Η σχέση έρωτα και μίσους ανάμεσα στην Εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) και τον Τύπο είναι πολύ παλιά, ξεκινάει μάλλον αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο και την παλινόρθωση του Παλατιού σαν τοποτηρητή του καθεστώτος της ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας.
Όλοι οι τότε πολιτικοί, έτρεμαν την πένα της Ελένης Βλάχου, της οποίας ένα σχόλιο αρκούσε για να οδηγηθεί σε παραίτηση ένας υπουργός ή και ολόκληρη η κυβέρνηση.
Βέβαια, η «Καθημερινή» δεν ήταν και τόσο ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα ώστε να επηρεάζει άμεσα την κοινή γνώμη, ευρεία όμως και απόλυτα θερμή ήταν η φιλία της εκδότριας της με την αλήστου μνήμης βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία είχε και το γενικό πρόσταγμα στο Παλάτι.
Γνωστός είναι επίσης και ο ρόλος της εφημερίδας «Ελευθερία» και του εκδότη της στην οργάνωση της αποστασίας το 1965 και την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, όπως επίσης και η αποτυχημένη προσπάθεια του «ιστορικού εκδοτικού συγκροτήματος» να ποδηγετήσει τα απομεινάρια της «Ένωσης Κέντρου» και να αναδειχθεί σε αόρατο ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς.
Η σχέση αυτή, πέρασε νέα δοκιμασία με τις αποτυχημένες προσπάθειες του Ανδρέα Παπανδρέου να δημιουργήσει ένα φιλικό εκδοτικό συγκρότημα, αποδυναμώνοντας τα ήδη υπάρχοντα.
Και φτάσαμε στη σημερινή κρίση, η οποία προκλήθηκε κυρίως από την προσπάθεια των εκδοτικών συγκροτημάτων και κυρίως του συγκροτήματος Ψυχάρη να ποδηγετήσει τις πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις.
Με το παλιό στελεχικό του πολιτικού συστήματος γονατισμένο από την κρίση και την αδυναμία του να οδηγήσει τη χώρα σε μιαν ασφαλή έξοδο και με ένα ΣΥΡΙΖΑ δυνατό στην κάλπη αλλά αδύνατο στην κοινωνία, ήταν πολύ φυσικό να αναδειχθεί η ανάγκη ενός οργανισμού ιδεολογικής κυρίως ανασυγκρότησης ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Το ρόλο αυτό προσπάθησε να επωμισθεί το «ιστορικό συγκρότημα», χωρίς μεγάλη επιτυχία. Κυρίως όμως ήρθε σε σύγκρουση με την ομάδα Τσίπρα. Βασική επιδίωξη του σχεδίου του συγκροτήματος ήταν η ανασύσταση του δίπολου Κεντροαριστερά – Κεντροδεξιά, που όμως θα κυβερνούσαν με συνεταίρους. Έτσι οι κυβερνήσεις που θα προέκυπταν θα ήταν αδύνατες και θνησιγενείς, ενώ ο πραγματικός και αόρατος κυρίαρχος θα ήταν το ίδιο το συγκρότημα.
Κάθε πόλεμος σημαίνει βαριές απώλειες και για τους δύο εμπολέμους. Μπορεί το MEGA να έφτασε στα όρια της απελπισίας, όμως και η ομάδα Τσίπρα υπέστη ένα πολύ γερό στραπατσάρισμα με την απόφαση του ΣΤΕ. Μερικοί μάλιστα σχολιαστές προέβλεψαν πως αυτή είναι η αρχή του τέλους για την ομάδα Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και να που συνέβη το θαύμα. Άλλωστε το είχε προβλέψει κι ο αστρολόγος στο enallaktikos.gr. Ο Τσίπρας είναι ο ευνοούμενος των άστρων. Ο μεγάλος εχθρός, ο Σταύρος Ψυχάρης, απλώνει χέρι βοήθειας και ζητά από όλους να αφήσουν τον Τσίπρα επιτέλους να κυβερνήσει.
Στην πολιτική, δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι, ούτε μόνιμοι εχθροί. Η φράση του Κων. Μητσοτάκη, τώρα απευθύνεται στον Τσίπρα με σημασία. Το που θα οδηγήσει αυτή η καινούργια λυκοφιλία, είναι άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα είναι για το καλό του ελληνικού λαού.
Και μέσα σ’ όλο αυτό τον αχταρμά, όπου ο καθένας πολεμούσε τον άλλο, ξεχάστηκε φυσικά το βασικό πρόβλημα.
Ότι η ενημέρωση είναι εμπόρευμα, τις προδιαγραφές του οποίου καθορίζει μια μικρή ομάδα ιδιωτών – επιχειρηματιών. Ένα εμπόρευμα πολύ κακής, μα πάρα πολύ κακής ποιότητας, πρώτο υπεύθυνο για την πολιτιστική και γλωσσική υποβάθμιση του λαού. Ένα εμπόρευμα το οποίο η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να καταναλώνει, χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα στον έλεγχο του.
Το μόνο δικαίωμα που της παραχωρείται είναι να αλλάζει κανάλι, όπως στις εκλογές έχει το δικαίωμα να αλλάζει τον διαχειριστή της τύχης της.
