Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά, μια συνηθισμένη μέρα όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου του δωδεκάχρονου γιού μου.
«Ομορφιά μου, ξύπνα. Είναι 7.30, θα αργήσεις»
«Άσε μας ρε μάνα πρωί-πρωί» ακούστηκε μια φωνή να λέει κάτω από τα σκεπάσματα. Σαν να με χτύπησαν ρευματοφόρα σύρματα κοκάλωσα για λίγο, μετά έκανα όπισθεν και εκτέλεσα την εντολή της φωνής.
Άκουσα καλά; «Ρε μάνα»; Που πήγε το «μαμά μου»; Δηλαδή πως πάει; Από το «μανούλα» στο «μαμά» και μετά στο «ρε μάνα» και μετά και μετά; Στο σκέτο «ρε» ίσως; Ή μήπως στο ακόμα χειρότερο, στην καμία προσφώνηση; Προσπαθώ να συνέλθω γρήγορα γιατί σε λίγο θα μπουκάρει από την πόρτα αυτός ο άγνωστος. Μια σκέψη μου δίνει ελπίδα: μήπως έβλεπε κανένα εφιάλτη την ώρα που μου μίλησε; Αχ μακάρι να έβλεπε εφιάλτη, γιατί αλλιώς σημαίνει ότι τον βλέπω εγώ.
Εξακολουθώ να νιώθω ότι βρίσκομαι στη ζώνη του λυκόφωτος. Κάνω σύντομο τεστ πραγματικότητας: Τσιμπιέμαι -τσεκ , κοιτάζω οικογενειακές φωτογραφίες -τσεκ, ανοίγω την τηλεόραση που έχει Παπαδάκη- τσεκ. Όλα στη θέση τους. Η πόρτα ανοίγει. Νάτος μωρέ ο γιός μου είναι. Τώρα θα έλθει κοντά στη μανούλα για το πρωινό φιλάκι της. « Καλημέρα χαρά μου» του λέω περιμένοντας την κίνηση. Αυτός με κοιτάζει αδιάφορα και μετά και μετά; Αυτό! Δεν έχει μετά. Δεν λέει τίποτα και πηγαίνει ολοταχώς για το μπάνιο. Αμάν! Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Είναι η ιδέα μου ή όντως σήμερα αργεί περισσότερο στο μπάνιο; Μετά από δέκα λεπτά η πόρτα του μπάνιου ανοίγει- κάπως διαφορετικά σήμερα- και βγαίνει ο γιός μου. Γιαα… μια στιγμή; Τι έχει κάνει στο μαλλί του; Το έχει βρέξει και το έχει σηκώσει κατακόρυφα. Ψυχραιμία. Καταπίνω το «πολύ σου πάει το νέο look» γιατί κάτι στο βλέμμα του με απειλεί ότι «ότι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου». Ανοίγει την εξώπορτα για να φύγει για το σχολείο. Με δήθεν άνεση τον πλησιάζω και του δίνω το κολατσιό του. Κάποιες αμυδρές ελπίδες ότι μπορεί να πάρω το δεύτερο φιλί της ημέρας –λες και πήρα και το πρώτο- εξανεμίστηκαν γρήγορα. Ο γιος μου γυρίζει, με κοιτάζει αδιάφορα, και μου λέει: «Τελευταία φορά που παίρνω κολατσιό. Από αύριο θέλω να αγοράζω από το κυλικείο όπως κάνουν και οι άλλοι». Η πόρτα ανοίγει και κλείνει και εγώ νιώθω σαν να παρακολουθώ τη ζωή κάποιας άλλης. Από αισθηματική κομεντί η ζωή μου έχει γίνει ταινία αγωνίας. Τρέχω στο μπαλκόνι και κρυφά τον βλέπω να απομακρύνεται .Θέλω να του φωνάξω «τι έκανες στο γιο μου ρε»; Και τώρα που τον παρατηρώ καθόλου δεν του πάει έτσι το μαλλί. Σαν βλάκας είναι.
Χωρίς αναπνοή, τρέχω στον υπολογιστή και πιάνω αμέσως δουλειά. Κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου και πρέπει να το μάθω γρήγορα. Ανοίγω το facebook το γιού μου. Μου ζητάει κωδικό. Πατάω τον κωδικό που ήξερα -γιατί τον ήξερα- και τίποτα. Τον ξαναγράφω. Τίποτα πάλι. Δεν είναι δυνατόν; Έχει αλλάξει κωδικό! Ψυχραιμία! Η ζωή μου από ταινία αγωνίας δεν θέλει και πολύ να εξελιχθεί σε θρίλερ.
Παίρνω τηλέφωνο τη φίλη μου τη Λέλα. Αυτή έχει μεγαλύτερη εμπειρία αφού έχει μεγαλώσει τρία παιδιά. Η αρχική σιωπή της Λέλας όσο της εξιστορώ με κάθε λεπτομέρεια το σημερινό συμβάν με κάνει να αγωνιώ ακόμα περισσότερο. Μίλα Λέλα! Διέκοψε με επιτέλους και πες μου ότι όλα ιδέα μου είναι! Η Λέλα παίρνει μια βαθιά ανάσα που κόντεψε να κόψει τη δικιά μου και λέει: «Δεν φοβάμαι για κάτι συγκεκριμένο βρε παιδί μου, αλλά πώς να στο πω, κάτι δεν μου κολλάει στη συμπεριφορά του. Άσε καλύτερα όμως ,μη σε κάνω να ανησυχήσεις χωρίς λόγο» .Μας υποχρέωσες Λέλα. «Πες μου την αλήθεια Λέλα ,τι βλέπεις ;»Και η Λέλα τότε σαν να ήταν καφετζού και χαρτορίχτρα μαζί, μου τα είπε. «Μάλλον έχει μπλέξει αλλά είναι ακόμα νωρίς ,μπορείς να προλάβεις το κακό. Οι ειδικοί λένε ότι αυτές οι απότομες αλλαγές συμπεριφοράς των παιδιών είναι πάντα ύποπτες». Αχ, το ήξερα! Το ήξερα εγώ. Να τώρα που το λένε και οι ειδικοί. Και το λέει και η Λέλα που με τρία παιδιά και αυτή στους ειδικούς συγκαταλέγεται.
Και τι νομίζετε ότι έκανα μόλις έκλεισα το τηλέφωνο; Ναι αυτό που νομίζετε έκανα. Κατέστρωσα σχέδιο παρακολούθησης. Καταρχάς έφτιαξα ψεύτικο προφίλ στο facebook: Θα εμφανιζόμουν ως Ελεονόρα Τατ 12 ετών μαθήτρια σε γυμνάσιο κοντινό στο γυμνάσιο του γιου μου. Έβαλα φωτό που βρήκα στο ιντερνέτ. Φυσικά έκανα αίτημα φιλίας στον ύποπτο και περίμενα να τσιμπήσει. Και τσίμπησε αμέσως. Το αίτημα φιλίας σας έγινε δεκτό. Γιααα… μια στιγμή. Αφού είναι σχολείο πως και είναι μέσα στο facebook; Πάει σήμερα θα τρελαθώ, θα το δείτε. Συγκεντρώνομαι στην αποστολή μου. Του απαντάω στο facebook με greeklish για ξεκάρφωμα: «Pws kai den eisai sxoleio, tetoia wra;» Αυτός απαντάει αμέσως «Δεν μου αρέσουν τα greeklish. Και εσύ γιατί δεν είσαι σχολείο;» Ωχ αμάν, αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Και εγώ μια δωδεκάχρονη μαθήτρια είμαι. Σκέψου, σκέψου κάτι ηλίθιο κεφάλι μου. «Είμαι λίγο άρρωστη σήμερα και δεν πήγα. Εσύ;» του λέω παίρνοντας ανάσα (ουφ !) μετά από ένα ολόκληρο λεπτό. «Εμείς έχουμε κενό τώρα, λείπει ο φυσικός» μου απαντάει. Συνεχίζει: « 2 ερωτήσεις. Γιατί έχεις βάλει φωτό προφίλ τη Miley Cyrus, και γιατί η σελίδα σου είναι όλη άδεια χωρίς καμία ανάρτηση; » Άγιε Γκούγκλη μου βοήθεια. Γκουγκλάρω Miley Cyrus και ανακαλύπτω ότι είναι μια πολύ διάσημη τραγουδίστρια. Φτου!!. Απαντώ: «Μου αρέσει η Miley και μισώ τις αναρτήσεις. ’Έκανα facebook μόνο για να συνομιλώ με φίλους»… (απάντησα έτσι γιατί είχα καταλάβει ότι και η Miley είναι κάπως αντιδραστική). Περνά αρκετή ώρα χωρίς απάντηση και ξέρετε τι σκέφτομαι. Τελικά φτάνει η απάντηση « Οκ άποψή σου. Περαστικά.PS: Στείλε μου κάποια στιγμή δική σου φωτό στο inbox». Το ψάρι τσίμπησε και κατάπιε και το αγκίστρι μαζί.
Συνεχίζω στο δεύτερο μέρος του σχεδίου: κατασκοπία του κινητού του. Το μεσημέρι ο ύποπτος γύρισε από το σχολείο. Μπήκε μέσα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. «’Όλα καλά σήμερα;» του λέω. «Δεν μας παρατάς και εσύ ρε μάνα»; Κάνοντας διαχείριση θυμού και πανικού μαζί φράζω την έξοδο στη φράση «πες μου ρε βλαμμένο που έχεις μπλέξει»; Αφού έφαγε τελείως αμίλητος το μεσημεριανό του σηκώθηκε να πάει τουαλέτα. Τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία που αποχωρίζεται το κινητό του. Σαν τον Γκόλουμ με το «my precious» του ένα πράμα. Έχω περίπου 10 λεπτά στη διάθεσή μου. Μπαίνω κατευθείαν στα τελευταία μηνύματα. Τα διαβάζω με κομμένη ανάσα και με κομμένα φρένα. Ένα μήνυμα μου τραβάει την προσοχή με κάποιον που τον έχει καταχωρημένο ως «χοντρός». Σας το διαβάζω:
12-11-2015
Χοντρός: «Αύριο θα φέρεις εσύ ή θα φέρω εγώ»;
Γιός μου: «Άσε θα φέρω εγώ. Θα φέρω την καλή. Τρίτη ώρα έχουμε κενό. Συνάντηση στο γνωστό σημείο. Πόσοι θα είμαστε ;»
Χοντρός :« Καμιά δεκαριά. Γουστάρω, θα τη βρούμε δικέ μου. »
Επόμενο μήνυμα με «χοντρός»
13-11-2015
Χοντρός : «Δικέ μου σόρυ. Με χάλασε πολύ το χτεσινό. Δεν αντέχω άλλο. Οι γέροι μου φωνάζουν που με βλέπουν έτσι χάλια το μεσημέρι. Πες και στους άλλους τέρμα για μένα, γιατί αυτοί θέλουν να με χώσουν μέσα για τα καλά».
Γιός μου: «Εντάξει αδελφέ, μην σε νοιάζει, θα καθαρίσω εγώ για πάρτη σου»
Εντάξει ,δεν χρειάζεται να διαβάσω άλλα. Είμαι συντετριμμένη. Ο γιος έχει μπλέξει με ναρκωτικά. Είχε δίκιο η Λέλα τελικά. Πρέπει να μιλήσω στον πρώην άντρα μου και να έρθω σε επικοινωνία με τον Σφακιανάκη, ξέρετε αυτόν από το σώμα ηλεκτρονικού εγκλήματος όχι τον άλλον από το «σώμα μου», του τραγουδιστικού εγκλήματος.
Μετά από λίγο ο γιος μου βγαίνει από την τουαλέτα. Έχω αποφασίσει να του δείξω ότι ξέρω, να έχει το φόβο μην μπλέξει χειρότερα μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Και τότε συνέβη το αναπόφευκτο. Άνοιξε το στόμα μου και ξαναέκλεισε μόνο όταν του είπα όλη αυτή την ιστορία που έχω πει και σε σας.
Ο γιος μου καθ’ όλη τη διάρκεια του παραληρήματός μου με κοίταζε με ανοιχτό το στόμα. Το μόνο που ψέλλισε ήταν «ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη ρε μάνα» και έφυγε. Αυτή τη φορά το «ρε μάνα» ήταν διαφορετικό. Μου ακούστηκε σαν το «μαμά μου». Λες να έκανα λάθος; Μπα δεν νομίζω, τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.
Για τις επόμενες δύο μέρες δεν ανταλλάξαμε ούτε λέξη. Μόνο κρυφές ματιές .Κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να μπω στο facebook να δω αν με διέγραψε από φίλη του. Με έκπληξη αντίκρισα ένα νέο μήνυμα από εκείνον στο inbox.Σας το διαβάζω :
«Μανούλα ή μαμά ή μητέρα ή «ρε μάνα» ή Ελεονόρα ή Miley με έχεις κάνει έξαλλο. Νομίζω ότι αξίζω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από σένα. Τέλος πάντων επειδή δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις χωρίς λόγο θα σου πω δυο λόγια, αν και κανονικά θα έπρεπε να σε αφήσω να βράζεις στο ζουμί σου. Ο «χοντρός» λοιπόν είναι ο κολλητός μου ο Γιώργος και είναι όντως χοντρός. Η συνεννόηση μεταξύ μας αφορούσε ποιος θα φέρει μπάλα για να παίζουμε στο σχολείο στα κενά μας. Επίσης όταν έλεγε «τέρμα για μένα, γιατί αυτοί θέλουν να με χώσουν μέσα για τα καλά» εννοούσε ότι επειδή είναι λιγάκι χοντρός και κουράζεται αυτός θέλει να κάθεται στο τέρμα (τερματοφύλακας) ενώ οι άλλοι στην ομάδα του τον βάζουνε να παίζει μέσα. Κατάλαβες τώρα; Όσο για τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου ομολογώ ότι κάπου έχεις δίκιο. Μην νομίζεις και μένα με παραξενεύει και με φοβίζει πολλές φορές αλλά είναι κάτι πιο δυνατό από μένα. Εφηβεία παλιοκατάσταση, καταλαβαίνεις ρε μάνα; Και άκου κάτι που έχω διαβάσει κάπου. Όταν συγκρούομαι με σένα δεν απορρίπτω εσένα αλλά το ρόλο σου, είναι σαν να διεκδικώ την νέα μας σχέση. Κατάλαβες; Δεν θέλω πια μαμά, μάνα θέλω. Και μην διανοηθείς ποτέ να πιστέψεις ότι επειδή δεν σου κάνω πολλές χαρούλες πλέον ότι δεν μου είσαι και απαραίτητη γιατί τότε θα φας μπλοκ, διαγραφή και θα σε δηλώσω ως spam. Μεγαλώνω ρε μάνα……
Αυτή τη φορά το «ρε μάνα» μου ακούστηκε σαν την πιο τρυφερή κουβέντα που μου έχει πει ο γιος μου μέχρι τώρα. Το μόνο που έκανα ήταν να ρωτήσω κάτι ακόμη τον κύριο Γκούγκλη και αυτός μου απάντησε « πάτα 3 ». Μια καρδιά σχηματίστηκε σαν δική μου απάντηση στον γιο μου.
Ανάρτηση από: https://www.alfavita.gr
