Λένε ότι στην επαρχία είμαστε καλά.
Στις μεγάλες πόλεις, λεει, η κατάσταση είναι πολύ πιο τραγική…
Σήμερα όμως έμεινα με το στόμα να χάσκει και τη σκέψη να μην πηγαίνει πουθενά αλλού, πέρα από το «Πόσο ακόμα; Που ακόμα θα μας φτάσουνε; Τι ακόμα έχουνε να δούνε τα ματάκια μας;»
Μπαίνοντας στο γωνιακό ψιλικατζίδικο, όσο να πάρω το γάλα από το ψυγείο, μπήκε μια κυρία και αγόρασε κάτι. Αφού το πλήρωσε, μετράει τα ψιλά της, λεει στην υπάλληλο «δώσε μου και 2 τσιγάρα» και αφήνει τα ψιλά στην κερματοθήκη.
Νόμισα ότι δεν άκουσα καλά, μάλλον 2 τσίχλες, είπα, ζήτησε… Αλλά όχι, τα αυτιά μου τα είχα καθαρίσει το πρωί… Η υπάλληλος βγάζει από ένα ανοιχτό πακέτο 2 τσιγάρα, της τα δίνει και βάζει τα ψιλά στο ταμείο!!! «Προκειμένου να μου κάνει τράκα κάθε φορά, αναγκάστηκα να ανοίξω πακέτο και να πουλάω από 1-2 τσιγάρα…» μου λεει η υπάλληλος, βλέποντάς γεμάτα απορία τα μάτια μου…
Έμεινα αποσβολωμένη!!!
Αυτό δεν το είχα δει ούτε όταν ήμουνα μικρό παιδί. Για την ακρίβεια, όταν ήμουνα μικρό παιδί, ο κόσμος δεν είχε τέτοια θέματα… Δεν υπήρχε ούτε ένας που να μετράει τα ψιλά του, να δει αν μπορεί να καπνίσει 2 τσιγάρα την ημέρα…
Και αμέσως μετά σκέφτομαι: Τι σε εντυπωσίασε βρε Ελένη τόσο πολύ; Γιατί κόλησες στα 2 τσιγάρα; Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει κάθε Σάββατο στην λαϊκή; Να παίρνει ο κόσμος από μισό λάχανο… Το καλοκαίρι σου ζητούσανε να κόψεις το καρπούζι στη μέση ή και στα τέσσερα…
Κάποτε κοροϊδεύαμε τους Γερμανούς που αγόραζαν από 1-2 φέτες καρπούζι, και τώρα, χάρη στους Γερμανούς, τα κόβουμε όλα στα 2, στα 4, στα 8…
Που φτάσαμε; Πώς μας κατάντησαν έτσι;
Μα αυτό που με φοβίζει πιο πολύ, είναι μην και το συνηθίσουμε και πλέον δεν θα μας φαίνεται παράξενο τίποτα απ’ όλα αυτά
Ζω με την ευχή να είναι 2 τσιγάρα μακρύς αυτός ο άχαρος δρόμος…
Ανάρτηση από: Alexios Donas
