Ο Φιντέλ Κάστρο για πατρίδα, εθνικό ύμνο και σημαία ή περί πατριωτικής αριστεράς

Επειδή μακρός και μακρόχρονος ο λόγος περί αριστεράς και πατρίδας, σκέφτηκα καλό να καταχωρίσω εδώ ορισμένες από τις θέσεις του Φιδέλ Κάστρο (1926-), ηγήτορος μέχρι προ τινός διαστήματος της Κούβας για τα θέματα που βλέπετε στον τίτλο. Ο Μπερντιάγεφ κατηγορούσε τους εξουσιαστές μαρξιστές ή «μαρξιστές  της χώρας του το 1918 ως φουτουριστές, που δεν συνδυάζουν την «δημιουργική αρχή με την συντηρητική αρχή», μία μομφή που ο Λ. Τρότσκι προσπάθησε αργότερα να αποσείση, και όχι επιτυχημένα, μάλλον.

Οι Κουβανοί αυτοί σοσιαλιστές ή και μαρξίζοντες ή ακόμη και μαρξιστές υπήρξαν οπωσδήποτε άνθρωποι που η προσωπικότητά τους στεκόταν ψηλότερα από τις ασπρόμαυρες κοινοτοπίες του μαρξισμού, πάντως. Ο Κάστρο, έτσι, δεν έχει σχέση με την αιφνίδια λατρεία προς την πατρίδα, τους προγόνους, και την διοίκηση της Εκκλησίας του Ι. Στάλιν (που, ως γνωστόν, «ζη» ακόμη και «σπέρνει τον φόβο» στους «οπορτουνιστές» κ.τ.ο.) προ «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου». Για αυτού του τύπου την λατρεία είχε πη πολλά σωστά, συνελόντι ειπείν, και ο Δ. Σαββόπουλος, πριν 26 χρόνια, επί χριστιανομαρξιστικού διαλόγου.

Αλλά να δούμε τι λέει ο Φιδέλ στον λόγο του «Η ιστορία θα με δικαιώσει»

α) Έχουμε διδαχτεί να αγαπούμε και να υπερασπιζουμε την όμορφη σημαία του μοναχικού άστρου, και καθε βράδυ να τραγουδάμε έναν ύμνο, του οποίου οι στίχοι λένε ότι η ζωή μέσα στις αλυσίδες είναι ζωή μέσα στις προσβολές και βύθισμα στην καταισχύνη και ότι είναι ζωή ο θάνατος για την πατρίδα.

β) Γεννηθήκαμε σε μία ελεύθερη χώρα, που μας την κληροδότησαν οι πατέρες μας. Πρώτα, λοιπόν, θα βυθιστεί το Νησί στην θάλασσα και έπειτα θα συμβιβαστούμε να είμαστε δούλοι κάποιου.( Τσακνάκης, 2008, σ.26)

Υ.Γ Υπ’όψει θιασωτών πρώιμης μοντερνικότητας και κυνηγών μαγισσών - «αριστεροδεξιών εθνικοφρόνων», καθώς και νετσαγεφικών αντιαντιϊμπεριαλιστών, ενίοτε δε και λατρών των ΗΠΑ και του Ισραήλ…

ΠΗΓΗ: https://philalethe00.wordpress.com/

Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.gr