο δεκαετίες του ΄10 ορίζουν το πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας. Μία του 20ου (εδαφική επέκταση, με αφετηρία τους Βαλκανικούς πολέμους και κατάληξη την Μικρασιατική καταστροφή) και άλλη μία του 21ου αιώνα, αυτή που διανύουμε, όπου τερματίζεται, από μιαν άποψη, το καθεστώς υπό το οποίο έζησε η χώρα από γεννησιμιού της: αυτό του κατασκευασμένου ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗ της Δύσης.
Εξ ου οι μέρες που ζούμε. Υπάρχει βέβαια πάντα ο Παρθενώνας, αγλάισμα των ερειπίων, και η δημιουργική ξεφτίλα ως πηγή ζωής και εισοδήματος.
* Ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι σκηνοθέτης- ηθοποιός
Ανάρτηση από: http://www.imerodromos.gr
