Στην αρχαία Ελλάδα όταν γύρναγε κάποιος ολυμπιονίκης στην πόλη του στεφανωμένος με κλαδί ελιάς, για να τον τιμήσουν δεν τον άφηναν να μπει από την εισοδο της πολης, μονο γκρέμιζαν σε κάποιο σημείο τα τείχη ώστε να περάσει απο κει ο ήρωας που τίμησε την πόλη του.
Λέγεται επίσης οτι δεν το ξανάχτιζαν το σημείο γιατί σε περίπτωση επίθεσης εχθρού ο ολυμπιονίκης θα έφραζε με το ρωμαλαίο παράστημα του το άνοιγμα.
Αυτά δυο χιλιαδες χρόνια πριν.
Σήμερα οι πολεις δεν έχουν τείχη να τα γκρεμίσουν για την υποδοχή ηρώων, βέβαια δεν έχουμε και ήρωες.
Κάτι τιποτένια ανθρωπάρια που γίνονται σταρ εν μια νυκτί μονοπωλούν το ενδιαφέρον των απανταχού αποβλακωμένων αυτής της χώρας.
Κάτι τοπικοί μικροπαραγοντίσκοι με αισθητική τελειωμένου σκυλά οργανώνουν φιέστες που "παίζουν" πρώτη είδηση στα ανάλογου αισθητικής τηλεοπτικά κανάλια και φυσικά το κοπάδι από κάτω τρέχει να πιάσει πρώτη θέση με το κινητό ανα χείρας μπας και χάσει το ιβεντ καμαρώνοντας για τον συντοπίτη του που πέρασε πιο δύσκολα και απο τους πρόσφυγες, για να καταφέρει να πάρει την πρωτιά.
Αυτοί ήμαστε; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Αυτό είναι το λιθαράκι που βάζουμε στην ιστορία αυτού του τόπου;
Η ιστορία θα φτύσει κατάμουτρα και θα περάσει στα καταστοιχα της ως τη μερίδα του απόλυτου τίποτα, το κομμάτι της κοινωνίας μας που συνεργεί σ' αυτή την αθλιότητα.
Ανάρτηση από: http://tsak-giorgis.blogspot.gr
