Ήδη ο Σακελλαρίδης παραδίδοντας αντικαταστάθηκε με μπιστικό και ο Νικολόπουλος δήλωσε ό,τι θα αποτελεί στο εξής (ο ίδιος, ο πρόεδρος του «κόμματός» του, και ο εαυτός του) τον τρίτο κυβερνητικό πόλο. Είτε διαφωνεί, είτε συμφωνεί με τους χειρισμούς της κυβέρνησης. (Βέβαια, ένα υπουργείο ίσως να ήταν το δέλεαρ για να επανέλθει στο «σωστό» δρόμο, αλλά αυτό, μάλλον σκοντάφτει στο γενικό του προφίλ.)
Οπότε, κάπως έτσι, ίσως και πιο εύκολα (είπαμε, ο φόβος φυλάει τα έρμα) θα λάβει θετική ψήφο και το δεύτερο. Ποιος θα τολμήσει να σηκώσει μπαϊράκι μετά την αποπομπή Σακελλαρίδη; (μαύρο φίδι που τον έφαγε, τη διαφοροποίηση ακολουθεί παραίτηση και αντικατάσταση). Αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα της συμπολίτευσης. Προς το παρόν.
Βαδίζει, αφενός, με μπούσουλα τις κιτάπια της τετρόϊκας προσποιούμενη την απατημένη, αφετέρου, με την (όλως περίεργη) ανοχή μας στην εκδούλευση που προσφέρει στους δυνάστες-δανειστές και της επιτρέπει να βαυκαλίζεται ό,τι έχει τη στήριξη μας. Έχοντας στραμμένο το βλέμμα της στο μέλλον, όπου προετοιμάζει την επιστροφή της χαμένης μας ευμάρειας. Εφόσον, βέβαια, δεν πέσει θύμα της επιτυχίας του Ευκλείδη.
Απέναντι, η εικόνα είναι αρκούντως χειρότερη. Ας προσπεράσουμε την ΝΔ κι ας την αφήσουμε να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα με την ησυχία της (αν ποτέ τη βρει), τα οποία, μέσα στα αντιπολιτευτικά πλαίσια, διαμορφώνουν τελευταία και σε μέγιστο βαθμό, την αντιπολιτευτική της στάση στην πολιτική ατζέντα που επιβάλει η τετρόϊκα και, ας δούμε, τα άλλα δυο κόμματα, «Πασοκ» και «Ποτάμι».
Που δυνητικά θεωρούνται από την πλειοψηφία των μμε (για λόγους αυτονόητους) και μερίδας των Ευρωπαίων ομοϊδεατών τους, οι πιθανότεροι και πλησιέστεροι συνοδοιπόροι του Συριζα (λέγε με οικουμενική κυβέρνηση), για την διεκπεραίωση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει (εργολαβικά) απέναντι στους δανειστές.
Τις οποίες (μέρος της απορίας), κάλλιστα μπορεί να φέρει εις πέρας από μόνη της η κυβερνώσα κοινοπραξία. Μάλιστα, μέχρι σήμερα το κάνει με μεγάλη προσήλωση. Εντούτοις, καλλιεργείτε ένα συνεχές αλισβερίσι που φτάνει στα όρια της διαστροφής. Ένας αχταρμάς πολιτικάντηδων και πολιτικολογούντων, λέει, θα μπορούσε να υπερασπιστεί αποτελεσματικότερα το δικαίωμα να εφαρμόσουμε πιστότερα το μνημόνιο και να το τερματίσουμε (παραδίνοντας στο τέρμα ψυχή και σώμα).
Η εξήγηση, ανατρέχοντας στην ιστορία, είναι, ό,τι το αλισβερίσι γίνεται για το πάπλωμα. Εντέλει, με την «εθνική συνεννόηση» (και με το δίλημμα, αφού εδέησαν να συμφιλιωθούν οι πολιτικοί μας), ζητείται, η σιωπηρή συναίνεση του λαού στο μοίρασμα της πίτας.
Που δυνητικά θεωρούνται από την πλειοψηφία των μμε (για λόγους αυτονόητους) και μερίδας των Ευρωπαίων ομοϊδεατών τους, οι πιθανότεροι και πλησιέστεροι συνοδοιπόροι του Συριζα (λέγε με οικουμενική κυβέρνηση), για την διεκπεραίωση των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει (εργολαβικά) απέναντι στους δανειστές.
Τις οποίες (μέρος της απορίας), κάλλιστα μπορεί να φέρει εις πέρας από μόνη της η κυβερνώσα κοινοπραξία. Μάλιστα, μέχρι σήμερα το κάνει με μεγάλη προσήλωση. Εντούτοις, καλλιεργείτε ένα συνεχές αλισβερίσι που φτάνει στα όρια της διαστροφής. Ένας αχταρμάς πολιτικάντηδων και πολιτικολογούντων, λέει, θα μπορούσε να υπερασπιστεί αποτελεσματικότερα το δικαίωμα να εφαρμόσουμε πιστότερα το μνημόνιο και να το τερματίσουμε (παραδίνοντας στο τέρμα ψυχή και σώμα).
Η εξήγηση, ανατρέχοντας στην ιστορία, είναι, ό,τι το αλισβερίσι γίνεται για το πάπλωμα. Εντέλει, με την «εθνική συνεννόηση» (και με το δίλημμα, αφού εδέησαν να συμφιλιωθούν οι πολιτικοί μας), ζητείται, η σιωπηρή συναίνεση του λαού στο μοίρασμα της πίτας.
Το ερώτημα που προκύπτει, και συνεπώς η απορία, είναι, προς τι η παραφιλολογία που αναπτύσσεται για διεύρυνση της κυβέρνησης που (δήθεν;) διαμηνύουν οι δανειστές; Και ό,τι (δήθεν;) η πολιτική σταθερότητα αποτελεί προϋπόθεση για τη ρύθμιση του χρέους; (εδώ, κάποιο λάκκο έχει η φάβα). Εάν πράγματι υπάρχει αυτή η εκδοχή, μάλλον, κάτι άλλο κρύβεται.
Πολιτική σταθερότητα είναι έννοια ασύμβατη με τα τεκταινόμενα και τις αποικιοκρατικές απαιτήσεις των δανειστών. Άλλωστε, η ομηρία της χώρας προβλέπεται να τραβήξει σε βάθος χρόνου γενεών και, τουλάχιστον, παραλογίζεται όποιος θεωρεί ό,τι οι επόμενες γενιές, που θα αντρωθούν σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν θα τολμήσουν να λύσουν το γόρδιο δεσμό (και η απορία συνεχίζεται).
Όταν, μάλιστα, η πολυσυζητούμενη πολιτική σταθερότητα, πρακτικά, είναι αδιάρρηκτη, αφού τα αδελφά κόμματα «Πασοκ» και «Ποτάμι» είναι υπό ομηρία και θα στηρίζουν, κατ’ εντολή του διευθυντηρίου, ες αεί, (διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας αμάσητη την κάμηλο) την κυβέρνηση Τσίπρα, όταν και όποτε χρειαστεί. Παρά τους θεατρινισμούς και τα διαρρηγμένα ιμάτια στα δελτία τύπου. Είναι, αν όχι κατευθυνόμενο, τουλάχιστον παράδοξο, από πολλές πλευρές, να εμμένουν κάποιοι στην αναγκαιότητα οικουμενικής κυβέρνησης.
Άλλωστε, στο μυαλό του Τσίπρα έχουν εγκατασταθεί ιδέες άλλες, διάφορες αυτών που εμφανίζουν οι σεναριογράφοι του είδους. Είναι πολύ προσωπικό (ανέκαθεν ήταν), το ζήτημα «διακυβέρνηση» και, ο Τσίπρας, απέδειξε ό,τι όλα τα παίρνει προσωπικά. (Αν χαθεί η δεδηλωμένη -υπόθεση είναι- να και οι εκλογές.)
Πολιτική σταθερότητα είναι έννοια ασύμβατη με τα τεκταινόμενα και τις αποικιοκρατικές απαιτήσεις των δανειστών. Άλλωστε, η ομηρία της χώρας προβλέπεται να τραβήξει σε βάθος χρόνου γενεών και, τουλάχιστον, παραλογίζεται όποιος θεωρεί ό,τι οι επόμενες γενιές, που θα αντρωθούν σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν θα τολμήσουν να λύσουν το γόρδιο δεσμό (και η απορία συνεχίζεται).
Όταν, μάλιστα, η πολυσυζητούμενη πολιτική σταθερότητα, πρακτικά, είναι αδιάρρηκτη, αφού τα αδελφά κόμματα «Πασοκ» και «Ποτάμι» είναι υπό ομηρία και θα στηρίζουν, κατ’ εντολή του διευθυντηρίου, ες αεί, (διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας αμάσητη την κάμηλο) την κυβέρνηση Τσίπρα, όταν και όποτε χρειαστεί. Παρά τους θεατρινισμούς και τα διαρρηγμένα ιμάτια στα δελτία τύπου. Είναι, αν όχι κατευθυνόμενο, τουλάχιστον παράδοξο, από πολλές πλευρές, να εμμένουν κάποιοι στην αναγκαιότητα οικουμενικής κυβέρνησης.
Άλλωστε, στο μυαλό του Τσίπρα έχουν εγκατασταθεί ιδέες άλλες, διάφορες αυτών που εμφανίζουν οι σεναριογράφοι του είδους. Είναι πολύ προσωπικό (ανέκαθεν ήταν), το ζήτημα «διακυβέρνηση» και, ο Τσίπρας, απέδειξε ό,τι όλα τα παίρνει προσωπικά. (Αν χαθεί η δεδηλωμένη -υπόθεση είναι- να και οι εκλογές.)
Πέραν των ποικίλων οικονομικών συμφερόντων (μηδέ εξαιρουμένης της διαπλοκής), που θα μπούνε στην επετηρίδα, εφόσον, λέμε τώρα, προκύψει οικουμενική κυβέρνηση, όφελος (προσωπικό) θα υπάρξει και για τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν. Με τη συμμετοχή τους σε κυβερνητικές θέσεις κάποιοι εξ αυτών, ελπίζουν, προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση, να αποκτήσουν το διαβατήριο (και τις πλάτες) στην μελλοντική ανακατάταξη του κεντρώου πολιτικού χώρου, όταν δρομολογηθούν οι εξελίξεις, που, μετά το πρόσφατο μπάχαλο της ΝΔ φαντάζει να έρχεται καλπάζοντας (όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε). Το αντίπαλο δέος του Συριζα δεν ακούει, πλέον, στο όνομα ΝΔ. Πρέπει να εφευρεθεί αποτελεσματικότερο αντίδοτο.
Υπό αυτές τις συνθήκες το επιχείρημα της πολιτικής σταθερότητας στην οποία (υποτίθεται;) προσβλέπουν οι δανειστές ως προϋπόθεση για την ρύθμιση του χρέους, πάσχει σοβαρότατης σοβαροφάνειας. Τα συμβαίνοντα στις λοιπές κοινοβουλευτικές ομάδες καθιστούν τον Τσίπρα μη αμφισβητήσιμο και «αναγκαίο κακό», εντός και εκτός συνόρων.
Το δεύτερο πακέτο με κορμό το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά (πάλι), το Φορολογικό (ξανά μανά) είναι θέμα χρόνου να ψηφιστεί. Οι αντιστάσεις έγιναν μπουρμπουλήθρες (φουσκώνουν και σκάνε) και ο Τσίπρας παίζει μόνος του. Ήδη η κοινή γνώμη δέχτηκε καταιγιστικό βομβαρδισμό για το ύψος της εισπρακτικής ανάγκης του 2016. Αντιρρήσεις για την τιμή των όπλων (μπαλωθιές με άσφαιρα πυρά) και καθεστωτικές κινητοποιήσεις προβλέπεται να υπάρξουν, αλλά μέχρις εκεί.
Η συμμετοχή του φιλοκυβερνητικού (καθεστωτικού) μπλοκ συνδικαλιστών-εργαζόμενων στην τελευταία απεργία πέτυχε τη διακωμώδηση της και θα επαναλαμβάνεται μέχρι να συντελεστεί η πλήρης απαξίωση των λαϊκών αγώνων, ώστε, να γίνει ευκολότερο το έργο των «μεταρρυθμιστών» της πάλαι ποτέ «Ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Για να στέλνει σαλπίζοντας το μήνυμα, σε όλες τις κατευθύνσεις. Ό,τι μπορούμε και δηλώνουμε αριστεροί, μπορούμε, όμως, να εφαρμόζουμε και νεοφιλελεύθερες πολιτικές (μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια). Ο λάκκος με τη φάβα, έχει ένα αγκάθι. Είναι τεράστιο και μοιάζει με παλούκι. Κάποιος πρέπει να κάτσει επάνω του.
Δίνεται η εντύπωση ό,τι οι Έλληνες ζούνε σε παράλληλο σύμπαν. Αδιαφορούν για όσα συμβαίνουν. Αγνοούν ό,τι πολύ σύντομα θα κληθούν να τα αντιμετωπίσουν. Ως «απαράβατη πραγματικότητα». Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά. Η τακτική των περιορισμών/περικοπών με δόσεις, προκάλεσε ανήκεστη βλάβη στα δημοκρατικά αντανακλαστικά. Το «είμαστε άξιοι της μοίρας μας», έγινε πεποίθηση.
Εστιάζουμε στις μειώσεις, στις απολύσεις, στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, στους πλειστηριασμούς, στην φορολογία (λογικό, λογικότατο, όλα αυτά είναι ορυμαγδός, προκαλούν αβάσταχτο πόνο) και αγνοείται, προς το παρόν, αυτό που βρίσκεται καθ’ οδόν. Η Συνταγματική Αναθεώρηση.
Με την εθνική συνεννόηση, για ασφαλιστικό και εργασιακά, που ζητάει ο Τσίπρας από τους αρχηγούς των κομμάτων, τους υποβάλει σε εκπαιδευτική άσκηση και τους στήνει στη γραμμή για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Μια και απαιτείτε διευρυμένη πλειοψηφία (3/5). Όταν αρχίσει η συζήτηση θα χαρούμε ιδιαίτερα. Με την Πασοκική Αναθεώρηση ψαλιδίστηκαν οι αρμοδιότητες του ΠτΔ και κατέληξε διακοσμητικό στοιχείο του Προεδρικού Μεγάρου.
Η Συριζαϊκή αναθεώρηση προβλέπει ψαλίδι στις Ανεξάρτητες Αρχές. Απολύσεις κρίνονται αντισυνταγματικές, μειώσεις μισθών δικαστών και στρατιωτικών επίσης, ο ΕΝΦΙΑ-ΕΕΤΗΔΕ των ετών 2011-2014, επίσης. Και τελειωμό δεν έχει. Επιστροφές επί επιστροφών και ο λογαριασμός στο κόκκινο. Αναζητούνται ισοδύναμα. Ε, κάπου εδώ, αυτά θα σταματήσουν. Το διευθυντήριο να νομοθετεί (μνημόνια) και οι Ανεξάρτητες Αρχές να τα ανατρέπουν.
Ο Ματατζής θα μπορεί να εργάζεται, πλέον, και εντός κλειστών χώρων. Στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα. Τέρμα οι πορείες, τέρμα οι συναθροίσεις πέρα των τριών ατόμων (τι στο διάολο, αριστερή κυβέρνηση έχουμε! τι τις χρειαζόμαστε τις πορείες και τις διαδηλώσεις!). Περικοπές με το «γάντι» ατομικών και συλλογικών ελευθεριών. Στο πειραματόζωο «η Ελλάς» θα συνεχίσουν οι πειραματισμοί. Από οικονομικοπολιτικοί θα μετατραπούν σε πολιτειακούς. Με την αμέριστη αρωγή του διευθυντηρίου. Γενική δοκιμή για τη νέα ευρωπαϊκή διακυβέρνηση.
Στο ευρωκοινοβούλιο δεν παραχωρούνται αρμοδιότητες. Απ το Κοινοβούλιο θα αφαιρεθούν αρμοδιότητες. Το νομοθετικό έργο ήδη το ανέλαβε το eurogroup. Το κοινοβούλιο θα προσαρμοστεί στα πλαίσια του ευρωκοινοβουλίου. Πλήρης ευθυγράμμιση με τις υποδείξεις της Βρυξέλλιας νομενκλατούρας (ωσάν το εγκεφαλογράφημα του θνήσκοντος). Τι είπατε; Ο εκλογικός νόμος; Βεβαίως και θα αναθεωρηθεί. Θα μετονομαστεί σε «Αναλογικές Εκλογικές Περιφέρειες».
Ιδού η απορία.
Ανάρτηση από: http://pantelonikampana.blogspot.gr
Υπό αυτές τις συνθήκες το επιχείρημα της πολιτικής σταθερότητας στην οποία (υποτίθεται;) προσβλέπουν οι δανειστές ως προϋπόθεση για την ρύθμιση του χρέους, πάσχει σοβαρότατης σοβαροφάνειας. Τα συμβαίνοντα στις λοιπές κοινοβουλευτικές ομάδες καθιστούν τον Τσίπρα μη αμφισβητήσιμο και «αναγκαίο κακό», εντός και εκτός συνόρων.
Το δεύτερο πακέτο με κορμό το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά (πάλι), το Φορολογικό (ξανά μανά) είναι θέμα χρόνου να ψηφιστεί. Οι αντιστάσεις έγιναν μπουρμπουλήθρες (φουσκώνουν και σκάνε) και ο Τσίπρας παίζει μόνος του. Ήδη η κοινή γνώμη δέχτηκε καταιγιστικό βομβαρδισμό για το ύψος της εισπρακτικής ανάγκης του 2016. Αντιρρήσεις για την τιμή των όπλων (μπαλωθιές με άσφαιρα πυρά) και καθεστωτικές κινητοποιήσεις προβλέπεται να υπάρξουν, αλλά μέχρις εκεί.
Η συμμετοχή του φιλοκυβερνητικού (καθεστωτικού) μπλοκ συνδικαλιστών-εργαζόμενων στην τελευταία απεργία πέτυχε τη διακωμώδηση της και θα επαναλαμβάνεται μέχρι να συντελεστεί η πλήρης απαξίωση των λαϊκών αγώνων, ώστε, να γίνει ευκολότερο το έργο των «μεταρρυθμιστών» της πάλαι ποτέ «Ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Για να στέλνει σαλπίζοντας το μήνυμα, σε όλες τις κατευθύνσεις. Ό,τι μπορούμε και δηλώνουμε αριστεροί, μπορούμε, όμως, να εφαρμόζουμε και νεοφιλελεύθερες πολιτικές (μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια). Ο λάκκος με τη φάβα, έχει ένα αγκάθι. Είναι τεράστιο και μοιάζει με παλούκι. Κάποιος πρέπει να κάτσει επάνω του.
Δίνεται η εντύπωση ό,τι οι Έλληνες ζούνε σε παράλληλο σύμπαν. Αδιαφορούν για όσα συμβαίνουν. Αγνοούν ό,τι πολύ σύντομα θα κληθούν να τα αντιμετωπίσουν. Ως «απαράβατη πραγματικότητα». Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά. Η τακτική των περιορισμών/περικοπών με δόσεις, προκάλεσε ανήκεστη βλάβη στα δημοκρατικά αντανακλαστικά. Το «είμαστε άξιοι της μοίρας μας», έγινε πεποίθηση.
Εστιάζουμε στις μειώσεις, στις απολύσεις, στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, στους πλειστηριασμούς, στην φορολογία (λογικό, λογικότατο, όλα αυτά είναι ορυμαγδός, προκαλούν αβάσταχτο πόνο) και αγνοείται, προς το παρόν, αυτό που βρίσκεται καθ’ οδόν. Η Συνταγματική Αναθεώρηση.
Με την εθνική συνεννόηση, για ασφαλιστικό και εργασιακά, που ζητάει ο Τσίπρας από τους αρχηγούς των κομμάτων, τους υποβάλει σε εκπαιδευτική άσκηση και τους στήνει στη γραμμή για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Μια και απαιτείτε διευρυμένη πλειοψηφία (3/5). Όταν αρχίσει η συζήτηση θα χαρούμε ιδιαίτερα. Με την Πασοκική Αναθεώρηση ψαλιδίστηκαν οι αρμοδιότητες του ΠτΔ και κατέληξε διακοσμητικό στοιχείο του Προεδρικού Μεγάρου.
Η Συριζαϊκή αναθεώρηση προβλέπει ψαλίδι στις Ανεξάρτητες Αρχές. Απολύσεις κρίνονται αντισυνταγματικές, μειώσεις μισθών δικαστών και στρατιωτικών επίσης, ο ΕΝΦΙΑ-ΕΕΤΗΔΕ των ετών 2011-2014, επίσης. Και τελειωμό δεν έχει. Επιστροφές επί επιστροφών και ο λογαριασμός στο κόκκινο. Αναζητούνται ισοδύναμα. Ε, κάπου εδώ, αυτά θα σταματήσουν. Το διευθυντήριο να νομοθετεί (μνημόνια) και οι Ανεξάρτητες Αρχές να τα ανατρέπουν.
Ο Ματατζής θα μπορεί να εργάζεται, πλέον, και εντός κλειστών χώρων. Στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα. Τέρμα οι πορείες, τέρμα οι συναθροίσεις πέρα των τριών ατόμων (τι στο διάολο, αριστερή κυβέρνηση έχουμε! τι τις χρειαζόμαστε τις πορείες και τις διαδηλώσεις!). Περικοπές με το «γάντι» ατομικών και συλλογικών ελευθεριών. Στο πειραματόζωο «η Ελλάς» θα συνεχίσουν οι πειραματισμοί. Από οικονομικοπολιτικοί θα μετατραπούν σε πολιτειακούς. Με την αμέριστη αρωγή του διευθυντηρίου. Γενική δοκιμή για τη νέα ευρωπαϊκή διακυβέρνηση.
Στο ευρωκοινοβούλιο δεν παραχωρούνται αρμοδιότητες. Απ το Κοινοβούλιο θα αφαιρεθούν αρμοδιότητες. Το νομοθετικό έργο ήδη το ανέλαβε το eurogroup. Το κοινοβούλιο θα προσαρμοστεί στα πλαίσια του ευρωκοινοβουλίου. Πλήρης ευθυγράμμιση με τις υποδείξεις της Βρυξέλλιας νομενκλατούρας (ωσάν το εγκεφαλογράφημα του θνήσκοντος). Τι είπατε; Ο εκλογικός νόμος; Βεβαίως και θα αναθεωρηθεί. Θα μετονομαστεί σε «Αναλογικές Εκλογικές Περιφέρειες».
Ιδού η απορία.
Ανάρτηση από: http://pantelonikampana.blogspot.gr
