Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, επίσημα γνωστή ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπεγράφη στις 7 Φεβρουαρίου 1992, και αποτελεί την τρίτη κατά σειρά συνθήκη με την οποία ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύγχρονος θεσμός, ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986). Στην Ελλάδα, υπέρ της συνθήκης τάχτηκαν τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, και καταψήφισε μόνο το ΚΚΕ, ενώ υπεγράφη από τον Υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας Ευθύμιο Χριστοδούλου.
Στην ουσία, αποτελεί το διαρκές μνημόνιο του ιμπεριαλιστικού νεοφιλελευθερισμού, έπειτα από την κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ και την κυριαρχία της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης. Ταυτόχρονα, το «Μάαστριχ» έδωσε απρόβλεπτη ώθηση στο ΝΑΤΟ. Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης δεν πληρούσαν τους περιοριστικούς όρους της Συνθήκης, λόγω των ασθενικών οικονομιών τους ή των εύθραυστων νομικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών τους, για να ενταχθούν άμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ήλθε σαν αντιστάθμισμα η επέκταση της αμυντικής κοινότητας του ΝΑΤΟ προς ανατολάς με την ένταξη κρατών της Κεντρικής Ευρώπης
Στο οικονομικό πεδίο, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποτελεί την θεσμική κατοχύρωση της ακραίας αυτοκρατορικής παγκοσμιοποίησης και την υπαγωγή της Ευρώπης σε αυτήν. Αντιγράφουμε, 
από το βιβλίο του ιστορικού Νίκου Ψυρούκη, «Καπιταλισμός. Από την κρίση στην σήψη»: α.εξάλειψη της μονιμότητας στην εργασία, β.διαρκής μεταφορά των εργαζομένων από πόλη σε πόλη, από επαρχία σε επαρχία, γ.αδιάκοπη αλλαγή επαγγέλματος, μια κι αυτό απαιτεί και η αδιάκοπη εξέλιξη της καπιταλιστικής τεχνολογίας, δ.μερική ή ολική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (ο κάθε άνθρωπος μπορεί ή αναγκάζεται από τα πράγματα να συνάπτει ατομική σύμβαση εργασίας, ε.ελαστικοποίηση των ωρών εργασίας (θεσμοθέτηση του ωρομισθίου και της μερικής απασχόλησης, στ. επιμήκυνση της ηλικίας(μια και ο μέσος όρος ζωής ανέβηκε), ζ.μικτή ασφάλιση(κρατική και μη κρατική ή και μονάχα μη κρατική) και η.ελεύθερη εισαγωγή φτηνών εργατικών χεριών από άλλες χώρες.
από το βιβλίο του ιστορικού Νίκου Ψυρούκη, «Καπιταλισμός. Από την κρίση στην σήψη»: α.εξάλειψη της μονιμότητας στην εργασία, β.διαρκής μεταφορά των εργαζομένων από πόλη σε πόλη, από επαρχία σε επαρχία, γ.αδιάκοπη αλλαγή επαγγέλματος, μια κι αυτό απαιτεί και η αδιάκοπη εξέλιξη της καπιταλιστικής τεχνολογίας, δ.μερική ή ολική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (ο κάθε άνθρωπος μπορεί ή αναγκάζεται από τα πράγματα να συνάπτει ατομική σύμβαση εργασίας, ε.ελαστικοποίηση των ωρών εργασίας (θεσμοθέτηση του ωρομισθίου και της μερικής απασχόλησης, στ. επιμήκυνση της ηλικίας(μια και ο μέσος όρος ζωής ανέβηκε), ζ.μικτή ασφάλιση(κρατική και μη κρατική ή και μονάχα μη κρατική) και η.ελεύθερη εισαγωγή φτηνών εργατικών χεριών από άλλες χώρες.
Η υπερεθνική και ταυτόχρονα απο-εθνικοποιημένη συμμαχία του παγκόσμιου κεφαλαίου, εντέλει, ενισχύει την καταπίεση έθνους από έθνος και εγκαθιστά νέες πλανητικές αποικιοκρατικές σχέσεις, κάτι που το βιώσαμε στα πρόσφατα μνημονιακά χρόνια, με τις ανισότητες χωρών, κέντρου-περιφέρειας, τα «pigs» και το πειραματόζωο Ελλάδα. Όμως, η πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία, εξαπλώθηκε αφότου συντελέστηκε η πολιτισμική-ιδεολογική αποικιοποίηση της επιστήμης, της τέχνης, της καθημερινής ζωής, από τις «νέες αξίες» μιας ουδέτερης, ανθρωπιστικής προόδου, που ούτε ουδέτερη είναι, ούτε ανθρωπιστική, ούτε πρόοδος. Οι μάσκες, που έκρυβαν το ανανεωμένο πρόσωπο του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού, δημιούργησαν έναν ολόκληρο «αισιόδοξο» κόσμο, ανανέωσης και καινοτομίας που εκμηδένισε τις αντιστάσεις των ανθρώπων ενάντια στην πηγή της εκμετάλλευσής του, καθώς κανείς συνετός άνθρωπος «δεν πάει ενάντια σ’εναν κόσμο που αλλάζει»!.
Η διπλή σημασία και η μετάλλαξη λέξεων και εννοιών, ένωσαν τους φιλελεύθερους καπιταλιστές και τους φιλελεύθερους σοσιαλιστές, σε μια κοινή γλώσσα. Η αλλοτρίωση, η αβεβαιότητα σε καθημερινή βάση για το αύριο, η καταχρέωση των πολιτών, η αποξένωση, η απαξίωση της ανθρώπινης αρετής και του μέτρου, ο ναρκισσισμός, ο πόλεμος ενάντια στην συνεργατική κοινότητα, οι πόλεμοι και η προσφυγιά, βαφτίστηκαν ευκαιρία, αλλαγή, εξέλιξη, «ανθρωπολογική επανάσταση», ατομικότητα, εμπλουτισμός, ποικιλία, «αντεξουσία», κ.α.
Η δυστοπία του Όργουλ στο «1984», συγχωνεύτηκε με τον «Θαυμαστό καινούριο κόσμος» του Άλντους Χάξλεϋ, σμπαριαλάζοντας ανθρώπους και συνειδήσεις.
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
